[:nl]Op vrijdag 1 september 2017 vlogen Benjamin en Frederik naar Zweden om daar het dierenpark Kolmården te bezoeken. Deze dierentuin huisvest maar liefst 600 dieren verspreid over 85 verschillende diersoorten. Deze beestjes komen uit alle uithoeken van de wereld. Er zijn zoodieren uit de Scandinavische bossen en highlands aanwezig, maar ook diverse diersoorten uit Afrika, Azië, … Het meest unieke beest komt uit Idaho (Verenigde Staten) en heet Wildfire. Dat laatste is inderdaad geen dier, maar wel een beestachtige killerachtbaan van oerdegelijke kwaliteit, waar iedereen wel eens zijn tanden in wil zetten. Er zijn zelfs kwatongen die beweren dat het de beste houten achtbaan ter wereld is. Meer hierover in dit sfeerverslag.
Blitzbezoek
Het was niet onze bedoeling om er een uitgebreide reis van te maken. Op vrijdag 1 september 2017 vlogen we met Ryanair voor een prikje (53 euro heen en terug, trouwens) vanuit Charleroi naar Stockholm Skavsta. Daarna namen we de bus naar het dichtstbijzijnde treinstation, om van daaruit met de trein naar de Zweedse stad Norrköping te rijden. In deze stad verbleven we twee nachten. De dierentuin Kolmården is tenslotte maar zo’n 18 kilometer verwijderd van Norrköping. Deze afstand was opnieuw erg makkelijk te overbruggen met het openbaar vervoer (alweer met de bus). Op zaterdag 2 september stond Wildfire… ik bedoel… de dierentuin op het programma en op zondag 3 september keerden we weer huiswaarts. Onze trip heette ook niet voor niets ‘Wildfire Express’.
Het was Frederik die alles tot in de puntjes had voorbereid. Hij had zelfs bijna alle tickets van het Zweedse openbaar vervoer op voorhand aangekocht. Met hem als reisleider verliep alles op wieltjes, en dat is iets wat alle pretparkfanaten wel kunnen appreciëren.
Dierentuin Kolmården en haar grootste troef
Het lijkt erg gek om voor één dierenpark snel even heen en terug naar het grootste land in Scandinavië te vliegen, maar dit dierenpark is heus niet de minste. Kolmården is één van de populairste toeristische attracties van de Noordse landen en het is maar liefst 150 hectare groot. Met zo’n grote oppervlakte kan je natuurlijk heel wat kwijt. In de inleiding vertelden we al dat deze zoo onderdak biedt voor zeshonderd dieren, maar daarnaast herbergt het park ook verschillende attracties. Er is een dolfinarium, een roofvogelshow, een kabelbaan (safaripark), een schommelschip, verschillende carrousels, een kindertheater en drie achtbanen.
Maar laat ons eerlijk zijn, er is maar één attractie die ons helemaal wist te overtuigen om dit park te bezoeken, namelijk de achtbaan Wildfire! Het was Frederik die via sociale media met het idee op de proppen kwam om een prompt bezoek te maken aan deze dierentuin. Frederik is een rasechte liefhebber van houten achtbanen. Een ritje op deze baan was dan ook een must voor hem. Wildfire, geopend in juni 2016, is tot op heden de enige Europese achtbaan van de beruchte Amerikaanse achtbaanbouwer Rocky Mountain Construction (RMC). Deze constructeur heeft al meerdere pareltjes van deze soort op haar palmares: Outlaw Run (Silver Dollar City), Twisted Colossus (Six Flags Magic Mountain) en Lightning Rod (Dollywood). In principe is de Wildfire een hybride achtbaan (een combinatie van staal en hout), maar laat het ons nu even een ‘houten achtbaan’ noemen. Dat bekt makkelijker.
De langverwachte dag
Onze bus kwam aan pal voor de ingang van Kolmården, en we kozen één van de vele geopende kassa’s uit om onze toegangskaartjes te kopen. De jongedame achter het loket was nieuwsgierig naar onze identiteit. Maar al te graag gaven we toe dat we uit België kwamen en dat we erg enthousiast waren over deze dag. Ze vertelde ons dat ons enthousiasme over de dierentuin terecht was, want volgens haar is er ook veel te zien in deze zoo. We geloven die zaken maar al te graag, maar voorlopig kon enkel Wildfire ons een moer schelen. Frederik stelde haar dan ook meteen de hamvraag: “Is Wildfire vandaag open?”. De kassierster diende ons van antwoord: “Jawel, de achtbaan is open, maar het kan wel eens zijn dat de attractie sluit wanneer het regent.”
De weersvoorspellingen voor deze dag waren niet slecht, maar het kon af en toe wel eens regenen. Toen we onze kaartjes gekocht hadden keken we eens in de lucht om vast te kunnen stellen of het nou aan het regenen was of niet. Het was alvast niet aan het regenen, maar het was wel flink bewolkt; dus we wisten wat ons te doen stond: zo snel mogelijk plaatsnemen in Wildfire!
We ontweken alle andere bezoekers die zich in de buurt van de ingang begaven, om zo ons toegangskaartje tot het park te verzilveren en uiteindelijk naar binnen te gaan. Een steile klim naar naar boven leidt bezoekers voorbij de eerste dierenkooi. We konden zien dat er hier een kleine roedel wolven leeft. We vingen voorlopig enkel een glimpen op van deze wonderlijke dieren, maar wij stapten lustig verder. Het was nog niet aan het regenen, dus er kwam haast aan te pas. Gedachten als: “Waarom ligt die Wildfire nu toch helemaal aan de andere kant van het park?”, schoten te binnen. We passeerden een dorp met kinderattracties en een achtbaan, maar het was niet de achtbaan die wij zochten. De weg splitste op. We konden ofwel langs een grote speeltuin, ofwel langs het verblijf van de kamelen gaan. We kozen duidelijk voor een derde optie: dwars door die speeltuin heen, een short cut. Gelukkig hadden we bij de ingang al enkele plattegrondjes veroverd. We sloegen snel nog even een plattegrond na, om vast te stellen dat we op de goede weg waren. We merkten op dat we in de buurt van het terrein van de roofvogelshow waren, daarna zouden we nog doorheen het tijgerverblijf moeten stappen en dan zouden we aankomen op onze bestemming. Wat een grote – en vooral gekke – zoo is dit toch maar?!
Licht aan het einde van de tunnel
Naast de ingang van het tijgerverblijf ging de weg opnieuw flink bergop. Opnieuw trotseerden we een laatste klim, maar daar was ‘ie dan. De hemel was ondertussen al heel wat opgeklaard en door de bomen heen zagen we de zon schijnen op het hoogste punt van de Wildfire. Van een verschijning gesproken. Ons pad liep van daar weer bergaf, en zo kwamen we aan op onze bestemming.
Genageld aan de grond stonden we deze verbazingwekkende houten constructie te bewonderen. Deze achtbaan is immens! Snel enkele foto’s schieten is de eerste reactie die opkwam. Plots hoorden we de ketting van de lifthill kletteren. Wat een heerlijk geluid is dat toch maar. Een goed gevuld treintje werd naar boven getrokken. Na het zien en horen van deze taferelen werden bijna al onze wensen van dit weekend ingelost. Wildfire was in werking, en wij waren er vlakbij. De enige wens die we nog hadden was onze bipsen genesteld zien in dit vernuft staaltje (of is het nu houtje?) ingenieurswerk.
De wilde rit
Aan de ingang konden we zien dat de wachttijd 0 tot 10 minuten was. Voor deze rollercoaster hadden we vast meer van onze tijd over. Eenmaal we helemaal vooraan in de wachtrij aankwamen bleek al snel dat we maar één treintje hoefden te wachten. Instappen maar!
Terwijl de trein naar boven werd gehesen besefte ik pas dat dit de eerste RMC is waarin ik mocht plaatsnemen. Wat een heerlijk gevoel. Het uitzicht over al die Zweedse schoonheid is ook wel benoemingswaardig. Achter ons konden we de enorme dierentuin waarin we ons bevonden zien, rechts was er de kabelbaan-attractie met erg veel groen errond, links is er een uitzicht over de baai Bråviken (met bijbehorende eilandjes) en voor ons was de lifthill van Wildfire in al haar glorie te zien. Ik weet niet hoe het voelt om het grote lot te winnen, maar ik kan me voorlopig niet veel mooiere momenten dan dit inbeelden.
Het hoogste punt van de baan werd bereikt, maar daarmee werd nog niet het hoogtepunt bereikt. De trein moest eerst nog een kort rondje maken alvorens de passagiers in de eerste echte drop te kunnen gooien. Een klein heuveltje in de baan volgde. Het is er vast voor functionele redenen, maar eenmaal over deze ‘bump’ weet je pas hoe laat het echt is. Eenmaal over dit heuveltje kon de wilde rit beginnen. Een afdaling van maar liefst 56 meter hoog en 83 graden steil bracht de trein op een topsnelheid van 115 km/u. Hierna reden we, samen met alle andere passagiers, doorheen de eerste inversie. Een inversie als deze heb ik nog nooit ervaren. Ettelijke momenten lang bleven we op een schrikwekkende hoogte ondersteboven hangen en dat alles nog eens aan een hoge snelheid. Wie verzint dit ondefinieerbare gevoel toch maar?! Tot op heden ben ik er nog niet uit of dit stukje track nu heerlijk of bizar is. In ieder geval was het zeker erg leuk!
Na de eerste (lange) inversie raasde de trein verder, maakte enkele kwinkslagen (waaronder één op erg grote hoogte) en reed door een houten cabine met rookeffecten. Daarna was het tijd voor actiefoto’s (die we meer dan waarschijnlijk willen kopen) en een tweede inversie. Alweer een bijzondere haarfijne inversie. Deze was ongetwijfeld heerlijk! We reden weer richting het station, maar ik wou helemaal nog niet terug richting het station rijden. Na enkele airtime hills konden we het station zien, maar de tijd om in de remmen te vliegen was nog niet aangebroken. We maakten een flinke bocht langs het station waarna we door een derde inversie geduwd werden. Alweer een erg leuke en zelfs aangename inversie; iets wat je niet meteen verwacht van een houten achtbaan.
De trein raasde nog even verder doorheen enkele bochten en over een zwakke heuvel (geen airtime hier). Nog meer bochtenwerk kwam er aan te pas waarna we aan een zekere snelheid nog even bergop reden. Na deze laatste bergop reed de trein naadloos de remmen in.
Terwijl de trein het station binnenreed wist ik nog niet helemaal goed wat er net gebeurd was. Ik durf deze baan nog niet beter vinden dan andere toppers als Schwur des Kärnan (Hansa Park), bigFM Expedition GeForce (Holiday Park) of Taron (Phantasialand). Het was alvast iets nieuws. Iets anders. Het was zeker en vast uitmuntend!
Net als alle andere medepassagiers volgden we het pad van de uitgang die iedereen doorheen de souvenirshop leidt. Natuurlijk kochten we de actiefoto waarop onze eerste en meest oprechte gezichtsuitdrukking te zien was. Het was alsof je een foto van onvervalste blijdschap kocht. Een T-shirt en enkele andere hebbedingetjes werden eveneens aangekocht. De actiefoto zat zelfs verpakt in een groot stuk stevig karton met daarop de woorden: “The Greatest Wooden Rollercoaster In The World”. Misschien wel, Kolmården, misschien wel.
Gezien de erg korte wachttijd volgden al snel een tweede en een derde ritje.
Kolmården is meer dan Wildfire alleen
Naast de Wildfire ligt het themagebied Marine World. Hier is er een dolfijnenshow die op regelmatige tijdstippen doorgaat, maar ook een schommelschip en een (andere) achtbaan.
Met een panoramisch zicht over Wildfire wandelden we door dit themagebied. We maakten snel nog wat foto’s voor jullie, maar dan werd het tijd om een tweede credit te scoren. Delfinexpressen is de Junior Coaster van Vekoma die zich tussen het schommelschip en Wildfire bevindt. Deze blauwe achtbaan met een dolfijnenhoofd op de neus van een grijze trein was de eerste achtbaan van deze dierentuin, geopend in 2009. Best een leuke achtbaan voor de kleintjes, maar zo naast de Wildfire verbleken er wel meer attracties.
Na een ritje op Delphinexpressen besloten we nog steeds niet genoeg te hebben gehad van Wildfire. We gingen dus alweer de volle tien minuten aanschuiven voor een extra ritje. We moesten nu eenmaal toch alweer voorbij de ingang van die houten achtbaan om de rest van het park te kunnen ontdekken.
We stapten bergop, langsheen een andere flank van Wildfire, om de volgende attractie te ontdekken. De Safari. Dit is een kabelbaan met gondels waarin je maar liefst dertig minuten lang langsheen – en vooral overheen – verschillende diersoorten schuift. Vanuit deze attractie werden we eerst getrakteerd op een fenomenaal uitzicht over de Wildfire en opnieuw kregen we dus ook een adembenemend uitzicht over de baai Bråviken. Daarna ging onze gondel over het terrein van de bruine beren, een terrein met dieren uit de savanne, een terrein met Scandinavische dieren, de leeuwen, opnieuw de bruine beren, opnieuw de leeuwen, enzoverder. Persoonlijk vond ik deze attractie erg vernuft. De bezoekers krijgen de dieren te zien alsof ze in het wild terug te vinden zijn, de dieren hebben grotere ‘reservaten’ of ‘terreinen’ ter beschikking dan in de gemiddelde dierentuin en bovendien lijken de dieren niet erg veel hinder te ondervinden van de passerende gondels. Ze leken het immers al gewend te zijn dat er van die vliegende gondels met verder ontwikkelde apen in de hele tijd passeren. Ook in de gondel was er een stembandje dat ons wat meer uitleg gaf over de dieren, maar ook over de werking van het dierenpark. Interessant, mooi en bovenal diervriendelijk. Daar houden we van!
Eenmaal we uit deze attractie mochten stappen was het al snel etenstijd. Niet ver van de Safari vonden we nabij een apen- en gorillaverblijf wat te eten. Een frietje met worst moest onze honger stillen. Opnieuw kwamen we in aanraking met erg vriendelijk en behulpzaam personeel, ook al vermoed ik dat het over zuivere Zweedse mentaliteit gaat. De prijzen waren niet duur, maar wat we kregen was ook niet bepaald memorabel. Integendeel. Geen plus- of minpunten op culinair gebied hier.
Nadat we ons bakje friet verorberd hadden werd het tijd om die ene laatste credit nog te halen. We waren er tijdens de ochtend al eens voorbij gewandeld. Met een volle maag moesten we nog eventjes stappen tot aan deze derde achtbaan. Zo passeerden we bijvoorbeeld nog enkele olifanten, neushoorns en kamelen.
We kwamen aan in Bamses Värld. Dit is het themagebied voor de allerkleinsten van het gezin. Hier vinden we de verschillende carrousels terug, een kindertheater en vooral de achtbaan Godiståget (Zweeds voor ‘snoeptrein’). Deze achtbaan werd geopend in 2015 en is van het merk Zierer. Voor ons was het meteen instappen geblazen, waarna we twee rondjes na elkaar maakten op deze familiale coaster.
We beseften dat we een enkel stukje van het park nog niet gezien hadden, dus we besloten om via dat ene pad onze weg terug te zetten richting Wildfire. Veel was er niet te zien op dit door ons onbetreden pad (buiten enkele verblijven van ‘kinderboerderijdieren’ en een slapend sneeuwluipaard). Het enige wat wel nog onze aandacht wist te trekken was het verblijf van enkele bruine beren. Hier was wel degelijk nog enige commotie te zien. Twee welpen waren een klein dispuut aan het uitvechten. Hoe gewelddadig dat ook moge klinken, het was best schattig om te zien.
We kwamen opnieuw in de buurt van Wildfire, en dus ook in de buurt van de tijgers. Deze keer besloten we om eventjes wat meer aandacht te besteden aan het verblijf van de tijgers. Aan dit verblijf werd er tenslotte ook erg veel aandacht besteed door de zoo. Zo staat er bijvoorbeeld een halve jeep aan de kant van het glas waar de bezoekers stappen, met aan de andere kant (de kant waar de tijgers verblijven) de rest van deze auto. Als je in deze terreinwagen plaatsneemt, waan je jezelf een echte avonturier! We zien ook een vervallen bus in het decor, een gigantisch hoofd van een standbeeld en zelfs een waterval binnenin het verblijf van deze dieren. Prachtig! Als deze dieren het hier nog niet naar hun zin hebben, dan mogen ze van mij terug in het wild uitgezet worden.
De laatste rondjes
Daar stonden we dan weer aan de voet van de Wildfire. Opnieuw in een stralende zon. We besloten om onze dag af te sluiten met zoveel mogelijk extra ritjes in deze topattractie. Snel voor we aan deze slotfase begonnen aten we nog een ijsje, we gingen nog eens naar het toilet en we namen nog wat extra foto’s voor jullie en voor ons persoonlijk archief.
De wachttijd was inmiddels al opgelopen tot 10 à 20 minuten (wat nog steeds heel erg meevalt), maar onze dag kon niet meer stuk. We zijn naar Zweden gegaan, we hebben een boeiende dag gehad en vooral: Wildfire was open. Dat laatste is blijkbaar niet altijd een zekerheid. Kijk maar naar de geschiedenis van deze baan of naar de weersomstandigheden die blijkbaar wel een erg grote rol spelen hierin. Tijdens deze late namiddag sloegen we er nog in om ons aantal ritjes op Wildfire naar tien te herleiden. Een elfde ritje kon in principe nog, maar de operator verzocht ons vriendelijk om richting uitgang te gaan.
Na tien ritjes (waaronder ook enkele ritjes backseat en ééntje frontseat) durf ik toch al iets meer concluderen over deze achtbaan. Wildfire is naar mijn mening beter dan toppers als Schwur des Kärnan of bigFM Expedition GeForce, maar ik krijg het niet over mijn hart om te zeggen dat hij beter is dan Taron. Daarvoor is er bij Wildfire net iets te weinig thematisering aanwezig, ook al is het vast niet evident om Wildfire dusdanig te gaan thematiseren. Hoe dan ook blijft het erg moeilijk om verschillende types van achtbanen met elkaar te gaan vergelijken. Het heeft tenslotte ook weinig zin. Wat als een paal boven water staat, is dat de Wildfire de beste houten achtbaan is waarin ik al ooit heb mogen meerijden.
Oh ja, toen de exodus van de bezoekers werd ingezet rond sluitingstijd begon er water uit de lucht te vallen! Blijkbaar hebben Frederik en ik dan toch een goede beschermengel?![:]
