Toen het ons opviel dat Pulsar een week eerder de eerste soft-opening kende, planden we zelf ook een trip richting Walibi Belgium. Maandenlang volgden we de bouw op de voet, laaiend enthousiast over dit volledig nieuwe concept.
We besloten niet urenlang te gaan zitten wachten aan de hekjes van de attractie, maar verloren ze nooit uit het oog, aangezien we zagen hoe de ene testrit de andere opvolgde. We vroegen aan de medewerkers die aan de afsluitingen stonden of we vandaag het geluk zouden hebben dat er een soft-opening zou plaatsvinden, maar die wisten het jammer genoeg niet zeker. We besloten de hoop niet op te geven.
Het was tijdens ons ritje op het Reuzenrad dat we merkten dat de technici stilaan de attractie verlieten. We zagen dat ze de hekjes aan het afvegen waren en afval verwijderden, zou het zo ver zijn? Na ons ritje snel richting de ingang, waar na vijf minuten het teken gegeven werd aan de medewerkster dat de hekken open machten gaan. YES, het was zo ver. De parkdirecteur keek verblijd toe hoe de enthousiaste bende, die zich ondertussen verzameld had, het op een lopen zette om het eerste ritje van de dag mee te maken.
De bende die het op een lopen zette om toch maar in dat eerste ritje te zitten werd vervolledigd door ons. De adrenaline gierde op dat ogenblik al door onze aderen, eindelijk na maandenlang uitkijken naar dit moment was het zo ver. De bezoekers waren door het dolle heen, de wachtrij werd de plek voor een sprintje richting station. We zagen hoe de mensen liepen, onder hekjes door kropen, op hun gezicht gingen, opstonden en weer door gingen, om toch maar dat eerste ritje te hebben.
13.52 uur, daar stonden we dan, als allereerste van de dag klaar voor de hekjes, die tussen ons en ons ritje stonden. De operators kregen nog enkele laatste instructies en dan was het grote moment aangebroken, de hekjes gingen open en we mochten plaatsnemen. We kregen bij ons eerste ritje een plekje in het midden van de boot aangewezen.
13.56 uur, klaar voor vertrek, gejuich en geapplaudisseer alom toen de enorme draaischijf zich in beweging zette. Gejuich dat bleef verder duren toen we voor het eerst achterwaarts gelanceerd werden, wauw, deze eerste lancering voelde al meteen stevig aan, terwijl dit dan maar de zachtste was, 50 km/h, een eerste zacht airtime-moment op de heuvel en een korte vrijeval op de hoogste piek vooraleer we weer voorwaarts gelanceerd werden. De tweede lancering voorwaarts gebeurt aan 80 km/h, opnieuw zeer krachtig, vervolgens ga je bijna volledig verticaal omhoog, klaar om in vrije val weer achterwaarts naar beneden te gaan. Opnieuw niets dan lovende woorden, het hangmomentje vlak voor je weer naar beneden valt bouwt de spanning enkel maar op, tot je een allerlaatste keer gelanceerd wordt. De laatste lancering gebeurt opnieuw achterwaarts, ditmaal aan 100 km/h. En deze voelde fantastisch aan, je wordt onmiddellijk in je beugel gedrukt, je rug komt los van de rugsteun en je krijgt een flinke portie airtime op de heuvel, waardoor je werkelijk uit je stoeltje getild wordt. Dit gevoel van airtime bleef duren bij het opgaan van de hoogste piek, die 45 meter hoog is, ook daar een geweldig gevoel van gewichtloosheid, door de zes seconden die je stil hangt vooraleer je weer naar beneden raast om een enorme splash te maken. Door de kromming in de laatste piek krijg je extra veel airtime, wat een zalig gevoel geeft.
De Wachtrij
Tijdens onze eerste rit hadden we amper de tijd om de volledige wachtrij deftig te verkennen, we besloten daarom bij onze zesde rit de tijd te nemen om deze te verkennen, we hadden namelijk vier ritjes gemaakt via de single riders wachtrij, welke zorgde dat we nooit lang hoefden aan te schuiven.
De wachtrij begint bij het grote bord waarop Pulsar staat, een plek die ongetwijfeld de nieuwe selfie plek wordt van het park.
Eens de trappen opgelopen kom je in een eerste kamer, deze is vrij donker. Er weerklinkt een pulserend geluid, het geluid van een hartslag. Op de muur wordt een bakstenen muur geprojecteerd, deze wordt door een pulserend symbool stillaan doorbroken, zeer mooi om te zien. Na deze kamer wandel je verder over een pad, dat je een mooi uitzicht geeft op het station, onder je gelegen. Aan het plafond zie je kabels en slagen lopen, die vanuit de tweede wachtrijruimte vertrekken.
In de tweede wachtrijruimte zie je waar die kabels van vertrekken, het pulserend hart van de attractie, dat kopt en zijn energie vrijgeeft. Deze energie zie je ook daadwerkelijk doorheen de kabels lopen, die deze begeleiden naar de attractie. Zeer mooi gemaakt.
Het Station
Het station is eerder basic, maar functioneel. Je ziet waarheen al die energiekabels lopen, een pulserend logo, met daarin de W van Walibi verwerkt. Net voor de rit begint, hoor je een luid kloppend geluid en zie je een soort hartslag lopen doorheen het logo, het geluid stopt wanneer de enorme draaischijf gedraaid is en het bootje klaar staat op de lanceerstrook.
Ons eindoordeel
Deze attractie is een perfecte aanvulling op het al leuke aanbod van het park. Volledig uniek en met niets te vergelijken. De rit is enorm leuk en de lanceringen zijn stevig en krachtig. Het gebouw en wachtrij werden mooi aangekleed en het verhaal dat achter de attractie zit kan je onmiddellijk begrijpen. De attractie biedt meer dan voldoende thrill aan voor de echte thrillseeker, maar is ook toegankelijk voor de rest van de familie.
Vooraan en achteraan, voornamelijk langs de zijkanten kan je behoorlijk nat worden, maar meer in het midden van het bootje blijft het beperkt tot lichte nevel, waar je niet echt nat van wordt, ideaal dus om ook op iets koudere dagen van deze achtbaan te genieten.
We kunnen dus enkel maar besluiten dat dit een enorm leuke toevoeging is geworden, uniek, krachtig en vooral pure fun!
