Een zonnige zaterdag, het is Paasvakantie, het is de eerste openingsdag, en iedereen raad het ons af, toch vertrokken wij vandaag richting Plailly om Asterix en zijn park te bezoeken, zouden de mensen die het afgeraden hadden gelijk krijgen of niet? Lees dit verslagje en u komt er alles over te weten.
We arriveerden, na een lange, om iets voor tienen op de parking, waar men nog steeds vrij chaotisch dadelijk het toch wel zeer dure parkeerbonnetje komt verkopen.
Fort Fun Couponnetjes en Golden Passen in de hand trokken we ditmaal dadelijk naar het juiste kantoortje, tenminste dat dachten we, want door de onduidelijke communicatie wisten drie mensen uit ons groepje niet dat dit jaar Parc Asterix niet meer gratis bezocht kan worden, en je dat ticketje volgens de baliejuffrouw aan de normale kassa moest gaan kopen.
Nick, Christophe en Jolien vertrokken dan maar die bewuste kassas, Maarten, Geert en ik betraden het pleintje dan maar al alleen, om snel op de foto te gaan met de mascottes.
Na ongeveer 45 minuten kon uiteindelijk ook het bedotte trio het park betreden, want ook aan de kassa’s verliep vandaag alles blijkbaar zeer chaotisch, bijna werd dit trio nog naar een derde kassa gestuurd voor hun ticketjes.
Pfff, onze eerste ervaringen van deze dag deden ons toch wat angst krijgen voor het verdere verloop van de dag, want toen wij stonden te wachten zagen we ook hoe duizenden mensen het park binnen kwamen gewandeld, angst voor de voorspelde drukte werd dus groter en groter.
Le Defi De Cesar werd onze eerste attractie, en zoals je kan zien aan onderstaande foto hadden we hier wel heel erg veel geluk met de wachtrij, ons humeur begon dan ook van donker bewolkt om te slaan in een lichte bewolking.
Onmiddellijk waren we hier onder de indruk van de thematisatie die deze mad house mee kreeg, en die wolkjes in ons humeur begonnen plaats te maken voor de eerste zonnestraaltjes.
De ene voorshow volgde de andere op, en we raakten meer en meer onder de indruk van wat het park hier verwezenlijkt had.
Dit is zonder twijfel de best uitgewerkte Mad House die ik ken.
Ons humeur veranderde in stralende zonneschijn toe ook bij onze volgende attractie, Romus et Rapidus gewoon de wachtrij konden doorlopen tot in het station.
Ook al is deze rapid eerder een slowid, hij blijft wel een keertje leuk, en Maarten, die beweerde dat je niet nat zou worden, moest achteraf toch even die woorden weer intrekken.
Hop naar de volgende attractie, Le Cheval de Troye en Vol D’Icare sloegen we vanwege de net iets te lange wachtrijen maar even over.
En zo kwamen we uit bij Hydre de Lerne, een er op het eerste zicht tamme octopus uitziende ride, enkele beugelproblemen zorgden voor veel werk voor de operatrices, maar na tien minuutjes was het aan ons.
Achteraf bekeken zat er toch wel een beetje pit in dit beestje, maar geen wauw wat een ride gevoel.
Hoog tijd nu voor een achtbaan, wij dus naar Tonnerre de Zeus, die bij ons vorige bezoek zo verwende met een geweldige rit. Wat ziet hij er toch super uit, we trappelden van ongeduld om terug in dit beest te kruipen.
Na ongeveer twintig minuutjes aanschuiven was het dan eindelijk aan ons, ons coasterhartje fleurde volledig op toen we die lifthill beklommen en naar beneden raasden recht die tunnel in.
Maar wat na die tunnel volgde bleek pure horror te zijn, schokken, trillen schuren en daveren, wat is er van dit pareltje geworden?!
Met pijn aan ons ganse lijf kropen we na de te lang durende rit, half kreupel uit het treintje, deze topper is plotseling nog slechter geworden dan Bandit ooit was, pffff, wat een teleurstelling!
Dan maar naar de volgende achtbaan, eentje waarvan ik zwoer hem nooit meer te doen, maar toch besloot ik vandaag hem nog een kans te geven.
Hier hadden we de pech dat door een technische storing geen tweede treintje op de baan gezet kon worden, waardoor de wachttijd opliep tot ongeveer een uurtje.
Het angstzweet stond in mijn bilspleet toen we uiteindelijk het treintje ingestapt waren en begonnen aan de beklimming van de lifthill.
En wat daarna volgde was een complete verrassing, wat een souplesse heeft dit baantje plotseling, geen enkele klap gekregen, en wat een intensiteit heeft dit baantje, wauw, ik zou waarlijk een tweede ritje overwogen hebben, ware het niet dat die wachtrij zo lang was.
Geert en Maarten die vandaag de uitdaging niet durfden aan gaan, pussies, kregen ongelijk.
Ondertussen stond het zonnetje hoog aan de lucht super hard haar best te doen om die warme zonnestraaltjes op het park te doen neerdalen, tijd dus voor een waterattractie, de boomstammen zitten er de volgende uren niet in, want die stonden meer stil vanwege een panne dan dat ze vandaag zouden geopend zijn.
Maar niet getreurd, L’Oxygenarium draaide op volle kracht, en na een twintigtal minuutjes was het al aan ons.
Wat blijf ik dit toch een geniale waterattractie vinden.
Nog genialer vonden wij het toen de operator ons vroeg om allemaal aan de achterkant van ons bootje plaats te nemen na ons ritje, om het bootje zo het station te helpen binnenvaren, en na heel wat wippen en schokken kwam het eindelijk in beweging, en vaarden we, bijna zonder Christophe, die net een achterwaartse salto over de rand kon voorkomen, weer binnen.
Bij het zien van dit beeld weet iedereen natuurlijk waarvoor het nu tijd geworden is, Ons Iris, ik bedoel, OzIris, de nieuwste achtbaan in het park, en wat voor eentje, hopen theming, een prachtige wachtrij en een parel van een B&M baan.
De wachtrij voor dit baantje bedroeg een luttele vijftien minuten, minder lang als wij de vorige keer in de remmen hingen te wachten op de technische dienst, maar vandaag gelukkig geen pannes enkel puur genieten, want ditmaal kond de baan me beter bekoren.
We konden het dan ook niet laten om ons aan een tweede ritje te wagen, dus gingen we opzoek naar de Single Rider ingang, om zo nog een beetje tijd te winnen, maar die bleek jammer genoeg afgesloten te zijn.
Och ja, de gewone wachtrij is toch veel mooier, kijk maar even mee naar deze Egyptische smurf.
Een oldtimerritje, pfff, wie vind dit nu een meerwaarde, zo dachten wij bij ons eerste bezoek ook, zelfs na het lezen van het TR van Ignace kon ik me moeilijk inbeelden dat men zoiets de moeite waard kon maken, maar toch wou ik het met mijn eigen ogen aanschouwen, Maarten kon ook de drang niet weerstaan, dus wij snel de wachtrij in, zo snel dat ik zelfs uit de bocht ging nog voordat ik het wagentje ingestapt was.
En nu kan ik niet anders dan Ignace honderd procent gelijk te geven, want wat meestal gewoon een saaie rit is, is bij National 7 iets totaal anders, wat een prachtige en grappige aankleding heeft men hieraan gegeven, ik kreeg zowaar een wauw gevoel in het autootje.
Nog onverwachter was het te ontdekken dat men een foto van Maarten tijdens het baden had kunnen bemachtigen, en dit omtoverde tot een beeld tijdens de rit.
Dit is nu zonder twijfel het enige autoritje geworden waar ik bij een volgende bezoek naar zal uitkijken. Na ons autoritje wandelden we de wachtrij van La Trace du Hourra in, de Bobslee coaster die ik de vorige al super vond.
Na toch wel 30 minuten aanschuiven, wat om de een of andere reden in deze wachtrij dubbel zo lang leek te duren, konden we eindelijk plaats nemen, voor opnieuw een zeer overtuigend en super geweldig ritje.
De technische dienst zat ondertussen ook niet stil, ze kregen uiteindelijk toch de boomstammen terug in beweging, jammer genoeg resulteerde dit in een ellendig lange wachtrij, die wij met plezier links lieten liggen.
Wij gingen liever richting Epidemais Croisiers, die bij ons vorige bezoek gesloten bleef wegens een renovatie.
Ons geluk kon niet op toen hier totaal geen wachtrij bleek te staan.
Ook dit boottochtje kon me uitermate plezieren, zeer mooi uitgewerkt, en in de tunnel gebruikt me zelfs videomapping, zeer mooi allemaal.
Na dit boottochtje gingen we verder op zoek naar wat natheid…
Eeuh, ik bedoel natuurlijk Le Grand Splash.
We wisten al dat er ons een zeer rustig en mooi tochtje vol effectjes te wachten stond, dat zou eindigen met een grote splash. Maar jammer genoeg bleken heel wat effectjes defect te zijn.
Tijdens dit bezoekje moesten en zouden we Le Foret D’Idefix een bezoekje brengen, niet om er attracties te doen, want die hebben allemaal een maximumlengte van 1,40m, maar gewoon om te kijken hoe prachtig dit gebiedje geworden is.
Wel jammer dat ze hier nog te kampen hebben met technische kinderziekten, want La Druidesse lag volledig uit en ook de mini log flume kampte met enkele pannes.
Christophe vroeg er al de ganse dag naar, hij wou er se Transdemonium doen, en wie zijn wij om hem dat niet te gunnen?
En waar ik dit vorige keer eerder saai vond, moet ik toegeven dat hij me nu net iets meer kon bekoren.
Nog een uurtje te gaan, wat moeten we vandaag nog doen, Le Cheval de Troie natuurlijk.
Super pittig beestje dit paard, maar zoals bij het echte paard, zat er een Trojaanse verrassing in de rit voor mij, de volgende keer dat iemand zegt Waar zijn die handjes, antwoord ik met aan de beugels, want au, mijn rug heeft toch wel een flinke slag gekregen.
Vol D’icare had ondertussen die lange wachtrij weten te verwerken, dat vroeg dus ook om een ritje.
Mijn arendsoog merkte na ons trillend ritjes op dat het park, in tegenstelling tot twee jaar geleden de wachtrijen nu wel open hield tot sluitingstijd, en masochisten als we zijn, besloten we ons te wagen aan een tweede ritje op de Bandit/Robin Hood/Anaconda kruising Tonnerre de Zeus.
Al was het maar om nog een glimp te werpen op de onderbroek van grootmoemoe. En ook ditmaal rammelden onze knoken deftig door elkaar, wat een zonde toch, deze ooit zo geweldige woodie is nu eerder brandhout geworden.
Nu was het echt wel sluitingstijd geworden, en een beetje weemoedig wandelden we richting uitgang, een dolfijn zag mijn treurige blik en besloot me nog snel een knuffel te geven.
En zo verlieten we ditmaal het park met een veel positievere terugblik als bij ons vorige bezoekje.
Nog even wat plus en minpuntjes van onze dag.
+ Prachtige aankleding van het park en de attracties
+ de vlotte wachtrijen op een toch wel redelijk drukke dag
– de te vele technische problemen
– het lange aanschuiven en slechte communicatie aan de kassa’s
– het chaotische parkeersysteem
Sfeerverslag door: Bob Vvan Dyck
