In en rond Parijs zijn er tal van kleine en nog kleinere attractieparkjes die ik al lang eens wilde gaan verkennen. Bij gebrek aan andere fans die mee wilden en/of konden besloot ik maar in mijn eentje enkele dagen erop uit te trekken. Mits deze trip al in 2020 op de planning stond was nog een jaar extra uitstellen in mijn hoofd geen optie meer. Alleen op trip zijn heeft zo zijn voor- en nadelen. Ik neem je mee op mijn uitje naar de Franse hoofdstad.
Op deze laatste dag stond enkel nog La Mer de Sable op het programma. Alleen al de parking op rijden is hier een uitdaging. Deze is afgesloten met een smal houten kader zodat enkel auto’s dit gedeelte van de parking kunnen oprijden. Het was dus goed mikken en het zachtjes aandoen. Het park was nog niet open. Ik had dan nog wat tijd om online mijn ticket te kopen en wachtrijen aan de kassa te vermijden.
Het aanvalsplan vandaag was eerst Bandidos. Een spinnende achtbaan van SBF Visa die vlakbij de ingang lag. Ik was bij de eerste bezoekers. De wachtrij was ook nog niet vol gelopen wat wel het geval was bij uitstappen. Een uitstekende keuze dus.
Andere attracties liet ik even links liggen en liep eerst naar de achterkant van het park. De volgende stop was Tiger Express, een wilde muis achtbaan van de Duitse bouwer Mack. Het standaardmodel kreeg wel een fijn gethematiseerd station mee.
Op de laatste achtbaan van deze trip was het nog even wachten. De vorige jaar gebouwde Silver Mountain was nog niet geopend. Er stond inmiddels wel al een kleine wachtrij van enkele mensen. Ik ging er dan ook vanuit dat de opening niet lang op zich zou laten wachten en sloot achteraan aan. Silver Mountain is een standaard junior coaster van Vekoma. De uitgebreide theming rond de achtbaan en de extra supports om de baan te doen passen in het landschap zorgt ervoor dat de standaard lay-out heel erg op maat aanvoelt. Een uitstekende aanvulling op het bestaande assortiment wat mij betreft.
Zo was ook de laatste achtbaan op de trip afgevinkt. Zonder er eentje te moeten missen deze keer. Het mag ook wel eens meezitten. Tijd om ook de niet achtbanen van het park uit te testen. Eerste stop was de Waltzer La Ruée vers l’Or.
Aangekomen bij de rapid river La Rivière Sauvage bleek deze net open te zijn gegaan. Probleem was dat de attractie niet toegankelijk was in je eentje. Er zat dan ook niets anders op dan te wachten op andere bezoekers. Ook een ritje op de boomstamattractie Cheyenne River mocht niet ontbreken. Hier kon ik gelukkig wel alleen in. Deze maakt overigens perfect gebruik van de natuurlijke duin die langs het park ligt. Diezelfde duin werkt trouwens perfect als natuurlijke thematisering in het Wilde Westen- en Mexicogedeelte van het park.
De grote drukte die vorige dagen in de Franse parken te zien was, was op deze zondag veel minder aanwezig. Ik dacht dat een ritje op de tri-star Le Péroké niet mocht ontbreken. Jammer dat deze voor het grootste gedeelte kapot is. Niet enkel de arm gaat niet meer omhoog, daarnaast werkt enkel de grote draaibeweging nog. De draaibeweging van elke arm afzonderlijk werkt ook niet meer. Als je attractie nog slechts één beweging kan maken kan je wat mij betreft de attractie beter niet meer openen.
Mijn volgende stop in het park was de darkride van het park. In Jungle des Chikapas wordt er gebruik gemaakt van poppen die met touwtjes verbonden zijn aan een systeem met wieltjes aan het plafond. Helaas kon deze darkride mij niet bekoren. Ik kon de vele touwtjes in de verschillende scènes te weinig wegdenken om echt in het verhaal te zitten.
Om mijn bezoek af te ronden maakte ik nog een ritje op de safarirondrit Safarigolo en de Disk’O attractie Disco Loco.
Ik zorgde er nog voor dat de maag gevuld werd. Er restte mij nog een verre rit naar de Kempen. De andere kleine attracties liet ik dan ook voor wat ze waren. De dag nadien was het tenslotte weer werkendag. La Mer de Sable: been there, done that. Oftewel een fijn familieparkje. Niet meer, maar zeker ook niet minder.
