In en rond Parijs zijn er tal van kleine en nog kleinere attractieparkjes die ik al lang eens wilde gaan verkennen. Bij gebrek aan andere fans die mee wilden en/of konden besloot ik maar in mijn eentje enkele dagen erop uit te trekken. Mits deze trip al in 2020 op de planning stond was nog een jaar extra uitstellen in mijn hoofd geen optie meer. Alleen op trip zijn heeft zo zijn voor- en nadelen. Ik neem je mee op mijn uitje naar de Franse hoofdstad.
Tien euro voor een slecht Frans hotel ontbijt had ik er niet voor over. Ik reed dan ook met een lege maag richting het park waar ik het meest naar uit keek: Jardin d’Acclimation. Het Franse stadspretpark heeft geen eigen parking. Je kan wel gratis parkeren langs de weg. Ik wilde zeker een plaatsje hebben en wilde de grote drukte wat voor zijn. Ik besloot dan ook tegen half tien naar het park te rijden.
Jardin d’Acclimation
Eenmaal aangekomen was er op dit uur van de dag nog een zee aan plaatsen. Een aanrader voor mensen die het park willen bezoeken. Plan dit aan het begin van de dag als het kan. Zo vermijd je dat je moet zoeken naar een parkeerplek. Ik schafte online nog een snel ticket aan. Met aparte entree en het betalen per attractie systeem was het voor vertrek wat uitzoeken geweest wat de beste optie was. Maar de bonnenboekjes met attractietickets zijn aan de prijzige kant en vooral bedoeld voor abonnees en gezinnen die maar enkele attracties willen doen. Als achtbaanjager kom je al snel goedkoper uit als je gewoon voor het all-in ticket gaat. Iets voor tienen opende de poorten. Om vervolgens om tien uur te worden losgelaten in het park.
Ik was enkel vergeten dat ik ondanks mijn online tickets nog langs de kassa moest passeren voor mijn attractiebandje. Mijn aanvalsplan lag dan ook een beetje aan duigen. Gelukkig was het bij openingstijd nog niet al te druk en kon je ook in het park zelf nog een bandje ophalen. Ik hoefde dan ook niet helemaal terug naar de ingang.
Bedoeling was om te beginnen met Souris Mécaniques, een wilde muis attractie van Reverchon. Met maar telkens plaats voor twee passagiers per wagentje heeft deze de minste capaciteit. Helaas was deze gesloten. Het werd dan maar de baan die er naast lag. Speed Rockets was zonder twijfel de achtbaan waar ik het meest naar uitkeek op deze trip. Het betreft een Bobsled Coaster van de Duitse fabrikant Gerstlauer. De achtbaan heeft een atypische lay-out. Met weinig wilde muisbochten en geen kort airtimeheuvels waarom ze bekend staan. Maar de achtbaan geeft ondanks zijn relatief korte lengte wel een zeer fijne achtbaanrit weg. Met het horseshoe element als toppunt. Wel jammer dat de karretjes op de lifthill bijna tot stilstand komen waardoor het tempo wat uit de baan verdwijnt. Ik profiteerde van het nog rustige park en maakte onmiddellijk nog een ritje.
De tweede achtbaan van de dag lag wat verderop. Machine à Vapeur is een powered coaster van de Franse bouwer Soquet. De in 2018 vernieuwde attractie geeft niet een heel bijzondere rit weg maar paar past wel in het steampunkachtige sfeertje dat in dit van het park hangt. Helaas moet ik vaststellen dat ik hier geen foto’s van heb genomen. Maar ik verwijs graag naar dit fotoalbum uit 2019 hiervoor.
Volgende stop werd Dragon Chinois, opnieuw eentje van Soquet. Hier moeten weinig woorden aan worden vuilgemaakt. Inmiddels is duidelijk geworden dat deze baan het park zou verlaten. Heel blij dus dat ik deze nog kon meepikken. De baan heeft zijn beste tijd wel gehad en in de vijver waar de achtbaan is rond gebouwd was geen water meer te bespeuren. Ik wilde mijn dure ticket zo goed mogelijk benutten. Ik maakte een ritje op de kleinere attracties La Têmpete sur la Ferme (Rockin’ Tug) en Les Chevaux Galopants (paardjesbaan).
Ik passeerde opnieuw langs de bij opening gesloten Souris Mécaniques. Het bordje waarop stond dat de attractie om tien uur zou openen was inmiddels vervangen door elf uur. Een medewerker gaf aan dat de attractie weldra zou openen. Perfecte timing dus om wachtrijen te vermijden. Het mag al eens meezitten. De achtbaan is kleinere variant van de wilde muis achtbaan die meestal tegenkomen. Hierbij is in elk wagentje maar plaats voor twee personen. Een leuk baantje, niet meer maar zeker ook niet minder.
Indien ik nog een ritje op Speed Rockets wilde maken was het nu de moment. Het begon drukker te worden in het park en de rij voor de achtbaan was momenteel nog aanvaardbaar. Als er dan wordt omgeroepen dat de attractie een technische storing heeft is het wel even vloeken en altijd wat gokken of je moet blijven staan. Ik waagde het erop en bleef geduldig wachten. Gelukkig was enkele minuten later de attractie alweer in werking.
Ik bekeek nog even de attractielijst op het internet om te kijken welke attractie ik nog moest doen. De thrillride L’Astrolabe liet ik aan mij voorbijgaan. Dit soort jumperattracties zijn niet mijn ding. De interactieve cinema Le Kinétorium mocht dan weer niet ontbreken. De attractie is vergelijkbaar met de reeds verdwenen Desperado City in Bobbejaanland. Maar het is fijn dat het park er voor gekozen heeft om het klassieke western thema, dat ook in vele andere kleine parkjes te vinden is, te vervangen door een origineler thema. Hier betreft het losgeslagen planten in de serre van een professor. Een thema dat origineel is en goed werkt bij de rest van sfeer van het park dat sinds 2018 wordt neergezet.
De parktrein lag er nogal verlaten bij. Dan maar een ritje op de bootrondvaart Rivière Enchantée uit 1928. De attractie wordt aangedreven door een klassiek waterrad. De bootjes zijn misschien niet meer wat je van een attractie anno 2022 verwacht. Maar charme heeft de attractie op één of andere manier wel.
Het was inmiddels over de koppen lopen. Ik besloot nog een rustig rondje te maken door het deel zonder attracties. Ik had nog tijd voor een laatste attractie. De wachtrij van Speed Rockets puilde inmiddels helemaal uit. Het werd dan maar een extra keertje de interactieve cinema Le Kinétorium, mijn eerste score verbeteren en tevens de grens van de 100 000 punten halen lukte helaas niet maar plezant was het wel.
De maag begon wat te zeuren. Het was tenslotte al rond de klok van enen. De wachtrij voor de takeway pizza niet ver van de ingang bleek gelukkig mee te vallen in tegenstelling tot enkele andere horecapunten. Mits er nog wat andere zaken op de planning stonden en de lol er met deze drukte wel af was verliet ik het park.
Voor toekomstige gasten was het inmiddels zoeken naar een plekje. Ik was nog maar net mijn gps aan instellen of er stond al een auto naast mij met de vraag of ik weg reed. Maar ik neem de tijd om snel nog enkele conclusies neer te pennen.
De steampunk/Jules Verne-achtige stijl (of is het eerder Da Vinci?) waarrond het park zijn attracties tegenwoordig thematiseert werkt ongelooflijk goed voor het park. Jardin d’Acclimatation is met zijn 40 euro inkom wel aan de dure kant voor het huidige attractieaanbod. Tenslotte heeft het park maar 2 à 3 bescheiden toppertjes in huis. Na een uurtje of drie heb je het wel gezien. Tenzij je graag wat tijd vrij maakt om ruim te tafelen en in het gras wil liggen.
France Miniature
Mijn volgende stop op deze tweede dag was het openlucht museum France Miniature. De naam zegt wat het park te bieden heeft. Bekende en iets minder bekendere gebouwen van Frankrijk in miniatuurvorm. De kassaprijs van 24 euro is ook hier aan de dure kant voor wat het park te bieden heeft in mij ogen. Maar mijn vervallen Walibi abonnement gaf nog recht op 50%. Wat de prijs meteen aanvaardbaar maakt om een bezoekje te brengen.
In het midden van de miniatuurroute bevindt zich het eet- en attractie gedeelte met voornamelijk zelfbedieningsattracties uit het Sunkid assortiment. Hoewel ik zelf geen butterfly attracties tel neem ik ze wel graag mee door. De wachtrij van een halfuur op een drukke dag als deze moest ik er helaas bij nemen. Om nog te zwijgen van de hele wachtrij die naar u zit kijken hoe je als volwassene in je ééntje in een butterfly zit. Gênanter dan dit kan het echt niet worden….
Het moet gezegd de meerderheid van de miniaturen zien er prachtig uit en zijn tot in de puntjes afgewerkt. De vele treinen die door het park rijden geven dat extra stukje cachet en maakt het ook voor de kleinste bezoekers wat aangenamer. Na 3/4de van het park had ik het gevoel dat ik het wel gezien had. Ik maakte dan ook wat meer vaart en bleef niet meer bij elk werk stilstaan zoals in het begin het geval was. Er wachtte tenslotte nog twee bestemmingen vandaag.
Au Paradis des Enfants
Het was inmiddels vier uur. Toch nog stonden er twee bestemmingen op de planning. Gelukkig lag Au Paradis des Enfants maar tien minuten verder. Het parkje, zeer vergelijkbaar met de Royaume des Enfants parkjes, maakt deel uit van Île de loisirs de Saint-Quentin-en-Yvelines. Ik wilde de parkeerkosten van vijf euro vermijden en besloot te parkeren op de 30 minuten gratis parking. Indien ik tussen de 30 en 60 minuten zou terug zijn was het alsnog vijf euro. Ik had enkel niet door dat het park zelf nog iets meer dan een kilometer verder lag. Die geplande 30 minuten zou dus niet gehaald worden.
Eenmaal bij het parkje aangekomen twijfelde ik nog even omdat er overal stond aangegeven dat de attracties maar tot 12 jaar waren. Ik besloot het er toch maar op te wagen en een attractieticketje te kopen. De regel bleek niet veel waard te zijn en ik kon gewoon instappen. Mits ik binnen de 60 minuten terug wilde zijn liet ik het gebruikelijke fotomomentje achterwegen en wandelde ik terug om binnen het uur terug te zijn.
Toen ik mijn parkeerticket scande verwachtte ik te moeten betalen. Ik had dan ook niet door de slagboom gewoon open was gegaan. Voor enkele minuten was ik stekenblind. Op momenten als dit wens je dat er iemand op de passagiersstoel zit. Uiteindelijk maakte een Fransman me duidelijk dat de slagboom gewoon openstond. Het heeft me een flinke wandeling gekost en te veel stress maar de vijf euro was wel uitgespaard.
Le Festival des Enfants
Mijn laatste stop was een kermis met enkel kinderattracties die de volledige zomer staat opgesteld. Het was nog even zoeken waar ik mijn ticketje kon kopen maar uiteindelijk scoorde ik mijn vierde en tevens laatste big apple achtbaan van de trip.
Moe maar voldaan kon ik mijn dag afronden. Het was nog wel een heel eindje rijden richting het hotel. Ik moest Parijs nog volledig door om niet ver van La Mer de Sable te overnachten.
