Klugheim in Phantasialand, iedereen kent het ondertussen wel, een geweldig nieuw themagebied met twee achtbanen, waarvan eentje van formaat: Taron, een achtbaan zoals we niet vaak tegenkomen, pure kracht en pracht. Toen het voorstel kwam om Phantasialand te bezoeken tijdens het Wintertraumevenement, twijfelde ons geweldig leuke groepje niet om het park te bezoeken. We bezochten het park samen met de mensen van Themeparksnews.
Iets na elven was ons groepje voltallig gearriveerd in het park, waar we strategisch afgesproken hadden aan Mystery Castle, om zo snel mogelijk Klugheim te kunnen betreden.
Klugheim verbaasde me al de vorige keren dat ik het park bezocht, maar opnieuw was ik volledig overweldigd door het thema van deze zone en de muziek die erbij hoort. Woorden kunnen onmogelijk beschrijven hoe mooi dit gebied is geworden.
We begonnen de dag met Raik, de kleinste achtbaan van de zone, maar toch met het nodige pit. De wachtrij gaf tien minuten aan, maar kijkend hoe ver deze stond wisten we al uit ervaring dat het minstens 35 minuten zou zijn. Single Riders dan maar gekozen. En dat loonde, na enkele minuten mochten we al plaatsnemen. Het baantje had vandaag de nodige probleempjes, waardoor na ons laatste ritje ook de ingang afgesloten werd, zodat de technische dienst zijn werk kon doen.
En dan tijd voor een onvergetelijke rit op Taron. Deze knaller werd gebouwd door Intamin Amusement Rides, bevat twee lanceringen en dat merk je maar al te goed. Na iets meer dan een halfuur te hebben aangeschoven, kozen we voor de Front Seat, want daar vinden wij hem het beste.
Tranen in de ogen van de koude wind, zoefden we aan een rotvaart over de track, pure sensatie en adrenaline.
Als volgende kwam Mystery Castle aan de beurt, een imposant kasteel waarin een geweldige bungeedropattractie verborgen zit. Tijdens het doorwandelen werd ik vastgegrepen door twee, niet onaardige Duitse mädchen die bang waren dat een acteur hen zou doen verschieten. Dat vond ik natuurlijk helemaal niet erg.
Onze volgende attractie zou normaal Chiapas worden, maar die lag even in panne, we wandelden dan maar verder richting het Mexicaanse pleintje, waar draak Quetzal ons opwachtte voor de nodige foto’s.
Na de fotoshoot, tijd om weer wat adrenaline te voelen stromen in Talocan, een prachtig aangeklede topspin. In de wachtrij nog even een sandwich eten, tot onrust van de operator, die al lachend zijn collega waarschuwde de kuisproducten al klaar te houden. Maar Bobby Turbo laat zich niet kennen, een getrainde maag als deze kan daar wel tegen.
Ondertussen werd het tijd voor White Christmas on Ice, een aangepaste versie van de ijsshow. Op heel wat kerstliedjes toonden de schaatsers hun kunstjes. Iets minder entertainend dan de zomerversie vond ik persoonlijk, maar de pakjes waren dan weer meer dan de moeite waard. Een topmomentje was toch dat de mooie blondine even met haar fijne vleeswaren kwam shaken, vlak voor mijn lens.
Na de show was Chiapas alweer geopend, dat vroeg om een ritje. Het blijft een prachtige Log Flume, die je meeneemt door Mexicaanse taferelen op opzwepende muziek. De laatste drop blijft geweldig.
Na even opgewarmd te hebben met een warme choco, glühwein en een ijsje was het tijd om pas te zetten naar de bakkerij van Gustav, om een muizenprobleempje op te lossen.
Zodra we bij de themazone Wuze Town waren aangekomen, besloten we Würmling Express te doen, dit om een zicht te krijgen op de bouwwerken die plaatsvinden op de plek waar Race For Atlantis ooit stond. Ik ben enorm benieuwd wat het park hier weer aan het bouwen is.
We brachten een bezoekje aan het kindergebied in Wuze Town, waar we de Kerstman ontmoetten met zijn schattige elfjes.
Maar de hoofdreden om Wuze Town te bezoeken waren voor ons natuurlijk de Spinning Coasters Winja’s. We hoopten ze beide te doen, maar toen we plaatsnamen in Winja’s Force, zagen we hoe Winja’s Fear in panne viel en geëvacueerd werd.
Buitengekomen, alweer een fotomomentje met enkele lichtelfen, om nadien te gaan shoppen.
Buitengekomen uit de winkel, gingen alle lichtjes aan op de Kaiserplatz, wat meteen een heel andere, zalige sfeer creëerde.
Snel een hapje gegeten en opnieuw op pad. Want Tiempo De Fuego zou beginnen aan Chiapas. Een show vol videoprojecties en vuureffecten. Een prachtig spektakel, waar ik toch wel even van onder de indruk was.
Na de prachtige show arriveerden we bij Colorado Adventure. Een mijntreinachtbaan die ooit nog geopend werd door Michael Jackson en die nog steeds de favoriet is van menig pretparkliefhebber.
Maar ook de kleine Tikaltorentjes krijgen steevast een bezoekje van ons, pure fun.
Tijd nu om naar Afrika te wandelen, waar de Afrikaantjes kerstlichtjes aan de hutjes hingen: een fout zicht, maar bijzonder sfeervol.
Uiteraard hadden we maar één reden om naar hier te wandelen: Black Mamba, een hangende achtbaan van B&M om u tegen te zeggen. Een ritje in het donker maakte dit beestje nog intenser dan het al is. Het werd hoog tijd om nog een extra ritje te gaan maken op Taron, want in het donker beloofde die nog beter te zijn.
En dat was hij ook: wauw, ik wil meer, maar daar was jammer genoeg geen tijd meer voor. We zouden onze dag afsluiten met de show The Magic Rose – Spirit of Light. Eerlijk gezegd moet ik toegeven dat deze me net wat minder kon bekoren, maar het vuurwerk maakte veel goed.
En zo was het tijd geworden om afscheid te nemen van het park en van de toffe groep waarmee we op deze dag door dit prachtige park trokken.
Sfeerverslag: Bob Van Dyck
