Via ons vrijwilligerswerk was er de mogelijkheid op een daguitstap richting Phantasialand te gaan. Lang hebben we dan ook niet getwijfeld om ons in te schrijven. Na een kort nachtje was het eindelijk zover.
Aangekomen bij Phantasialand moesten we nog wachten op de bus waar onze collega’s in zaten. Onze verantwoordelijke moest de tickets nog in orde brengen en eens we die in ons bezit hadden was het zoeken naar de rest van ons gezelschap.
Eens we binnen waren werd er beslist om richting Winja’s Fear & Force te gaan. Normaal beginnen we altijd bij Klugheim met Taron en Raik, maar vermits iedereen daar wil beginnen besloten we rechtstreeks naar de achterkant van het park te gaan. We waren echter nog wat vroeg en moesten nog een kwartiertje wachten voor we Berlijn konden verlaten.
We startten onze dag met Winja’s Fear. Wat een leuk baantje blijft dit toch, met die leuke verrassingselementen op het einde en als je het gewicht goed verdeelt spin je als zot. Ook voor Geoffrey, die nog nooit in Phantasialand geweest was, bleek dit een perfect begin van de dag.
Na dit leuke baantje ging het richting Chiapas, we hadden op de borden gezien dat de wachttijd hier maar 5 min bedroeg. Allen daarheen dus. Bij het aankomen aan de wachtrij viel ons oog meteen op de nieuwe boog die boven de ingang van de wachtrij prijkt, nog ondersteunt door steunpilaren. Geoffrey keek maar raar toen we vertelden dat deze log flume de hoogste drop ter wereld heeft… Maar toch durfde hij de uitdaging aan. Ik kan het niet laten en moet altijd heel hard schreeuwen als we van die drop gaan! Klein beetje last van hoogtevrees, zal daardoor wel komen denk ik…
Met het feit dat we toch al nat waren van deze supertoffe log flume, gingen we een beetje Russische roulette spelen met het water in River Quest. Niet wetende of we nu doorweekt of droog uit het bootje zouden komen. Het antwoord laat ik nog even in het ongewisse.
We namen met z’n achten plaats in het bootje dat plaats biedt aan 9 bezoekers. Goed gevuld dus, kleine hint voor het antwoord… De eerste golven namen we nog goed, dan kwam de lift. We werden al wat zenuwachtiger. Dan de drop, daar gebeurde iets dat nog geen van ons allen had meegemaakt. We schoven naar beneden, ik met mijn rug naar onder. De golf ging helemaal over me heen en maakte de heren aan mijn overkant door en door nat! Ik kwam er nog goed vanaf met enkele grote druppels, niks ergs dus. Dan kwam de volgende golf en die kwam van mijn rechterkant met als gevolg dat ik ook doorweekt was. Ja nu maakt het niet meer uit, laat maar komen!
Dan nog uit dat bootje geraken… iedereen liep alsof hij/zij in zijn/haar broek had gedaan! Alles plakte zo aan ons. Beneden stond er zelfs een wachtrij voor de droogcabine! Nog nooit gezien dit! Ja die onderhoudswerken hebben deze rapid river goed gedaan!
Volgende halte in onze wandeling is Mystery Castle, hierin kunnen onze natte kleren een beetje droog-wapperen. Maar wat voor een korte rit is dat tegenwoordig toch, jammer dat ze de langere versie niet meer opzetten… Maar goed, op naar onze volgende stop.
Op onze weg naar Colorado Adventure kwamen we langs de leuke Tikal-torentjes. Deze slaan we normaal gezien nooit over, maar nu stond er toch een wachtrij van 10 min. Te lang volgens ons voor zo’n mini vrije val torentjes en dus rechtstreeks richting Colorado Adventure. 10 minuten wachten stond er aangeduid op de schermen, maar toen we de rij wachtende zagen wisten we dat dat onmogelijk kon kloppen. In totaal moesten we 20 minuten wachten. Met in gedachten de muziek van wijlen Michael Jackson namen we plaats in dit oh zo leuke mijntreintje.
Van de mijntrein naar de slang die heerlijk in het Deep in Afrika gebied kronkelt. Jawel, Black Mamba. Tijd om dit beestje eens te temmen. We wisten al dat er nieuwe zitjes op de treintjes geplaatst werden, maar we ontdekten ook dat de beugels ook vernieuwd waren. Bob, Geoffrey, Dimitri en ik namen plaats in de nieuwe stoeltjes. Ik merkte al op dat ik twee sloten had, big boy seats dus. Snel even wisselen met Bob die de beugel niet dicht kreeg en we konden vertrekken. Mijn enigste B&M suspended, voor mij een zeer leuk baantje, voor anderen zijn dan weer andere achtbanen van deze soort beter.
Nadat we de slang getemd hadden, was het tijd om een muizenprobleem aan te pakken in Maus Au Chocolat. Dries en ik namen het tegen elkaar op, guess who won? Ja, je leest het goed, ik! Ik heb de ervaren Dries verslagen! Niet alleen Dries, maar de punten van de rest van de groep lagen ver onder mijn score.
Enkelen onder ons wilden nog snel een ijsje nemen. Snel is nogal veel gezegd. Wij zijn nog even gaan kijken in het winkeltje er tegenover en konden gewoon achter hen aansluiten. Zo hadden wij toch ook een ijsje door minder lang te wachten!
Van een ijsje gesproken, hoe laat was die ijsshow weer? Oh juist die begint over 5 minuten… Snel richting de ingang van Chiapas want daar ligt ook de kleine arena waar de ijsshow wordt opgevoerd. Maar we mogen ons ijsje niet meenemen en ik heb dat niet binnen de 5 minuten op… De medewerker die aan de ingang stond zag dat we nog maar net een ijsje hadden en het dus niet gingen redden om die op tijd op te krijgen. Hij verdween even en zei dat we ons ijsje uitzonderlijk gewoon binnen mochten opeten. Vriendelijke mens, die man! De enige voorwaarde was dat we zo hoog mogelijk gingen zitten zodat de andere mensen het niet zouden zien. Geen probleem, wij waren binnen en konden nog genieten van ons ijsje. Blijkbaar is de show niets veranderd t.o.v. vorig seizoen, met als gevolg dat we de hele show nog kenden. Sommigen onder ons genoten alvast wel van de pakjes van de vrouwelijke schaatssters, hé Bobby Turbo?
Na de ijsshow was het eindelijk tijd om dat andere beest te gaan temmen, Taron! Hier kijken we al maanden naar uit! Voor mij de grootste reden om naar Phantasialand te komen. Met z’n 117 km/u raast hij over zijn track. Handjes in de lucht doe ik bij deze baan liever niet. Heb de eerste keer dat ik dat deed enorm veel pijn in mijn rug gehad, dus die handjes hou ik mooi bij me. Je wordt van links naar rechts gegooid en die airtime is zo zalig. Geoffrey deed hem voor het eerst, het enige dat hij kon zeggen na zijn eerste ritje was wauw, wauw, wauw! Meer woorden moet je ook niet vuil maken aan die achtbaan, je moet hem gewoon doen!
In Klugheim staat er natuurlijk niet alleen Taron, maar ook Raik. Dit baantje moesten we dan ook gedaan hebben. De medewerker die aan de ingang stond vertelde ons dat we beter de gewone wachtrij zouden nemen ipv met 10 man in de single rider te gaan, dus deden we dat. 15 minuutjes later zaten we op de 2e en 3e rij. Raik is een family boomerang, niets speciaals zou je dan denken. Raik bewijst toch het tegendeel, ik vind dit zo’n leuk baantje. De manier waarop hij onder de track van Taron rijdt en je de treintjes van Taron nog goed kan zien passeren. Dat tovert instant een grote smile op mijn gezicht.
Na al dat achtbaangeweld werd het tijd om onze tickets in te wisselen voor een gratis terugkomticket. Want die actie, dat kunnen we niet links laten liggen natuurlijk! Gratis terugkomen naar Phantasialand, wie wil dat nu niet?! Ondertussen besloot Lennert dat hij een Erlebnisspas wilde aankopen en dus niks had aan dat gratis terugkomticket. Eens onze kaartjes ingewisseld waren, gingen we hem opwachten. Hierna besloten we ons groepje op te splitsen. Iedereen die meereed in dezelfde auto ging zijn eigen weg.
Geoffrey, Dimitri en ik gingen naar Geister Riksha. Deze darkride moesten we toch nog even aan Geoffrey tonen. Na ons bezoekje aan Geister Riksha wou Dimitri nog op zoek naar een koffietas van Phantasialand, die hadden we nog niet gevonden. Nog even snel in het winkeltje in China gaan zoeken, en ja hoor daar stond er eentje. Nog snel een sanitaire stop en het was tijd om naar huis te gaan. Phantasialand was immers al een half uurtje langer geopend wegens de drukte.
Sfeerverslag: Dwainie Weyen
Foto’s: Bob Van Dyck
