Twee jaar geleden bezocht ik voor het eerst Walygator, een park dat meer leek op een verzamelplek vol aftandse attracties, vervallen theming, kapotte toiletten, rammelende woodies, gure eigenaars, een trialerpark in het park, medewerkers die zelden betaald werden en zo verder.
Ik zwoer toen dat ik dit park nooit meer zou bezoeken, want op Monster na, stond er niets dat me terug die richting uit zou lokken.
Maar toen Bert een tripke plande richting Nigloland, met halte aan Walygator, en het weten dat er nu een nieuw management achter het park zit, en G-Lock aan het aanbod toe werd gevoegd, dacht ik, och YOLO, we zullen het nog een kans geven, en was het park die kans waard? Wel leest u gezellig verder.
Alle vooroordelen probeerde ik achterwege te laten, want vandaag was de dag aangebroken dat ik het park een nieuwe kans zou gunnen.
De eerste aanblik van de ingang zag er alvast positief uit, al is het misschien iets te flashy, maar over stijlen valt moeilijk te twisten.
Enkele clowns verwelkomden de bezoekers.
Ons ticketje bekomen had wel een beetje vlotter gemogen, maar voor een leuke korting moet een mens al eens wat over hebben.
Toen we uiteindelijk het park betraden, viel dadelijk op dat het nieuwe management er met de grove borstel door gaat, de armzalig fontein zonder water werd ingeruild voor een leuker exemplaar.
Ook de promenade werd opgekuist, al word ik hier niet echt warm van.
Een van de nieuwigheden die het park toevoegde was een Babyparc.
Hier hebben wij natuurlijk niet veel aan, maar het toont wel aan dat de directie het goed meent met het park.
En toch waren er nog werkpuntjes in het park, zoals deze Maestro die de ganse dag roeloos stond te wezen, zonder operator in de buurt, wat mij doet vermoeden dat deze attractie er de brui aan gegeven heeft.
Onze groep splitste vandaag in twee of zelfs drie, de ene liepen onmiddellijk richting The Monster, Fredje, Bert en ik gaven de voorkeur aan een rustige start, en doken de Splash Kids in, een leuke kiddy flume in flashy kleurtjes.
Net toen we vertrokken waren voor ons ritje, gaf plots de lifthill er de brui, waardoor we enkele minuten stil stonden.
Gelukkig kwam de technische dienst snel aangefietst, en lachte zich een breuk, bij het zien van drie volwassenen in de kiddy flume.
Onderschat dit kleintje niet, want hij levert je een vrij nat pak op.
Sudseewellen, de molen waarvan ik me kon herinneren dat hij behoorlijk intens was, en enkele bakjes een wel heel vreemde draaihoek hadden.
Dat probleem met de bakjes leek opgelost te zijn, maar ik vond hem minder snel aanvoelen, al bij al blijft het een geweldige attractie.
En toen kwamen we het gebied binnengelopen dat me overtuigde tot een tweede bezoekje.
En ik moet toegeven, dit gebied ziet er heel aantrekkelijk uit.
In dit gebied kan men drie attracties terug vinden, de eerste die wij aandeden was de Space Shot, een torentje dat al enkele jaren roerloos stond te wezen, en zelfs half gedemonteerd was.
Maar Walygator kreeg opnieuw leven in deze toren, tot ons groot jolijt.
We mochten na eventjes wachten plaats nemen voor ons ritje, de beugels werden op een vreemde manier gesloten, eerst gingen enkel de riemen vast, en kwamen ze die controleren. De beugel zelf klikte pas vast toen de operator al het startsein gegeven had, wat zeer vreemd was, bij Fredje was er zelfs twijfel of de zijne wel helemaal vastgeklikt was, aangezien daar toch veel speling op zat.
Vastgeklikt of niet, we overleefden ons ritje op een veilige manier, al vond ik deze toren eerder zwakjes, in vergelijking met anderen van zijn soort.
Toch weer een werkpuntje ontdekt, de ramen in de wachtrij waren echt smerig, en er lag een hoop duivenstront achter.
Eindelijk was het tijd om de nieuwigheid van het park te ontdekken, G-Lock een soortgelijke attractie als diegene die opende in Drayton Manor, waarvan ik op looopings las, dat men er al gratis kotszakjes uitdeelde.
Niet enkel de attractie zelf, maar ook de wachtrij is zeer mooi afgewerkt.
Na even aanschuiven mochten wij plek nemen in een voor ons onbekend attractietype, even konden we nog genieten van de mooie ogen van de operatrice die onze beugels kwam controleren.
En dan vertrokken we voor ons ritje, een ritje dat zonder overdrijven super intens is, niet voor watjes deze G-Lock.
Derde attractie uit het space gebied is Comet, de vekoma achtbaan die voorheen door het leven ging als Waly Coaster.
Nog even een fotoshootje doen, alvorens we hem zouden betreden.
En na even wachten was het aan ons, in de wachtrij viel ons voor het eerst het vreemde laadsysteem van het park op. Treintje vertrekt, niemand mag aan de hekjes gaan staan wachten, treintje komt aan, nog steeds niet naar de hekjes, pas als iedereen het station verlaten had mochten we plaats nemen achter de hekjes, belabberde capaciteit dus, zeker met maar een treintje.
Iets later konden we dan vertrekken voor ons ritje, en tja wat kan je van een oude Vekoma zeggen, heel speciaal is de rit niet, maar voor zijn leeftijd nog wel vrij soepel.
We zetten onze wandeling door het park verder, waar we dit mooi opgeknapte eettentje tegen kwamen.
We ontdekten nog dat de eerst zo flashy glijbanen, nu een flauw blauw kleurtje kregen.
Om zo uit te komen bij achtbaan twee van de dag, een zogenaamde Big Apple.
Met twee naast elkaar in zo’n karretje was niet echt een optie, dus werd Fred gevraagd de attractie terug te verlaten.
Dit is ook weer zo een van die dingen waarover je weinig kan vertellen, je gaat traag omhoog, traag naar beneden en je maakt wat bochtjes.
En zo werd het tijd voor dat ding dat ons de vorige keer nekpijn opleverde, Anaconda.
Het zandzakjes gebruik bestaat nog steeds, maar de trein kreeg alvast een flashy kleurtje mee.
Tijdens het beklimmen van de lifthill kwam dat gevoel van vroeger weer in mijn gedachten, waardoor ik echt schrik had voor wat volgen ging, nog even keken we naar het grasplein waar ooit een zigeunerkamp stond.
En roetsj, we waren vertrokken, onmiddellijk viel op dat deze Anaconda een heel pak soepeler ging.
Zo soepel dat ik er zelfs met plezier kon in zitten, niet voor een megarit uiteraard, want daar is hij een beetje saai voor, maar overslaan zal ik hem nu nooit doen.
Enkel jammer dat er onder deze heuvel zo veel vuilnis opgestapeld lag.
En dan was het zo ver, het moment waar iedereen naar uitkeek, ons eerste ritje op The Monster, een gigantische B&M suspended baan die zijn origine in Japan heeft.
En ook hier weer dat kutsysteem van inladen, eerst moest het treintje tot stilstand komen in het station, daarna werd er gewacht tot iedereen de trap verlaten had, dan pas ging de ketting open, zodat wij konden aanschuiven aan de hekjes, en dan, na lang treuzelen deed de operator eindelijk die verdomde hekjes open.
En als je dan denkt, we kunnen eindelijk vertrekken, merk je, dat de beugelcontrole ook op een slakkengang afgehandeld wordt.
Maar dat alles vergaten we snel toen we het station uitbolden.
Om dan die overdreven lawaaierige lifthill te beklimmen.
Wat hierop volgt is pure awesomness, met even een blackout op de First drop word je doorheen de baan gesleurd aan een zeer intense snelheid.
We merkten onderweg dat die trimbrakes nog steeds niet aanwezig zijn op de baan, waardoor die laatste helixen en inversies nog steeds insane zijn, we love it!!
Aangezien eentje geentje is, schoven we onmiddellijk aan voor een bisnummer.
Een hongerke stilden we in het zeer gezellige Duitse hoekje, waar we genoten van een zeer lekkere Bratwurst en frietjes, en de mayonaise gratis was.
Tijdens ons Duits middagmaal, werden verenigd met de rest van de groep waarvan enkelen nog snel een ritje Monster wilden doen vooraleer de duikshow zou beginnen.
Al stak de plotse stortbui daar een stokje voor.
Na de stortbui, werden eerst enkele testritjes gemaakt, en toen het treintje het station uitbolde, zag ik een heimelijk lachje op de lippen van de zich verstoppende operator verschijnen, voor mij het signaal om ook even opzij te stappen. En toen wist ik dadelijk waarom hij dit deed, want door het ontbreken van een echt stationsgebouw, liep al het water van het treintje door de ijzeren platen heen, op de hoofden van de schuilende bezoekers.
Al zat dat er ritje er jammer genoeg niet meer in, aangezien de show zou beginnen, dus terug naar de rest van de groep, die op ons wachten in het Duitse gedeelte.
Mijn camera had ik uit veiligheid achtergelaten bij degenen die niet mee gingen voor Monster, alhoewel, veilig?
Tijd nu voor de show van de dag, een duikshow met de toepasselijke naam Dive Show.
Een zeer leuke show vol met stunts en humor.
Ik heb dit seizoen al meerdere duikshows mogen aanschouwen, maar deze moet daar echt niet voor onderdoen.
Na het einde van de show was het onze beurt om nat te worden, we liepen dus richting boomstammekes.
Onderweg hiernaartoe merkten we opnieuw dat het park serieus wat dingen aan het opknappen was.
Ook aan La Rivier Sauvage ruilden ze de uit elkaar vallende theming in voor nieuwe.
Echt bekoren kan deze log flume me niet, waar men normaal vaart door de geulen, rijdt men hier nog steeds over de bodem, en echt nat is hij ook niet.
Wie van al dat water een volle blaas kreeg, moest wel wat zoeken naar een toilet die al wel hersteld was.
Want aan het hamburgerrestaurant waren alle vier de pisbakken en twee van de gewone toiletten nog steeds niet hersteld, iets wat ik toch belangrijker vind dan enkele liters verf op de muren spetteren.
We lieten het niet te hard aan ons hart komen, en besloten in de River Rapid te kruipen, waar de operatoren de vorige keer nog zeiden dat de theming tres special was.
Wel die theming is nog steeds tres special, maar ditmaal op een positieve manier. Wat minder positief was, is de manier van laden, die op zijn minst ook tres special is.
Want hier word niet bootje per bootje gevuld, nee, eerst varen drie bootjes gelijktijdig het station binnen. Dan worden ze alle drie geladen, en vertrekken ze ook weer gelijktijdig.
Maar eens het wachten overwonnen te hebben, ben je op weg voor een superleuk ritje langsheen mooie theming en bijzonder natte golven.
Nog steeds opvallend is de vele verschillende bootjes, het park heeft dus de beloofde nieuwe bootjes nog niet ontvangen.
Na ons natte ritje, gingen we in opleiding in de Sherrif Academy.
Een attractie die we allemaal kennen uit Bobbejaanland, misschien dat ze daar nog wat reserveonderdelen kunnen lenen, want meerdere paardjes bleken stuk te zijn.
Maar het was alvast leuk om hem nog eens te kunnen doen, en klaarblijkelijk zijn Bert en ik wel zeer goed in het schieten, want ik behaalde plekje nummer een, gevolg door Bert op nummer twee.
En zo werd het tijd om onze laatste twee attracties op te zoeken, beginnende met Waly Boat, die recentelijk een serieuze update kreeg, en je nu mee neemt langsheen vele landen, waar Waly tafereeltjes uitbeeldde.
20 minuten lang vaarden we rond, met vrolijke deuntjes op de achtergrond, met als hoogtepunt het instrumentale “hoor wie klopt daar kinderen”.
Na een laatste blik op ons eigen Manneke Pis, maar dan zonder het gepis.
En een wel zeer foute uitbeelding van Parijs.
Was ons ritje afgelopen, en gingen de hemelsluizen onherroepelijk vollen bak open, waardoor ik heel vriendelijk de operatrice om een parapluke vroeg, maar die had ze jammer genoeg niet, een handkusje kregen we nog wel toegewaaid van haar.
En door die strotregen kon ik opnieuw de Mistral niet doen, het lijkt wel een vloek, want bij mijn vorig bezoek had ik hem ook al niet gedaan.
Bedankt dat u de tijd nam om te lezen wat mijn ondervindingen zijn in het parkje dat ooit op het randje faillissement stond, en dankzij de nieuwe directie probeert uit dat slop te raken.
Dat er al hard gewerkt is kunnen we niet ontkennen, maar ze hebben daar nog een lange weg af te leggen.
Wat mij het meest stoorde dit dagje was het volgende :
– De trage werking aan de achtbanen.
– de vele kapotte toiletten.
-het ontbreken van een gezellige sfeer.
De flashy stijl en de jumpmuziek stoorden met niet echt, maar het kan ook anders denk ik dan.
Sfeerverslag door: Bob Van Dyck
