Binnenkort is het zo ver, Toverland organiseert een 24 uur Challenge op de houten achtbaan Troy. Het park ging hiervoor op zoek naar challengers die deze uitdaging aandurfden. Er kwamen meer dan 700 aanmeldingen binnen van mensen die hoopten deel te mogen nemen aan deze uitdaging, uit die 700 personen selecteerde het park 12 kandidaten die op 4 juni de uitdaging aan gaan.
De Troy Coaster Challenge 2016 wordt georganiseerd ten behoeve van Stichting Heppie. Heppie zet zich in voor kwetsbare kinderen in Nederland die sociaal uitgesloten zijn en er alleen voor staan door bijvoorbeeld armoede of ernstige problemen thuis. Heppie laat zien dat het ook anders kan door het organiseren van vakanties en weekenden vol ontspanning, plezier en gezelligheid. Een plek vol positieve aandacht, waar ze vrienden maken en vooral onbezorgd kind kunnen zijn.
Een van de geselecteerden verteld over zijn ervaring met de vorige editie
Jos Boudestein was er bij de vorige editie ook bij. Hij vertelt met veel plezier nog een keertje over zijn ervaringen tijdens die 24 uur coaster challenge van 2010 en geeft enkele tips aan de nieuwe deelnemers. Jos was één van de negen personen die de challenge volledig heeft uitgereden.
Wat voorafging
Troy is een hele speciale baan voor mij. Al ver voor 12 September 2010, want deze baan heeft er voor gezorgd dat ik echt besmet raakte met het pretparkvirus. Daarvoor was ik ehm, gewoon een fan die jaarlijks tijdens vakantie de ouders langs een park probeerde te loodsen, wat meestal ook lukte; In 2004 Six Flags Belgium, 2005 Europa Park, 2006 Liseberg (met een metal concert van Hammerfall 😀 ) … Ik weet nog goed dat Themepark.nl in Juni 2007 een hele week lang zes verschillende acties had waarmee tickets voor de ERT op Troy gewonnen konden worden. Ik was toen, met slechts 43 posts en verder weinig bekenden op Themepark, een van de gelukkigen in een speedpost-wedstrijd. Aan het einde van de maand, 29 Juni zou het zover worden, de allereerste officiële ritten op Troy waren een feit. Troy was niet zomaar een coaster, deze gaf direct het “wow”-gevoel, de baan was snel, van First Drop tot aan het einde was het een grote aaneenschakeling van elementen, er zat geen moment rust in. Troy liet mij verder kijken dan Nederland, ik leerde op de opening een boel mensen kennen, en snel daarna volgden de eerste officiële meetings. En ook de postcount en het aantal parkbezoeken per jaar schoot behoorlijk omhoog.
ECC organiseert de Troy Challenge
Het was in mei 2010 toen je je op kon geven voor de fameuze Troy-marathon vanuit de ECC. Het zou tof zijn om op te geven voor de marathon, maar toen ik in ieder geval Dominique’s en Yolande’s reactie zag, wist ik dat sowieso een van de plaatsen naar een van hen zou gaan. Daarna volgde nog die ijzersterke motivatie van Jeroen, ik wist dat ik geen schijn van kans had. Als ik terug lees zie ik dat ik zei dat “ik op de Hansa Park meeting waarschijnlijk aanwezig ben”. Het liep alleen anders, ik kreeg het niet meer voor elkaar om vervoer te regelen voor Hansa Park. Die Juni maand was ik immers op die geweldige Intimidatour 😉 . Tijdens een ontmoeting met Oscar voor een interview in de Telegraaf vertelde hij me dat er misschien nog plaats beschikbaar was voor reserve tijdens de duurtest op 17 Juli, namens de ECC. Uiteindelijk na mailingcontact was deze plek al vergeven, echter was de reserve alsnog afgevallen op doktersadvies, hoorde ik later van Jo. Ik mocht meedoen aan een ERS-je van twee uurtjes op Troy. Voor mij viel Hansa dus snel af, het was een mooie kans om toch mee te kunnen, en anders had ik in ieder geval twee uur pret op die leuke achtbaan van Toverland. Ik moest immers toch nog het nieuwe gebied in om te kijken, kon ook meteen mooi gedaan worden.
Test der getesten
Die 17e dus het Troygebied bewonderd en een lekkere dag Toverland gehad, overigens was ik het grootste deel slechts alleen, gelukkig hebben de Towers of Adventure van die heerlijke lignetten 😀 , en tegen vieren lekker Mystique in voor de duurtest. Vooraf hadden we nog een bon voor gratis frieten, waar ik meteen leerde dat friet nemen op een eventuele challenge niet zo een goed idee was, na de eerste 10 ronden ging het alweer. Omdat Oscar was uitgestapt (weet niet of het van de frieten was) bleek dus al snel dat ik, mits ik gewoon de duurtest uitmaakte, naar de Troy uitdaging mocht op 11 september. Wat een ERS van 2 uurtjes was wordt met 24 uurtjes uitgebreid. 24 Uur in een achtbaan. Niet zomaar een achtbaan. Troy is namelijk mijn favoriete coaster in Nederland en zelfs wereldwijd heeft alleen Phoenix in Knoebels meer indruk op mij gemaakt met de enorme airtime… Troy is een hele intensieve baan, maar de duurtest was gemakkelijk. In tegenstelling tot de meesten had ik een geheel uur (het laatste, toen bleek dat ik mee mocht doen aan de challenge) gewoon lekker frontseat in dezelfde stoel afgemaakt. Tijdens de challenge moet je immers ook op dezelfde plaats blijven zitten. Of in ieder geval zoveel als mogelijk.
De Challenge
De dag van de challenge zelf begon wat chaotisch. Maar gelukkig met wat instant mazzel nog begeleiding kunnen regelen (Bedankt René). Omdat ik nogal vroeg was kon er geholpen worden met het klaarzetten van borden met informatie over de uitdaging. Toen dat klaar was en de deuren van Toverland open gingen werden de challengers verwacht bij Mystique… de laatste binnenkomst was pas om half 11 en omdat er niemand was deed ik snel een ritje in de toen nog rustige Woudracer, Boomerang en Villa Fiasco, vervolgens naar Mystique. Caroline Kortooms wees ons op de serieuze uitdaging van de challenge, Troy is echt een hele stevige baan. Ik quote maar even: “Zelfs als niemand het zou halen, dan zouden we nog tevreden zijn, dat zou meteen bewijzen wat voor stoere baan Troy wel niet is”, “Stop alsjeblieft wanneer het niet meer gaat. De begeleiders en de mensen van het Rode Kruis kunnen altijd de deelnemers eruit halen als het niet meer gaat”, “Begeleiders let op, jullie deelnemers kunnen waarschijnlijk heel goed liegen”, het leek erop alsof het Kortooms niet goed zat… Alsof er spookbeelden van de challenge op de Boosterbike terugkomen. Er was een belangrijk verschil, die uitdaging was in hartje winter en deze is op een zonnige nazomerdag. Voor de rest kon ze slechts nog ons “Troy, Troy, Troy” toewensen. Vervolgens was er nog een ontroerend verhaal van Alexander, een van de kinderen waar Doe een Wens een wens voor vervuld heeft. Toverland had voor koffie, broodjes en vlaai gezorgd, al liet ik dat laatste wijselijk staan na de frieten van de 17e.
Uurtje 1
Het was half 12 en dus tijd om richting de trein te stappen waar ik een etmaal lang in mag wonen… waar uiteraard nog even tijd was om vooraf met de pers te praten, een leuke foto te schieten. Het werd toch echt snel 12 uur en iedereen moest plaatsnemen volgens het vaste schema van de trein. Om de challenge voor iedereen even eerlijk (lees: intensief) te maken, moest iedere challenger een plaatsje naar achteren (backseat moest naar frontseat) na iedere pauze van 5 minuten. Het is een standaard duurtest, met ieder uur 5 minuten pauze en iedere zes uur 30 minuten. Caroline legt ons uit over de scoreklok, welke naast een “0” voor het aantal ritten een verschrikkelijk grote tijd aangaf “23:59:59”… een gehele dag dus. Onder luid gejuich verlieten we voor de eerste keer en de tijd begon te lopen. Als bij terugkomst blijkt dat je nog “23:57:28” te gaan hebt, weet je dat het nog lang gaat duren… Maar de ritjes gingen, ondanks dat ik meteen achterin mocht zitten, best lekker. Een beetje meesturen met het lichaam en de beugel zo vasthouden dat ie niet gaat klemmen, dat heb in Amerika bij Intimidator Three-oh-Five wel geleerd. Het eerste uurtje vloog dan ook zo voorbij. Na 16 rondjes was het tijd voor de eerste pauze. Direct geleerd dat het verstandigste is, mis je de energie er voor hebt, direct naar de Toiletten te sprinten. Het toilethokje voor de heren is namelijk vrij klein met twee urinoirtjes en twee gewone Wc’tjes. Net op tijd weer terug voor het tweede uurtje.
Vroeg uitgevallen
14:30, 26 ronden gereden, dit was het moment voor flinke tegenslag. Lesley moest opgeven omdat hij had overgegeven. Na een tijdje wachten werden de emmers water geleegd over het station. In ieder geval ziet het er wat frisser uit. Maar vrijwel iedere ronde die erna volgde, werd ik zelf ook bijna misselijk van de lucht die in het station te ruiken was. Ik gaf niet op, meestal volgde na een rit waar ik me niet goed voelde een ritje waar ik mij weer perfect voelde. Dit hield ongeveer op rond een uur of 4, mede dankzij een aantal flessen water die ik kreeg van mijn begeleider. De vieze lucht was weg en er kon lekker door gecoasterd worden. En jah, het ging ook gewoon lekker. Niet alleen met mij, maar ook de andere 11 challengers hadden zichtbaar lol. Het ging in ieder geval een stuk beter dan op de Booster Bike (allemaal terug te lezen in FD 69), waar maar 6 challengers over waren na het eerste uur. De volgende twee uur waren niet veel bijzonders, er wordt nog altijd goed gesupporterd en voor drankjes gezorgd (ben intussen overgegaan op de Fristi, daar moet ik minder van naar de WC, want “Toilettenrennen” is tot een ware sport verheven). Overal op de linkerzijde bij de houten palen van de fly-through waren flesjes frisdrank te vinden van de challengers. Tijd om er na zes uur een halfuurtje uit te gaan, met dus om 18 uur nog 18 uur op de grote boze klok. Iets van 90 rondjes werden er gemaakt.
De avond valt
Het diner was voor mij in de stijl van een survivalprogramma, niet veel en vooral licht… rijst (op smaak gemaakt met een beetje ketchup) en sla. Dat was een goede keuze want al snel bleken Johan Vlemmix en Martin iets verkeerds of gewoon te veel hebben gegeten, een jammerlijke dubbele exit dus bij ongeveer 105 ronden. Ondertussen gaan we gewoon weer door naar achteren, en wat vooral opviel was dat Troy veel harder ging rijden. De baan was veel sneller vanwege de lage wrijving door de warme baan, dus dat belooft wat voor ’s nachts! De avondritjes waren heel goed te doen, er werd gewoon doorgefeest want het beruchte Troylied mocht om 18 uur af voor de Troy-Disco… Wel een stuk fijnere muziek om rondjes mee te maken, een hele verbetering 😀 . De avond is iedereen die nog over was (10 man) zonder verdere problemen doorgekomen. Caroline Kortooms zag tevreden toe dat maar liefst 10 deelnemers nog bezig waren hun rondjes te maken.
Troy, de sensatie, en al helemaal ’s nachts!
In de nacht was er weer een halfuur pauze, onder andere om ook de baan te resetten zodat deze de 24 uur kan maken, de tweede trein eraf te halen en te eten. Je moest eten, oh oh, ik heb helemaal geen honger! Adrenaline is een leuke drug eigenlijk… het zorgt er onder andere voor dat ik niet snel honger heb en niet snel slaap krijg, jammer dat eten doet eten. Ik hield het bij een Mars, en ja, ik weet dat dat eigenlijk vrij weinig is, er moest nog een hele nacht mee gedaan worden! Ik had wel een gedachte van “Nu mag ik zeker niet opgeven, pas om 6 uur gaat de eerste bus”. De eerste ritten van de nacht waren weer achterin, waar Troy lekker helemaal los ging en me helemaal heerlijk meesleurde. Het was nog altijd niet echt afgekoeld dus de baan haalde snelheidsrecord op record, rondetijden waren 49.0 seconden waar normaal 50.5 seconden staat… Met name frontseat was de extra snelheid en de vele extra airtime een waar genot. Het was gewoon te idioot hoe hard de baan over de heuvels heenging en hoever je uit je stoel werd gesmeten. Maar goed dat er nog veiligheidsbeugels zijn, maar Troy leek wel de twistervariant van Phoenix (Knoebels), bijna jammer dat hij niet altijd zo rijdt, niet normaal! Jammer voor Tobias dat hij deze fantastische ritten moest staken na (wederom) verkeerd te eten. Tijd gaat extreem hard als je het leuk hebt, en jah, de nacht vloog voor mij gewoon voorbij. Het echte hoogtepunt van de nacht was ongetwijfeld “Mambo no 5” en vooral de Sirtaki.
De laatste ritten
Als met “6:00:00” het laatste kwart van de challenge wordt ingeluid, was het tijd voor de ontbijtpauze, tijd voor de zelf gebrachte boterhammetjes en een toetje. Ik hield het maar bij één boterhammetje, wetende dat ik het op de C9H13NO3 wel kon redden. Ook de laatste uren voor parkopening gingen gewoon lekker. Maar toen de poorten van Toverland weer opengingen, leek het wel een echte Toverlanddag te worden. En dus niet voor een grote woodie… regen! En niet zuinig ook, het kwam met bakken uit de hemel… maar we gingen door! Nog twee uur te gaan is geen tijd om op te geven voor een beetje regen! Na dit uur overleefd te hebben (Ik heb zelden een capuchon gebruikt :O )tijd voor het allerlaatste uurtje! Intussen waren mijn ouders en zus het park ingekomen om mij aan te moedigen vanaf hun vakantie, speciaal voor mij 134 km omgereden, mijn zus heeft ook nog meegereden in de allerlaatste serie ritten en het laatste uur ging ondanks de regen maar dankzij de euforie alleen maar beter en beter naarmate de klok terug tikte. Goed te zien was dat veel bezoekers van Toverland richting het Troy gebied kwamen om ons aan te moedigen, in no time was de wachtrij vol, het stationnetje aan de andere kant was vol en ook de ruimte bij de eindremmen. Iedere rit een staande ovatie krijgen van al die bezoekers, fantastisch. Omdat we graag een toegift wilden (“Zugabe, Zugabe!”) werd de trein nog voor de 352e keer weggestuurd net op het moment dat de tijd om was. Na een hele snelle speech van Caroline over hoe speciaal het wel niet was nog een ererondje met slechts de challengers. Het is heel speciaal wat we met maar liefst negen man hadden klaargespeeld. Wij zijn kampioen. Aldus Caroline 😉 We kregen allemaal een certificaat, een goodiebag met onder andere vrijkaarten voor de winter en de eerste en 352e actiefoto van Troy. Na de huldiging, met champagne en het “We are the champions” was het voorbij, terug naar de gewone gang van zaken… ik had de Booster Bike nog niet gedaan! Die kon er zo achteraan, vervolgens omdat mijn zus naar huis wilde nog snel de Boomerang gedaan. Hier eindigt een persoonlijk recordbezoek aan een pretpark.
Troy is nu alleen nog maar specialer geworden. Die fantastische nachtritten zal ik denk ik nooit meer maken, maar waar Toverland ons nooit zal vergeten van de geslaagde challenge zal ik op mijn beurt Troy nooit vergeten.
Stats
Rides done:
- Woudracer: 1x
- Boomerang 2x
- Booster Bike 1x
- Villa Fiasco 1x
- Troy 353x
- Langste bezoek aan een pretpark: 30 uur
- Langste ERS: 24 uur
Bedankt voor alles,
- René, voor het begeleiden van mij per instant
- Iedereen die in het park was voor support
- Jo bedankt voor de uitnodiging
- Organisatie
- Toverland voor die prachtige achtbaan
- Doe een Wens
- Iedereen die ik vergeten ben
