Van Italia In Miniatura ging het vandaag nog richting Mirabilandia, want ook al hadden we dit gisteren al bezocht, we kregen onmogelijk alle attracties gedaan.
Onderweg hier naartoe werden we nog getrakteerd op een verongelukte motorrijder, een hevig onweer met bijhorende regen en hagelbuien waardoor je bijna niets meer door de ramen zag.
Het positieve aan het onweer was dat duizenden bezoekers het park verlieten,dat word een rustig dagje, Dachten we….
Op de parking had men een tijdelijk zwembad aangelegd vandaag.
Na nog wat geschuild te hebben onder de tentjes voor de ingang hoorden we de attracties opnieuw testritjes maken, tijd dus om ons gratis ticketje te gaan scoren en het park te betreden.
Onze dag begonnen we vandaag met het torentje dat we gisteren niet hadden gedaan, Columbia, het enige leuke aan dit torentje was dat ik recht in de ogen kon kijken van een mooie Italiaanse blonde die aan de overkant de Discovery toren uittestte, de rest van de rit was eigenlijk een tegenvaller, even omhoog gelanceerd worden en terug zakken, meer was het niet.
Dan maar snel naar dat andere torentje lopen, om naast die Italiaanse schoonheid plaats te nemen, die nog eens superlief was en me onmiddellijk betoverde met haar mooie glimlach.
Dit torentje bied toch een veel beter ritje aan, net voor de vrije val, nam die Bella Donna nog even mijn handje vast, en deed wat het zonnetje net niet kon doen, me doen smelten.
Jammer genoeg kon ik niet de hele dag naast haar in de toren blijven zitten, dus ik nam afscheid van haar, zij bleef nog wat zitten voor enkele extra ritjes , wij gingen op zoek naar onze volgende attractie, ISpeed. Want zo’n pareltje kan je moeilijk overslaan.
En ook al was er zo veel volk vertrokken, de drukte was vandaag niet min, gisteren konden we na tien of vijftien minuutjes instappen, vandaag hebben we er bijna een uur aangeschoven. Maar dat is dit baantje wel waard.
Ook Divertical kon ik vandaag ,niet links laten liggen, ook hier langer moeten aanschuiven als gisteren, zo’n 25 minuten, maar we konden wel frontseat plaats nemen,waar je nog voor je de lifthill opgaat al heel wat water over je benen en voeten heen kreeg.
Hierna dachten we de dino monorail uit te gaan testen, maar bij het zien van de ellendig lange wachtrij, besloten we deze maar links te laten liggen en koers te zetten naar het reuzenrad, dat we gisteren jammer genoeg oversloegen vanwege de show die er niet kwam.
Ook hier stond een behoorlijke wachtrij, maar een reuzenrad van 90 meter, dat wilden we wel gedaan hebben, het viel ons onmiddellijk op dat maar de helft van de bakjes gevuld werden, zelfs bij deze drukte, raar?
Na twintig minuutjes aanschuiven, stapte plots de operatrice op de wachtrij af, het spijt ons maar door een technisch defect moet deze attractie gesloten worden, verdomme weer pech!
Dan maar over het racecircuit gaan cruisen.
Om daarna een ritje te maken in de monorail, die gelukkig airco aan boord had.
Ondertussen werd het etenstijd, aangezien onze pizza gisteren zo lekker was besloten we terug te kiezen voor El Sombrero, vandaag zonder omvallende cola’s en verkeerde bestellingen. Om hierna kletsnat te worden in de splashbattle.
Dan maar even gaan droogzwieren in de rupsattractie, die een ritje weg gaf dat leek te blijven duren, eerst achteruit, dan vooruit, opnieuw achteruit, terug vooruit, onderweg ging de kap meermaals omhoog, waar zitten die Italiaanse schonen nu ik ze echt kon gebruiken? :p
Hoe noemde die andere geweldige achtbaan ook alweer, juist, Katun, die konden we ook niet overslaan.
Vandaag stond er in tegenstelling tot gisteren maar een treintje op de baan wat resulteerde in een wachtrij van ongeveer 20 minuten.
Tijdens het wachten bleef een Italiaanse jongen me maar bekijken, elke beweging die ik maakte probeerde hij me in de ogen te kijken, en alsof dit nog niet frustrerend genoeg was, kroop hij op een gegeven moment op de houten balkjes in de wachtrij om op die manier met zijn kloten tegen mijn hand te komen leunen, nu was voor mij toch de maat vol, even liet ik de klokken luiden, een woedende moeder trok onmiddellijk haar zoon van de balken en achteraf heeft hij zich voorbeeldig gedragen, ik kan nu veel verdragen maar trop is te veel.
Maar over nu terug naar Katun, een pareltje van B&M, dat naast vele inversies een hoop snelheid bied en een insane snelle laatste helix, gewoon prachtig.
We dachten nu ongeveer wel alle attracties gedaan te hebben, en toch ontdekte we er steeds nog nieuwe, zoals de theekopjes, die we omwille van de wachtrij oversloegen, en deze molen, Delirium, die zeer leuk bleek te zijn.
Ondertussen viel de duisternis, we hadden niet heel veel tijd meer, maar ISpeed in het donker, dat konden we niet overslaan.
Even stilstaan bij een showtje, dat begon om 22.35 uur, waarschijnlijk bedoelde de dame gisteren deze show?
Maar genoeg kontjes gekeken, ik bedoel zangereskes horen zingen, ISpeed by night wachtte op ons. We dachten hem eenmaal frontseat te doen, maar jammer genoeg was die wachtrij al afgesloten.
Na wederom een superleuke rit dachten we dat ons Mirabilandia avontuur er op zat, maar in mijn ooghoek merkte ik dat om 22.45 uur de wachtrij nog geopend was, in snelpas dus terug gaan aanschuiven voor een allerlaatste ritje, want iets later werd de wachtrij effectief gesloten en was het duidelijk dat dit ons laatste rit zou worden.
Tijd nu om afscheid te nemen, niet enkel van Mirabilandia en alle Italiaanse schoonheden die daar in bikini rond liepen, maar ook van gans Italië, want na ons laatste nachtje zouden we richting thuishaven vertrekken.
Maar die laatste nacht zou nog de meest sensationele worden, het begon met rukwinden die onze tent van de ene kant de andere opsleurden, daarna begon meneer van hierboven aan lichtspektakel zoals ik er zelden een gezien heb, gevolgd door donderslagen waarvan Joke Schauvliege zou zeggen, bij zo veel decibels moet men oordopjes dragen.
Tot overmaat van ramp gingen de hemelsluizen opnieuw open, waardoor er in het middengedeelte van de tent een vijftal centimeter water binnen stroomde, gelukkig bleven de slaapcompartiment nog gespaard, snel al onze spullen op een stoel omhoog gegooid en daarna ontvluchten Jan en ik onze tent om te gaan bibberen in de douches, net toen we dachten dat het onweer voorbij was, zagen we de bliksem op een auto inslaan, waarvan ook onmiddellijk het alarm af ging, gevolgd door een donderslag die ik tot nu nog voel natrillen.
Eindelijk de storm gaat liggen, terug naar de tent om nog enkel uurtjes te proberen slapen en te controleren of Tristan, die in de tent gebleven was nog leefde, gelukkig was alles in orde, en ook de tent overleefde deze storm, in de loop van de nacht nog wel moeten opstaan om enkele extra tenthaken aan de stormkoorden te plaatsen, en na enkele uurtjes weer op te staan.
Deze laatste morgen werd de tent weer opgebroken maar vertrekken konden we pas wanneer de campingmedewerker de elektriciteit kwam afsluiten, en die nam er zijn tijd voor.
Een goede raad, als je ooit wil kamperen in Ravenna kies dan niet voor camping Ramazotti, het personeel werkt traag, elektriciteit aan- en afsluiten duurde lang, toiletten hebben geen bril, douches zijn verouderd, nee hier komen we niet mer terug.
Sfeerverslag door: Bob Van Dyck
