In juli trokken Themeparkfreaks Laura, Lennert, Rik en Jonathan eropuit naar het westen van Amerika waar ze 3 weken lang zouden toeren door het land. We bezochten heel wat bijzondere plaatsen en we delen dan ook graag de foto’s van onze reis en delen kort onze belangrijkste ervaringen.
SeaWorld San Diego opende de deuren in 1964. Pas in 2004 kreeg het haar eerste achtbaan met Journey to Atlantis, een watercoaster van Mack Rides. In 2012 ging het park opnieuw de samenwerking aan met Mack Rides maar dan voor een custom launch coaster. De laatste 4 achtbanen werden gebouwd tussen 2018 en 2023, reken daar beide corona jaren af en het park opende 4 jaar op rij een nieuwe rollercoaster. Heel straf dit!
De laatste vier achtbanen zijn Electric Eel, een Sky Rocket II van Premier Rides in 2018. In 2019 opende met Tidal Twister de allereerste Skywarp Horizontal van Skyline Attractions. Emperor opende met 2 jaar vertraging in 2022, dit is een B&M Dive Coaster van 46,6 meter hoog. De laatste nieuwigheid is de Arctic Rescue, een Family Launch Coaster van Intamin met jetski’s als treinen.
Ik was erg benieuwd om mijn eerste SeaWorld pretpark te bezoeken, maar toen we het park binnenkwamen ging onze stemming meteen omlaag. Zowel Electric Eel als Tidal Twister stonden als gesloten aangegeven bij de ingang van het park. Wat zou willen zeggen dat er maar 4 van de 6 coasters geopend waren. De wachtrij bij Journey to Atlantis die zogezegd 5 minuten was, was in werkelijkheid 40 minuten. Dit terwijl ze maar 1 boot tegelijkertijd inladen. Echt vrolijk werden we hier niet van.
Ik moet wel zeggen dat onze stemming in de loop van de dag positief omsloeg. Manta is een toffe lanceerachtbaan en Emperor is een toffe Dive Coaster. Toen we op het einde van ons coastertoertje voor de zekerheid toch maar eens naar Tidal Twister liepen, bleek die tegen alle verwachtingen in net aan het testdraaien te zijn. We haastten er ons naartoe en konden uiteindelijk onverhoopt nog een ritje maken op deze bizarre achtbaan. Drie dagen later zou de achtbaan (permanent) gesloten worden, volgens sommige bronnen, nadat deze zichzelf in stukken gescheurd zou hebben. Dus we hebben hier erg veel geluk gehad dat we deze nog hebben kunnen doen.
Toen via de Single Riders Line nog een bis rondje wouden doen op Journey to Atlantis bleek daar ineens een heel ander verhaal te zijn betreft de operations. De achtbaan bleek maar liefst 3 laadstations te hebben en deze werden alle drie gebruikt waardoor de bootjes elkaar in snel tempo opvolgden. Straffer nog, er was een apart vierde laadstation voor mensen die minder mobiel waren. Op deze manier konden deze mensen in alle rust instappen en werden er soms in plaats van 3 boten zelfs 4 boten tegelijkertijd weggestuurd. Zo werd er toch een zeer hoge capaciteit gedraaid hier!
Achteraf kwamen we ook te weten dat er iemand enkele weken voor ons bezoek zijn been zou hebben uitgestoken tijdens een ritje op Electric Eel. Hoe je daar in godsnaam in slaagt in die krappe treinen en met scheenbeugels, heb ik echt het raden naar. De achtbaan was dus gesloten voor onderzoek en daar kon SeaWorld zelf weinig aan doen.
Wat ik leuk gedaan vond in SeaWorld was dat je bij sommige attracties uitkwam bij de dierenverblijven. Zo moest je niet speciaal van de attracties afwijken om de dieren te kunnen zien, maar kwamen die heel spontaan ertussen na het doen van attracties. Dit was een tof concept!
Wat wel echt op korte termijn anders moet zijn die Orka’s. Dat is echt heel erg zielig om deze volledig depressief te zien in de veel te kleine bassins. Bij een gelukkige Orka staat de vin recht omhoog, en hier stonden ze allemaal enorm plat of zelfs naar beneden. SeaWorld beseft dit zelf ook en dat verklaart meteen waarom ze in al hun parken zoveel nieuwe grote attracties en achtbanen geopend hebben op hele korte tijd. Hiermee willen ze de transitie voorbereiden en klaar zijn voor het tijdperk zonder deze zeedieren. Gelukkig!
