We hadden voor deze twee dagen iets heel moois gepland. Jammer genoeg heeft de coronacrisis roet in het eten gegooid. Daardoor werd het geen vierdaagse richting PortAventura, maar wel iets totaal anders. Op zaterdag 19 september brachten we een bezoek aan Sea Life in Blankenberge en Boudewijn Seapark in Brugge. Gelukkig besloot Phantasialand om op donderdag 17 september hun allernieuwste themagebied te openen. Totaal onverwacht en zonder aankondiging werd Rookburgh geopend. Ik was op die dag aan het werk, toen ik tijdens mijn pauze het nieuws las. Na een kort overleg met mijn vrouw had ik tijdens mijn pauze dan maar twee dagen Phantasialand geboekt in het Ling Bao hotel. Dit Chinese themahotel is één van de twee hotels van Phantasialand. Inmiddels heeft het park al drie hotels, want bij het nieuwe themagebied is er ondertussen ook een hotel geopend. In het nieuwe themagebied is er ook een nieuwe achtbaan geopend en die heet F.L.Y. en dat zal je geweten hebben. Dit was uiteraard de hoofdreden om voor de tweede keer dit jaar naar dit magische park af te reizen.
DAG 1
Om kwart voor vijf ging de wekker af. Het liefst gooi je dan dat ding zo ver mogelijk weg, maar niet vandaag. Want vandaag ging ik voor de allereerste keer een ritje maken op F.L.Y. Van een achtbaan waar ze vier jaar aan gewerkt hebben mag je best wel hoge verwachtingen hebben. Ik had de voorbije dagen vanalles zien verschijnen van dit megaproject en was dus heel erg nieuwsgierig. Zou hij beter zijn dan Taron? Zou het mooier zijn dan Klugheim? En hoe voelt het om eens een achtbaan al liggend te doen? Want dit zou voor mij de eerste keer in een Flying Coaster zijn.
Eerst moesten we nog rijden naar het park. De rit zelf duurde zo’n drie uur, maar gelukkig waren we vroeger vertrokken om de drukte voor te zijn. Op de ring van Brussel was het al een gezellige drukte, maar gelukkig waren er geen files. Iets na 9 uur kwamen we aan op de, voor ons “gratis”, parking van hotel Ling Bao.
In dit verslag begin ik eerst met het beschrijven van de eerste dag in Phantasialand. Halverwege vind je dan een stuk over mijn verblijf in dit Chinese hotel. Het inchecken gebeurde heel vlot en ter plaatse kregen we de toegangstickets. Om 9u30 gingen alle poorten van het park open. Wij waren de eerste die aan de poort stonden in de chinese tuin van het hotel. Onze kamer konden we toch maar pas betreden vanaf 16u. Stipt om 9h30 gingen de ingangen open en konden we het park betreden. Ons eerste werk was eens gaan kijken aan de ingang van Rookburgh. Mijn vrouw en ik waren duidelijk niet de enige die dit idee hadden, want toen we aan de vliegende carrousel kwamen stond de rij al tot daar. Nadat we er een kleine 10 minuten stonden kwam er beweging in de wachtrij. Stiekem dachten we dat we al binnen mochten, maar niets was minder. Er kwam een vriendelijke vrouw aan. Ze zei tegen ons dat Rookburgh maar tussen 12 en 13 uur ging openen. We konden kiezen, ofwel verder wachten, ofwel de rest van het park gaan ontdekken en later terugkeren. Daarnaast zei ze ook dat tegen de middag terug aan te schuiven veel korter wachten ging zijn dan nu blijven staan. Wij geloofden haar en zijn naar de achterkant van het park gegaan, om daar onze eerste attractie te doen in Wuze Town. Ik heb het natuurlijk over de Spinning Coasters Winja’s Fear & Force. Er stond hier al een korte wachtrij buiten de ingangspoortjes. De reden werd ons vlug bekend, want er was een storing. Gelukkig was deze snel opgelost en konden we na 10 minuten genieten van een ritje op Winja’s Fear. Toen ik hier was in augustus heb ik de andere spinning coaster, Winja’s Force, gedaan. Ideaal dus om beide eens te vergelijken.
Beide achtbanen starten met een lift. Eenmaal boven worden we direct naar beneden gedropt. Direct daarna volgt er een grote heuvel en worden we terug naar beneden gegooid. Met flinke ruk vlammen we terug naar boven in een bocht van 90 graden. Nu pas begint het spinnen. Het parcours bestaat uit verschillende lussen. Ons karretje spint nu echt alle kanten op, terwijl we door de indoorhal vliegen. Met volle vaart vliegen we in de remmen, maar daarvoor is de rit nog niet ten einde. In het donker volgt er een nieuwe drop en een paar scherpe bochten. Na een korte passage in de hal van Wuze Town komen we in een ander donker gedeelte terecht. In deze passage bevindt er zich een speciaal element. We komen op een soort wipplank terecht, want de track kantelt voorover. Ook bij die andere Spinning Coaster is er een speciaal element. Daar kantelt de track naar links en vertrek je schuin voor het vervolg van de rit. Op deze baan word je dus voorwaarts/achterwaarts gekanteld en bol je zo verder. Beide achtbanen hebben dus elk hun eigen speciale element en zijn zo op hun eigen manier uniek.
Naast de Spinning Coasters is er in dit gebied ook nog een indoor achtbaan in het donker. In normale tijden is deze achtbaan voorzien van een VR-bril, maar door de coronapandemie wordt deze voorlopig niet aangeboden. Voor mij is dat niet erg want ik ben geen fan van VR. Geef mij maar een normale rit zonder al dat gedoe. Deze achtbaan heette vroeger The Temple of the Nighthawk, maar doordat ze die van VR-brillen hebben voorzien heeft men het thema en de naam veranderd naar Crazy Bats.
Er stond voor deze achtbaan niemand te wachten. Over een rit in het donker kun je uiteraard niet veel vertellen. Wel dat het een hele lange rit is met drie optakelingen. Verder zie je tijdens de hele rit niets, tenzij af en toe wat licht dat ergens nog doorheen komt. Heel erg spannend en uitdagend is de rit niet echt. Er zouden gerust wat lasers en lichteffecten erbij mogen. Op sommige momenten lijkt het alsof de rit te lang is. Tijd dus voor de volgende attractie.
De volgende attractie werd Maus au Chocolat. Bij deze darkride, waar je moet schieten met slagroom op muizen, is het tijdens de ochtend nooit lang wachten. Ook nu is dit weer het geval, want we kunnen zo instappen. Via allerhande schermen en een 3D-bril kunnen we mikken op dit ongedierte. Zo passeren we in het bureel en natuurlijk ook in de keuken. Ook de koelkast en feestzaal worden niet gespaard door de muizen. Gelukkig kunnen wij deze dieren snel verjagen. Al heb je op het einde wel een geblesseerde hand van constant aan dat touwtje te trekken. Het systeem is namelijk zo gemaakt dat je net een spuitzak vast hebt. Hieraan is er een touwtje bevestigd en telkens je hier aan trekt schiet het naar de richting die jij hebt gekozen. Ik heb dan toch liever een pistool. Al vind ik deze attractie qua originaliteit er wel met kop en schouders bovenuit steken. Darkrides van dit niveau vind je niet zo snel meer, tenzij je als pretpark de Efteling heet. Het is daarnaast ook een grappig en ludiek thema dat eigenlijk best te vergelijken valt met de Ratatouille attractie in het Studios park van Disneyland. Die laatste is dan wel zonder interactie, maar het thema is gelijkaardig. Dit is hier gelukkig wel het geval waardoor ik toch eerder voor deze attractie zou gaan. Al is Ratatouille dan weer mooier.
Ondertussen was het kwart voor elf en zagen we de wachtrij richting Rookburgh weeral sterk toenemen. We besloten terug aan te schuiven en zo stonden we terug op dezelfde plaats als anderhalf uur geleden. Helaas wisten we niet wanneer dit gebied zou openen. Dat betekent dus lang wachten en in ons geval vlak naast het spetterende water van de vliegende carrousel. Zo werd het al snel middag en besloten we iets kleins te kopen om te eten in het restaurant vlak naast het carrousel. Zo hadden we toch nog iets te doen. Achter ons begon de rij ook al heel ver te verspreiden, tot zelfs onder het afdak aan de souvenirshop. Uiteindelijk ging het themagebied open om 12u45. Na twee uren te staan wachten in een lange rij werd er met mondjesmaat de ene na de andere groep mensen binnengelaten in Rookburgh.
Heel eerlijk moet ik zeggen dat ik zelden zo gehyped was voor een achtbaan en een themagebied als dit. Zoiets is ook logisch wanneer er vier jaar lang werd gebouwd aan een compleet pakket als dit. Nu is het eindelijk zover! We mochten binnen in het gebied. Dit via een lange tunnel waar je een krantje kan krijgen en waar er verschillende decoraties je al in de juist sfeer brengen. De tunnel vond ik tevens ook een heel mooi effect hebben, want wanneer je de andere kant bereikt krijg je zo’n magisch momentje. Een beetje zo’n typisch filmmoment waarop de wereld lijkt stil te staan. Een moment waarop alles nog eventjes moet binnendringen wat men hier heeft verwezenlijkt. Ik ben geen persoon die snel met zijn mond open staat te gapen, maar hier had ik het toch moeilijk om hem gesloten te houden. Het gebied is in één woord: ‘prachtig’! Dit is zo’n plek waar je niet weet waar je eerst moet kijken. Overal zie je wel iets en aan elk detail werd er gedacht. Het lijkt op een industriële stad in de beginjaren van 1900. Overal zie je stoom uitkomen en er liggen overal kolen. Op deze prachtige plek heeft de Airrail Company de machine F.L.Y. gebouwd. Deze machine is uiteraard de bordeauxrode achtbaan die in dit gebied rondzweeft. Het volledige gebied wordt verder opgevuld met een hotel (Charles Lindbergh hotel), een restaurant (Uhrwerk), een zelfbedieningsrestaurant (Zum Kohleschipper) en een chocoladewinkel (Emilie’s Chocoladen & Candy-Werkstatt). Enkele van deze dingen bespreek ik wat verder in dit verslag.
Als eerste deden we natuurlijk de achtbaan F.L.Y., juist zoals iedereen die dag. De wachtrij gaat via een trap omhoog. Voor je deze trap opgaat, krijg je een instructiefiche mee met onder andere de veiligheidsvoorschriften op. Op 1 voorschrift staat dat alle zakken leeg moeten zijn. Dit is natuurlijk omdat de achtbaan over de mensen heen vliegt. De wachtrij baant zich verder weg en is zeker voorzien op heel veel volk. We wandelen opeens bovenaan het themagebied in een soort kooi. Zo baant deze wachtrij zich een weg met op sommige plaatsen een fantastisch uitzicht op de achtbaan. Al vlug merken we dat de wachtrij naar beneden begint te gaan. Zo komen we bij wijze van spreken in de kelder van Rookburgh. Vanaf hier krijg je een bandje om en moet alles in een kluisje gestopt worden. Met het bandje krijg je het kluisje open, een beetje vergelijkbaar met Arthur in Europapark. Al krijg je daar geen bandje maar een kaartje. Wie denkt nog iets mee te smokkelen mag het vergeten want wat verder zijn er metaaldetectoren. Slechts wanneer je hier groen licht krijgt, mag je verder wandelen naar het station. Wat mij hier opvalt is hoe snel de operations zijn. De ene trein is nog maar vertrokken of de volgende staat er al.
Ook het superhandige instapsysteem dat uniek is voor dit type coaster is echt goed bedacht. De stoelen draaien zich namelijk in de richting waar je staat te wachten. Zo kan men de mensen super snel vastklikken in de beugels. Er zijn 2 soorten beugels, 1 om je schouders en 1 om je enkels. We hebben geluk want we krijgen de front seats toegewezen. Op verschillende forums gaf men al aan dat dit de beste plaatsen zijn.
Met een zijwaartse beweging gaat de rit van start. De rit begint met een klein stukje darkride, dit aan de hand van projecties. Ikzelf vind het niet zo’n meerwaarde al lijkt de meerderheid dit wel te appreciëren. Wat verder gaan we naar boven en worden we in liggende positie gekanteld. Vlak daarna volgt er een heel soepele lancering. De lancering is niet heel extreem, zeker in vergelijking met Taron waar je echt in je stoel wordt gesmeten. Dit is een rustige lancering waar je in seconden tijd op snelheid wordt gebracht. Dan volgt er een klein stukje bergop, om dan bovenaan meteen links af te draaien. In dalende lijn gaan we nu naar de eerste inversie. We zweven over het voetpad en de eerste lancering heen om dan vervolgens opnieuw naar beneden te duiken. Met een grote bocht naar links vliegen we terug naar de andere kant van het gebied. We duiken enkele tunnels in en kruisen meermaals de track. Vervolgens nemen we een grote bocht naar rechts om dan via een kleine bocht in een grote dalende helix te belanden. Hierdoor vliegen we nu naar de tweede lancering. Dit keer bevindt de lancering zich in een donkere tunnel. Opnieuw stijgen we op naar boven en komen we terecht tussen allerlei gebouwen en waarschijnlijk ook langs het hotel. Al valt dat laatste moeilijk te zien tijdens de rit. Wederom volgen er enkele bochten over het gebied heen en passeren we voor de zoveelste keer rakelings langs de muren van alle gebouwen die hier staan. Ook vliegen we door enkele tunnels heen en nemen we nog zo’n grote helix waar je met een aangename snelheid doorheen vliegt. Vlak voor het einde volgt de laatste inversie. Deze wordt terug heel erg soepel genomen. We vliegen verder langs allerlei bochten en duiken vervolgens terug naar beneden in de remmen. Niet veel later kantelen de gondels zich terug recht zodat we niet al hangende moeten wachten.
Met F.L.Y. heeft Phantasialand terug een nieuwe en fantastische achtbaan in hun aanbod. Deze baan is wel niet de topper van het park, die eer blijft behouden voor de Intamin Launch Coaster Taron. Al kan de bouwer van F.L.Y., Vekoma, in dit geval zeker en vast een pluim op zijn hoed steken want het is een topper waarvoor achtbaanfans van ver zullen komen om deze uit te proberen. Wat overigens opvalt is dat Phantasialand steevast kiest om hun achtbanen in een themagebied te steken en deze vervolgens echt in de spotlight plaats door de achtbaan het volledige gebied te laten innemen. Daardoor wandel je als het ware boven, naast of onder de achtbaan door en kun je deze dus overal spotten. Zo zitten de lay-outs van alle achtbanen vol met bochtenwerk en near-misses met gebouwen. Heel erg leuk, zeker bij een achtbaan als Taron maar ook bij F.L.Y. is dit het geval. Ook die andere topper van het park, Black Mamba heeft hetzelfde principe meegekregen. Zoals eerder gezegd zal Taron de topper van het park blijven, dit vooral vanwege de krachtige lancering en de vele airtime-momenten. F.L.Y. daarentegen moet het dan hebben van het vlieggevoel en de afwerking van het themagebied. Want wie Klugheim al next level vond, heeft duidelijk Rookburgh nog niet gezien. Dit soort afwerking vind je nergens in de buurt van dit park, daarvoor zal je al moeten rijden naar een Europapark of Disneyland die dan zelf nog nooit zo’n prachtig gebied hebben kunnen openen. Qua afwerking en details zal dit gebied bij vele pretparkfans hun favoriet worden. De achtbaan zelf heeft daarnaast ook een hele lange track en zorgt er ook voor dat je naarmate de rit vordert niet meer weet waar je bent. Ik zal deze achtbaan vooral onthouden als de achtbaan waar je het meest het vlieggevoel ervaart. Zelf moest ik wel nog wennen aan het idee dat ik lig in een achtbaan, al was ik daar niet de enige die dit had. Verder vond ik beide lanceringen heel ontspannen en zelfs de inversies waren heel soepel en niet misselijkmakend. Daardoor kan je deze achtbaan al rap meerdere keren na elkaar berijden. Phantasialand heeft nu 3 (wereld)toppers in hun aanbod, de vraag wordt dus wat de volgende investering zal zijn. Al zal dat nog wel enkele jaren duren. Zeker als het van dezelfde kwaliteit zal zijn als van Rookburgh. Dat belooft voor de toekomst!
Zoals eerder vermeld in dit verslag heeft het gebied ook nog een restaurant. Wij besloten dus een hapje te gaan eten in Restaurant Uhrwerk. In dit gezellige restaurant, die tevens ook een industriële look heeft, kun je onder andere burgers, pasta en rundertartaar eten. Een vriendelijke dame begeleidde ons naar onze tafel op de eerste verdieping. Wanneer je dan eens een kijkje neemt door het venster zie je af en toe de achtbaan voorbijvliegen. In beide eetzalen hangen er lampen die zorgen voor een sfeervolle zaal. Ook hangen ze net op ooghoogte boven de tafel. We kregen een krantje die blijkbaar functioneert als menukaart. Ik koos voor The Pilot. The Pilot is een varkenshamburger met een Iberico filet, pancetta, Manchegokaas, spinazie en wilde kruidensalade. Dit nog eens afgewerkt met een “zelfgemaakte” peterseliepesto en druiven- en citroenconfituur op een luchtige-frisse tarwebrioche. Mijn vrouw koos dan weer voor de Pasta Maverick. Deze pasta is gemaakt met chorizo in rode wijn, tomatensaus, geroosterde knoflook en ui, olijfolie en pesto van peterselie en parmezaan. We gaven onze bestelling door en even later konden we genieten van een overheerlijk gerecht. Akkoord, het iets duurder dan het normale doorsnee eten in een pretpark. Want de burger kostte al 25 euro en ook de pasta is met zijn 18 euro niet bepaald goedkoop. Maar voor dat geld krijg je wel een heerlijk gerecht dat op en top vers gemaakt is. Daarnaast wordt het ook mooi gepresenteerd op een plankje of in een ovenschaal. Dit is één van de betere pretpark restaurants waar ik al eens gegeten heb. En je hebt zeker genoeg te eten want het zijn grote porties.
We hadden gegeten en besloten nog eens aan te sluiten voor de achtbaan. Wanneer je al in het gebied bent hoef je niet lang meer te wachten om nog een ritje te kunnen doen. Na zo’n 20 minuten wachten konden we genieten van een tweede rit, dit keer bijna volledig achteraan. Persoonlijk vind ik de achtbaan beter vooraan, de lancering gaat daar net iets soepeler en ook de elementen voelen veel vlotter aan. Het is alleen jammer dat je geen plaatsen kunt kiezen. Al komt dat dan wel weer de capaciteit ten goede. F.L.Y. heeft vier immens lange treinen waar er telkens 20 personen kunnen plaatsnemen. Waardoor F.L.Y. een capaciteitsmonster is en je daardoor niet extreem lang hoeft te wachten.
In het themagebied is er ook een chocoladewinkel. In deze winkel kun je snoepjes en chocolade kopen. Zo vind je er ook chocolade met het logo van F.L.Y., die we natuurlijk eens moesten proberen. Ik kocht zo’n chocolade, mijn vrouw een zakje snoep. Vervolgens lieten we dit mooie gebied achter ons en begonnen we met de rest van het park eens te verkennen.
We wandelen door naar het themagebied Mexico. Daar ligt de logflume van het park in een mooie setting. Het volledige gebied is namelijk in Mexicaanse stijl en de naam van de logflume Chiapas is vernoemd naar de staat in Mexico met dezelfde naam. Tijdens de rondvaart vaar je langs een archeologische site en kun je allerlei dingen bezichtigen. Toen we hier arriveerden stond er een kleine wachtrij maar gelukkig heeft Phantasialand snelle operations en moesten we niet lang wachten.
De rondvaart gaat van start en net na het verlaten van het station komen we al direct de eerste optakeling tegen. Deze hele snelle optakeling zorgt ervoor dat we in een mum van tijd boven zijn. We varen nu tussen de track van de Colorado Adventure. Wat verder varen we een grot binnen waar het vol opgegraven schatten en andere archeologische dingen staat. Niet veel later volgt dan de eerste drop. Dit is een kleine drop maar daarom geen droge, heel de boot krijgt een verfrissende douche en mijn kousen konden al worden uitgewrongen. Een klein detail: net voor het afdalen zie je een figuur in de muur recht voor je, deze heeft een zwemband om zich heen. Is dit een kleine hint naar de rest van de attractie? Stiekem denk ik van wel want iedere drop is kletsnat. Ook de volgende en die nemen we achterwaarts. Alvorens we naar beneden denderen is het eerst tijd voor een feestje. Midden deze attractie is er een tempel waar een raar figuur op doodshoofden slaat. Deze beweging gaat vlotjes mee met de muziek in de tempel en al vlug blijkt dit een echte oorwurm. Het aanstekelijke deuntje blijft al rap hangen in je hoofd. Ondertussen was het tijd voor de drop achterwaarts en ook hier hadden we weer prijs. Een serieuze golf klets zich volledig open op en in onze boot en dan moest de hoogste drop nog komen! Via 2 lange optakelingen bereiken we het hoogste punt van deze logflume. De uitermate steile drop zorgt hier voor het spektakel en ook voor heel wat snelheid. Wanneer je de eerste keer deze drop voor je ziet, schrik je wel even. Gelukkig heb ik deze al enkele keren gedaan en kan ik ten volle genieten van de diepe drop. Die gaat eerst onder een grote brug door en gaat dan via een klein knikje naar het water. Het resultaat kun je vast en zeker al raden. We zijn wederom kletsnat en mijn schoenen zijn ondertussen 2 aquariums, alleen ontbreken de vissen nog. Hoe dan ook kan ik steeds van deze prachtige logflume attractie genieten en hoop ik zelfs dat er nog meer van dit type (gebouwd door Intamin) worden geplaatst in Europa. Want deze hebben toch iets meer dan een ouderwetse boomstam rivier die je eigenlijk overal vindt. En die oorwurm? Die neem je de rest van de dag mee in je hoofd.
Tijd om te gaan drogen! Dus gingen we naar een warm themagebied en dat is “Deep in Africa” zeker wel! Hier vinden we de B&M Inverted Coaster terug in een grote ravijn met een Afrikaans dorp er rond gebouwd. Overal hoor, zie en ruik je de Afrikaanse sfeer. Djembé’s spelen door de speakers, er wordt Afrikaans gekookt in de kraampjes en de omgeving is op en top Afrikaans. En dan heb je nog die fantastische achtbaan die zich overal tussen wurmt. Op het bord voor de ingang stond er een wachttijd van 15 minuten, maar mijn ervaring leert mij dat dit meestal niet klopt. Dus begonnen we aan de lange slinger wachtrij die ons brengt naar het diepste punt van Afrika. Via allerlei trappen en bruggen, langs watervallen en mooie uitzichtpunten op Black Mamba komen we al snel aan het station. De uiteindelijke wachttijd was uiteindelijk 5 minuten.
De trein gaat aan een redelijk snel tempo naar boven. Boven kom je aan in een toren met wat Afrikaans houtwerk. Wanneer je deze toren verlaat, duik je naar rechts de ravijn in. Daar zie je in de verte al de eerste inversie en dat is een looping met een wandelbrug doorheen. Heel tof om eens op de brug te staan als de achtbaan afkomt en te genieten van het zicht. Het is ook genieten van de rit want de looping wordt heel vlot en soepel genomen maar is toch nog best pittig. Om het nog pittiger te maken volgt na de looping direct een andere inversie. De kurkentrekker wordt heel vlotjes genomen en zonder een schok te voelen razen we verder door het Afrikaanse gebied. Nu volgen de tunnels en bochten zich in snel tempo op. Er zit tussen de tunnels door nog een inversie verstopt. Dit keer zie je hem niet aankomen dus wordt je wel wat verrast. We gaan verder en gaan zo nog een paar keer door een tunnel heen en nemen nogmaals een kurkentrekker. De rit eindigt met een paar heel snelle bochten die laag bij de grond worden genomen. Wanneer een achtbaan laag over de grond blijft rijden lijkt het alsof je sneller rijdt dan de snelheden die je op papier haalt. Dit bekende trucje wordt bij veel coasters toegepast en heeft ook hier wel een gepast effect. De rit eindigt wanneer je in een donkere gang terechtkomt en je daar in de remmen wordt gegooid. Zoals altijd hebben we een fantastische rit achter de rug en blijft deze achtbaan toch een hele goede B&M coaster. Na het berijden van deze achtbaan nam ik nog even de tijd om te genieten van de mooie omgeving en besloot ik nog enkele foto’s te nemen van de Afrikaanse architectuur die je hier terugvindt.
De klok ging al richting 17h en het werd bijna tijd om de eerste dag af te sluiten. Nu we toch bleven slapen in een Phantasialand-hotel, besloten we eerst nog River Quest mee te pikken want dan moest ik morgen niet met natte kleren naar huis rijden. Deze rapid river staat namelijk bekend om één van de heftigste maar ook natste waterattracties te zijn die er bestaan.
De wachttijd viel aardig goed mee want na een kleine 15 minuten konden we al instappen. Onze ronde boot werd volledig volgeladen. Dan weet je al dat je er niet droog vanaf komt. We verlieten het station en vaarden op een rustig tempo door naar de lift. De verticale lift brengt ons naar het hoogste punt van de attractie. Boven gaan de rolluiken open en wordt het plateau gekanteld. Even blijven we zo hangen maar niet veel later nemen we de duik naar beneden. Meestal kom ik er hier “goedkoop” van af, maar niet vandaag. Ik krijg een immens grote golf in mijn nek waardoor mijn hele t-shirt al doorweekt is. Dan wist ik al dat het er niet ging op beteren. We varen door naar de draaikolk waarachter of eigenlijk waaronder de tweede drop verstopt zit. En bij deze word ik wel altijd nat. Het mooie van deze drop is dat je hem neemt met de snelheid die gemaakt is geweest tijdens het draaien in de draaikolk. Daardoor kom je met een aardige snelheid terecht in de tweede drop en wordt je beneden afgeremd door een grote golf. Uiteraard zorgt dit ervoor dat de hele boot gedoucht wordt, wat ook nu weer het geval was want ik kreeg mijn tweede lading ijskoud water over mij heen. Deze keer was mijn broek doorweekt en stonden mijn schoenen in 2 centimeter water. Vlak na de tweede drop volgt al direct de derde. Die derde drop lijkt soms op een klein muurtje waar je vanaf valt. Het is steil maar niet hoog. En gelukkig is deze ook niet erg nat. Met een harde plons vallen we voor de derde keer in het water en is de tocht ten einde. Het resultaat is dat ik volledig doorweekt was, mijn vrouw haar t-shirt ook aardig was geraakt en de andere mensen in de boot ook goed nat geworden waren. Met mijn natte kleren ging ik dan maar richting het hotel. Ik nam eerst nog enkele foto’s van de mooie Chinese omgeving in het park en van de Chinese tuin bij het hotel.
Het inchecken gebeurt natuurlijk aan de balie van het hotel. De vriendelijke dame achter de balie vroeg ik een toffe dag had beleefd in het park. Daarnaast vroeg ze hoe ik River Quest vond toen ze mijn natte kleren zag. Nadat we uitgelachen waren kreeg ik de sleutelkaart van onze kamer en kreeg ik te horen dat we beneden op het gelijkvloers zaten. Reuze benieuwd naar onze kamer gingen we op zoek. Gelukkig hoefden we niet lang te zoeken en kwamen we vlug terecht in onze mooie kamer. Er stond een groot 2-persoonsbed in maar ook een stapelbed met op de muur een Boeddha getekend. Uiteraard was de kamer ook voorzien van een flatscreen-tv en hadden we nog een mooie badkamer met enkele Chinese tinten erin verwerkt. We namen allebei een douche en deden droge kleren aan. We namen vlug een kijkje in het hotel zelf en besloten nog een cocktail te gaan drinken. Helaas zou de befaamde Dragon Bar niet open gaan vandaag. Deze bar bevindt zich bovenaan het hotel en biedt een prachtig uitzicht op Phantasialand. Helaas niet vandaag dus besloten we een cocktail te drinken op het terras in de tuin. Er was even onduidelijkheid want er stond een bord bij de ingang van deze bar dat we daar moesten wachten en er een medewerker ons een plaats ging geven. Na 5 minuten te wachten ging ik maar eens zelf gaan vragen aan de bar hoe het werkte want ze zagen ons al 5 minuten staan. Licht geërgerd kreeg ik dan te horen dat we konden zitten waar we wilden. We gingen verder de tuin in en zochten een tof plekje. Nu was het wachten tot we een ober zagen. Na een twintigtal minuten had 1 van de andere gasten het gehad en besloot hij maar het eens te gaan vragen. Toen kwam hij eindelijk eens langs om de drankkaart te brengen. Zo’n 10 minuten later begon hij dan eindelijk zijn ronde langs de tafels om te vragen wat de mensen wilden drinken. Iedereen weet ook dat een cocktail maken wel wat tijd vraagt dus dat beloofde al. Maar goed we konden niet klagen want na een 45 minuten hadden we dan toch onze cocktail. Ondertussen was het al na 19 uur en moesten we om 20 uur in het Bamboo Buffet Restaurant zijn voor ons diner. In een versneld tempo dronken we dan maar onze cocktail op en om 19h45 vroegen we de rekening zodat we nog een kwartier speling hadden. Gelukkig had ik hiermee al rekening gehouden want iets na 20 uur konden we eindelijk afrekenen. Op naar het restaurant dat zijn ingang heeft in dezelfde tuin.
In dit restaurant gaat de bediening gelukkig veel vlotter en krijgen we in een mum van tijd onze tafel toegewezen. Zoals verwacht kun je hier Aziatisch eten, dit aan de hand van een groot buffet. Hier vind je allerlei aziatische specialiteiten terug zoals tonijn tataki, pittige sesam zoete aardappelen enz. Uiteraard vind je er ook andere soorten vis zoals zalm en ook soms wat vlees zoals kip. Allemaal heel lekker en ook nog eens gezond. Voor de kinderen was er ook heel wat om uit te kiezen zoals Loempia’s, een spies van kip, kipnuggets en nog wat andere zaken. Er was dus voor iedereen wat te eten en ook de bediening was heel erg vriendelijk. Een absolute aanrader dus!
Maar nu was het tijd om te gaan slapen in onze kamer. De bedden lagen goed en het was een heel stille kamer. Tijd om te slapen en nog eens na te dromen van onze eerste keer F.L.Y.
DAG 2
Ik had mijn wekker gezet om 8h30 zodat we om 9h30 aan de ingang van Phantasialand konden staan. Eerst hadden we nog een lekker ontbijt in hetzelfde restaurant waar we de avond ervoor dineerden. Ook nu was er weer keuze zat en konden we kiezen waar we wilden zitten. Aangezien het goed weer was besloten we om buiten te eten. Vlak naast het zwembad en pal in de mooie tuin konden we genieten van een broodje en een warm drankje. We waren goed uitgeslapen van onze vermoeiende eerste dag waarbij je het vroeg opstaan en late slapengaan niet mag onderschatten. Gelukkig deed het goede bed wonderen en hielp een stevig ontbijt ons om er vandaag terug een hele dag tegen te kunnen. Vlug nog de koffers in de auto gaan steken en uitchecken om dan te genieten van dag 2 in Phantasialand.
Stipt om 9u30 gingen de poorten van Phantasialand open. We hadden reeds op voorhand beslist om niet naar Rookburgh te gaan, tenzij er geen wachtrij zou zijn. Dit zou ons echter wel verrassen mocht dit het geval zijn. Zoals we bij ieder bezoek aan Phantasialand doen, begonnen we onze dag met een rit op Colorado Adventure. Deze mijntrein is bijna altijd vlak na openingstijd open en dat was vandaag ook weer het geval. We stonden als allereersten aan de poort en konden daardoor op de voorste rij van deze Vekoma achtbaan gaan plaatsnemen. Deze achtbaan heeft 3 optakelingen. Starten doen we uiteraard met de eerste. Bovenaan volgt er een klein knikje in het track en dan duiken we naar beneden. Met volle vaart rijden we door een tunnel heen waar we in een soort overdekte hal terecht komen. We zien hier een paar stukken track liggen van deze achtbaan die we later in de rit nog zullen berijden. Hierna nemen we een bocht, waardoor we terug naar buiten draaien en eenmaal buiten draaien we terug naar binnen. We maken nu snelheid in een grote helix en komen zo terecht op de tweede optakeling. Vanop dit stuk heb je een prachtig zicht op de logflume die net onder deze attractie loopt. De logflume is blijkbaar ook al open, want er zwaait een gezin naar de voorbijkomende trein. Bovenaan golft de track wat op en neer en nemen we een grote bocht, om dan zo terug naar beneden te rijden in een donkere tunnel. Zo komen we weer terecht in de hal van daarnet. Niet voor lang, want via een heel scherpe bocht, waarbij je allebei net niet uit de trein valt, komen we al terecht bij de derde en laatste optakeling. Ook dit keer zit er boven een knik in de track. Ik ben hier niet echt een fan van, want dit haalt de snelheid omlaag om dan opnieuw op te trekken wanneer je naar beneden rijdt. Dit soort zaken zie je, jammer genoeg, wel vaker bij mijntreinen. Na de derde optakeling razen we terug naar beneden en komen we terecht in een helix. Deze helix leidt ons naar een tunnel, die ons dan terugbrengt naar het instapstation. We gaan echter nog niet naar binnen, want er volgt nog een grote helix en deze is heel mooi gemaakt rond een toren met een waterval erbij. Daarmee is dit het laatste element van de achtbaan en is de rit voorbij. Doordat er niet veel volk was, besloten we de achtbaan nogmaals te doen. De tweede keer zaten we op de derde rij. Het is nu eenmaal een achtbaan die ik graag doe en die zeker voor herhaling vatbaar is.
We gingen vandaag op ons gemak door het park, want we hadden genoeg tijd. Al wandelend kwamen we terecht in een gang waar ik nog nooit was geweest. Deze vind je in Mexico en hier heb je soms eens zicht op de logflume. Zo kon ik eens foto’s nemen vanop een andere plek. Wanneer we deze gang volgden kwamen we uit op de ingang van Chiapas. Aangezien ik geen zin had om met natte kleren naar huis te rijden, hebben we deze overgeslagen. Ondertussen trok ik nog enkele foto’s van Talocan en besloot ik om deze nog eens te doen. Helaas had hij een storing toen ik aan de ingang kwam, waardoor we doorgingen naar Black Mamba voor een tweede rit van dit weekend. We vroegen ons wel af of het een goed idee was, met dat ons ontbijt nog niet volledig was verteerd. Gelukkig was er een half uur wachttijd voor de achtbaan, waardoor dit toch iets beter ging. Zo werd het al vlug 11 uur en besloten we te gaan kijken hoe het was bij de ingang van Rookburgh. Daar stond alweer een massale rij aan te schuiven voor dit gebied, dat zelfs nog niet geopend was. Ik had geen zin om een tweede dag zolang aan te schuiven en daardoor hadden we beslist om dit keer niet naar Rookburgh te gaan.
Doordat mijn vrouw een grote fan is van paardenmolens en ze nog nooit een ritje had gemaakt op de paardemolen in Phantasialand, besloot ze deze eens uit te testen. Ik bleef mooi aan de kant staan en zorgde opnieuw voor enkele foto’s.
Vandaag hadden we gepland om te gaan eten in Rutmor’s Taverne. Dit kleine restaurantje kan je terugvinden in Klugheim, in de buurt van Taron, zit wat verstopt op een klein pleintje. Gelukkig bestaan er in deze moderne tijden podcasts waar ze soms eens tips delen, of ik had het restaurantje misschien niet gevonden. In dit restaurant kun je schnitzels, worst en andere zaken eten. We kwamen hier aan om iets voor 12 uur en we hadden geluk. We konden het laatste tafeltje bemachtigen, bovenaan de zaal. Hier hadden we zicht op een raar wezen dat duidelijk niet tegen de zon kan. We bestelden ons eten, voor mij een soort varkensvlees en voor mijn vrouw een schnitzel. En ook dit was weer overheerlijk. Dit was duidelijk een goede tip, want we hadden zelfs geen plaats meer voor een dessert. De borden werden tot op de rand gevuld met groenten en aardappelen. Met bovenop een groot stuk vlees. Heel lekker en duidelijk een restaurant waar ik later nog wel eens kom.
Na onze overheerlijke maaltijd, werd het nog eens tijd om een ritje mee te pakken op wat nog altijd de topper van het park is. Dat is natuurlijk de lanceerachtbaan Taron. Taron had gisteren al de hele dag een wachtrij van een uur en vandaag was dat niet anders. Aangezien we nog maar net hadden gegeten, konden we zo eventjes ons eten laten verteren. Helaas werd dat uur wel anderhalf uur, net op het moment dat we begonnen aan te schuiven. Neem daarbij nog eens 2 keer een defect en we stonden al vlug ongeveer 2 uur aan te schuiven. Maar goed, defecten komen in elk park voor en gelukkig waren ze heel vlug opgelost. Al gaat je hart toch wel even stil staan als het gebeurt, wanneer je net in het station bent binnengewandeld. Het gevolg was dat er een heleboel treinen vertrokken zonder passagiers, net zoals dat een halfuur eerder ook al zo was. Gelukkig konden we wat later wel plaatsnemen en we konden zelfs in de voorste rij plaatsnemen. Mijn lievelingsplek bij een lanceerachtbaan en zeker bij deze. De beugels werden gecontroleerd en weg waren we. Op naar de eerste stilstaande lancering. Deze lancering blijft nog steeds even spannend als vroeger. Heel even bouwen ze de spanning op, maar dan knal je weg met een ongelofelijk snelheid doorheen Klugheim. Dit is toch wel de beste lancering die ik al heb gedaan. De lancering lanceert je een stuk naar boven waar je rond een rots draait, om dan daarachter al de eerste airtime ervaring mee te maken. Er volgt een tunnel die we met een verslindende vaart achter ons laten. We worden wat later alle kanten opgeslingerd, door alle scherpe bochten en wippertjes. Gelukkig houdt de beugel ons stevig vast, want deze achtbaan laat je alle hoeken van de kamer zien. Zo rijden we in volle snelheid over enkele daken en nemen we de ene na de andere bocht. De bochten en heuveltjes komen in snel tempo voorbij en dan moet de tweede lancering nog komen. De achtbaan gaat nu nog een stuk sneller. We gaan opnieuw wat naar boven, waardoor de achtbaan wat afremt. Maar uiteraard, wie naar boven gaat, gaat ook weer naar beneden. Daardoor komen er opnieuw heel wat bochten in volle vaart op ons af. Opnieuw scheren we over de daken en de rit komt ten einde met enkele airtime heuvels, om dan wat verder af te remmen.
Na dit ritje is het wel duidelijk dat dit nog altijd de topper en de beste achtbaan is van Phantasialand. De kracht van de lanceringen blijft supergoed en ook het parcours is te uitdagend om F.L.Y. beter te noemen. Neem daarbij nog heel goede airtime momenten en een paar scherpe bochten en je bent helemaal overtuigd.
En zo kwam onze 2-daagse in Phantasialand ten einde. We hadden nog een terugrit van 3 uur voor de boeg en daardoor wilden we iets vroeger vertrekken. De koffers zaten al in de wagen, dus konden we gewoon instappen en vertrekken. F.L.Y. en Taron lieten we achter ons en we kunnen terugblikken op een geslaagde reis. Tot ziens Phantasialand, tot ziens F.L.Y. !
