Sfeerverslag: Gardaland -12-06-2019

Tijdens een trip doorheen Duitsland, Zwitserland & Italië bezochten ik (Timothy), Tristan & Han het Italiaanse pretpark Gardaland, gelegen aan het wondermooie Gardameer.
Dit park stond al heel lang hoog op mijn wishlist, maar door omstandigheden heb ik dit bezoek al enkele keren moeten uitstellen. Maar op 12 juni 2019 was het zover, Gardaland, zou dit park echt wel de moeite zijn zoals vele pretparkfans beweren? Na de trip kroop ik in de pen en noteerde ik mijn ervaringen tijdens dit bezoek. Met dit sfeerverslag neem ik jullie mee op mijn wandeling doorheen Gardaland.

 

Na een heerlijk ontbijt in ons hotel sprongen we de auto in richting Gardaland. De ingang van het park was al best sfeervol aangepakt. De shop, die net naast de parking gelegen is, was al voorzien van de nodige Jungle thematisering. Ook de zone waar de ticketboots zich bevonden was netjes verzorgd met hier en daar een waterval. Door de thematisering van deze inkomzone werd mijn verwachting van het park alleen maar verhoogd.

De eerste attractie die we aandeden was de B&M wing coaster genaamd Raptor, hoe kon het ook anders. Toen ik bezig was met de voorbereiding van deze trip wist menig pretparkfan me heel wat positiefs over deze achtbaan te vertellen. Ik was benieuwd of mijn verwachtingen zouden worden ingelost. We begaven ons richting wachtrij, deze kronkelt zich tussen en onder de baan richting station. Het geheel is gethematiseerd als een paddock waar Raptors in gehouden worden. Tijdens het wachten kreeg ik toch wel best een “Jurassic Park” gevoel. Het station zelf was een grote betonnen bunker, maar dit past gelukkig in het geheel van het voorgeschotelde Jurassic/Militaire thema. Na 5 minuten konden we al plaats nemen op de achtbaantrein. Beugels vast, riempjes aan & vertrekken maar. De trein rolde het station uit en het eerste dat we te zien kregen was de lifthill. De eerste gedachte die ik had was meteen dat dit niet echt de hoogste lifthill was die ik deed op een wing coaster. Wat in eerste instantie me niet was opgevallen is het feit dat deze lifthill boven op heuvel was gebouwd. Hierdoor was de first drop dieper dan gedacht, wat een aangename verassing was. De trein raast vervolgens soepel door over de track en door de inversies. Een eerste near-miss ervaring deed zich voor in de vorm van een vernielde paddock omheining. Na een volgend inversie element komt de tweede near miss ervaring, we duiken namelijk onder een brug door. De best gelukte near miss is echter de gespleten boom waartussen de track zich kronkelt, zeer leuk gedaan. Persoonlijk vond ik dat deze baan best wat meer pit had mogen hebben, maar Raptor geeft een zeer toffe rit weg, echt een track om van te genieten zoals Tristan aanhaalde. Ik kon hem hier alleen maar gelijk in geven.

De eerste credit van Gardaland was binnen, welke credits konden we hier nog scoren, juist de B&M dive coaster Oblivion- The black hole.  Voor deze baan moesten we even naar een andere hoek van het park, namelijk de zogenaamde Space Zone. De witte baan glinsterde prachtig in het volle zuiderse zonlicht. Hop hop, de wachtrij in. Deze was nu niet zo heel bijzonder aangekleed en gelukkig was het hier ook niet lang wachten. Ik had de indruk dat het personeel overal goed doorwerkte tijdens de dag van ons bezoek. Voor we het wisten rolden we de lifthill op. Bovenaan de lifthill heb je even de tijd om te genieten van een wijds overzicht van het park. Maar lang rondkijken is het niet want plots hang je te bengelen met de benen los en een zicht recht de dieperik in, richting een enorm gat in de grond (het alles vernietigende black-hole). Rondom deze black hole staat een truck en een windmolen, beide uitgerokken en verbogen zodat het lijkt alsof ze het gat worden ingezogen. Klik, de trein denderd naar beneden, kriebels in de buik en vervolgens de tunnel door. Het stroboscopisch effect en de rook in de tunnel brengt een extra snelheidsgevoel  teweeg. Dan de Immelman inversie en een near-miss effect door om te eindigen met een helix en een heartline roll. Een korte maar leuke rit. Naar mijn mening puur qua ritervaring beter dan Raptor. Raptor scoort dan weer beter in de totaalbeleving, maar dat is wederom persoonlijk natuurlijk.  

Naast het themagebied waar Oblivion – The black hole in gelegen is vinden we de 3^de credit namelijk de Vekoma mine train genaamd Mammut. Hier was de wachtrij helaas wel iets langer, vanwege het familiale karakter van de baan. Na een kleine 40 minuten aan te schuiven namen we dan eindelijk plaats in deze attractie. Tijdens mijn voorbereidingen had ik over deze achtbaan niet zo bijster veel opgezocht, ik wou me laten verassen. Wanneer je in de wachtrij staat lijkt het alsof het een kloon is van Calamity Mine uit Walibi Belgium, maar wat had ik me hierin vergist. Het begin lijkt misschien hetzelfde, de rest niet. De baan ligt netjes ingewerkt in een heus met sneeuw bedekt berglandschap. Achter dit berglandschap lag namelijk een heel ander traject  dan ik me had ingebeeld, iets wat je natuurlijk niet te zien kreeg vanuit de wachtrij. Heerlijk gooit deze trein je tijdens de rit van links naar rechts en omgekeerd. De baan geeft ook best een lange rit weg, je passeert namelijk 3 lifthills. Ook zeer leuk gedaan is de gigantische mamoet langsheen de track, ongeveer tegen het einde van de rit.

Na al dit achtbaan geweld, was het tijd voor eens wat anders. Het zonnetje brande al fel en een verkoeling was welkom. Ons gezelschap besloot om eens een ritje te gaan maken op La Fuega de Atlantis. Aangekomen in deze themazone viel me meteen de grote standbeelden op van één of ander mystisch wezen in volle krijgersuitrusting met een visachtige kop. Achter deze 2 beelden bevond zich een trap die ons leide naar een soort openlucht  tempelachtige zone.  Hier krijg je meteen een zicht op de attractie zelf. Het gaat hier om een Intamin Spill water ride. Ik werd meteen achterover geblazen door het hoge en kwalitatieve thematisatie gehalte bij deze attractie. Deze uitwerking was iets dat je verwacht in parken zoals Universal of Disney, echt top. Ik kon niet wachten om in dat bootje te springen, maar daar moesten we eerst even een wachtrij van een half uur voor trotseren. Iets wat me meteen opviel was dat de boten per 2 worden ingeladen met passagiers, of het de capaciteit hierdoor nu echt gigantisch omhoog gaat, ben ik nog niet volledig uit. Het bootje wordt vrij snel de lifthill opgetrokken door een stalen ketting, zoals we wel vaker zien bij Intamin attracties. Bochtje naar links en dan volgde de eerste drop. Kriebeltjes en een splash. Deze splash was niet zo heel nat. Hierop volgt een rustig stukje doorheen een tunnel. De ingang van deze tunnel heeft de vorm van de kop van één of ander zeemonster. Hierna passeert de boot de openlucht tempel waar we voorheen deze attractie aanschouwden. Plots doemt er een gigantisch beeld op naast de track van Poseidon, de griekse god der zeeën. Indrukwekkend, deze attractie moet geld gekost hebben. Vervolgens ga je nog een tunneltje door en krijg je een tweede lifthill te zien, wederom prachtig gethematiseerd. Ditmaal niet met Poseidon maar met een mystisch wezen dat een drietand draagt. De tweede splash was natter als de eerste, maar waar je echt nat van wordt zijn de kannonnen die voorbijgangers kunnen bedienen. Kortom, leuke rit, topthematisering en personeel dat doorwerkt. Deze attractie kreeg een hoog plaatsje in mijn lijst van beste waterattracties in Europa.

De tijd om darkrides te doen was aangebroken. De eerste darkride die we aandeden was Ramses Il Resveglio, hier draait alles rond het land Egypte. Wanneer je richting wachtrij wandeld wordt je al omvergeblazen door de kolosale ingang. Deze is gebaseerd op de tempels uit Abu Simbel. Ook het station brengt je meteen in de sfeer. Overal zie je restanten van een vergane tempel. Eenmaal in het karretje plaats genomen is het de moment om de wapens ter hand te nemen. Gewapend met een blaster schiet je jezelf een weg doorheen de verschillende tombes. Overal loert gevaar, van mummies & zombies tot Anubis achtige wezens. Alhoewel het thema vlot tot zijn recht komt, vond ik de futuristische “Anubis” robots (of wat het ook moest voorstellen) iets minder op hun plaats passen in het geheel. Dit terzijde bewijst het park weer eens dat het thematisatie hoog in het vaandel draagt.

De tweede darkride die we aandeden was I Corsari. Treed binnen in de wereld der piraten, boekaniers & schavuiten. De wachtrij vangt aan op het dek van een prachtig 17^de eeuws schip. Vervolgens daal je via een grote houten trap af doorheen de buik van het schip richting ruim, waar het station van de attractie gevestigd is. Per boot ga je op ontdekking doorheen deze mysterieuze wereld. Langsheen het traject vind je heel wat animatronics die deze wereld tot leven brengen. Diegene die me wat kennen, weten dat ik een zwak heb voor pretparkattracties waarbij  animatronics worden gebruikt, persoonlijk vind ik dit vaak een enorme meerwaarde om het verhaal achter de attractie kracht bij te zetten. Nu heb ik me laten vertellen dat er vroeger veel meer animtronics I Corsari sierden, maar om budgetredenen zijn weggehaald. Deze zijn vervangen door video projecties, iets wat ik niet meteen toejuich. Wat ik wel toejuich bij deze attractie is de sfeerschepping doorheen de hele attractie, deze bouwt rustig op tot een bijzonder mysterieuze sfeer waarbij het opduiken van één of ander mystisch zeewezen met een gigantisch mensenhoofd de apothese vormt, prachtig gedaan. Ook de scene met de aanval op het zeefort mag er best wezen.

Na deze twee darkrides besloten we om weer wat adrenaline op te zoeken. Tristan leidde ons naar de achtbaan Sequoia Magic Loop. Aangezien ik dit type rollercoaster nog nooit had gedaan leek me dit een briljant idee. Na enige tijd te hebben aangeschoven in het lekker warme zonnetje was het dan uiteindelijk onze beurt. We namen onmiddellijk plaats en kregen een beugel over ons geschoven, net zoals een lap bar, waarvan ik niet meteen een veilig gevoel kreeg, maar geen nood, we zaten stevig vast. J De rit ving aan, het karretje rolde de lifthill op. Bovenaan rijdt het treintje een eindje naar voor om vervolgens recht naar beneden te storten met een plotse draai van 180° waardoor je ineens ondersteboven hangt. Een intens, maar niet echt aangenaam gevoel door het bloed dat naar je hersenen stijgt. Deze “ervaring” herhaalt zich maar lieft 3 keer met telkens een “uhum..soepele” overgang. Ik was wel blij dit type gedaan te hebben, maar begrijp waarom er niet zoveel van dit type achtbaan zijn vervaardigd. Niet alles in een pretpark kan even geslaagd zijn.

Dineren deden we in het restaurant Alladin. Wat meteen opviel was de enorme keuze aan gerechten in Gardaland. Zelf de vegetarier wordt hier verwend met een ruime keuze. Tristan koos voor een goed gevulde pitte, terwijl ik en Han ons meester maakten van een bord Kinoa, boontjes, couscous en andere voedingrijke vezels. Onze maaltijd sloten we af met een vruchtenbeken en een verfrissend ijsje.

er zijn geen afbeeldingen gevonden

Naast Seqouia Magic Loop ligt de achtbaan Shaman, een quassi Python kloon (Efteling). In Gardaland werd deze multilooper voorzien van een groen kleurtje en een indianen thema. Vrij recent kreeg de baan ook een VR experience, die we tijdens ons bezoek echter niet aandeden, we kozen voor de klassieke achtbaanrit zonder alle VR poespas. Het ritverloop is zo goed als dezelfde als de Nederlandse versie in Kaatsheuvel, al leek Shaman net iets soepeler te rijden. Leuke rit, maar voor frequente pretparkbezoekers als ons niet bijster speciaal, aangezien we Python al ontelbare keren aandeden.

We begaven ons terug richting Oblivion – The black hole voor nog een ritje. Over de Efteling gesproken, wist je dat naast deze toffe achtbaan nog een zeldzaam attractietype ligt, dat we ook in Kaatsheuvel terug vinden, namelijk een Flying Island. In Gardaland koos men niet voor de vorm van een Indische tempel, wel voor een ruimteschip, dat recht uit films zoals Star Wars of Star Trek zou kunnen komen. Wanneer dit Flying Island zijn hoogste punt bereikte, kregen we een prachtig zicht over het park en het nabijgelegen Gardameer. Wanneer je Gardaland bezoekt, neem dan zeker eens de moeite om deze attractie aan te doen. Al was het maar voor het fotogenieke of even tot rust te komen.

Wat zag mijn oog in de verte, een blauwe rollercoaster die we nog niet bereden hadden, namelijk Blue Tornado, een Vekoma SLC. Het station torst statig een straaljager op het dak. Benieuwd of deze rit ons ook zoveel adrenaline zou bezorgen zoals dat gebeurt bij een piloot uit een F-16. Het trajact kan je best vergelijken met onze Belgische Vampire (Walibi Belgium). Speciaal is dat de versie aan het Gardameer op het einde een extra helix telt. Leuke rit, maar Vampire loopt wel soepeler over de baan.

Het einde van de dag naderde gestaag. Als men zich amuseert vliegt de tijd immers razendsnel voorbij. Plots schoot het mij te binnen dat ik nog een andere reeds legendarische darkride moest bezoeken. We zetten koers richting Magic House, de Mad-house van het park. Deze is prachtig gethematiseerd naar een gigantische boom, recht uit één of ander fantasieverhaal. Wederom wist Gardaland me te overtuigen van hun thematiseringskunsten. Via een lift daalden we af tussen de wortels van de boom waarna we terecht kwamen in de woonst van de mascotte van het park. Een grote animatronic van de mascotte verwelkomde ons in zijn huis. Van het verhaal kregen we niet heel veel mee, aangezien ons Italiaans zich beperkt tot basiswoorden zoals spaghetti en arrivederci.
Na deze korte voorshow werden we de hoofdshow ingeleid. Deze ruimte baadt in een kindvriendelijk decor vol guitige voorwerpen. In eerste instantie vond ik het type attractie best vreemd voor een kinderattractie, aangezien het desorienterende gevoel van een mad house toch heel wat kinderen angst zou kunnen inboezemen, maar zat ik daar even mis. De kids op de banken van de attractie gierden het uit van de pret. Sommige ouders hadden precies meer angst van de ervaring dan de kinderen zelf.

Terwijl Han & Tristan nog het nabijgelegen Sea-Life Center bezochten, besloot ik om nog enkele herhalingsritjes op Raptor, Oblivion & La Fuega de Atlantis te maken.

Tijdens de terugrit naar het hotel kwamen we tot het gemeenschappelijk besluit dat Gardaland absoluut een must-do is tijdens je bezoek aan Noord-Italië. Met een hoog level van thematisatie, zeer fijne familieattracties, coole achtbanen en originele darkrides maken Gardaland tot een unieke belevenis. Graag hadden we hier wel enkele attracties zien verschijnen met een iets hoger thrill gehalte, maar voor de rest waren we vooral vol lof over dit Italiaanse pretpark. We verwachten in de toekomst nog heel wat van Gardaland, hier zien ze ons zeker nog terug. Misschien wel al volgend jaar.