Mijn verjaardag vieren, een nieuwe achtbaan en een toppark, dat vroeg om een tripje naar Parc Astérix. Met Frederik had ik al snel een metgezel gevonden, die samen met mij Pégase Express wou ontdekken.
Tuuuttuuuttuuut, om half vijf liep de wekker al af. Pff, nog niet helemaal uitgeslapen, maar toch genoeg nieuwsgierigheid naar die nieuwe achtbaan openden mijn ogen om richting station te vertrekken. Om 7 uur arriveerde ik in Gent Dampoort, waar Fredje me al opwachtte om zo samen verder te rijden naar Parc Astérix, waar we iets na tienen de file inreden om te parkeren. Bij het parkeren zagen we het hoofddoel van deze trip al blinken in de ochtendzon. We waren dan ook meteen verkocht aan de aankleding die we nu al konden zien en vooral het reclamebord, waar de trein doorheen rijdt.
Snel naar de kassa’s om ons ticketje te kopen, maar eerst door de strenge rugzakcontrole en doorheen de metaaldetectoren. In het park gekomen, merkten we een behoorlijke drukte, beetje jammer, maar we gingen het niet aan ons hart laten komen.
Beginnen deden we met de Rapid River: Romus et Rapidus, die nu omgeven is door de nieuwe achtbaan. Hier konden we nog zonder enige wachtrij meteen instappen voor een snel, leuk en vooral nat ritje.
Daarna een beetje twijfel tussen de houten achtbaan of de nieuwe. De wachtrijen deden ons toch kiezen voor Pégase Express. Hier moesten we toch 40 minuutjes geduld oefenen in een wachtrij, die in de volle zon gelegen is. Hopelijk voorzien ze hier later nog schaduwdoeken ofzo.
Het station en het plein dat prachtig aangelegd werden, leken er al altijd al geweest te zijn. Niets verraadde dat dit nog maar net aangelegd werd. In het stationsgebouw vonden we weer die typische Parc Astérix-humor terug, waar we zo van houden.
Dit baantje kon me onmiddellijk overtuigen: superleuke rit, stukje achterwaarts verrassend goed en snel en vooral de aankleding is geweldig.
Ook Vol D’icare kwam vandaag aan bod, vooral dan omdat hier amper een wachtrij stond. Na een grondige renovatie ziet deze baan er weer als nieuw uit, enkel de remmen vonden we een beetje te hard staan.
Een kijkje op het wachttijdenbord deed ons beslissen richting de Bobsleeachtbaan La Trace du Hourra te wandelen. Hier stond een behoorlijke wachtrij, maar we zagen het ene treintje na het andere vertrekken. Vlotjes schoven we door en na ongeveer een half uurtje was het onze beurt. We merkten ook waarom er regelmatig lege bakjes te ontdekken waren in de trein. De snelheid van de operatoren zorgde er voor dat de mensen, die te lang treuzelden, niet tijdig instapten en het volgende treintje al klaar stond. De dispatching ging zelfs zo snel dat ons treintje de lifthill opreed, terwijl het vorige nog bovenaan de lifthill te zien was.
Na deze topper was het tijd voor de volgende topper, OzIris. Bij deze hangende achtbaan kozen we voor de single riderswachtrij, die verlegd werd. Nu is deze gelegen waar voorheen de fastpass-ingang was en andersom.
Ook hier viel op hoe hard het personeel werkt. Al lopende werden alle beugels gecontroleerd. De mijne, waarvan het riempje niet makkelijk dicht ging, omdat ik wat breder ben, werd door drie personen tegelijk dichtgeduwd en binnen minder dan een minuut vertrok het treintje al.
Wat een geweldige rit geeft deze baan toch: snelheid, toffe inversies en soepelheid. Blijft een van mijn favorieten.
Bij L’Oxygénarium moesten we wat meer geduld hebben: 45 minuten ongeveer, maar dat heb ik voor deze gekke glijbaan wel over. Een gek tafereel zagen we bij de wachtende kindjes, waarvan de rest van de groep al in de attractie stapte. Achter een hekje moesten ze wachten op de rest.
Omdat er geen wachtrij stond besloten we ook SOS Numerobis een keertje te doen. Een kleine achtbaan die niet heel veel voorstelt, maar wel drie rondjes geeft.
Wat ik sinds een tijdje ook nooit oversla is het autoritje National 7. Met een oldtimer rijd je hierbij doorheen heel wat grappige scenes.
Bij Transdemonium betraden we het spookhuis van het park. Deze darkride mag dan een beetje clichétaferelen bevatten, hij blijft geweldig.
Tijd nu om een achtbaan te doen die berucht is omwille van de ruwheid… Nee, niet Goudurix, die sla ik over sinds ze mijn stretch gestolen heeft uit mijn oor.
Het was tijd voor de woodie van het park, Tonnerre de Zeus. Vorig jaar deed ik hier nog twee ritjes op, omdat ik hem zo leuk vond, maar of dat dit jaar nog het geval zou zijn…
Hier moesten we het meeste geduld oefenen van de hele dag. 50 minuten schoven we aan, doordat de baan even in storing viel. Hadden we toen maar teruggedraaid, want au au au, dit ding deelt rake klappen uit. Een deftige retrack zou hier weer een topper van kunnen maken, maar momenteel is ze te pijnlijk geworden om een tweede ritje te overwegen.
Na een extra ritje op de geweldige nieuwe aanwinst Pégase Express, tijd voor de mad house: Le Défi de César. Deze attractie moet het hebben van de verschillende, superleuke voorshows.
Afsluiten deden we onze dag met een ritje op de kletsnatte waterattractie, Grande Splash.
Sfeerverslag en foto’s: Bob Van Dyck
