Enkele jaren terug werd er aangekondigd dat er in een afgelegen parkje in Zweden Europa’s eerste RMC-coaster zou gebouwd worden. Wie was er moedig genoeg om deze beslissing te maken? Kolmården. Een park dat zich vooral toespitst op dieren, maar dat al enkele attracties in zijn park staan had. En met Europa’s eerste en momenteel nog enige RMC, was dit een makkelijke beslissing om dit park ook een bezoekje te brengen tijdens mijn trip door Zweden.
Om bij dit park te raken, kwam er wel enige voorbereiding aan te pas. Vanuit Stockholm moest ik eerst via een lokaal treintje naar Flemmingsberg, vanwaar ik een regionale SJ trein kon nemen richting Kolmården. Eenmaal aangekomen, anderhalf uur later, stond er enkel nog een korte busrit tussen mij en het park. Deze ging voorbij zonder veel problemen, net als de volledige reis. Met de vele mooie natuurbeelden die ik onderweg te zien kreeg, vloog ook de tijd voorbij. Aan de ingang waren er veel loketten beschikbaar en ook waren er enkele automaten. Dus zelfs met de drukte die er stond, gingen alle rijen snel vooruit.
Een ticket was dus snel geregeld en zo kon ik al snel het park in. Wat direct duidelijk werd is dat ik hier heel wat hoogtemeters zou gaan afleggen. Bij het binnenkomen langs de hoofdingang mag je direct omhoog het park in. Hier zie je dat het park er ook alles aan doet om de dieren zo goed mogelijk te verzorgen en zo goed mogelijk hun natuurlijke biotoop na te bouwen. Ook zijn de gebieden voor de dieren zeer groot. Er is in dit park ook een zeer grote variëteit aanwezig. Het park probeert ook zeer educatief uit de hoek te komen en biedt vele shows aan, gaande van een dolfijnenshow, zeeleeuwenshow of roofvogelshow als een zeer groot aantal voedermomenten bij een groot aantal van de dieren. Het is quasi onmogelijk om deze allemaal te bekijken tijdens de dag dus heb ik ervoor gekozen mij op twee shows te focussen.
Zowel de dolfijnenshow als de roofvogelshow waren zeer educatief opgezet. De dolfijnenshow legde de focus op de problematiek met het milieu dat we dezer tijden maar al te goed kennen. De show was goed uitgewerkt en zelfs al versta je niets van de taal, is de bedoeling duidelijk. De roofvogelshow daarentegen legde de focus op de rol van de getoonde vogels in hun eigen ecosysteem. Ik heb al enkele van deze shows gezien, en deze toonde toch enkele vogels die ik nog niet gezien had dus zeker wel interessant!
Naast de traditionele manier om dieren te bekijken, bieden ze hier nog een andere manier aan. Een safari. Hiervoor neem je plaats in één van de vele gondels van de kabelbaan. Hier kan je een taal kiezen tussen Fins, Zweeds, Noors en Engels. Gelukkig werd ik samen met enkele andere buitenlandse bezoekers gezet en konden we van de Engelse rit genieten. Je zit toch al snel een klein half uur op deze attractie en krijgt zo heel wat verschillende dieren te zien in grote, uitgestrekte gebieden, op maat gemaakt voor de diersoorten die erin leven. Soorten die samen kunnen leven, zitten dan ook samen. Roofdieren zitten uiteraard afgezonderd van de andere dieren.
Naast alle dieren en shows heeft dit park ook nog enkele attracties. Het eerste gebied dat je tegenkomt als je via de hoofdingang binnen gaat, is een kindergebied. Hier vind je een rocking tug, vliegende ballonnen, een dierenmolen… van alles voor de kleinsten onder ons! Voor mij stond hier echter ook een credit. Een kleine kiddiecoaster zorgde voor een eerste credit in dit park. Dit was zeker niet de reden waarom ik hier was, maar mooi meegenomen.
De reden om dit park te bezoeken was, zoals ik al eerder zei, hun RMC-coaster, Wildfire. Het eerste moment dat je deze baan ziet opdoemen tussen de bomen was zeker een moment waarnaar ik had uitgekeken. Ik kwam bij de baan aan en ging de wachtrij in. Hier kon ik blijven doorlopen en kon mijn ogen niet geloven. Er stond niemand aan te schuiven! Ik kon hier zowaar gewoon instappen! Ik nam plaats in het stoeltje, deed de riem zeer losjes om en wachtte op de toelating om de beugel omlaag te laten. Er is hier de gewoonte om eerst de riemen visueel te controleren en dan pas de beugel aan te sluiten. Eens de beugel ook gesloten en gecontroleerd was, was het tijd om te vertrekken. De steile lifthill beklim je aan een zeer degelijk tempo en eenmaal boven krijg je nog even de tijd om van de omgeving te genieten, terwijl je onder de lifthill doorgaat. Hierna ga je volledig los, een first drop waarin je bijna volledig van je stoel gaat gevolgd door wat voor mij het beste element van heel de rit moet zijn, een zero-g-stall. Dit element mag zoveel meer gebruikt worden! Er volgen wat airtime hills, een bocht waarbij je 90 graden naar buiten gebankt zit en dan verder een heartline roll. Hierna krijg je heel wat kleine airtime momenten en nog een heartline roll. Er volgt nog een klein slalom momentje en dan sta je in de remmen. Op dat moment was het voor mij moeilijk te beslissen waar deze baan voor mij terecht komt. Op zich is de baan zeker een topper, maar toch ben ik op bepaalde vlakken wat op mijn honger blijven zitten. Het is moeilijk om aan te duiden waar precies maar toch… een gevoel dat er iets miste. Toch blijft het overduidelijk dat deze baan wel bij de top hoort, maar voor mij komt hij niet in mijn top drie. Ik ging toch onmiddellijk rond en deed de baan nog enkele keren zonder te hoeven wachten.
Er stond mij nog een kleine credit te wachten net naast Wildfire, Delfinexpressen. Deze tweede kiddiecoaster was niet veel anders dan de eerste. Na alles in het park gedaan te hebben, werd het na de middag mij net iets te warm om opeen gepakt te staan in de intussen gevormde wachtrij voor Wildfire. Ik ging dan maar het park eens verder rond en kreeg een van de meest spectaculaire uitzichten te zien in de buurt van een kerkje dat zich ook op het domein van het park bevindt. Hier heb ik met veel plezier een half uurtje genoten van de rust en het uitzicht. Om de een of andere reden komt er hier amper iemand, wat ik niet kan begrijpen.
Nadat ik het park rond geweest was, was het warmste moment van de dag voorbij. Ik had nog enkele uren over voor ik mijn trein terug had richting Stockholm. Hoe ik die gevuld heb? Wildfire. Keer op keer opnieuw, op zowat alle mogelijke plaatsen. Ik blijf erbij dat de baan zeker een topper is in zijn soort, maar voor mij komt ze net buiten mijn top drie te staan.
Dit park kan ik enkel maar aanraden aan iedereen. Het verdient alle lof wat erover geschreven wordt. Ik hoop hier zeker nog terug te mogen komen. Zelfs met het transport van en naar het park is het de moeite. Je kunt er zelfs overnachten langs de savanne in een tentenkamp. Dit park heeft het goed voor elkaar en ik hoop dat ze kunnen verder bouwen op de weg die ze zijn ingeslagen. Stiekem steekt de hoop in mij op dat Pairi Daiza bij ons hier ietwat leentjebuur komt spelen, want als die ooit zouden uitbreiden zoals dit park heeft gedaan… Er staat hierna nog één park op de planning en dan zit het parkengedeelte van mijn reis erop. Morgen wacht Gröna Lund in Stockholm en dat verslag volgt zeker!
