Met Symbolica al een tijdje open en te weinig tijd om hem te doen, werd het hoog tijd om een tripje naar de Efteling te plannen. Ik koos voor een dag waarop het park tot elf uur geopend is en er heel wat extra animatie georganiseertd is tijdens dit Negen Pleinen Festijn. Jonathan, Philip en Martine vergezelden mij, voor wat een supergezellige dag zou worden.
We arriveerden rond de middag aan het park, waar het op dat ogenblik nog niet te druk was. Onze dag beginnen, wilden we doen bij de Bob Baan, maar doordat het al een beetje geregend had, bleef deze tijdelijk gesloten om op te drogen.
Dan maar naar een attractie waar regen geen vat op heeft, namelijk de Piranah. Deze Rapid River begint rustig, maar al snel kom je in enkele stroomversnellingen en golven. De kans om nat te worden is dan ook reëel, al bleven wij er nog redelijk van gespaard.
Waar we wel nat van werden was de plotse plensbui die volgde. Even schuilen dan maar en een lekker broodje Unox verorberen.
Baron stond al een tijdje te lonken naar ons, we gingen dus snel aanschuiven voor een ritje. Toch 45 minuutjes geduld moeten hebben, maar de rit maakt veel goed. Een leuk verhaal, enkele leuke effecten en vooral de drop in de mist maken deze achtbaan erg leuk.
Ook onze volgende attractie was helaas tijdelijk gesloten. De Vliegende Hollander kampte namelijk met een technische storing, iets dat jammer genoeg later op de dag nog zou voorvallen. Zo konden we hem, net als bij ons vorige bezoekje niet doen.
Ondertussen werd het al gezellig druk in het park en met een gesloten Vliegende Hollander leek het wel alsof iedereen samentroepte aan Joris En De Draak en Python. We beslisten dan maar verder te wandelen naar de achtbaan Vogel Rok. Maar voor we in Vogel Rok stapten, deden we eerst de foute Darkride Carnaval Festival . Een attractie bekend om haar gekke figuurtjes en scenes, maar vooral door het aanstekelijke themalied.
Bij Vogel Rok stond de wachtrij tot buiten het gebouw, we besloten het er toch op te wagen en na een half uurtje was het uiteindelijk onze beurt om een ritje te maken op deze achtbaan. Deze rijdt bijna volledig in het donker. Onderweg kom je enkele uitgelichte themaobjecten tegen, terwijl er uit de onboard luidsprekers een epische soundtrack speelt.
Het Efteling orkestje speelde vrolijke tonen bij de nabijgelegen eetstandjes.
We wandelden ook even door het Efteling museum, om er de sfeer van weleer op te snuiven.
De sfeer van weleer vind je ook terug bij de nostalgische attracties op het Anton Piek plein. Op dit plein kropen we in de rupsmolen.
We gingen vervolgens een kijkje nemen in de huisjes van de Laven in het Lavenlaar. Een pittoresk dorpje met een fictief volkje.
Tijd nu om het vervloekte huis van de Bokkenrijders te betreden, een must-do attractie in mijn ogen. De voorshows vertellen het verhaal van plunderende bokkenrijders en speelt zich voornamelijk af in het Belgische dorpje Postel.
We merkten op de Efteling App dat de wachtrij bij Symbolica van 100 minuten naar 70 minuten gedaald was, denkend dat deze niet verder zou dalen, waagden we het er op om te gaan aanschuiven. We kozen voor de Single Rider wachtrij, want daar was 40 minuten wachtrij aangegeven.
Het kasteel ziet er zeer mooi uit, maar ik was vooral benieuwd naar de binnenkant. Bewust had ik de voorbije maanden zo veel mogelijk de foto’s en filmpjes proberen te vermijden, om zo zelf te kunnen ontdekken wat deze Darkride me te bieden had.
Na toch een uur wachten mochten we ons klaarmaken om op audiëntie te gaan bij koning Pardulfus. Op de trappen van het paleis probeert lakei O.J. Punctuel de regels van het bezoek uit te doeken te doen voor de bezoekers, maar Tovernar Pardoes haalt ondertussen grappige streken uit en doet de trappen scheiden, iets wat niet naar de zin is van lakei O.J. Punctuel. Via de Single Riders wachtrij heb je niet de keuze om te bepalen welke toer je gaat volgen. Er zijn drie mogelijkheden: de Heldentour, de Muziektour en de Schattentour. Wij namen plaats in een Fantasievaarder en gingen de Schattentoer binnen.
Sommige scenes tijdens de toer vond ik prachtig uitgewerkt, denkend aan de serre met walvis en brekend glas of de balzaal. Maar sommige andere kamers waar we binnen reden ontbrak voor mij een samenhang en een duidelijke verhaallijn. Hierdoor was ik niet meteen volledig laaiend enthousiast. Maar mogelijk komt dat omdat ik nog het meeste houd van een klassieke darkride.
O.J. Punctuel stond voor het paleis, wanneer we weer buiten kwamen. Een geweldige acteur die de mensen entertainde en samen met hen op de foto ging.
Op het Pirana plein zorgden ondertussen enkele dansers voor een geweldige Capoeira schow, gevolgd door een muzikaal Mariachi bandje.
Op het Steenbokplein was het dan weer een Duitse Schlagerzanger, Jürgen Freilich die voor de sfeer zorgde.
Wij hadden vooral zin in dat ritje Bob, dat we eerder op de dag niet kunnen maken hadden. En ja hoor, de attractie was weer geopend. We kozen ook hier voor de Single Rider wachtrij, waardoor we na een half uurtje plaats konden nemen in een Bobslee. Een superleuke achtbaan, die je van de ene kant naar de andere zwiert doorheen de Bobsleebaan.
Zoals ik al zei is Fata Morgana het soort Darkride waar ik het meest van geniet, dat was dan ook onze volgende bestemming. Op het plein zorgden Oosterse magiërs, tapijtenverkopers en ijsco verkoper Ali voor heel wat animatie en humor.
Eens in Fata Morgana wordt je meteen meegenomen langsheen de prachtige scenes badend in een Oosterse sfeer.
Na deze Darkride, gingen we op pad naar de volgende. Onderweg stonden we nog even stil bij de Kids Radio op het Witte Paard Plein en de ridders op het Ton Van De Ven Plein.
Maar het was Droomvlucht waar we bij gingen aanschuiven. Een Darkride vol elfjes en trollen. Prachtig uitgewerkt weeral, al blijf ik het station een jammere zaak vinden, zo kaal.
Onderweg, naar wat onze laatste attractie zou worden, passeerden we het Stationsplein, waar een zangkoor zorgde voor toffe muziek. Wie een ander kapsel wou, kon dit bij de dames van het “Coupe Compres kapsalon” laten doen.
En zo kwamen we aan bij Joris En De Draak. Waar we letterlijk net op tijd waren, want achter ons viel de poort van de wachtrij dicht. We kozen voor mijn favoriete kant, Water. Wat een beest blijft dit, de snelle richtingswissels en het ruwere bochtenwerk doen elke rit als een topper aanvoelen. We hadden het geluk dat we nog een bisnummer konden doen.
Na ons ritje poseerden we nog even op het treintje.
We dachten naar oude gewoonte, dat Aquanura zou plaatsvinden, een kwartier na parksluiting, maar daar waren we jammer genoeg mis in. De show had om kwart voor elf plaatsgevonden en daardoor hadden we deze gemist. Zeer jammer, maar een reden om nog een keertje terug te keren.
Vooraan het park waren heel wat van de acteurs verzameld om nog met de bezoekers op de foto te gaan, wij kozen uiteraard voor de mooie prinsesjes en Roodkapje.
Maar ook Pardoes en Pardijn brachten we een bezoekje.
Sfeerverslag en foto’s: Bob Van Dyck
