Sfeerverslag: Wiener Prater 30 & 31 maart 2019

Voor de meeste pretparkliefhebbers uit de Benelux start het seizoen van 2019 pas op 6 april, het begin van de paasvakantie. Toch ontwaakten er reeds enkele Themeparkfreaks al een weekje eerder uit hun winterslaap. Nathan, Lennert, Jonathan en Benjamin verbleven tijdens het weekend in de Oostenrijkse hoofdstad Wenen. De hoofdbestemming van deze trip was uiteraard Wiener Prater!

 

Dag 1

Na zo’n 1.000 kilometer in de lucht afgelegd te hebben stapten we aan de Weense luchthaven onze huurauto in. We brachten een bezoekje aan Familypark en Böhmischer Prater, maar daarna werd het tijdens valavond tijd voor het echte werk: Wiener Prater.

Deze permanente kermis telt (op een uitzondering na) maar liefst elf achtbanen die er permanent opgesteld staan. Bovendien zakt tijdens het hoogseizoen ook steeds een grote mobiele achtbaan af naar het park. In 2019 is TestStrecke alvast aan de beurt om er in het park haar rondjes te draaien. Naast achtbanen vinden we er uiteraard – zoals op de meeste kermissen – ook talloze thrill rides, darkrides en eet- of drankkraampjes terug.

Nadat we onze huurauto kundig geparkeerd hadden in één van de dichtstbijzijnde overdekte parkeergarages kwam ons pad onmiddellijk uit bij TestStrecke. Ondanks het feit dat we allemaal deze achtbaan al eens bereden hadden maakten we maar al te graag onze portefeuilles vijf euro lichter om deze kanjer nog eens uit te proberen. Deze loopingachtbaan van Schwarzkopf blijft nog steeds heerlijke ‘hangtime’ kennen tijdens haar tweede inversie en ze geeft een zeer vermakelijke en soepele rit weg.

Op naar de tweede achtbaan en dus eigenlijk de eerste echte credit voor ons in dit park: Volare! Deze flying coaster uit de stallen van Zamperla is de allereerste flying coaster die ik mocht uitproberen. Ik maakte me alvast op voor alle horrorverhalen die ik al heb gehoord over deze baan. Met klamme handen en gespannen spieren werd het treintje naar boven gebracht via de typerende spiraalvormige lift. Eenmaal de eerste bocht genomen werd was het ergste eigenlijk al voorbij. Nadat passagiers deze klap verwerkt hebben volgt er een best wel rommelige, maar ook plezierige rit. Een hoogvlieger is dit niet, maar verrassend en uniek was het zeker wel.

Als we ons zouden bevinden in het computerspel Unreal Tournament, dan zou er een stem nu roepen: “Killing Spree”. Op korte tijd plaatsten we onze bipsen nu al in een derde achtbaan, namelijk Insider. In deze indoor spinning coaster waan je jezelf in een discotheek waar je omwille de vele lichteffecten maar beter niet gevoelig kan zijn aan epilepsieaanvallen. Joke Schauvliege zou deze attractie al lang afgekeurd hebben wegens grove inbreuken op de geluidsnormen, want uiteraard ontbreken de luide technobeats niet.

Toen we uit Insider kwamen keken we met fonkelende oogjes uit op twee andere achtbanen. De Super 8er Bahn en Dizzy Mouse voegden we maar al te graag toe aan ons achtbaanlijstje. Mochten we ons nog in het spel Unreal Tournament bevinden, dan riep de stem nu alvast luidkeels: “Unstoppable”.

Zelfs doorwinterde achtbaanjagers als wij bezwijken nog wel eens van de honger terwijl ze zich in een pretpark bevinden. Het ideale moment was aangebroken om één van de restaurants uit te proberen. We stapten binnen in niet zomaar de eerste de beste eettent. We namen plaats aan één van de tafeltjes in het Rollercoaster Restaurant. Dit type restaurant kennen de meeste onder ons wel uit het Duitse Europa-Park of het Britse Alton Towers. Bezoekers bestellen hier hun gerechten digitaal via een tablet, waarna de bestelling aan zal komen via één van de vele ‘achtbanen’ die doorheen het restaurant lopen. Regelmatig werden hier de lichten gedoofd waarna er voor eventjes luide muziek gespeeld werd, synchroon met een opmerkelijk lichtspel. Het was niet altijd evident om in het donker te zitten tafelen, maar dat maakte het zeker niet minder amusant.

Wiener Prater is best wel een groot park (of is het nou een kermis?) en we moesten nog haast meer dan helft ervan gaan ontdekken. Onderweg kwamen we opnieuw een credit tegen. Der Zug des Manitu is een powered coaster die zowel voorwaarts als achterwaarts kan rijden.

We mogen dan wel credithunters zijn, maar ook wij kunnen genieten van diverse attracties (en dus niet enkel achtbanen). Om deze stelling daad bij woord te zetten maakten we een ritje op Hotel Psycho. Deze attractie is één van de vele spookhuizen die Wiener Prater rijk is. Volgens vele recensenten is Hotel Psycho overigens het beste spookhuis van deze permanente kermis. Het was dan ook een angstaanjagende rit met vele scènes en verrassende gimmicks.

Het was wel het eerste en meteen ook laatste spookhuis dat we hier uitprobeerden. Zoals op de meeste kermissen betaal je hier per attractie. Je moet al flink gespaard hebben om alle achtbanen hier gedaan te hebben, laat staan dat we hier ook nog eens een klein fortuin uitgeven aan alle spookhuizen.

Ons pad bracht ons bij Wilde Maus, de wilde muis achtbaan van het park waar er dertien in een dozijn van bestaan. Op een boogscheut van deze achtbaan vonden we dan weer iets uniekers. Maskerade is ook een spinning coaster, maar deze is van de hand van Gerstlauer. Dit type kennen we van Vicky The Ride in het Belgische Plopsa Coo. Vier passagiers kunnen plaatsnemen in één gondel en zitten per twee met hun gezichten naar elkaar. Deze attractie is deels een darkride, deels een indoor coaster. We bereden de achtbaan met telkens maar twee passagiers aan één kant van de trein, wat leidde tot een duizelingwekkende, intense en dolgedraaide ritbeleving.

Persoonlijk zat ik al even te wachten op de volgende achtbaan die op het programma stond. Megablitz is een achtbaan van Vekoma met treintjes zoals die uit Mount Mara in Bobbejaanland, maar dan korter (3 gondels per trein). Deze baan loste al mijn verwachtingen in en deed er zelfs nog een klein schepje bovenop. Een pittige first drop, gevolgd door een wilde rit met vele intense helices. Wanneer je bijna mag uitstappen passeer je een bord waarop staat dat een tweede ritje maar drie euro meer kost. Al snel stond ik vanuit de trein te zwaaien met m’n kleingeld naar de operator!

Het park lag er ondertussen maar verlaten bij en de kinderachtbaan Race had het inmiddels al voor bekeken gehouden. Hiervoor zullen we de dag nadien terugkomen. De meeste (grotere) attracties zijn echter wel nog gewoon open. We hadden zo de grootste (en duurste) achtbaan van het park nog niet gedaan, namelijk de Boomerang! Ook deze attractie komt van de fabrikant Vekoma en is quasi een kopie (inclusief de kleur) van de Boomerang uit Bellewaerde. Het enige verschil dat deze baan momenteel kent is het feit dat er nu treintjes opgezet werden met heup- in plaats van schouderbeugels (net zoals bij SpeedSnake FREE in Fort Fun). Een verbetering is het zeker en vast, maar zo heel bijzonder is het nu ook weer niet.

We zochten nog één achtbaan, de Hochschaubahn, maar vonden deze niet. Het parkplan bracht ook geen soelaas in onze zoektocht. Deze baan is nou ook niet bepaald een kleine attractie waar je zomaar overkijkt. We vroegen de weg aan enkele operatoren, maar ook zij leken geen flauw idee te hebben waar de Hochschaubahn zich precies bevond. Plots spraken we dan toch de juiste persoon aan die ons wel de juiste instructies wist te geven, maar tevergeefs. De Hochschaubahn hield het net als Race al voor bekeken die dag. Ach, daarmee hadden we weer iets om naar uit te kijken de dag nadien.

 

Dag 2

Na een kleine stop in Merlin’s Kinderwelt, net over de grens met Tsjechië, arriveerden we opnieuw in Wiener Prater. Dit keer niet tijdens valavond, maar wel tijdens een zeer zonnige namiddag. Om foto’s te maken zijn de omstandigheden zo alvast optimaler.

Na een kleine wandeling doorheen Wiener Prater zochten we onze weg naar de plaats waar onze laatste avond eindigde. De Hochschaubahn was overduidelijk geopend, want de baan had veel bekijks en we moesten voor het eerst in dit park daadwerkelijk aanschuiven voor een attractie.

Hochschaubahn werd gebouwd tussen 1948 en 1950. De achtbaan is eveneens gebouwd rond een replica van de berg Großglockner, dit is de hoogste berg van Oostenrijk. Tijdens de rit rijden de treintjes door wel zeven tunnels. Achteraan in iedere trein bevindt er zich een ‘brakeman’ en de treintjes worden niet begeleid over het parcours als op een moderne achtbaan. Ze worden namelijk geleid door ‘side friction’ over quasi het hele traject.

Dan maar naar de laatste en twaalfde achtbaan van dit park die we nog niet op ons lijstje mochten aanvinken. Race!

Wiener Prater kent eigenlijk nog een dertiende achtbaan, maar daar mogen volwassenen niet in. De Auto BergBahn is duidelijk enkel geschikt voor de allerkleinsten.

Tijdens ons bezoek aan Wiener Prater wandelden we enkele keren langs een attractie die toch steeds onze aandacht trok. Urgewalt Der Giganten (Der Jurassic Park) heeft een gedateerde, maar wel zeer imposante gevel. De grote nieuwsgierigheid wist ons te overhalen om ook voor deze attractie een ticketje aan te kopen. Deze attractie is een mix van walkthrough-elementen, een soort van belevingstunnel en -lift waar telkens animatronics van dinosauriërs het op de bezoekers gemunt hebben. Het geheel komt zeer ouderwets over en weet nooit echt te overtuigen. Laat je dus niet zoals ons verleiden door de indrukwekkende gevel van deze attractie en sla deze gerust over tijdens je bezoek aan Wiener Prater.

Tot slot maakten we dan weer wél een ritje op een attractie die er niet alleen zeer indrukwekkend uitziet, maar ook werkelijk iedere euro waard was. Het Wiener Riesenrad is nochtans geen goedkope attractie (12 euro voor een ritje), maar het biedt je wel een adembenemend uitzicht over Wiener Prater, Wenen en ver daarbuiten. Een betere afsluiter van deze trip kon ik me haast niet inbeelden. Godli