Hansa-Park is een attractiepark met een rijke geschiedenis, gelegen bij Sierksdorf (noord-Duitsland). Dit park telt maar liefst zeven achtbanen, vijf thrillrides, vier waterattracties en meer dan twintig andere attracties of bezienswaardigheden. Hansa herbergt eveneens de derde hoogste achtbaan van Europa, de Schwur des Kärnan (73m); al moet deze grote jongen deze plek delen met de Silver Star (Europa Park). Deze hoogvlieger is ongetwijfeld het paradepaardje geworden van Hans-Park, maar ook de andere attracties zijn niet de minste. Hansa-Park mag dit jaar zelfs veertig kaarsjes uitblazen. Iets om als park trots op te zijn. Een verslag.
Na het weekend dat voorafgaat aan Onze Lieve Vrouw Hemelvaart maken veel werknemers op maandag de brug. Het was een uitgelezen kans voor Themeparkfreaks Bob en Benjamin (ik dus) om de Gerstlauers van het hoge noorden te temmen tijdens een kampeertrip richting Denemarken. Hansa-Park, Fårup- en Djurs Sommerland stonden met stip aangeduid op het programma, maar helaas kon deze trip op het allerlaatste moment niet meer doorgaan. Bob’s hond moest plots op de vooravond van onze reis geopereerd worden. Het huisdiertje had tijdens het lange weekend nood aan de goede zorgen van haar baasje. Zelf ben ik ook een hele grote hondenliefhebber, dus ik kon meer dan enkel begrip opbrengen voor deze situatie.
Na dit droevige nieuws heb ik besloten om zelf nog steeds op reis te gaan, al gaat het maar om de light-versie van de geplande trip: een bezoek aan de kermis Hamburger Dom en Hansa-Park. Helemaal alleen vertrekken met de tent zag ik niet meteen zitten, maar mijn vriendin sloeg erin om ook de brug te kunnen maken, en samen met een bevriend koppel trokken we noordwaarts. Het meest bijzondere aan heel deze zaak blijft nog steeds dat het hondje van Bob het momenteel goed stelt. Denemarken loopt tenslotte niet weg (hoop ik), hoewel honden dat wel eens durven doen.
Nadat bovenstaande gezegd is geweest: let’s get to the point!
Hamburg en haar Dom
Hansa-Park ligt niet bij de deur. Vanuit Brussel ben je toch nog zo’n 685 km verwijderd van het park. Daarom is een tussenstop geen slecht plan. Zeker niet wanneer je weet dat de Sommerdom (kermis) opgesteld staat in de Duitse grootstad Hamburg. Tot drie keer per jaar (lente, zomer en winter) vind je er één van de grootste en meest langdurende volksfeesten van Duitsland terug. Kortom, een kermis om ‘u’ tegen te zeggen.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Erg ver in detail wil ik niet gaan over deze kermis, het enige wat nog echt benoemingswaardig is hierover is het feit dat de Teststrecke er deze zomer werd opgesteld. Een achtbaan van de hand van de gerenommeerde ingenieur Anton Schwarzkopf. Deze achtbaan stond van 1986 tot en met 2008 permanent opgesteld in het Amerikaanse pretpark Dorney Park, maar vanaf 2009 doet dit stuk staal dienst als reizende achtbaan in Duitsland. Een ritje kostte ons slechts vier euro. We waren dus al snel acht euro per persoon lichter. Een toppertje.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Eindelijk richting Hansa-Park
Vanuit Hamburg is het nog maar een flink uurtje rijden tot Hansa-Park. Met pretoogjes nam ik de afslag richting het park. Hansa-Park stond immers al een ruime tijd bovenaan op mijn verlanglijstje met Europese parken. Vanop de parking loop je over een wandelbrug boven de weg, waarna je de toegangspoort van het park al kan bewonderen.
De toegangspoort is een (kleine) replica van de Holsentor, de overgebleven toegangspoort van de nabijgelegen stad Lübeck. De hele ingang vind ik best mooi gethematiseerd. Nadat je door de poort bent gewandeld blijft de indruk hangen dat er veel aandacht werd besteed aan deze zone. Je waant je in een prachtige Duitse oudstad, met een mooi siertuintje in het midden. Vanop deze plek kunnen we al meteen enkele achtbanen spotten. In de verte zien we zelfs de toren van de Kärnan. Maar eerst moeten we voorbij enkele live-muzikanten die alle bezoekers vrolijk verwelkomen. De toon is gezet. Het wordt een schitterende dag.
Speels en interactief
Als enige ‘freak’ in een gezelschap van vier is niet altijd even makkelijk om je wensen door te drukken. Ik houd mijn gezelschap dan ook even weg van de attracties die geen achtbanen zijn, en leid ze meteen naar de twee dichtstbijzijnde achtbanen. Op een boogscheut van de ingang kan je meteen twee leuke achtbanen terugvinden. Namelijk Nessie en Rasender Roland. Deze twee verschillende banen werken zeer interactief met elkaar. Deze trend zet zich verder over bijna het gehele park. Rasender Roland, een mijntrein achtbaan van Vekoma, rijdt doorheen de looping van Nessie. Die laatste is een stalen looping achtbaan van Schwarzkopf, vergelijkbaar met de eerder vermelde Teststrecke hoewel deze baan maar één looping telt.
Eerst gingen we op de Rasender Roland. Een uit de kluiten gewassen familiale achtbaan. In Toverland staat een vergelijkbare baan indoor opgesteld (Boomerang), al is deze versie wel heel wat langer. Nadat we opgewarmd waren door een ritje op de Rasender Roland werd het al snel tijd voor wat meer thrills. Het moest niet gezegd worden of we stonden al aan te schuiven voor Nessie. Terwijl we in het station stonden te wachten kwamen er enkele techniekers de trein vervangen. Hierdoor hadden de dames van het gezelschap al wat meer tijd om alles te observeren. Hierdoor begonnen ze al wat paniekerig te reageren op het feit dat er in de trein enkel heupbeugeltjes aanwezig waren, en geen schouderbeugels. Met enige vorm van angst stapten ze toch in en reden ze argwanend mee. Eénmaal uit de achtbaan bleken ze toch plezier te hebben gehad aan deze rit. Ze waren best trots op zichzelf, en terecht! Ik kon alleen maar hopen dat dezelfde situatie zich zou afspelen bij de Kärnan.
We stapten weg van deze twee prachtbanen richting de Kärnan. Je kunt tenslotte de toren van dat gevaarte vanop bijna iedere plaats in het park zien. Onderweg passeerden we nog een andere achtbaan. De Crazy Mine. Een Wild Mouse-achtbaan die helemaal verpakt zit in een Wildwest-/mijnstad-thema. Er zijn zelfs enkele animatronics in de wachtrij aanwezig die enkele country liedjes brengen voor de wachtenden. Als je vanuit de wachtrij van de Crazy Mine naar boven kijkt, dan blijft het toch vooral de Kärnan die de hemel opvult. Wat een immense baan is dat toch maar! Mijn aandacht voor deze Crazy Mine nam gestaag af en ik dacht alleen nog maar aan het volgende: “Ik wil op de Kärnan”. Eénmaal uit de Crazy Mine wisten we allemaal wat het volgende punt op de agenda was. Juist!
Schwur des Kärnan
Op een televisiescherm boven de ingang konden we het volgende lezen: “> 60 min”. Dat is wel even slikken, maar zonder enige twijfel sloten we ons aan bij de andere wachtenden. Mijn frank was nog niet gevallen. Ook de dames van het gezelschap stonden mee in de wachtrij. Opnieuw vielen er tekenen van angst op hun gezichten te bespeuren, al moet ik toegeven dat ook ik een spuitje adrenaline reeds aan het verwerken was. Ik wist het. Een nieuwe achtbaan ging mijn top-vijf-lijstje binnentreden.
De wachtrij is zeer goed gethematiseerd. Deze behaalt het niveau van de topparken. Een baan als deze smeekt dan ook om zulke thematisering. Helemaal op het einde zit er nog een leuk element in de wachtrij verwerkt. Je kunt namelijk niet zelf kiezen op welke rij je gaat zitten. Je gaat samen met andere waaghalzen, die in dezelfde trein als jij zullen zitten, op enkele verlichte plaatsen staan. Daarna zal pas duidelijk worden (doormiddel van lichten die feller worden en deuren die open gaan) op welke rij jij precies mag gaan zitten. Zo zijn het niet steeds de meest opdringerige mensen die vooraan kunnen gaan zitten. Inventief!
Eénmaal duidelijk werd dat ik achteraan mocht gaan zitten had ik nog snel de reflex om enkele snapshots te maken van het station. Een operator vroeg om de camera aan hem te geven. Ik vertelde hem dat ik de camera achter gesloten rits kon opbergen, maar dat boeide hem niet. Later zal duidelijk worden waarom. Die camera kon me gestolen worden. Het was eindelijk aan mij om in deze topper plaats te nemen.
In de toren zit er een zeer verrassend element. Persoonlijk wist ik al op voorhand wat er ging gebeuren, maar ik ga het bewust niet verklappen in dit verslag. Dit is een ongeziene extra voor de hele ritbeleving! Wat een baan. WAT. EEN. BAAN! Als je een achtbaan zoekt die het allemaal kan bieden, dan ben je met deze grote jongen er zeer dichtbij. Deze hypercoaster kent een topsnelheid van 127 km/u, is maar liefst 1235 meter lang en is (zoals eerder vermeld) 73 meter hoog. Razen en tekeergaan doet deze allemaal. Dit alles tijdens een zeer vlotte en gestroomlijnde rit. Je houdt er geen hoofdpijn of dergelijke aan over. Enkel een droge mond behoort tot de naverschijnselen. Ofwel door te roepen, ofwel door de wind die er doorheen blaast. Het enige minpuntje aan deze attractie vind ik persoonlijk de ‘supports’ (ondersteuningspalen). Deze zijn volgens mij lelijk en konden verstopt worden door (nog meer) thematisering.
We kwamen weer aan in het station. De operator hield nog steeds mijn camera in zijn hand. Hij vroeg me of ik foto’s had genomen in het station. Ik pleitte schuldig. Hij stond erop dat ik de foto’s verwijderde. Ik werkte mee en verwijderde alle bezwarende foto’s. Hoe dan ook vraag ik me nog steeds af waarom het niet mocht. Er viel namelijk in het station zelf weinig (tot zelfs helemaal niks) te zien en de foto’s waren zeer onderbelicht. Jullie missen dus niks ondanks dit kleine incident.
Hongerig naar meer
Na een heftige rit op de Kärnan hadden we nog niet alle topattracties die Hansa-Park te bieden heeft bereden, maar eerst was het etenstijd. We aten in een Italiaans restaurant gelegen in het kindergebied. De kwaliteit en de prijzen van het eten waren gunstig. In Hansa-Park wordt er volgens mij helemaal niet geprofiteerd hiervan. Ook tijdens een tweede bezoek zal ik niet zelfvoorzienend zijn qua middageten. De dames waren nog aan het navertellen over hoeveel angsten ze wel niet hadden overwonnen. Er viel dan ook heel wat na te vertellen.
Terwijl ik mijn pizza al verorberd had ontdekte ik op de plattegrond dat de allernieuwste achtbaan, Der kleine Zar, vlakbij was. Mijn gezelschap hield niet van kindercoasters, dus ik repte me voor een ritje terwijl zij nog even in het restaurant zaten. Sociaal is het niet, maar wel efficiënt.
Der kleine Zar is een zeer kleine en compacte coaster van Preston & Barbieri. Deze achtbaan maakt sinds begin dit seizoen (2017) kinderen blij. Wat opvalt is dat de achtbaan verscholen zit achter heel wat houtwerk. Eigenlijk wel jammer dat dit achtbaantje zo beschut moet staan. Voor vele kinderen is deze vast de allereerste achtbaan waar ze in plaatsnemen. Voor mij was het alvast de 156ste.
Na het behalen van deze credit was het volgens het gezelschap wel eens tijd voor iets anders. Een waterattractie. Met vier volwassenen kropen we gezellig in dezelfde boot van de Wildwasserfahrt. Deze boomstamattractie van Mack Rides is sinds 1978 de eerste boomstamattractie van Duitsland. We hielden niet bepaald een nat pak over van deze log flume, al zijn er tongen die beweren dat deze wel eens behoorlijk nat kan zijn.
Park der verrassingen
Het moment om de tweede topper van het park uit te gaan proberen was aangebroken. De Fluch Von Novgorod. Ik had opzettelijk nog niet al te veel research gedaan over deze achtbaan, om zo zelf af en toe nog eens verrast te worden. Hansa-Park neemt het duidelijk graag op een (speels) loopje met haar bezoekers, want ook het verloop van deze achtbaan is bijzonder verrassend.
Deze achtbaan kent ook vele verschillende baanelementen. Een kort stukje dark-ride, een versnelling, inversies, helices, verticale takellift, een verticale drop en op de koop toe nog eens een indoor stukje traject. Zoveel diversiteit bieden in één attractie, daar houd ik persoonlijk wel echt van.
Na deze topachtbaan was het tijd voor de zevende en laatste achtbaan die het park te bieden heeft. Die Schlange von Midgard is een Junior Steel Coaster (opnieuw van fabrikant Gerstlauer, net zoals Kärnan en Novgorod). Ook hier vinden we een kort stukje dark-ride terug alvorens we de helling opgeduwd worden. Verwacht geen grote adrenalineboost in deze achtbaan, maar de aandacht die weer aan de baan werd gespendeerd zal iedere bezoeker weten te appreciëren.
Re-rides en een nat pak
Na de Die Schlange von Midgard was het tijd voor enkele re-rides. De dames hadden geen zin om nogmaals de Kärnan uit te proberen. Zij verkozen om de groep op te splitsen in mannen en vrouwen. Zij gingen de Rio Dorado uitproberen (Spinning Rapid Raft – waterattractie) en wij, de mannen, gingen met plezier nog eens op de Kärnan. De camera had ik duidelijk even niet meer nodig, dus die heb ik met de ladies meegegeven.
Na een extra ritje op Kärnan (en alweer een droge mond) vond het gezelschap elkaar snel terug. De dames stelden voor om nog eens een ritje te maken op de Fluch Von Novgorod. Tot groot jolijt van de mannen.
Het werd bijna sluitingstijd, maar er was nog één attractie die we allemaal nog wilden uitproberen. De Super Splash! Deze waterattractie is al even oud als de auteur van dit verslag (31 jaar) en ze werd gebouwd door het park zelf (dus niet door een gekende constructeur als bijvoorbeeld Intamin of Mack). Ook deze attractie weet vast nog enkele bezoekers te verrassen. Ook ik werd alweer verrast, maar deze keer was het niet bepaald erg positief. Dit is de natste waterattractie die ik ooit heb mogen beleven! Ik moet toegeven dat we met zes volwassen personen in een bootje zaten, dus de boot zat toch wel zeer goed gevuld. Dit is niet bepaald erg bevorderlijk als je droog wilt blijven. Maar dan nog… Het water gutste met golven de boot binnen. De schoenen van de voorste passagiers (waar ik deel van uitmaakte) konden werkelijk leeggegoten worden. De mensen die nog stonden aan te schuiven voor de Super Splash stonden met grote ogen van verwondering te kijken naar ons. Ik geef niet graag mijn kleingeld aan van die drogers naast waterattracties, maar deze machine kwam als geroepen. Met natte sissende schoenen keerden we terug richting de auto. Een bezoek aan Hansa-Park kan best uitdraaien in een avontuur!
Nabeschouwing
Ik kan Hansa-Park aan iedereen aanbevelen! Er zijn meer dan voldoende attracties, met voor iedere attractie de nodige aandacht en thematisering. Het parkje blaast ook erg veel sfeer uit. Het is sinds mijn bezoek aan Tripsdrill geleden dat ik de look-and-feel van een park zo wist te appreciëren. Ook de interactie tussen de verschillende attracties vind ik persoonlijk een meerwaarde.
Het park kent de nodige recente topachtbanen (Kärnan en Novgorod), maar het houdt duidelijk ook van enige nostalgie (Nessie). Het aanbod van de attracties is zeer divers met aandacht voor jong en oud. Een bezoekje aan Hansa-Park is een dagvullende uitstap. Er zijn zelfs nog enkele attracties waarvoor er geen tijd meer was die ik graag had willen doen. Zoals: The Bell, Pow Wow en Holstain-Turm.
Er was inderdaad net iets te weinig tijd. Dit is misschien toch wel het enige minpuntje aan Hansa-Park. Je hebt niet per se twee dagen nodig om het park te bezoeken, maar de openingsuren van het park beperken zich toch wel tot een minimum tijdens het hoogseizoen. Ook het in- en uitladen van treintjes neemt erg veel tijd in beslag. Je ziet niet erg frequent een trein uit de stal van de Kärnan of de Novgorod rijden. Dit is behoorlijk jammer. De operators hoeven zichzelf nu ook niet uit de naad te werken, maar het mag ook wel een beetje vooruit gaan. Misschien zijn ze in Hansa-Park de grote belangstelling voor het park nog niet gewoon sinds de opening van de Schwur des Kärnan?
Hoe dan ook valt het allemaal zeer goed mee. De attracties die het park te bieden heeft zijn tenslotte ook het aanschuiven waard.
Sfeerverslag: Benjamin Hellinckx
