Een volledig nieuw themagebied met Klugheim, een superleuke familieachtbaan met Raik en een topcoaster als Taron, reken daar een gratis toegang bij op je verjaardag en je begrijpt waarom Bobby Turbo een tripje plande richting Phantasialand.
Een verjaardag vier je niet alleen uiteraard en ik had het geluk vergezeld te worden door een fantastisch groepje mensen. Dwainie, Melissa, Fredje, Nathan, Dimitri, Jonathan en Bert trokken vandaag samen met mij op pad, we reisden van Afrika naar Mexico, hielden halt in China, trokken doorheen een mysterieuze wereld en gingen zelfs op bezoek bij de fictieve Wuzes.
Onze reis zou begonnen in Klugheim, misschien een vreemde keuze aangezien het daar bij het begin van de dag het drukste is, maar aangezien Taron nogal wispelturig is, wouden we het risico niet nemen dat hij in storing zou vallen later op de dag.
Toen we Klugheim binnenwandelden werden we al meteen overdonderd door de prachtige theming en muziek, wat is dit toch een prachtig gebied. Aangezien er geen wachtrij stond bij Raik, besloten we hierop ons eerste ritje te maken.
Raik mag dan wel de kleinste achtbaan van het park zijn, onderschatten moet je dit beestje zeker niet. Naast de prachtige aankleding en de muziek, geeft dit baantje een pittige rit.
En dan was het zo ver, de hoofdreden dat we in dit gebied rond liepen, Taron. Deze multi gelanceerde achtbaan is er een om u tegen te zeggen. We moesten in totaal 50 minuten geduld uitoefenen in de wachtrij.
Maar deze knaller is het wachten meer dan waard, we besloten front seat te gaan, wat naar mijn mening de beste plek is. De eerste lancering zorgt er al voor dat je in je stoeltje gedrukt wordt, daarna volgt een parcours vol snelle richtingswissels en constant heb je het gevoel tegen de rotsen aan te rijden. Net wanneer je denkt dat de rit afgelopen gaat zijn, volgt een krachtige tweede lancering. Puur genieten.
Na Klugheim wandelde we het Chiapas gebied binnen, opnieuw een prachtig staaltje aankleding. Deze uit de kluiten gewassen log flume is ongetwijfeld mijn favoriet in zijn soort. De volledige rit geniet je van prachtige scenes met als mooiste de disco scene, al was het jammer dat het drummende beeld stuk was. En net voor de rit ten einde is, geeft de steile drop je een serieuze kick en vooral een nat pak. En het meest geweldige, amper tien minuutjes aanschuiven.
Nog maar net uitgestapt bij Chiapas en we konden al onmiddellijk instappen bij Talocan, een meer dan geweldige top spin. Vuur, rook, water en een prachtige soundtrack, dit alles in een geweldige setting, ongetwijfeld de beste top spin die ik ooit deed.
Van Mexico naar Afrika, dat is in Phantasialand maar enkele stappen en wat vind je in Afrika, Black Mamba natuurlijk. En bij Black Mamba amper vijf minuutjes wachtrij, dat is pas zalig. We besloten dan ook om een ritje front seat te maken, ietsje langer aanschuiven, maar meer dan de moeite waard. Ook hier is de theming geweldig, tijdens de snelle rit beleef je heel wat near misses met het decor, opnieuw een topper.
Ondertussen middag geworden, tijd om een hapje te eten, sommige deden dat in Onder De Linde, anderen met een bakje frietjes en de rest met boterhammekes. Dwainie zorgde voor het dessert met lekkere framblijtjes, euh ik bedoel framboosjes.
De innerlijke mens versterkt, tijd voor de volgende attractie, Maus Au Chocolate. Een superleuke darkride/shooter attracties, waar je met kwakjes slagroom op muisjes moet schieten, zeer fout, maar ooh zo leuk.
Tijd nu om de fictieve Wuze wereld in te trekken. Hey, stond daar ooit geen grote gouden koepel, enorm benieuwd wat het park met dit stukje grond van plan is, naar verluidt is de oppervlakte groter dan Klugheim, dat beloofd dus.
Wie Wuze Town zegt, zegt uiteraard meteen Winja’s, dat was dan ook onze volgende halte. Deze super leuke spinning coasters horen tot de beste in hun soort, al zijn ze misschien wel wat bruusk.
Na Winja’s tijd voor iets rustig, de Tittle Tattle Tree, een leuk tussendoortje, dat je een mooi zicht biedt op de spinning baantjes.
Achter Wuze Town, ligt een stukje ongedefinieerd park, althans voor mij toch, een strak thema is er niet, maar het bevat wel twee attracties. De eerste die we hier deden was de indoor achtbaan Temple Of The Nighthawk, een achtbaan met een indrukwekkendere naam als rit. De rit verloopt op enkele lichteffecten op de lifthill volledig in het duister, aan een matige snelheid. Niet echt een topper tussen al het andere achtbaan geweld, maar dankzij het ontbreken van een wachtrij, mochten we twee ritjes na elkaar maken.
Vervolgens liepen we een stukje Hollywood binnen, bij de Hollywood Tour. Dit boottochtje leidde ons langsheen heel wat filmtaferelen als King Kong, Tarzan, Wizard Of Oz enzoverder.
We wilden vandaag op zijn minst een show meepikken, geen zin om in een warm theater te zitten bij deze zomerse temperaturen, wat de keuze voor de ijs show makkelijk maakte. Om bij deze show te komen, moesten we doorheen Klugheim wandelen, waar de wachtrij voor Taron nog maar 35 minuten bedroeg.
Bobby Turbo en twee anderen maakten nog wat foto’s terwijl de ongeduldige al in de wachtrij stonden, wij kozen daarom voor de single rider wachtrij, wat ons tien minuutjes winst opleverde.
En zo werd het tijd voor Ice College. Een ijs show volledig in het teken van de high school jeugd in Amerika. De typische elementen, die ook in films als High School Musical, aan bod kwamen, zagen we ook terug in deze show. De sportman, de nerd, het lelijke eendje dat tijdens het schoolbal plots wonderlijk mooi wordt en heel wat andere clichés kwamen aan bod.
Bobby Turbo zou zichzelf niet zijn mocht hij niet op de foto gaan met de meisjes uit de show.
Na het verorberen van een lekker ijsje, doken we opnieuw de wachtrij van Chiapas in, want zo’n topper zonder aanschuiven, dat slaan we niet over natuurlijk.
of Chiapas nat was? Vraag dat maar aan Melissa…. Haar perfect in model gelegde kapsel veranderde zelfs in een poedelcoupe.
Na Chiapas volgde meteen de volgende waterattractie, River Quest, waar het Russische Roulette spelen is met de natheid. Ook hier heeft het park een topper neergezet, de glijbaan, draaikolk boven op het gebouw en al de rest maken dit een super leuke, maar super natte attractie, die ik niet snel zal overslaan. We hadden vandaag het geluk dat de wachtrij maar 20 minuten bedroeg, wat op drukke dagen nog wel eens wil oplopen.
Tijd nu voor de overal boven uittorende attractie Mystery Castle. In de wachtrij waren de dames super zenuwachtig voor de acteurs die hen aan het schrikken zouden kunnen brengen, maar het was Fredje die Melissa de stuipen op het lijf probeerde te jagen. Jammer genoeg voor hem had een acteur dit gezien en besloop hem langs achter om zo Fredje twee meter al gillend de lucht in te doen springen. Prachtige theming, geweldige muziek en een indrukwekkende rit. Een geweldig ding, maar mis toch de langere rit die men vroeger gaf.
na ons ritje gingen we op de foto met draak Schneck, de medewerker er naast zong vol enthousiasme happy birthday voor mij, geweldig personeel in dit park.
Van de ene vrije val liepen we richting de volgende, Tikal, super leuke torentje, niet echt hoog maar geweldig leuke rit. De operator die mijn beugel wat vaster klikte was al even geweldig. Als je niet hoog begint te spreken zit hij nog niet te vast, zei hij, en zelfs dan nog kan je in het vrouwenkoor nog gaan zingen.
En zo kwamen we bij de laatste achtbaan van het park, die we zeker moesten gedaan hebben. Colorado, een van de leukste mijntreintjes ooit. Al vind ik de bankjes net iets te klein om comfortabel te zitten.
Na het enige nog resterende Western stukje, wat ook wel bij Mexico hoort, liepen we opnieuw China binnen voor Geister Rikscha, een leuke darkride met een spooky kantje.
Onze dag naderde zijn einde, we konden natuurlijk niet vertrekken zonder nog een laatste ritje op Taron. We merkten dat de front seat wachtrij jammer genoeg al afgesloten bleek te zijn, maar ik had het geluk toch dat plekje te mogen opvullen.
Het geluk lachte ons toe, want Raik was nog geopend, en zo sloten we op dit kleine toppertje de dag af in schoonheid, zoals hij ook begonnen was.
