Wie aan Walygator Parc denkt, weet meteen dat het een park is met een behoorlijke geschiedenis. Wat ooit begon als Walibi Schtroumpf werd later de thuishaven van een B&M achtbaan om u tegen te zeggen. Na bijna failliet te gaan enkele jaren geleden kwam er nieuwe hoop voor het park en de laatste jaren merkten we enorme vooruitgang als het gaat om de algemene staat van het park. Redenen genoeg voor ons om een nieuw bezoekje in te plannen.
Zaterdagmorgen de eerste bus op gestapt richting Mechelen, waar Benjamin en Nathan al stonden te wachten. Even verderop pikten we Jonathan op, om de lange rit richting Metz aan te vatten. Een kleine tussenstop hielden we in Luxemburg, waar een lekkere donut ons ontbijt werd en we vergezeld werden door Dimitri en Dwainie. Met twee auto’s ging het verder naar het park, waar we arriveerden op een vrij lege parking. Dat beloofde een rustig dagje te worden.
Aan de ingang van het park ontdekten we hoe deze transformeerde van een fluo kleurtje naar een jungle thema. We kozen er voor de rechterkant van het park eerst te gaan ontdekken, waar onze eerste attractie Walynosaure werd. Even wachten tot de attractie gevuld was, een gegeven dat we vandaag meermaals zouden ervaren, geen half gevulde ritjes, maar wachten tot er genoeg volk ingestapt is.
Vervolgens hoopten we de grote boomstamattractie te kunnen doen, jammer genoeg bleek deze gesloten te zijn. De operatrice beloofde ons dat ze na de middag zou openen, maar later op de dag zagen we opnieuw een lege vaargeul en zouden deze vandaag niet kunnen doen.
Tijd dan maar voor de eerste achtbaan van de dag, een houten exemplaar, Anaconda. De eerste maal dat ik deze achtbaan bereed was ze vrij schokkerig, niet het soort schokken dat we gewend zijn waarbij je alle kanten op geslingerd wordt, maar eerder verticale schokken. De laatste jaren werd hard gewerkt aan een retracking van de baan en we waren dan ook benieuwd of deze soelaas konden bieden.
Volledig schokvrij is de achtbaan nog steeds niet, maar pijnlijk is ze ook niet meer. Al waren niet alle mensen in ons groepje het daarmee eens. De achtbaan is een eerder trage woodie, maar de drops zijn wel leuk, een typische family coaster, die ik zeker niet links zou laten liggen.
Omdat we Credit Hunters zijn en de meesten het park nog niet bezochten, kwam ook de Big Apple achtbaan, Family Coaster aan bod. Veel valt hierover uiteraard niet te vertellen.
En dan was het grote moment aangebroken, The Monster, een indrukwekkende achtbaan van B&M, afkomstig uit een Japans park, waar ze nog door het leven ging als Orichi. Ik wist van vorige bezoekjes al wat een topper dit was.
En ook ditmaal was de rit meer dan intens te noemen. Al van de eerste drop en looping knalt deze achtbaan zo hard dat een black out niet ongewoon is. De snelheid blijft er trouwens inzitten tot op het einde, door het ontbreken van de Mid Course Brakes ga je doorheen de laatste helices met een snelheid die enorme G-krachten met zich meebrengt. Zo veel G-kracht dat je zou denken dat je schoenen van je voeten gaan vliegen. We besloten ook meteen een tweede ritje te maken.
Een attractie die we zeker niet wilden overslaan was de Sheriff Academy. Eentje die we kennen uit een parkje in de Kempen. Deze Desperado City kloon was een leuk tussendoortje op onze rustige dag.
Südseewellen, een ware kermis thrillride kwam ook op ons pad. Deze klassieker geeft een stevig ritje weg, waarbij je toch wel even zattekes wordt.
Tijd nu voor een show, Tim Silver geeft namelijk een illusieshow in het park. De show vond ik alvast zeer leuk, vol illusies en mooie acts. Beetje lang misschien voor een parkshow, maar de mooie assistente, waar we nog mee op de foto gingen zorgde er voor dat hij nooit verveelde.
Ook met de parkmascotte gingen we met veel plezier op de foto.
De meest intense thrillride in het park is ongetwijfeld G-Lock, een molen gebouwd door Zamperla. Hierbij ga je met een vliegtuigje meermaals overkop en is een sterke maag toch wel aangeraden.
Een klassieker is zeker ook Comet, een achtbaantje gebouwd door Vekoma. Vergeleken met andere baantjes van deze bouwer uit dezelfde periode is dit een van de soepelste in zijn soort. Zeker eentje dat je niet wil overslaan.
Vorig jaar heropende het spookhuis van het park, vroeger was dit een zeer leuke ervaring. Nu wandel je doorheen flashy scenes vol kermisachtige scare animatronics, leuk dat men deze opnieuw geopend heeft, maar helemaal mijn ding is het niet.
En zo kwamen we binnengewandeld in de nieuwe themazone Dinoworld. Het alom bekende Jurassic Park lied speelde doorheen de speakers, wat voor een juiste sfeer zorgde. In deze zone moesten we de Dino Raft zeker gedaan hebben, een Rapid River, waar vroeger de theming uit elkaar viel en de bootjes een random samenraapsel waren. Nu heeft deze bewegende animatronics van dino’s en nieuwere bootjes gekregen, een echte aanrader, die kletsnat is.
De grote log flume mocht dan wel gesloten blijven, het kleine exemplaar was wel geopend. Splash Kids leverde ons alvast een hilarische ervaring op . De mooie jongedame aan de knopjes was namelijk net te laat om het lege bootje te doen stoppen in het station, maar Benjamin sprong er nog snel in vooraleer het ritje begon.
We besloten hierna opnieuw richting het Monster te wandelen, Jonathan was onderweg op zoek naar een hapje eten, maar jammer genoeg bleek alle horeca al te sluiten om 16u30. Na opnieuw een geweldig ritje op de hangende achtbaan kwam ook het houten exemplaar opnieuw aan de beurt.
Afsluiten deden we in het boottochtje Waly Boat, waarbij je de parkmascotte ziet doorheen meerdere landen, ja ook België is vertegenwoordigd. Vreemd genoeg begon het net als bij mijn vorige bezoekjes op dat ogenblik te regenen, waardoor ik nog steeds niet de zweefmolen heb gedaan in dit park.
En zo kwam ons bezoekje aan zijn einde. Ditmaal de beste ervaring gehad in dit park, dat ironisch genoeg een Walibi sfeer naliet bij ons. Zeer positief dus, ironisch omdat het park ooit begon als Walibi park.
Na ons bezoekje aan het park reden we door naar de plaatselijke Burger King, waar Jonathan eindelijk zijn grommende maag kon vullen en we afscheid namen van Dimitri en Dwainie, die huiswaarts reden. Ons groepje reed nog verder richting Foire De Mai in Metz, want ook daar was een credit te scoren, althans we dachten dat er een credit te rapen viel. Op de kermis zelf zou blijken dat het er twee waren.
Op de kermis werd onze eerste attractie en meteen een credit, de achtbaan Super Railway. Deze achtbaan is een opmerkelijk exemplaar door de smalle track die gebruikt werd. Tijdens ons ritje ervoeren we enorm veel airtime, wat dit een van de beste kermisbanen maakt die ik ooit gedaan heb.
Het trio Benjamin, Nathan, Jonathan besloot ook de Top Scan aan te doen, een meer dan deftig ritje.
We waren ook blij verrast op de kermis een Magic van Huss te kunnen ervaren, dit type vind ik namelijk geweldig. De rit zelf had net iets gevarieerder mogen zijn, maar aan intensiteit geen gebrek.
En dan tijd voor een nieuwe credit in de vorm van onze tweede Big Apple achtbaan van de dag. Ditmaal met de originele naam Big Apple.
Benjamin en Nathan waren nog even ondersteboven van de Graviton attractie en Jonathan genoot van nog meer eten bij het kebab kraam.
Onze laatste attractie van de dag werd opnieuw de geweldige Super Railway.
En zo werd het tijd om huiswaarts te keren. Rest mij de chauffeur van dienst Benjamin hartelijk te bedanken voor het veilig thuisbrengen van iedereen tijdens deze toch wel vermoeiende trip.
Sfeerverslag: bob Van Dyvk
