Iedereen die in de Efteling is geweest kent ongetwijfeld het Sprookjesbos. Dit beboste parkgedeelte (Het Marerijk) maakt al onderdeel uit van het park sinds het ontstaan ervan. De allereerste sprookjes, ontworpen door Anton Pieck en Peter Reijnders, openden op 13 mei 1952. Ze vormden de basis voor het succes dat de Efteling sindsdien kent. Alle sprookjes (of scenes eruit) worden uitgebeeld in een tafereeltje in openlucht. Dit gebeurt aan de hand van animatronics, projecties, beelden of fonteinen. Door de luidsprekers klinkt het volledige sprookje. In deze “In de kijker: het Efteling sprookjesbos”, nemen we dit speciale gebied onder de loep. De komende woensdagen wordt er een sprookje toegelicht.
De Kleine Zeemeermin, het sprookje van de beroemde schrijver Hans Christian Andersen, wordt in de Efteling zeer eenvoudig voorgesteld. Eigenlijk is het niet meer dan een beeld van de zeemeermin, verwerkt in een mooie fontein, die statig zit op een rots. In haar linkerarm houdt ze een grote vis vast, waaruit water stroomt. Achter haar zien we een muurtje met een cupido figuurtje (verwijst naar de liefde tussen de kapitein en de zeemeermin), 2 zeewezentjes en een vis.
Verhaal 1:
Er leefde eens op de bodem van de zee een zeemeermin. Samen met haar vier oudere zussen en haar vader, de koning van de zee, woonden ze in een prachtig paleis onder het wateroppervlak. Toen ze 15 jaar oud werd, mocht ze eindelijk van haar vader naar de oppervlakte zwemmen.
Daar zag ze op een groot houten schip een beeldmooie prins, op wie ze op slag verliefd werd.
Plots stak er een storm op. Het schip verging in de hoge golven en de prins verdronk bijna maar de kleine zeemeermin kom hem gelukkig redden. Helft bewusteloos liet ze hem achter op het strand.
Omdat ze een staart heeft, kon ze niet bij hem komen, daarom ging ze langs bij de zeeheks, die kon haar benen toveren. Er was wel één voorwaarde aan verbonden, in ruil voor haar benen moest ze wel haar prachtige stem inruilen. Daarbovenop moest ze met de prins trouwens alvorens de zon onder zou gaan, anders zou ze eindigen als schuim op de zee.
Ondanks deze strenge voorwaarden, stemde ze er toch mee in.
De zeeheks brabbelde vervolgens de toverspreuk. Eenmaal aangekomen op het strand liep ze naar de prins. De prins kon helaas niet met haar praten, daarom dacht hij dat zij niet van hem hield.
De prins besloot dan maar om met een ander meisje te trouwen. De zusjes van de kleine zeemeermin hadden het hele verhaal ondertussen opgevangen. Ze wilden hun mooie haren inruilen bij de zeeheks voor een magisch mes waarmee ze de prins konden doden. Wanneer dit hen lukte, dan zou de kleine zeemeermin niet veranderen in schuim.
Toen de kleine zeemeermin dit vernam, kon ze het niet over haar hart krijgen dat haar zusjes haar voor haar zouden opofferen, dus koos ze ervoor om op te gaan als zeeschuim.
Weetje: In het begin stond op de plaats van dit sprookje een liefdesbron. Na verloop van tijd werd deze bron verwijderd, maar het muurtje met het cupidobeeldje, bleef bewaard. De Efteling besloot om dan hier de kleine zeemeermin aan toe te voegen.
Bron: Efteling en eftelpedia
