Vijf uur in de ochtend. Mijn alarm loopt af, na een zoveelste snikhete nacht in Zweden. Amper geslapen, maar het is voor de goede zaak. Ik vertrek om zes uur ’s ochtends met de trein voor een drie uur durende treinreis richting Gotenburg, doorheen prachtige Zweedse landschappen. Iets voor negen uur arriveer ik in Gotenburg en na een half uurtje wandelen ook op mijn bestemming voor vandaag, Liseberg.
Het park was nog niet geopend, dus ging ik snel nog een ontbijtje regelen en kwam dan terug. Met mijn Europapark-abonnement had ik gratis toegang, dus ging ik langs de guest service en al snel was mijn polsbandje geregeld. Net als alle parken die ik tot hiertoe op deze trip gedaan had, werkt Liseberg met een polsbandje of met tokens per ride. Je kunt dus kiezen hoe je deze parken bezoekt. Ikzelf kies telkens voor een polsbandje, zodat je zoveel als je maar wil attracties kan opnieuw doen.
Het poortje werd voor mij geopend zodat ik makkelijk binnen kon en al snel hoor ik mensen schreeuwen. Raar, want het park opent normaal pas om 11u. Maar wat bleek? Iets na 10 waren er al verschillende attracties geopend, waaronder de achtbaan waar ik het meest van al naar uitkeek in dit park, Helix. De beslissing was dus snel gemaakt en ik nam de roltrap richting het station van Helix. Een roltrap, zal je je misschien afvragen? Ja een roltrap, want verschillende attracties van dit park liggen op een berg. Twee roltrappen hoger kom ik in het hoogste gebouw van het park aan. Dit is de thuisbasis voor twee attracties, twee restaurants en enkele spellenkramen. Maar mijn keuze was hier snel gemaakt. Ik duik de wachtrij voor Helix in en wat blijkt? Ik kon gewoon doorlopen tot het station! Dan maar direct een ritje frontseat! Ik klik de gordel vast, maar laat zeer bewust heel wat speling, en vervolgens sluit ik de beugel. Wat hierna volgde is één van de beste achtbanen die ik tot hiertoe heb mogen beleven. Direct na het verlaten van het station maak je een eerste inversie en zoals ik van Mack gewend ben, met lekker veel hangtime. Hierna volgt de eerste lancering en dan vliegt de baan er volledig in. Zeven inversies en twee lanceringen na het vertrek uit het station sta ik in de eindremmen en ik kan niet anders dan glimlachen. Deze baan heeft voor mij alle verwachtingen perfect ingelost. Hangtime in de vele inversies, pittige positieve G-krachten, heel vele negatieve G-krachten. Als ik een nadeel van deze baan moet gaan noemen, dan kan ik er mij maar één bedenken en dat is een klassiek nadeel voor de Mack launched coasters. De lancering mist de kracht die je op bijvoorbeeld een Intamin wel hebt. Ik schaf mij de onride foto van deze baan aan als herinnering en ik waag mij nog eens aan de wachtrij. Nog steeds walk on! Deze keer volledig backseat en hier is de baan nog pittiger! Een baan die over de ganse lijn zalig genieten is! Na nog één keer rondgaan zonder wachtrij bemerk ik een wachtrij van een half uur. Dan maar een volgende attractie, maar hier zou ik nog verschillende keren tijdens de dag terugkomen!
De andere attractie in dit gebouw is een drop tower, maar wat voor een. Origineel was AtmosFear in 1990 gebouwd als 146m hoge observatietoren, maar in mei 2010 werd deze gesloten en door Intamin omgebouwd tot de hoogste droptoren van Europa. Deze heropende in april 2011 als vrijevaltoren. Hier val je van 116 meter aan een maximumsnelheid van 109km/u naar beneden. Op zich misschien spijtig dat Plopsaland niet hetzelfde gedaan heeft met hun toren vroeger. Is dit de meest intense droptoren van Europa? Nee, maar gebouwd hoog op de berg bied deze waarschijnlijk wel een van de mooiste uitzichten van Europa. Zeker een aanrader als je in het park bent! Langs de uitgang van AtmosFear is er een uitgang richting een picknick locatie bovenop de berg, naast de toren, en tussen de track van Helix en Lisebergbanan. Hier werd pas duidelijk hoe verbluffend fotogeniek deze locatie eigenlijk is. Ikzelf ben er zowat een half uurtje blijven hangen en heb zoveel foto’s van bovenop de berg kunnen nemen. Hierna ging ik met de roltrap één niveau omlaag en liep langs de berg weg. Spijtig genoeg waren nog niet alle attracties geopend, maar er bleef nog ruim tijd over dat dit bijlange geen probleem zou zijn. Ik liep richting de achterkant van het park en zag verschillende attracties die aan het opstarten waren. Maar bovenal was er heel wat staal dat in het oog sprong. Spijtig genoeg heeft Valkyria, de nieuwe B&M dive coaster van het park, heel wat vertraging opgelopen tijdens de constructie van de tunnel waardoor de trein duikt en was deze nog niet geopend. De baan springt wel van overal in het oog en ziet er een topper uit.
Wat hier vooral mijn aandacht trok, was de achtbaan half verstopt achter Valkyria. Balder is de houten coaster van het park, gebouwd door Intamin. Wij zijn in onze streken niet echt gezegend met Intamin woodies en dit is zo’n schande! Deze baan liep zo soepel dat ik verscheidene keren heb moeten kijken om zeker te zijn dat er hier geen stalen track lag. Wat een baan was dit toch ook weer! Liseberg lijkt keer op keer de juiste beslissingen te hebben gemaakt qua attracties en dit levert ze toch een toppark op. Balder deed ik onmiddellijk backseat en hier was er geen twijfel mogelijk, ik ben in deze baan waarschijnlijk meer van m’n stoel geweest dan dat ik erop neerzat. Van het begin van de steile, snelle lifthill tot de vele snelle bunny hops tot de eindremmen. Een topper, meer kan hier niet over gezegd worden.
Verder staat er in dit gebied sinds enkele jaren een Intamin gyro swing, welke zeer dicht bij Balder komt. De redenering hierachter is het gevecht tussen de twee goden, Balder en Loki (Loke). Loke komt heel dicht bij de houten achtbaan en lijkt ertegenaan te botsen. Vergeleken met de enige andere vergelijkbare attractie dat ik gedaan heb, Sledgehammer in Bobbejaanland, is er een wereld van verschil. Deze voelt zoveel krachtiger, en ook de hangtime, die je op de hoogste punten ervaart, is immens. Hier raakte ik ook aan de praat met de operators en blijkbaar was de vorige versie die ze hier staan hadden nog beter dan Loke.
Langs Loke komt de rapid river van het park voorbij en deze was dan ook mijn volgende stop. Dit leek een korte rapid te zijn, maar het grootste gedeelte van de ride zit goed verstopt tussen de bomen. Dit was geen topper zoals Radja River, maar een zeer amusante opvulling in dit anders al zeer complete park.
Ik vervolgde mijn weg terug richting de ingang van het park en ik kwam langs het kindergebied. Hier stonden ook nog twee credits te wachten. De ene heb ik snel teruggevonden, maar de ander viel me niet direct op. Nu ja, toch terug een credit erbij op het lijstje en dan begaf ik me terug richting de hoofdstraat van het park. Hier wachtte de Schwarzkopf van het park, Lisebergbanan.
Anton Schwarzkopf moet toch echt een genie geweest zijn dat zoveel van zijn creaties na al die jaren nog steeds als toppers aanschouwd worden. Deze was zeker geen uitzondering op die regel. Deze baan is soepel, intens en voor herhaling vatbaar! Ondertussen was de sky roller van het park geopend en begaf ik me in die richting.
Na de eerste ervaring hiermee in Bakken vroeg ik me af of dit exemplaar anders zou zijn. En dit was zeker het geval. Waar ik in Bakken problemen had om te kunnen rollen, gebeurde dit hier al binnen de vijf pogingen. Een waar verschil waardoor deze veel aangenamer en ook intenser was.
Het was ondertussen tijd om de innerlijke mens te sterken en ik begaf me terug naar het gebouw van Helix. Hier bevond zich een Max restaurant. Deze Zweedse keten van hamburgerrestaurants bevindt zich op meerdere plaatsen in het park en deze probeerde ik dan ook. Zoals op zovele plaatsen in het buitenland kunnen de frieten niet tippen aan wat we gewend zijn in ons land, maar de burger zelf was lekker, vers en sappig. Om niet direct na het eten te gek te doen, ging ik eerst even in het reuzenrad van het park. Deze bakjes zijn volledig afgesloten en elk voorzien van airco. Deze kon van mij dus ook niet lang genoeg duren, even lekker afkoelen!
Na het ritje op het reuzenrad bleef die groene track mij terug fascineren en was de keuze al snel gemaakt, nog een bisnummertje Helix! Ondertussen was de baan al lekker opgewarmd en dat verschil liet zich al snel voelen. Spijtig genoeg stond hier nog steeds een half uurtje wachttijd, maar dat is zeker de moeite waard voor deze baan. Hierna was er nog één credit in het park. Ik haalde voor het eerst een parkplan boven en het was ongelofelijk dat ik deze over het hoofd had gezien. Deze credit kon ik nu ook afvinken en zo ging ik terug het park door. Ik zag net dat er nog een attractie was die ik zeker wilde doen. In dit park bevindt zich ook een permanent spookhuis. Deze oversteeg het niveau van de spookhuizen die wij in België gewend zijn, zelfs met Halloween. Je wordt in kleine groepjes binnen gelaten in dit vervallen hotel. Je moet je wel haasten, tenzij je er veel langer wenst te blijven dan je leven je lief is… Veel acteurs, een huis dat een half funhouse was, zeker niet over te slaan als je in dit park komt! De wachtrij schrikt misschien wat af, maar het is het waard!
Ondertussen was het snikheet geworden en had ik geen zin om constant in de zon te staan, dus besloot ik even rustig door het park te gaan, wat te drinken, een ijsje te eten en heel wat foto’s te nemen, onder meer van Valkyria. Ik zag zelfs een bemand testritje voorbijkomen, maar was te laat om er nog een foto van te nemen. Ik wachtte het warmste moment van de dag af en genoot van de sfeer in het park. Eenmaal de avond viel, koelde het park snel wat af en was het aangenamer vertoeven.
Ik wilde nog een ritje balder maken, maar dit kwam tegen te vallen. Ik stond klaar om in te stappen toen de baan in storing viel. Er was op de een of andere manier een sjaal of een stuk stof in de baan verweven geraakt en dus moest dit eerst verwijderd worden. Omdat men niet wist of dit lang ging duren, ging men verder met het evacueren van de wachtrij. Uit ervaring weten wij al dat dit niet noodzakelijk lang hoeft te duren dus bleef ik zeker in de buurt hangen. Een kwartiertje later kwam de technische dienst van het park van de baan geklommen en werden we terug toegelaten. Ik kon als eerste naar binnen en nam direct terug backseat plaats. Er is geen twijfel over dat dit de beste plaats is op deze baan.
Na nog enkele andere rerides in het park begon de avond te vallen. Het werd over het algemeen wat kalmer. Enkel Helix bleef een constante wachtrij aanhouden. Nog een ritje in ondermeer Loke, Lisebergbanan en natuurlijk Helix besloot ik eerst iets te eten. Het was ondertussen 20 uur dus ja. Tijdens mijn maaltijd begon het eindelijk te regenen en koelde alles lekker af. Het werd direct veel aangenamer. Na het eten had ik het plan om de resterende uurtjes op helix te spenderen. Ik begaf me richting Helix en besliste last minute om eerst nog een ritje op AtmosFear te maken. Deze was toch walk-on. Na deze rit sprong ik de wachtrij van Helix binnen. Een kwartiertje later kon ik bijna de laatste trap beklimmen toen er een omroep gedaan werd. Er was onweer op komst en alle attracties die iet of wat in de hoogte gingen werden gesloten. Ik kwam buiten en het zag er inderdaad heel slecht uit. Jammer genoeg betekende dit dat er geen extra ritjes meer gingen komen deze dag. Ik begaf me dan maar richting de uitgang, samen met zowat iedereen in het park. Het onweer begon te rommelen in de verte en ik ging naar m’n slaapplaats voor die nacht. Het bleef de nacht door onweren. Dit zorgde voor een domper op het einde van de dag, maar kon niet voorkomen dat dit een topper van een park was voor mij. De volgende ochtend vertrok ik richting Stockholm, wat mijn uitvalsbasis zou worden voor de laatste twee parken van deze trip, Kolmården & Gröna Lund.
