Op de facebookpagina van het Fort Fun zagen we foto’s van een totaal ondergesneeuwd park en dat terwijl wij een tripje wilden maken richting dat park. Twijfels doken uiteraard op, zou het wel de moeite zijn dit park te bezoeken, zouden de attracties wel kunnen openen? Triporganisator Jonathan pakte de koe bij de horens en besloot het park een vriendelijk mailtje te sturen met onze vragen. Hat park mailde vrij snel terug met de bemoedigende woorden dat ze er alles aan deden alle attracties te openen op de zierer baan na, ze vertelden er ons wel bij dat sommige attracties pas vanaf de middag zouden kunnen geopend worden vanwege de temperatuur.
Op een miezerige zaterdagmorgen vertrokken we dan toch richting Bestwig, waar Fort Fun gelegen is. Onderweg bleef de motregen uit de lucht vallen, maar hoe dieper we Duitsland in reden, hoe minder de regen werd. Eens Bestwig binnen gereden dachten we nog, vreemd hier in het dorp ligt geen sneeuw, maar hoe hoger de bergen in, hoe meer sneeuw we opmerkten.
Eens gearriveerd aan het park, bleek de parking vrij leeg te zijn, maar dat hadden we wel verwacht. De sneeuwtaferelen waren zo mooi dat ik toch blij was dat deze trip door ging. Voor de ingang van het park lag zeker een meter sneeuw, gelukkig wel op een berg.
Thun en Jonathan bestelden snel hun abonnementen, waarna we opgewacht werden door de leuke parkmascottes.
In het park kregen we ogenblikkelijk unieke taferelen te zien van achtbanen met een laag sneeuw er rond.
Nog even naar het Service Point wandelen om de abonnementen af te halen.
Bij het krijgen van de coupons merkte ik dadelijk op dat het lijstje met voordelen flink geslonken was. Hellendoor , Walibi Sud-Ouest en het dolfinarium vielen er uit.
Zo’n mooi sneeuwlandschap in een pretpark, dat krijgt je het beste op foto vanuit de hoogte, om die reden kropen we als eerste in het reuzenrad, waar de vriendelijke operator ons bovenaan enkele minuutjes liet stil hangen, om ons de mogelijkheid te gunnen mooie foto’s te maken.
Geef toe, zulke beelden zijn uniek te noemen.
Na verenigd te zijn met de tweede groep vrienden, trokken we richting Zweefmolen. Een zeer “frisse” ervaring :p
We hadden enkele minuten voordien Devil’s Mine zien rijden, wij er dus naartoe, maar aan het einde van de wachtrij kondigde de operator het spijtige nieuws aan dat deze tijdelijk gesloten diende te worden vanwege de koude en het dooiwater dat bevroor op de lifthill, waardoor het gevaar bestond dat het treintje niet zou boven raken.
We besloten dan maar het spookhuis in te duiken van Jackie Moon, altijd een leuke opvuller.
Aangezien de ons iets later vergezellende mensen ook de nodige foto’s wilden maken, besloten we opnieuw in het prachtig gelegen reuzenrad te kruipen.
Hoog tijd geworden voor de belangrijkste attractie tijdens ons bezoek, de alom geprezen Trappen Slider.
Wachten hoefden we hier alvast niet te doen, iets dat op andere dagen niet zo vaak voor valt.
Behalve het feit dat we nu volle gas konden gaan, was het sneeuwlandschap een geweldige aanvulling op de zo al topervaring.
Aangezien dat een wachtrij onbestaande, besloten we meerdere ritjes te maken, tegen het einde van de dag hadden we er zelfs een tiental gemaakt.
Na het verorberen van een geweldig lekkere kebab, geserveerd door een even lekkere medewerkster, werd het tijd om onze eerste waterattractie te doen.
Velen zullen ons gek verklaren om bij deze temperaturen in de boomstammetjes te kruipen, maar de natheid valt bij deze best mee.
En dan tijd voor nog zo’n toppertje, Yukan Raft, een topspin die ooit nog op de kermissen toerde, maar nu een mooi plekje kreeg in het park.
De operator weet perfect hoe de knopjes te gebruiken om het beste uit deze machine te halen, waardoor een ritje steeds weer geweldig te noemen is.
Bij Speedsnake was het nog even wachten op iets meer zonnestralen, dus besloten we dieper het dal in te trekken.
Is het een Bever of is het een rat, dat was de vraag die onze groep bleef bezig houden bij het bekijken van de dieren die sinds dit seizoen in het park rond lopen.
Beneden in het dal aangekomen kropen we in de auto’s van Rocky Mountain Rallye. Een leuk rondritje in een autootje aangedreven door een twee takt motor.
Op de boerderij van de oude McDonald maakten we nog een ritje.
Tijdens het ritje kregen we nog een prachtig uitzicht op Speedsnake die zijn eerste rondjes aan het afleggen was.
Maar alvorens we daarin zouden kruipen, maakten we nog eens supersnel ritje op de rug van dit blauwe draakje.
En dan was het moment aangebroken om dat oude Vekomaatje te berijden, taferelen van pijnlijke knikken schoten door mijn hoofd, en ik zette me dan ook schrap toen het treintje de lifthill verliet.
Maar wat bleek? Dit baantje is gladder geworden als een vers geschoren poesje. Wat de beslissing om een tweede ritje te maken positief onthaald werd.
Na de positieve verbeteringen aan Gouduris is dit baantje de tweede oude Vekoma met stevige reputatie, die ik in de toekomst met een iets positiever gevoel zal betreden.
Wild Eagle, dat ding waarvoor je een eurootje moet bijbetalen, om even te genieten van het zweefgevoel. Telkens ik hem zag berkoop het gevoel van hoogtevrees mij, waardoor ik deze links liet liggen. Vandaag bleek iedereen zin te hebben in een vogelvlucht, dus liet ik me overhalen om zelf te ondervinden wat deze attractie te bieden had.
Achteraf bekeken was ik blij dat ik mijn angst overwon en het aandurfde een ritje te maken. Al was het enkelmaar voor het uitzicht dat je krijgt. Langzaam naar boven getrokken worden vond ik nu niet echt geweldig leuk, maar eens je op volle snelheid begint te vliegen werd het super, jammer genoeg is het moment van snelheid even snel weer voorbij.
De waterbalonnen katapulten transformeerden vandaag in de ideale plek om een sneeuwballen gevecht te houden.
Dark Raver nu, een round up in een discotheek, dreunende beats en spotlights maken deze attractie een leuke ervaring.
Waar ooit nog een duikshow plaatsvond en later een andere parkshow is nu de thuishaven geworden van enkele ezels en schapen.
Best wel jammer vind ik, want een outdoor show vind ik wel een meerwaarde hebben.
Na onze avonturen in het dal, werd het tijd om opnieuw de berg op te wandelen.
Want daarboven op de berg staat een Mexicaanse Rapid River, die dit jaar fellere kleurtjes kreeg. Al leken die in real life best mee te vallen. De schilderbeurt is volgens mij nog niet volledig afgewerkt, maar hij oogt alvast veel frisser.
Behalve Mexicaanse taferelen kan je vanaf dit seizoen ook Alpaca’s bekijken.
Na een niet al te nat ritje werd het tijd om de gekste junior coaster van Vekoma te betreden, Devil Mine. Het avontuur begint al in de wachtijr, waarin je door een soort van fun house loopt, om onderweg nog random spooky taferelen tegen te komen.
Na twee ritjes en de nodige foto’s van het unieke aanzicht op dit baantje in een sneeuwlandschap besloten we dat we alles nu wel gezien hadden.
Vier uur was het geworden, zin om naar huis te reden hadden we nog niet echt, omdat we wisten dat niet ver het park nog een Alpine Coaster gelegen was, en aangezien we de smaak nu wel te pakken hadden besloten Jonathan en ik deze nog snel te gaan zoeken.
Na iets langer gereden te hebben door elkaar tegensprekende GPS systemen, kwamen we aan bij Erlebnisberg Sternrodt.
De baan leek iets minder indrukwekkend als TRappenslider, maar oordelen zouden we pas na ons ritje. Mmm is hij eigenlijk wel geopend? Er stonden dan wel enkele karretjes op de baan, maar het huisje leek verlaten te zijn.
Gelukkig kwam enkele minuten later een man aangewandeld die ons zou verder helpen.
Alweer dat wauwgevoel bij het zien van de besneeuwde berg, maar een echt snelheidsgevoel verwachte ik op dat ogenblik nog niet.
Eens begonnen aan de afdaling begonnen kwam dat snelheidsgevoel al snel opzetten, ook de soepelheid van de baan viel me op.
Stiekem moet ik toegeven dat ik dit een fijner baantje vond dan Trappenslider, Trappenslider mag dan langer zijn en meer snelheid bieden, dit baantje wint volgens mij de strijd omwille van een gevoel van meer comfort.
Sfeerverslag door: Bob Van Dyck
