Het was een heerlijk nazomerweertje. Mits dat ik er het afgelopen seizoen nog niet geraakt was, werd het hoog tijd om één van mijn favoriete pretparken nog eens een bezoekje te brengen.
Ik werd ’s morgens vroeg thuis opgepikt om twee uur later Brühl te bereiken. Met een kleine vertraging -file vanop de autostrade wegens een auto in panne- betraden we het park. Het was aardig druk op deze zaterdag in het najaar. We baanden ons een weg richting de andere kant van het park. Ons gezelschap dat al eerder die dag arriveerde maakte een ritje op Temple of the Nighthawk. Wij bleven dus eventjes wachten aan de uitgang van de attractie.
Eenmaal ons zevental compleet was, was het tijd voor de eerste rit van de dag: Winja’s. In de wachtrij besloten we voor onze favoriet Winja’s Fear te kiezen. Deze indoorachtbaan blijft een toppertje van bouwer Maurer.
Inmiddels was het middag geworden, hoog tijd dus om een hapje te gaan eten. Restaurant Manchu in China Town brengt je helemaal in Chinese sferen. Helaas paste er geen grote tafel op het terras. We waren dus lichtelijk verplicht om met dit mooie weer binnen plaats te nemen. Maar dit prachtige restaurant heeft een ruime kaart, voorverwarmde borden en lekker chinees eten. Ideaal voor de bezoeker die een rustpunt in zijn dag wil inbouwen, niet elke attractie per se hoeft te doen of voor de meerdaagse tripper die toch tijd heeft. Rekening houdend met het feit dat je nog steeds in een pretpark zit te eten zijn de prijzen best doenbaar.
Nadat ik mijn heerlijke eend met noodles naar binnen had gewerkt, was het tijd voor Geister Rikscha. Tot onze eigen verbazing stond er bij deze darkride met endless chain system (voor de leken, een systeem zoals bij Carnaval Festival, Efteling) een wachtrij van enkele minuten. Er vanuit gaande dat het elke keer wel eens de laatste keer zou kunnen zijn genoten we met volle teugen van de rit.
Terwijl enkelen de show Jump! bezochten, maakten wij een ritje op het topbaantje Colorado Adventure. Nadien mocht ook een rit op Chiapas niet ontbreken. De wachttijd van 45 minuten moesten we op een dag als vandaag er helaas bijnemen. In de wachtrij zagen we een beetje terug in de rij onze twee andere trippers terug die, zoals het hoort, niet voorstaken en geduldig op hun beurt wachten. Wij zelf moesten wel eventjes van onze oren maken en een voorsteker de weg versperren.
Op het moment dat de soundtrack van Chiapas weer voor de rest van de dag in ons hoofd zat en de groep terug compleet was, werd het hoog tijd voor een ritje op Taron. Hoewel de wachtrij vol stond en het beeldscherm 60 minuten aangaf besloten we voor de single riders rij te kiezen. Op 20 minuten stonden we allemaal voldaan aan de uitgang. Ook Raik vinkten we op deze manier af.
De groep besloot om de Ijsshow mee te pikken. De echte beweegredenen van sommigen zullen we maar buiten dit sfeerverslag houden. Ik en Nathan besloten om de show links te laten liggen en voor een rit in Mystery Castle te gaan. Nadat de wachtrij na 10 minuten nauwelijks een meter was opgeschoven, besloten hem maar te laten voor wat hij was. Een tweede rit op Taron leek ons een goede vervanger. Via opnieuw de single riders rij belandde ik op het meest begeerd plekje, links vooraan. De waterdruppels, die aanvoelen als hagel na de tweede launch, moet je er dan wel bijnemen. Maar het blijft een geniale baan die Intamin heeft neergezet.
We besloten ook nog een ritje op Talocan te maken. Dit blijft mijn favoriete thrillride. Prachtig ingekleed, water- en vuureffecten en een topspin die ten eerste effectief spint en ten tweede niet te lang op zijn kop blijft staan waardoor je koppijn krijgt. I love him! Bij deze viel me voor het eerst de deur vooraan in het beeld op. Voor wie zich afvraagt: welke deur? Kijk dan maar eens goed de volgende keer als je nog eens vooraan zit.
Nadat ik een ijsje had verorberd en de show ten einde was, maakte ik met Bob nog een tweede ritje. Nu belandde ik achteraan. De muur die op je afkomt geeft een apart gevoel, maar de water- en vuureffecten zijn achteraan toch een gemis. We vinkten ook nog even Hollywood Tour en Temple of the Nighthawk af. We bleven met zijn tweetjes zitten en tijdens een reride bedacht ik me hoe hij zou zijn met werkverlichting aan. Het kan toch niet anders dan dat er een paar leuke headchoppers in zitten. YouTube geeft toch al een deel van de geheimen prijs.
Ik nam nog even de tijd om een Talocan en Klugheim T-shirt in te slaan. Wegens de drukte bleef het park een uurtje langer open. We maakten daar dan ook gretig gebruik van om ook ritjes te maken op Black Mamba en Das verrückte Hotel Tartüff. Net voor sluiting van de rij wisten we ook nog Maus au Chocolat af te strepen. Man, die geur, heerlijk! De beste shooter die er bestaat naar mijn mening.
Eenmaal we afscheid hadden genomen van de andere auto met Themeparkfreaks besloten wij om nog een hapje te gaan eten in onze vaste pizzazaak. Ondanks het al vrij late uur maakten we tenslotte nog een ommetje langs de kermis van Krefeld om daar de drifting coaster nog te kunnen afstrepen. Het was mijn eerste kennismaking met een Duitse kermis en het verbaasde me hoeveel werk er ook in de kleine zaken wordt gestoken. Telkens met een frontpaneeltje en verlichting. Bij ons in België is het klep open en klaar. Komt de sfeer alleen maar ten goede.
Zo kwam weer een geweldige dag in Phantasialand ten einde. Blijft een toppertje en zoals vele ontzettend benieuwd wat Rookburgh in de toekomst brengt. Tot snel, PHL!
