Als kind geniet je 2 maanden zomervakantie. Op 25-jarige leeftijd, weg van de schoolbanken, was mijn zomervakantie herleid tot 2,5 weken. De voorbije jaren ging zowat elk verlof naar pretparken. Dit jaar wou ik het wat rustiger aandoen qua pretparken en eens wat andere dingen doen. Een voornemen dat maar half lukt maar we zijn tenminste op de goede weg.
Eén van die dingen die ik wou doen was naar het diepe zuiden van Frankrijk gaan, en genieten van zon, zee en strand. Lekker niks doen aan de Middellandse Zee. Argelès-Sur-Mer zou de komende 2 weken mijn verblijfplaats zijn. Aangezien de afstand net iets te lang is om op één dag te doen, niet onmogelijk maar wel comfortabeler om het in 2 dagen af te leggen, besloot ik alsnog te kijken om een parkje op de weg mee te pikken.
En kijk, middenin Bordeaux en Toulouse ligt Walibi Sud-Ouest, een park dat we allemaal wel kennen maar door verscheidene redenen niet interessant is om er een pretparktrip aan toe te wijden. Het park ligt in het diepe zuiden en er rond liggen ook geen pretparken die de moeite genoemd kunnen worden. Natuurlijk, de gemiddelde credithunter kan er talloze credits gaan scoren. Maar persoonlijk wil ik toch wel zeker één pretpark die de moeite is op dergelijke trips.
Maar dit was geen pretparktrip. Dit bezoek was niet meer dan de kans grijpen het park eens aan te doen nu ik in de buurt passeerde. ’s Morgens 3 uur rijden en ’s avonds ook 3 uur rijden. En dit in prachtige landschappen die (het zuiden van) Frankrijk rijk is. De parking is groen en leek amper gevuld toen ik aankwam. Ondanks dat het park nog steeds Walibi noemt, het ook nog vermeld staat op de Walibi site, is het park niet meer van Walibi en kon ik mijn golden pass jammer genoeg niet gebruiken. Maar met een entreeprijs van 25 euro, wat tegenwoordig toch wat onder de standaardprijs ligt, had ik niet te klagen.
Over een niet nader genoemd park in de Westhoek van ons land wordt vaak gezegd dat ze te commercieel te werk gaan. Door ondermeer overal winkeltjes neer te ploffen, zelfs bij de uitgang van een koffiekopjesmolen. Dergelijke truc van de foor heeft Walibi Sud-Ouest ook toegepast. Eenmaal de controle gepasseerd kan je niet anders dan door de shop gaan, volgestouwd met Walibi producten die aan het eind van het seizoen de vuilnisbak ingesmeten mogen worden.
Aangezien ik het park amper ken was een parkplan wel nodig. Eerste indruk: het park is enorm groen en toch niet zo klein als ik eerst gedacht had. Ik vind het qua grootte zeker vergelijkbaar met Bobbejaanland of Phantasialand. Goed, dat zijn ook niet de grootste parken qua oppervlakte maar ik had Walibi Sud-Ouest nog kleiner verwacht dus.
Na een rit van 3 uur zonder stop had ik eerst nood aan een pipi pitstop. Daarna kon ik nog twee conclusies maken. Eén: het park maakt de term attractiepark goed waar. Bovenstaande foto zou in eender welk park genomen kunnen zijn. Als park kun je ervoor kiezen om je attracties zo zwaar te themen om sfeer te scheppen. Of je zorgt voor een mooi groen park. Ook dat zorgt voor heel veel sfeer. De mooiste parken combineren beide. Volgens mij de reden waarom Pairi Daiza zo succesvol is.
Volgende conclusie: de figuurtjes rondom Walibi en Skunx etc. zijn omnipresent aanwezig. Meer zelfs dan ik ze in Walibi Belgium en Walibi Holland zie. Best grappig als je bedenkt dat dit park niet eens meer tot de Walibi groep behoort en het volgend jaar een andere weg zal opgaan.
Ik had wel zin in een coastertje. Minder dan een week geleden zat ik te genieten van Black Mamba en Taron, hier in Agen zou ik het met wat minder moeten stellen. Met Scratch bijvoorbeeld. Een wilde muis van Zamperla. Hier kwam ik weer tot een conclusie: Walibi Sud-Ouest heeft net als de Walibi parken bij ons een speedy pass, en die wordt ook gekocht als de wachtrijen leeg staan. Vrij raar, net als het feit dat de wachtrijen hier quasi leeg waren op een warme dag in de zomervakantie. Scratch is niet de standaardlay-out wilde muis en was daarom wel nog amusant, maar een wilde muis blijft een wilde muis…
Het is het zuiden van Frankrijk, dus het is warmer. Warmer dan hier maar wel minder benauwd. Toch was ik blij om te zien dat de boomstammetjes vlakbij lagen. Dat was dus mijn volgende stop. Drakkar noemt het ding en ook hier was er geen wachtrij te zien. Hij telt 2 drops, waarvan de kleinste logischerwijs de natste was. Niet de beste of speciaalste boomstammenbaan die er te vinden is, maar wel leuk en het brengt de nodige verfrissing.
Nu ik toch nat was en verfrissing zocht, kon ik evengoed eens de splash battle gaan doen. De versie van Walibi Sud-Ouest is niets meer dan een copy-paste van die van Walibi Holland, niet dat de gemiddelde Zuid-Fransman dat ooit te weten zal komen. Echter stond hij er maar verlaten bij. Geen beweging te zien, alle bakjes stonden stil op het circuit en ook in het station was geen personeelslid te zien. Geen splash battle dus. De plaats waar ze hem bouwden is ook niet goed uitgekozen. In een uithoekje, alsof hij geen deel van het park mag uitmaken.
Bubbles Up: vliegende fietsen die bubbels produceren tijdens de rit!
Bon, aangezien ik nog steeds wat verfrissing wou liep ik naar de rapid river van het park, Radja River. Euh… je dacht dat dit een tripreport van Walibi Sud-Ouest was en niet van Walibi Belgium?! Dat klopt, maar in Agen vonden ze geen beter idee dan de naam van ‘onze’ Radja River te kopiëren. Maar heeft deze rapid river buiten zijn naam nog zaken gemeen dan? Natheid in ieder geval niet, met wat spetters kom je er van af. De golven zijn minder ruig en de kuip is ook iets minder breed. En onze Belgische Radja River heeft meer effecten, zelfs als er enkele uitliggen. Desondanks was deze Radja River best leuk.
Net als boomstammenbanen vonden pretparkdirecteurs van enkele decennia geleden bootrondvaarten de shit. Veel parken hebben er toen ééntje gezet en vaak kregen die het thema ‘Afrikaanse jungle’ mee. Inclusief houterige animatrices van allerlei dingen en de verplichte afbeelding van de Afrikaan als wilde. Ook Walibi Sud-Ouest is toen met deze trend meegegaan en zit vandaag nog opgescheept met TamTam Tour, what’s in a name… Deze rondvaart is net als zoveel collega rondvaarten aftands en gedateerd, doch alsnog wel eens leuk om mee te pikken. Bellewaerde heeft bewezen dat zo’n rondvaart makkelijk gemoderniseerd kan worden, al hoop ik wel dat als Walibi Sud-Ouest dit besluit te doen het de rondvaart een ander en minder cliché thema meegeeft. Ruimte-apen ofzo. Dat zou pas cool zijn!
Nu had ik wel wat honger gekregen, en besloot de maag te vullen met een simpele hamburger. In het kasteeltje kun je voor een buffet kiezen, maar dat vond ik nogal prijzig en zoveel honger had ik niet. De prijs van het menu viel best mee, maar het eten zelf was… tja… slecht. Natuurlijk hoef je niet teveel te verwachten van pretparketen maar dit was echt wel niet smakelijk.
Ik zat nu toch al enkele uurtjes in het park en had nog ‘maar’ één coaster gedaan. Tijd om de bingo binnen te halen. Walibi Sud-Ouest’s voornaamste achtbaan is Boomerang. Met die naam hoef ik ook niet uit te leggen wat voor coaster dit is?!… Dat een standaard Vekoma boomerang de publiekstrekker van het park is, geeft mooi het probleem van het park aan. Het attractieaanbod. En deze boomerang was dan nog eens niet echt comfortabel, ik hield het maar bij één ritje.
De derde en laatste coaster van het park noemt Coccinelle. Tenzij je echt helemaal geen Frans kunt, hoef ik je niet uit te leggen dat dit een Tivoli large is, een coaster al even standaard als de boomerang. Sommige parken geven standaard 2 ritjes weg op deze coasters, hier maar ééntje. Maar aangezien het toch zo kalm was vroeg de operator wie nog eens wou, en wie wou mocht blijven zitten. Heel vriendelijk van die man. Ik ben op zijn aanbod ingegaan.
Het was ergens in de namiddag, en ik had het park wel gezien. Over een goede 20 minuten begon er een zeeleeuwen show en ik besloot die maar even mee te pikken. Zeeleeuwen die in en uit het water springen, zeeleeuwen die met hun vinnen zwaaien… hersenloos entertainment voor als je niet beter weet wat te doen. Om eerlijk te zijn, het park had ook een show met BMX-fietsen, enkel in de zomermaanden, maar die heb ik gemist. En daar heb ik achteraf toch wel spijt van gekregen.
Ik besloot nog even de 4D-film Tempo Attack te doen, maar door een defect bleek de film in 2D getoond te worden. Zonder effecten. Jammer zou je zeggen maar zo’n film zonder 4D-effecten bekijken bewees hoe verwaarloosbaar die effecten zijn. Ik heb ze niet gemist. De film zelf had ik hier al eens gezien, aantal jaren terug ofzo. Best schattig die piano’s met gezichtjes, maar dat is het dan maar ook.
Mijn dagje Walibi Sud-Ouest zat er in de late namiddag op. Ik had nog enkele uurtjes te rijden naar mijn vakantiebestemming waar ik niet te laat wou aankomen. Het park heeft me aangenaam verrast. Het is geen superklein park, het is heel erg groen en gezellig. Alleen, zoals ik al eerder aanhaalde… het attractieaanbod is onvoldoende. Drie achtbanen, waarvan 2 standaard modellen en een standaard type coaster is nu niet zo fameus. Naast dat kun je wel een rapid river en boomstammetjes vinden, en enkele opvulattracties… Maar het is allemaal onvoldoende om mensen aan te trekken. Het park is zeker een bezoekje waard als je in de buurt bent, maar er speciaal een pretparktrip voor doen, nee, dat zou ik toch maar afraden.
