Net buiten het centrum van de Italiaanse hoofdstad zijn er twee grote pretparken terug te vinden: Rainbow MagicLand en Cinecittà World. Ondanks het feit dat Rome jaarlijks erg veel bezoekers aantrekt, kan niet hetzelfde gezegd worden over deze twee parken. Vooral Cinecittà World rekent af met tegenvallende bezoekcijfers. Themeparkfreak Benjamin deed alvast zijn duit in het zakje om de bezoekcijfers een beetje op te krikken en bezocht de twee parken tijdens zijn huwelijksreis doorheen Italië.
Het is zaterdag 30 september 2017 en op het programma staat enkel een bezoek aan Rainbow MagicLand, het grootste pretpark in de regio van de Eeuwige Stad. De naam Rainbow MagicLand vind ik persoonlijk de beste naam die een pretpark kan hebben! Rainbow MagicLand klinkt kinderachtig en interessant tegelijkertijd. Als je die naam hoort, dan denk je toch meteen aan een ‘happy place’ als Disneyland?! Het park doet nochtans erg haar best om hetzelfde te betekenen voor Rome als wat Disneyland betekent voor Parijs.
Opnieuw komen we net vóór openingstijd aan. Een parkeerwachter wijst ons een plaatsje toe op de gigantische(!) parking. Wat meteen opvalt is dat alle parkeerplaatsen terug te vinden zijn onder een afdak gemaakt uit golfplaten. Onder de Italiaanse zon kan het best wel eens schroeiend heet worden. Wanneer je als bezoeker je wagen onder zo’n afdak kan zetten krijg je toch het gevoel dat het park geeft om haar bezoekers. De eerste indruk werd hiermee gemaakt. Tijd om naar binnen te gaan!
We banen ons een weg doorheen de hoofdingang en de winkeltjes waar het ontzettend rustig blijkt te zijn. Aan de voet van een waterplas zijn er dansers die het luttele aantal bezoekers verwelkomen. De magere opkomst lijkt haast ongemakkelijk te zijn voor hen, maar ze blijven vol overgave hun act verderzetten. Choreografie en conformistische muziek zijn helaas niet aan mij besteed, dus ik zoek een weg naar de dichtstbijzijnde achtbaan. Dat blijkt Shock (The Steam Machine) te zijn!
Shock is de grootste achtbaan van het park en is ongetwijfeld ook het paradepaardje van Rainbow MagicLand. Deze baan van het merk Maurer Rides bereikt na een lancering tot 95km/u een hoogte van 35 meter en geeft daarna een erg soepele en intense rit weg. Deze attractie lijkt op de Formule X in Drievliet (NL), maar dan zou ik Shock liever de Formule XXL noemen. Er zijn haast geen mensen in de buurt die de attractie willen uitproberen, dus ik trakteer mezelf op drie ritjes na elkaar. Tijdens het derde ritje zit ik zelfs helemaal alleen in het relatief kleine treintje. Een rit als deze levert dan ook meteen de meest eenzame actiefoto op. (Ik heb nog steeds spijt dat ik die foto niet heb gekocht.)
Een vierde ritje zou ons nog geen vijf minuten verder brengen. Toch beslissen we om de rest van het park te gaan verkennen. Die beslissing brengt ons bij Isola Volante, een Flying Island net als de Pagode in de Efteling. Hier worden we dan weer getrakteerd op een fenomenaal uitzicht over het park.
De volgende attractie die we uitproberen is Pianeta Winx. Opnieuw een attractie die lijkt op een attractie uit de Efteling, namelijk Droomvlucht. Pianeta Winx is een darkride waarin bezoekers een rondrit maken in een gondel die hangt aan de track. De animatronics zijn echter van bedenkelijke kwaliteit en de rit is helemaal niet zo indrukwekkend als Droomvlucht. Pianete Winx is dan ook enkel voor de allerkleinsten bedoeld.
Aan de voet van de ingang van Pianeta Winx staat de achtbaan Bombo. Deze Junior Coaster van fabrikant Vekoma maakt kinderen blij sinds 2011. Het is de op één na kleinste achtbaan van Rainbow MagicLand. Wat opvalt is dat deze achtbaan bijzonder weinig thematisering rond zich kreeg, in tegenstelling tot de andere en grotere achtbanen in het park. Tijd om de beugels te sluiten en mee te rijden!
Er gaat dadelijk een autostuntshow beginnen. De tribune voor de toeschouwers is niet erg groot en lijkt eerder onderdeel te zijn van een uit de hand gelopen kermiskoers. Een handvol patsers met opvallend veel Italiaans charisma voeren de show op. Ze rijden met grote Italiaanse vlaggen uit hun open ramen en maken regelmatig stoere gebaren naar het publiek. Zelfs na iedere kleine stunt nemen ze de tijd om een applausje van de toeschouwers op te eisen. Deze show is helemaal niet zo bombastisch of indrukwekkend als de stuntshow in Movie Park Germany of de Hot Wheels-show in Mirabilandia, maar het hilarische patsergedrag van deze stuntmannen is op z’n minst erg adorabel!
Na de stuntshow zoeken we de derde achtbaan van de dag op. Amerigo is de kleinste achtbaan van het park. Er is echter niet veel geweten over deze baan. Het enige wat ik erover kan vertellen is dat het een kinderachtbaan is die de typische lay-out van een Big Apple kent. Wat nog opvalt is dat deze baan nauwelijks (tot zelfs geen) thematisering heeft gekregen. Deze plaats lijkt haast een kale betonnen vlek te zijn op de kaart. Dit is best wel het absolute dieptepunt op gebied van thematisering in dit pretpark, maar het wordt beter. Veel beter!
We bevinden ons ondertussen helemaal achteraan in het park, aan het andere uiteinde van de waterplas die centraal in het park ligt. Hier is er een voortreffelijke fonteinshow aan de gang! Er zijn diverse betoverende liedjes te horen waar de fonteinen in het helderblauwe water op meedansen. Het panorama achter de fonteinshow mag ook gezien worden. De vijver, een kasteel en de achtbaan Shock maken het plaatje af. Eindelijk doet dit park haar naam eer aan. Dit is magisch!
En dat is nog niet alles. Als je je 180° omdraait dan zie je de gigantische voorgevel van Castello Di Alfea. Dit kasteel zou volgens de legende ooit dienst gedaan hebben als magieschool voor enkele bekende feeën. Aan jou om het te geloven of niet. In het kasteel zijn nu een shop, een kinderopvang en zelfs het Planetarium terug te vinden. In het Planetarium worden diverse animatiefilms geprojecteerd die een 4D-ervaring weggeven. Een best bijzondere attractie, al is het koepelvormige scherm niet meteen een meerwaarde, integendeel zelfs. De film die wij te zien kregen leent zich helemaal niet goed uit voor een bolvormige projectie.
We komen aan bij Cagliostro. Een indoor Spinning Coaster van dezelfde bouwer als Shock. Deze achtbaan heeft iets weg van één van de Winja’s in Phantasialand, of beter: Crush’s Coaster in Walt Disney Studios Park. Cagliostro blijft bijna de hele rit in het pikkedonker, in tegenstelling tot Crush’s Coaster, waar er af en toe nog enige special effects opduiken. De gevel van Cagliostro indrukwekkend noemen is geen understatement. Ook al valt er haast niets te zien tijdens de rit, bezoekers die achterblijven om rugzakken te bewaken kunnen hier alvast hun ogen de kost geven.
Rainbow MagicLand heeft ook een vrijevaltoren. Mystika is een gevaarte van maar liefst 70 meter hoog. Naast achtbanen zijn vrijevaltorens mijn favoriete attracties. Ook in deze thrillride wilt mijn bips wel eens plaatsnemen. De toren mag dan wel imponerend overkomen, een echt adrenalinemonster is het niet. De gondel gaat vrij snel de remmen in en het geheel komt nogal ‘lomp’ over. Wat we hier wel zien is dat Mystika de kleuren van de regenboog meekreeg (de magie van Rainbow MagicLand herkenden we eerder al). Ook hier werd er voldoende aandacht besteed aan de thematisering rond de attractie en in de wachtrij.
Mijn gezeur over de uitwerking van thematisering wordt vanaf hier alleen maar de kop ingedrukt. Wanneer we verder rond de vijver wandelen passeren we Gran Teatro. Een theater waar er meermaals per dag optredens kunnen doorgaan. De gevel van dit theater vind ik persoonlijk prachtig, maar over smaken en kleuren kan er uiteraard nog gediscussieerd worden. Waar allicht geen discussie over mogelijk is, is stellen dat de omgeving van Huntik 5D magnifiek werd afgewerkt. Imposante standbeelden van krokodillen en stieren (of toch gespierde ‘stiermensen’) vullen het decor. Zoiets maakt bezoekers natuurlijk nieuwsgierig om meer te zien van deze attractie, en ik ben alvast één van hen.
Huntik 5D is een interactieve darkride. Voor we instappen in een groot rijtuig krijgen we nog een 3D-bril in onze handen gestopt. Tijdens de rit worden we belaagd door verschillende monsters. Gewapend met een laserpistool proberen we de monsters weg te houden van onze gondel. Soms schieten we op gedetailleerde animatronics , maar meestal gebeurt de actie op een groot projectiescherm (vandaar de 3D-bril). Wanneer de actie zich afspeelt op een groot scherm, net als in een videogame met lasergun, begint het voertuig bijna alle bewegingen die op het scherm te zien zijn over te nemen. De gondel vibreert, wiebelt en draait tijdens de actie net als een simulator. Heelhuids verlaten we de attractie. Met maar twee schietgrage avonturiers was het bijzonder moeilijk om de monsters te verjagen. We behaalden die dag alvast geen topscore, maar de ervaring in deze attractie is er wel eentje om te koesteren. Huntik 5D is een zeer pittige en vooral moderne interactieve darkride. Challenge of Tutankhamon in Walibi Belgium vind ik nog steeds de koning van de interactieve darkrides waar ik al dood en vernieling heb mogen aanrichten, maar deze Huntik gaat met het zilver aan de haal.
Er staat nog een achtbaan op het programma, maar door het verbazende uitzicht van Yucatan moet die achtbaan nog maar eventjes wachten op ons. Yucatan is een Shoot-the-Chute met twee drops. De ene al wat hoger dan de andere, natuurlijk. Deze attractie behoort tot de absolute top van waterattracties die rijkelijk gethematiseerd werden. Het lijkt alsof enkel de gevel van de attractie de nodige aandacht kreeg, en dat is misschien wel waar, maar ook vanbinnen zijn er enkele indrukwekkende standbeelden terug te vinden. Na de tweede drop mogen we onze t-shirts werkelijk uitwringen. Laat ons nu toch maar die achtbaan opzoeken om wat droog te zwieren.
De vijfde achtbaan is Olandese Volante (Vliegende Hollander), een custom mijntrein model van het Nederlandse Vekoma. Het gaat dus niet over een Italiaanse kloon van De Vliegende Hollander uit de Efteling. De toegangspoort naar het station is alweer iets om de vingers bij af te likken. De achtbaanrit zelf duurt in totaal meer dan twee minuten, maar het geheel blijft een erg typische rit van een mijntreinachtbaan hebben.
We maken nog een korte wandeling langs de waterplas en we merken op dat we alle grote attracties hier al bereden hebben, en het is nog niet eens half twee ’s middags. Niet dat we het gevoel hebben van weinig attracties gedaan te hebben. Er zijn simpelweg bijzonder weinig bezoekers in het park. In bijna iedere attractie was het instappen geblazen. Het is vreemd dat een pretpark met deze locatie op een zonnige dag zo weinig bezoekers aantrekt. Rainbow MagicLand is in vele opzichten een uit de kluiten gewassen pretpark, ook al kan het zich niet meten aan beroemde parken als Disneyland (en neen, ik ben geen Disneyfanaticus). De attracties zijn dan weer niet allemaal zo spectaculair als die van Phantasialand, maar ik apprecieer wel de toon en het opzet van Rainbow MagicLand.
Op naar Cinecittà World
Een app op mijn smartphone verraadt dat het maar een half uurtje rijden is naar Cinecittà World vanuit Rainbow Magicland. Het plan was aanvankelijk om Cinecittà World de dag nadien uitgebreid te bezoeken, maar als het daar vandaag ook zo kalm is als in Rainbow MagicLand, dan kunnen we het gokje wel wagen om nog eventjes naar daar te rijden. We verlaten Rainbow MagicLand, maar voor alle veiligheid opteren we toch nog voor een stempel op onze polsen om indien nodig terug te keren naar Rainbow MagicLand.
Met de wagen naderen we de parking van Cinecittà World en we kunnen het staalwerk van de achtbaan Altair al zien achter de omheining. Het ziet er niet naar uit dat deze achtbaan in werking is. Ik verminder mijn snelheid om de achtbaan wat beter te kunnen bekijken. Nog steeds is er geen trein te zien die het parcours van de achtbaan aflegt. Bovendien ziet hele park er verlaten uit. Heb ik me dan vergist bij het opzoeken van de openingstijden?
Aan de oprit van de parking zit er een medewerker zich duidelijk te vervelen. Hij ziet ons al van ver aangereden komen en hij maakt zich al klaar om mijn parkeergeld te ontvangen. Vooraleer ik hem het geld overhandig vraag ik hem toch nog even of de achtbanen in het park vandaag wel geopend zijn. Volmondig bevestigt hij dat ze gewoon open zijn. Vertrouwend op zijn woord handig ik hem met plezier het parkeergeld over. Ik ben eens benieuwd wat dit gaat opleveren.
Er is bijzonder weinig beweging te zien, maar er staan toch een dertigtal andere auto’s op de parking en nog een klein groepje bezoekers komt aangewandeld. We gaan doorheen de eerste ingangspoort en we komen aan op een groot plein waar we de kassa’s terugvinden. De vrouw achter het loket meldt dat als we wachten tot 15u dan kunnen we aan halve prijs naar binnen gaan. Dat is nog een flink half uurtje wachten, maar we volgen haar advies.
Druppelsgewijs komen er nog andere bezoekers aan op het plein. Ook zij wachten duidelijk op het magische uur om aan halve prijs naar binnen te gaan. De toestroom blijft echter beperkt. Met z’n allen staan we te kijken naar de gigantisch mooie en kolossale ingangspoort van het park. Dit ziet er veelbelovend uit! Stipt om 15u geven de parkmedewerkers het sein dat we welkom zijn met onze goedkope kaartjes. Daar gaan we!
De huizen en de shops van de ingangsboulevard zijn erg mooi aangekleed en we wanen ons meteen op het decor van een dure Hollywoodprent. Met maar twee echte achtbanen op de teller zou je al snel verwachten dat het hier om een klein parkje in oppervlakte gaat, maar dat is niet het geval. Het is zelfs nog eventjes wandelen tot aan de dichtstbijzijnde achtbaan. We zien meteen al de torenhoge gebouwen die filmstudio’s voorstellen. Uiteraard herbergen deze de indoorattracties, waaronder ook één achtbaan. Net voor de gebouwen is er een groot plein waar erg veel fonteinen in de grond verwerkt zitten. Dit alles ziet er wel heel modern en kostbaar uit. Voorlopig vermijden we even de fonteinen. Eerst moet de grootste achtbaan van dit park van mijn wishlist geschrapt worden, namelijk Altair.
Als je een beetje al het rollercoasternieuws volgt, dan heb je vast al wel eens een filmpje van deze achtbaan gezien (of toch van dit model). Altair is een stalen Multi Inversion achtbaan van Intamin. Wat de baan zo bijzonder maakt, is het feit dat er maar liefst tien(!) inversies in verwerkt zitten. Eerst is er de klassieke looping, daarna volgen een cobra roll, een double corkscrew, een quad heartline roll en een single heartline roll. De attractie blijkt weldegelijk geopend te zijn, maar nog steeds heb ik geen trein in beweging gezien. Na aankomst in het station zie ik toch al drie mensen klaar zitten met gesloten beugels in de eerste wagon van de achtbaantrein. De operatoren bieden me het vierde en laatste zitplaatsje aan in deze wagon, maar ik moet weer moeilijk gaan doen: “Can I sit backseat?”.
Alle beugels en bijbehorende riemen van andere wagons zijn helemaal gesloten. Deze baan rijdt vandaag niet alleen maar met één trein, deze baan rijdt vandaag eigenlijk maar met één wagon. Een parkmedewerker glimlacht. Hij lijkt te begrijpen dat sommige mensen het liefst backseat willen zitten. Hij stapt naar achteren en maakt een stoeltje helemaal achteraan toegankelijk. Naar dit moment heb ik al erg lang uitgekeken. Eindelijk mag ik ook eens tien keer na elkaar overkop gaan in dit iconische stukje staal! Al moet ik toegeven dat het niet meteen de meest sensationele rit is. De baan is niet zo soepel als je zou verwachten van dit prestigieuze merk en de laatste vier of vijf inversies (de heartline rolls) zijn wat te veel van het goede. Toch maak ik met plezier enkele rerides op deze baan.
Wanneer ik Altair dan eindelijk een beetje beu ben, wil ik overgaan tot een bezoek aan de tweede achtbaan van het park, namelijk Inferno. We stappen weer langs de fonteinen, voorbij de vrijevaltoren Indiana Adventure, maar daar loopt ons spoor dood. We gaan terug, weer voorbij Indiana Adventure, en we komen aan bij de uitgang van Inferno. Waar is die ingang toch maar? Opnieuw langs Indiana Adventure. Opnieuw een dood spoor. We moeten onze trots inslikken en de weg vragen. Blijkbaar is de kortste weg naar Inferno dan toch via een smal pad langs de Indiana Adventure. Heb je trouwens al eens goed naar de foto’s van Indiana Adventure gekeken? Persoonlijk vind ik het een van de best gethematiseerde vrijevaltorens die ik ken.
Inferno ging vroeger als Darkmare door het leven. Deze indoorachtbaan is gebaseerd op het gelijknamige boek van Dante Alighieri. Dante’s Inferno is het eerste deel van de Goddelijke Komedie waarin de negen verschillende cirkels van de hel voor het eerst beschreven worden. De thematisering in de wachtrij, maar ook vooral op en rond de achtbaan, borduurt dus maar al te graag verder op dit danteske en duivelse thema. We worden opgetrokken op de lifthill en we zien enkele projecties van engelen, maar eenmaal we het hoogste punt bereikt hebben zit er niks anders op dan neer te dalen in de hel. De rit gaat niet overkop en kent ook niet meteen zeer intense momenten, maar wat een finesse! Deze baan is een waar plezier voor jong en oud. Er zitten ook enkele knappe projecties en animatronics verwerkt in deze attractie. Inferno heeft ook een bijzonder verrassingselement in de track zitten. Zij die weten wat een vertical drop track is zullen vast al begrijpen wat ik bedoel.
We beslissen om eens wat meer van het park te zien en we komen aan bij Spacexpress. Een simulator die te vergelijken is met The Forbidden Caves in Bobbejaanland. Bij Spacexpress staat alles in het thema van ruimtevaart. De voorshow is erg erbarmelijk en de parkmedewerker lijkt niet alle video’s aan de praat te krijgen. Hopelijk wordt de attractie zelf wat interessanter. We worden verzocht om plaats te nemen in een klassieke vintage trein (wat?), waarna er een flitsende video van animatiebeelden in de ruimte volgt. Dit thema haaks op het uiterlijk van de trein. Onze trein lijkt zelfs zo vintage te zijn dat hij het opgeeft na een twintigtal seconden. De trein achter ons lijkt nog lustig te wiebelen. Daar zitten we dan, samen met vele andere passagiers, verveeld te kijken naar ruimtebeelden in een stilstaande trein. De film van een defecte simulator duurt plots hels lang.
We splitsen op. Mijn vriendin (eigenlijk is ze nu mijn vrouw) wilt graag een show gaan zien in één van de filmstudio’s en ik wil misschien graag nog eens alle grote attracties doen. We spreken weer af na de show, rond sluitingstijd. Ik begin weer helemaal vooraan, maar ik laat alweer de waterachtbaan Aktium links liggen. Ik wist op dat moment niet dat Aktium een waterachtbaan (en dus ook een coaster credit) is. Deze attractie is minder indrukwekkend dan Yucatan in Rainbow MagicLand (welke overigens geen achtbaan is), maar Aktium is dus blijkbaar wel een waterachtbaan van MACK Rides. Deze is vergelijkbaar met de Atlantica Supersplash in Europa-Park. Op RCDB of Coaster2Coaster staat deze attractie helemaal niet aangeduid, maar blijkbaar wel op Coaster-Count. Maak alsjeblieft niet dezelfde fout als ik wanneer je in Cinecittà World bent. Iedere credithunter zal vast wel enkele frustraties als deze kennen. Hoe dan ook was het een erg succesvolle dag. Er werden zeven nieuwe achtbanen en twee parken aan mijn lijstje toegevoegd op één dag. Bovendien moesten we haast nergens aanschuiven. Er zijn vast slechtere dagen.
Cinecittà World is niet bepaald een klein park. Er zit erg veel potentieel in. Ik begrijp niet goed hoe het komt dat een pretpark van dit kaliber en met een gunstige locatie als deze (dicht bij Rome) toch afrekent met slechte bezoekcijfers. Er zijn ook niet bepaald weinig attracties in het park, maar dagvullend is een bezoek hier dan weer niet. Ik vind het alvast een mooi park dat zeker een bezoekje waard is. Haal Cinecittà World uit het slop! Ga erheen en koop je kaartje aan de ingang (al dan niet aan halve prijs).
