Eindelijk, na maanden geen pretpark of achtbaan meer beleefd te hebben ging het nieuwe seizoen op 1 april weer van start en nee dat was geen aprilgrap. We kozen vandaag voor het plezantste land om het seizoen te openen.
Eenmaal aangekomen bij Bobbejaanland trotseerden we de wachtrij voor de info kassa, waar de abonnementen aangekocht konden worden. Ik zelf moest aanschuiven omdat de post mijn abonnement zorgvuldig verloren was en ik moest vragen of een duplicaat mogelijk was. Na toch wel een tijdje wachten was het aan onze beurt en kreeg ik meteen een nieuw exemplaar, dikke pluim voor de snelheid waarmee mijn probleem opgelost werd. Jammer genoeg voor de anderen in de groep viel net op dat ogenblik het bancontact systeem, waar door we nog wat geduld moesten oefenen vooraleer we het Plezantste land konden betreden.
We begonnen met een kijkje in het vernieuwde restaurant, dat voorheen Bobby’s Kitchen was, maar nu door het leven gaat als The Lake House. Een zeer moderne look met zeer gezellig groot terras aan het meer, een mooie meerwaarde.
Naast datzelfde terras kwam ook de nieuwe speeltuin Wondergarden. Ook deze werd zeer leuk aangelegd, zeker en vast een leuke plek om te vertoeven voor de kleinsten terwijl mama en papa op het terras van een pintje genieten in het zonnetje.
We liepen over de pontonbrug richting de Spinning Coaster, die vanaf nu de naam Naga Bay draagt. Hier waren we toch het meest benieuwd naar. Wat een verbetering! Het Dizz thema vond ik altijd al een doorn in het oog, nu past alles tenminste bij het park. De aankleding vind ik zeker geslaagd en ook de nieuwe bestikkering op de bakjes is honderd maal beter dan voorheen.
Van Naga Bay gingen we richting Mount Mara, de Virtual Reality Coaster. Ook al vond ik de oude Revolution een toppertje, deze VR-toevoeging biedt voor mij de nodige meerwaarde, waardoor je je plots totaal ergens anders waant en de rit totaal anders is.
Hop naar de volgende achtbaan alweer, Speedy Bob. Deze Wilde Muis kreeg ook een fris laagje verf. Lekker wild doorheen de bochtjes en over de airtime heuveltjes. De nieuwe kleur valt meteen op, jammer dat het houtnerf patroon hierdoor verdwenen is, maar ook de roestkleur verdween en dat is dan weer enorm positief.
In het Cowboydorp ontdekten we nog meer opknapwerken, de huisjes staan er weer fris bij, achter de raampjes zien we weer de oude nostalgische tafereeltjes terug, al is het dan met minder poppen dan vroeger.
We maakten nog even een ritje op Dreamcatcher, een achtbaan die het vooral moet hebben van de ligging boven het water. Wat opviel was hoe soepel hij loopt, ongetwijfeld werd een deftig onderhoud uitgevoerd aan dit oudje.
Timothy dook nog even het doolhof in, dat tijdens Halloween 2016 nog Bug Escape noemde, momenteel was de aankleding niet aanwezig, benieuwd of we deze terug gaan zien later.
Voor Indiana River vond ik het weer niet echt schitterend genoeg, maar de andere trotseerden met plezier deze natte boomstamattractie. Ik genoot even van de rust aan het water, waar ik ontdekte dat het strandje dat jarenlang omgeven was door een bouwvallig hekwerk nu toegankelijk gemaakt werd.
Recht tegenover Wilwaterslide ontstond een Ben & Jerry’s weide. Dit vond ik persoonlijk net iets minder passen in het park, iets te flashy wit en opvallend misschien.
Na een frietje bij de Wild Water Snack tijd om opnieuw de attracties in te duiken. Beginnend met Bob Express, een ritje boven het water. Ik moet toegeven dat ik altijd met plezier in deze achtbaan stap.
Daarna gingen we er op los knallen in El Paso, of Bench The Ride, zoals hij wel eens genoemd wordt. Echt zo’n nostalgische, foute darkride, heerlijk gewoon.
Ook Typhoon werd vandaag niet overgeslagen, ikzelf ben niet de grootste fan van deze baan, maar de andere deden hem met veel plezier tweemaal.
Waar ik wel fan van ben is Sledgehammer, een mastodont van een thrillride. Dit is een van die weinige attracties waar deze doorwinterde Themeparkfreak nog steeds kriebeltjes voelt, geweldig ding.
Nadien trotseerden we het risico op een nat pak in El Rio, een Rapid River. Met alle verbeteringen die we dit jaar mochten ontdekken in het park, hopen we dat deze attractie ook op de planning staat voor de nodige aandacht. De aankleding wat opfrissen en misschien extra toevoegen zou hem zoveel mooier maken. De rit op zich blijft altijd even leuk uiteraard.
Nog even chillen in het Reuzenrad, waar men ook de nodige schilderwerken uitvoerde.
Onze dag sloten we af met een achtbaantje, dat niet meteen heel groot is, maar size doesn’t matter. Oki Doki, het gekke clowntje blijf ik een toppertje vinden. En dat bewezen we ook door een tiental ritjes te maken alvorens we afscheid namen van het park.
Bij het verlaten van het park, maakten we nog even wat foto’s van de werken die uitgevoerd worden om de parking te verbeteren. We merkten dat men ook elektrische auto’s zal kunnen opladen in de toekomst.
Sfeerverslag: Bob Van Dyck
