Troy
Troy is, zoals misschien sommige lezers weten, een ontzettend speciale achtbaan voor mij. Het is in essentie de reden waarom ik pretparkfanaat geworden ben. Ik was zo onder de indruk van Troy dat ik verderging met achtbaanjagen. Geen park in de buurt bleef onbezocht of vakantie onbenut in de hoop gave dingen te vinden of in de vrees iets gaafs te missen. Ik kende Toverland helemaal niet negen jaar geleden. In 2007 schreef ik iets in de trant van: “als op een schaal van één tot tien Troy een elf kreeg, of beter als ik in de lijst kijk: een 11,3.”
52: Troy (113, A-mark for Absolute Awesomeness!)
Ondertussen ben ik maar liefst 810 verschillende achtbanen verder! En slechts twee keer heb ik in precies 100 nieuwe woodies een betere gevonden, the Voyage in Holiday World en de sublieme Outlaw Run in Silver Dollar City. Troy geeft iedere rit, ook na zovele achter elkaar, een out of control-gevoel dat ik alleen op de eerder genoemde achtbanen beter heb gevonden. Troy pauzeert niet; in de normaliter 55 seconden van first drop tot eindrem word je achtereenvolgens gek gemaakt door een grote lange bocht links naar beneden, een hobbeltje met 70 graden banking linksaf, een hoge horseshoe rechtsaf (een moment met 3.5G positief denk ik, veruit het intensiefste van de baan wat +G betreft), een heerlijk lange helix die fantastische uitkomt in een ejector air-time heuvel, gevolgd door nog meer ejector air en daarna een hogere heuvel voor mooie floating air-time. Dan volgt de fly-through door het station en direct daarna het fabuleuze einde dat Troy zo verschrikkelijk goed maakt: links, rechts, links, rechts, rechts, en de helix links in een zeer korte tijd. Waar veel achtbanen in de tweede helft langzaamaan afnemen, eindigt Troy met haar beste stuk. En dat met de heerlijke soepelheid van de Millennium Flyer-treinen van fabrikant GCI.
Coaster Challenges
De eerste en de laatste rit – 2010 … man ik lijk wel een zombie
Het is niet de eerste keer dat Toverland een stunt uithaalt; in 2005 waren er al challenges op de Boomerang en Booster Bike, welke midden in de winter waren georganiseerd. De challenge op de Booster Bike was bijzonder zwaar, met 4 man die ervan afzagen in slechts 2 uur. Uiteindelijk maakten drie man het af. De challenge op de Boomerang werd voltooid door zes tieners. Er was in September 2010 een challenge op Troy, waaraan ik ook meedeed. Deze was georganiseerd onder coasterfanclubs en het vereiste wat geluk om erin te komen. Voor zover ik weet was er alleen op Themepark.nl een open inschrijving en op RollercoasterFriends.be een inschrijving om de reserveplaats in te nemen. Overigens haalde diegene wel de challenge omdat op de testdag iemand uit dat team moest opgeven. Ik werd als reserve gevraagd, maar mocht ook meedoen omdat in team ECC er iemand uit moest. Meer over die challenge vind je bijvoorbeeld hier. Dit artikel is ooit een post geweest op TP en op meerdere websites te vinden. Uiteindelijk is het zelfs door Toverland gelezen en begrepen door onder andere “beter” eten op tafel te zetten. We reden toen met uiteindelijk negen man maar liefst 353 ronden op Troy, met zeer redelijk weer… tot twee uur voor het einde. Ineens ging het onophoudelijk plenzen tot vlak voor de finish. En maar gewoon doorgaan, zo veel regen heb ik zelden mogen ervaren op een achtbaan.
Toentertijd haalden we €5645 op voor Doe een Wens
Toverland organiseert een tweede Troy Coaster Challenge
We zijn zes jaar verder. Ik ben zes jaar ouder. Troy is zes jaar ouder. En Toverland is zes jaar ouder, waardoor het park haar vijftiende verjaardag viert. Oh, dan gaan ze me inhalen, want toen met de challenge was ik 2 2/3e keer zo oud, maar nu nog maar 2 keer! En het leek Toverland een leuk idee om nog eens een coaster challenge te doen. Begin maart ontving ik een mailtje van Toverland met de vraag of ik weer mee wilde doen. Ze hadden alle oud-challengers de mogelijkheid gegeven om het nog eens te proberen. Maar waar de meesten onder hen dachten “eens maar nooit weer”, voelde het voor mij als een uitdaging van een bokser aan de kampioen: Troy wil een rematch! Dan kan hij die krijgen ook. Daarna kwam pas die open inschrijving online waar op de forums zoveel kritiek op kwam omdat Dominique, Thomas, Jo en ik ook waren geselecteerd; men vond het zonde dat dezelfde deelnemers waren gekozen voor de challenge (in potentie, uiteraard moet je eerst nog door de testavond heen). Die testavond van 2 uurtjes op Troy viel niet iedereen mee, maar iedereen maakte hem wel af. 21 man dus, omdat drie niet eens waren komen opdagen! Kijk, dat vind ik nou zonde.
In tegenstelling tot 2010 wist niemand dan ook wie er mee mocht doen. Waar in 2010 de coasterclubs al 2 challengers hadden gekozen en één reserve, was het voor iedereen een open boek en ik heb geen idee wat de selectie van Toverland is geweest. Ik weet niet of ik als oud-deelnemer in het voordeel was bijvoorbeeld. Maar als er vooral geselecteerd werd op basis van de testavond had ik zeker voordeel, ik was veruit de meest enthousiaste en levendige na die twee uurtjes. Ik samen met wat anderen vonden het jammer dat het na 45 ritten erop zat en vroegen om meer, maar die kregen we echter niet. Ik ben ook blij dat ik geen politie ben tegengekomen in de terugrit naar huis. Met adrenaline in mij, hardcore in de cd-speler en met mijn voet op het gaspedaal, kan een Peugeot 107 honderdzestig, dan weten jullie dat :).
En uiteindelijk een week later het verlossende woord: ik mag (weer) meedoen! Opnieuw 24 uur op één van mijn favoriete achtbanen. Geluk of niet, in een hopelijk zonnig weekend van juni zal ik weer proberen Troy te bedwingen. Ik ben uitgedaagd, dus wie weet kan de uitdager me nu wel verslaan. Iedereen in de sportwereld weet dat kampioen worden simpeler is dan kampioen blijven.
Troy Challenge – Part II
Omdat ikzelf vanuit Delft 09:30 in Toverland niet red, heb ik de avond ervoor in een bed en breakfast geslapen in Sevenum. Ik had het gehele hotelletje voor mijzelf en een heerlijk fruitontbijt vooraf aan de challenge. Helaas wel vroeg gewekt, zij het door daglicht door mijn openstaande raam. Maar wetende dat de kerk tegenover het hotel ging beieren om à6:00, koos ik voor het daglicht van 05:20 in plaats van een wekker. Ik ben zelfs door de eigenaresse van het hotelletje naar Toverland gebracht, wat tof van haar! In Toverland was er heel even oponthoud omdat nog niet iedereen er was, en met een pretpark tot je beschikking kun je de tijd doden met een rondje in Maximus’ Blitz Bahn en de Boomerang.
Na een briefing van dingen die we allang wisten, was het tijd voor een heuse openingsceremonie. Toverland had wat voorbereid en wij mochten rond 12 uur de challenge aangaan. René en Natasja Froger waren aanwezig namens Stichting Heppie om de challenge te openen. Daarna was Troy-trein 1 vierentwintig uur lang voor ons dertienen. Het scorebord dat in 2010 over de baan hing was vervangen door een tv waarop de resterende tijd en het aantal resterende rondjes stond. Ziet er op zich mooier uit, maar ik vond het scorebord confronterender overkomen; jullie hebben nog 23:59:59 te gaan stond toen in koeien van letters in beeld. Nu moest je iets naar rechts kijken. Dat scorebord was echt onmogelijk te missen. Maar in tegenstelling tot 2010 stonden dergelijke schermen ook buiten de attractie, waardoor de normale parkbezoekers meer betrokken raken bij de challenge. De eerste 74 ritten leverden echter ook een ander probleempje op: omdat het vrij druk was in het park door het goede weer, stond de wachtrij regelmatig tot aan de entree onder de baan, wat wachttijden van 45-60 minuten opleverde. En voor de verandering had Troy eindelijk een langere wachtrij dan Woudracer/Maximus’, wat de baan allang verdient natuurlijk! Ja, ik heb dit gevraagd aan de wachtenden terwijl we wachtten op de zoveelste volgende rit. In tegenstelling tot 2010 kwam iedereen dit dagdeel door, dat komt vast ook omdat Toverland de vlaai in de koelkast liet zodat niemand daar in kon trappen. Helaas begon het rond 16 uur te onweren, waardoor er een flinke vertraging zat in het aantal rondjes. Na 6 uur sloot het park en waren er 74 rondjes afgelegd.
Ride #1
Steeds een beetje meer!
In 2010 sloot het park om 18 uur, maar Troy pas om 23 uur. Jammer op zich, omdat de betrokkenheid van de normale parkgast in de avond wegviel en de achtbaan potentieel harder gaat omdat deze goed is ingereden door beide treinen. Dat laatste had ik fout bedacht; zo af en toe een enorme stortbui zorgt ervoor dat de wrijving die de trein in contact met de baan nog maakt totaal doet wegvallen. Ze hadden bij iedere dispatch van Troy de kermisjingle “Steeds een beetje meer, steeds een beetje sneller!” door het station kunnen laten schallen, want dat was precies wat er gebeurde. Van 18 uur tot 3 uur nam de baan steeds meer bizarre rondetijden aan. Ik weet niet wat het record is, maar 48,5 seconden is het laagste wat genoemd is geloof ik. Zowel op rij 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 1 of 2 gaf Troy een ritervaring om u tegen te zeggen. Het lijkt misschien maar 6,5 seconden, maar vergelijk het met de 1.000 meter schaatsen als iemand 6,5 seconden van zijn PR afhaalt, 11% van de tijd! Die zeggen dan ook dat ze keihard gingen. Troy op volle snelheid is een totaal andere rit dan normaal; de ride probeert haar berijders daadwerkelijk wat aan te doen, te vermoorden, met extreem wilde bochten en air-time heuvels. Waar er floating air-time zat werd het ejector, waar al ejector zat, ben je deze keer serieus blij dat een oranje beugel je in de trein houdt. En bochten worden sneller genomen dan werkelijk mogelijk, alsof de baan nog 4 meter hoger is dan gespect staat op de website van Toverland (en dat is met 35 meter al hoger dan de 32 die op de website van fabrikant GCI staan gespect!). Troy op volle snelheid is denk ik de beste ervaring die ik ooit op een achtbaan heb gehad, ja zelfs beter dan Voyage of Outlaw Run! Helaas doet Troy dat niet altijd natuurlijk. Die enorme snelheid eiste wel zijn tol. Voor één deelnemer was het te veel; na 51 extreem snelle ronden had zijn rug er genoeg van en moest hij opgeven. Zijn maat, die helemaal niet van achtbanen houdt in eerste instantie, heeft de laatste anderhalf uur meer dan 25 ronden meegereden als support, echt een toffe actie. We moesten na 125 ronden met 12 man verder. De enorme snelheid zorgde er vooral voor dat ik in plaats van moe werd, plaatsvervangende energie voor 20 had! Mijn passie voor rollercoasters hield de ‘gezombificeerde’ Jos fier overeind, en de nineties house- en gabberplaten in het station zorgden voor de rest. Het leek alsof ik een hele tray Red Bull had gedronken. Wat zat er in die Chaudfontaine? Verder genoten van de begeleiders en ride ops die de Macarena demonstreerden, de Kabouterdans en de Ketchup dance. Helaas dit keer geen Sirtaki. En ja, ik heb mijn verzoekplaatje ook gekregen: het originele Troy-lied schalde voor het eerst in twee jaar weer eens door het station. Hierbij excuses aan iedereen die op het station was voor mijn plaatje, minus mezelf natuurlijk.
High zonder drugs
Na tweeën werd het bijzonder mistig in het park. Het leek wel of ze de rookmachines die er in 2010 bij waren weer hadden teruggezet. Hier kwam echter geen rookmachine aan te pas – de mist werd dikker en dikker, zodat je van boven de lift niet meer kon zien dan de paar karretjes voor je, een grote paarse gloed van de verlichting die op Troy gericht staat en een blauwe waas die de buitenlucht voorstelt. Het is als een vage trip die denk ik alleen paddogebruikers kunnen beschrijven, soort van natuurlijk, alleen paars en blauw om me heen. En uiteraard wat karretjes voor me. De mist was wel koud, wat mij de jas deed aantrekken. De korte broek waarin ik de challenge begon heb ik niet vervangen, met 18 graden was het verder lekker warm ’s nachts en omdat ik niet meer front seat zat kreeg ik het daar ook niet koud. De laatste grote buien waren rond 19:00 al gevallen, waardoor we flink wat rondjes gemaakt hebben. Om 00:00 hadden we er 150, dat waren mooi 239 zes uur verder! Twee ronden voor het ontbijt was het wel klaar voor een andere veteraan; dat betekent dat één keer de challenge halen zeker geen garantie is dat het nog eens lukt! Rond 05:20 stond een prachtig rond Lion King-zonnetje aan de hemel, wat door de dichte mist heen nog mooi te zien was. Het klaarde op, langzaam werden de contouren van de hallen weer zichtbaar, de parking, maar pas heel laat konden we weer wat van de baan zelf zien. Zonsopgang op de achtbaan, dat is toch een concept wat meer parken eens moeten proberen. Het is een unieke ervaring, zeker als Troy ook nog eens zo verschrikkelijk hard gaat. De mist koelde de baan misschien wel iets af, maar hard ging deze nog altijd!
Zombify
Sorcery 3B – Return target creature card from your graveyard to the battlefield
In Magic: The Gathering haalt Zombify een dood wezen terug, in Magic … ehm, Toverland verander je na 18 uur toch wel in een zombie eigenlijk. Nog altijd vol energie, dat wel, maar ook ik merk dat ik 24 uur lang wakker ben! De jas gaat door het zonnetje weer uit, ondanks dat de mist nog vrij dik was. Om 9 uur was er weer een plaspauze zoals ieder uur, maar we gingen na 280 ronden met 11 weg en kwamen maar met 10 terug … er was nog een afvaller in het zicht van de haven. Het park ging weer open en dan mag je toch niet meer opgeven. Maar nog steeds merk ik weinig van pijntjes of iets dergelijks, wie weet onderdrukt door de adrenaline. Het is gewoon drugs, geef maar toe. Ik slaap niet, ik voel geen pijn, en ik word hyper. Al lijkt het mij gezonder dan iets als XTC, deze is natuurlijk aangemaakt en komt niet kunstmatig in het lichaam (bovendien hoef ik morgen niet meteen terug voor meer!). Ik hoef alleen maar 280 keer achter elkaar in een goede achtbaan!
Na regen komt heel veel zonneschijn
De laatste rondjes waren een feestje. Waar in 2010 het feestje werd verstierd door een enorme wolkbreuk, hadden we die al gehad en was het heel erg warm! Heel vroeg werd het al 25 graden en de meeste challengers hadden daar niet op gerekend. Ik wel: ik begon de challenge in shorts en deze heb ik niet uitgedaan tot het bittere eind. Sowieso kick ik op warmte, dus het energieniveau was nog altijd extreem hoog. “I will grow old, but I will never grow up”, is denk ik een motto dat ik nog vaak zal uitspreken. Tussen elf en twaalf had ik Jonathan gevraagd die laatste trein te vullen, maar die plek was al weg… Wie wilde er naast me zitten? Blijkt dat hij niet de eerste was die naast het net viste op dat laatste halfuur. Ik ben populair geloof ik. Mijn zus had het laatste ticket weggehaald toen ze ergens op zee was, hopende dat ze op tijd in Nederland zou zijn om mij op het laatste stukje te ondersteunen! Dat lukte, want op 3 juni kwam ze terug en was ze tot mijn grote verrassing even naar Toverland gereden om mij te onthalen op de challenge! Volgens haar ging de baan veel harder dan ze kon herinneren (de laatste keer was natuurlijk 2010, tijdens de vorige Troy Challenge.)
Ride 324 – ik zie er toch minder uit als een zombie
Was het zwaarder dan in 2010? Ik weet niet, de baan was ouder en dus ruiger, maar in 2010 hing er tijdens de eerste zes uur een ongelooflijk smerige kotslucht in het station! Ik heb vooral nog meer genoten. De beide challenges hadden zijn zware momenten en de ene halen betekent echt niet dat je zomaar de andere redt. Het was vooral gelukkig niet zo koud in de nacht.
Nog een keer
We werden voor een heuse sluitingsceremonie onthaald als sterren. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het “Nog een keer”-feestje van 2010 leuker vond, maar ik weet niet of iedereen zin had in dat extra ererondje. Bovendien waren er geen parkgasten meer in Troy. Die werd een halfuurtje gesloten om iedereen te verzamelen voor de ingang. Ook ontbrak het onthaal op het transfergedeelte. Misschien vond men dat net te onveilig. In totaal reden we 324 ronden bij elkaar, dat zijn er inderdaad minder dan in 2010. Maar er zaten naar mijn idee ronden bij die veel sneller aanvoelden dan toen, met een oudere – dus ruigere – baan. Voor deelname kreeg iedereen een abonnement op Toverland, ook de begeleiders die mee waren. Erg fijn, want om die te verzilveren moet je een foto hebben… en ik zag er uiteraard uit als een wandelend lijk! De 10 challengers die het hadden gered kregen een oorkonde in de vorm van een stuk hout uit Troy waarin de belonende tekst “I survived” gebrand staat. Mocht Toverland me over zes jaar of wanneer dan ook weer uitdagen, denk ik dat ik de uitdaging weer blind aanneem. Zeker als het gaat om Troy, die ene speciale achtbaan die mijn verdere leefstijl bepaald heeft.
Ik was nog steeds extreem fit voor iemand die 30 uur wakker was, en ik moest mijn zus uiteraard weer laten zien wat er in zes jaar is bijgekomen – die prachtige Magische Vallei en de Blitz Bahn. We begonnen met Dwervelwind en de Blitz Bahn, daarna nog een keertje Djengu River, die met deze temperaturen erg lekker was. Daarna deden we – hoe kan het ook anders in Toverland – nog eens Troy! 324 + 1, of +2 beter gezegd, ik had er duidelijk nog niet genoeg van. Al was de trein die nu op de baan stond duidelijk minder goed ingereden, waardoor er weer “normalere” snelheden werden gehaald. Op dat moment voelde ik pas dat de plekken waar de beugel zit erg gevoelig waren, maar de ride was nog goed te doen! Daarna geloof ik nog een keer de Boomerang en heb ik Jonathan nog laten zien hoe hard de theekopjes kunnen ronddraaien, zelfs na ondertussen 31 uur pretpark te hebben volbracht!
Rides done:
Blitz Bahn: 2x
Boomerang: 2x
Booster Bike: 1x
Dwervelwind: 2x
Djengu River: 2x
Hara Kiri: 1x
Tea Cups: 1x
Troy: 326x
Dit keer hebben we bijna het dubbele!
Uiteindelijk van zaterdag 09:30 tot zondag 17:00 in het park geweest, wat mijn persoonlijk record is; 31,5 uur achtereen in een pretpark! 41 uur na het opstaan op zaterdag ging ik pas weer naar bed. Bedankt aan iedereen die dit weekend tot deze geweldige ervaring heeft gemaakt. Helaas waren de challenge-treinen wat leger; ik denk dat een verkoop per kwartier veel te verknipt is en zeker voor die prijs. Natuurlijk is het voor het goede doel, maar mensen moeten zich niet bekocht voelen natuurlijk! Aanpassen tot een verkoop per 30 minuten was al beter denk ik, en in de nacht een vol uur (er komen dan toch alleen maar fanaten). Van 25 euro voor een uur naar 25 euro per kwartier is ook een te hoge prijsstijging vind ik. Desondanks was er 6.035 euro opgehaald met de actie, en Toverland deed er zelf 5.000 euro bij (500 voor iedere deelnemer die het had gered). Ik weet zeker dat het goed terecht is bij Heppie.
Voor Magic-spelers, hier is nog een beknopte samenvatting van dit verhaal in Magic… Toverland in een custom Tover.. Magic kaart:
It’s a kind of Magic!
