De wekker gaat vroeger dan gewoonlijk voor een dagje Europa-Park. Deze keer verblijven we voor het eerst niet in Rust zelf, maar een eindje rijden van het park. Dit wordt dan ook een blitzbezoekje, want we spenderen maar één dag in het resort van die andere muis.
Voor het eerst krijgen we het park ook op een andere manier te zien, want vandaag zijn we wat minder mobiel. Lies heeft de week voor deze trip een ongelukkige val gemaakt en zit gekluisterd aan krukken en een brace voor haar enkel. Een korte stop bij de infostand aan de hoofdingang leert ons dat we ons hier best mee aanmelden bij de infostand in het midden van het park, in het Afrikaanse themadeel. Onderweg viel ons al direct op dat het park al in Halloweenstemming vertoeft. Er liggen namelijk al talloze pompoenen verspreid doorheen het park. We namen het treintje om de afstand ietwat in te korten. De dame van de infostand leefde mee met ons en we kregen van haar 2 pasjes om een attractie langs de uitgang te betreden. Ook gaf ze ons wat tips hoe we het beste met onze dag om konden gaan en het moet gezegd zijn, het was zeker nuttig. Met deze 2 pasjes, het “Virtual Line” systeem & de talloze bekommerde operators stond ons een leuke dag in het verschiet.
Na de stop aan de infostand bevonden we ons al in het midden van het park dus was de keuze snel gemaakt om de nieuwe attractie van dit jaar te gaan uittesten. Piraten in Batavia is herrezen als een fenix uit zijn eigen as en staat er opnieuw, mooier dan ooit. Hier stond een kleine 15 minuten wachttijd, maar met een Virtual Line pass ,die we via de app gratis konden reserveren, konden we even van deze wachttijd afhalen en hoefden we enkel het stuk binnenin het gebouw van de attractie aan te schuiven. Deze wachtrij is in geen enkel opzicht meer te vergelijken met de oude wachtrij. De rit op zich is prachtig, je kan je ogen uitkijken en het is prachtig om te zien wat de familie Mack hier terug klaar heeft gespeeld. De combinatie van echte sets met animatronics en projecties is hier nog maar eens naar een nieuw hoogtepunt gebracht. Het is zeker een waardige vervanger geworden voor de teloorgegane klassieker.
We kwamen buiten en besloten, nu het toch al iets warmer begon te worden, snel een waterattractie mee te pikken. We kozen voor Fjord Rafting en hier bezorgde de medewerker aan het begin van de wachtrij ons toch al een eerste lachje onder ons masker. Hij zag Lies komen met haar krukken en besliste onmiddellijk dat de wachtrij te lang zou duren voor haar met de krukken en dat de smalle gangetjes in de wachtrij hiervoor niet geschikt zijn. Hij wees ons de weg naar de uitgang en zonder dat we hier één van onze twee kaartjes hebben moeten gebruiken, mochten we zo de attractie betreden. Ook de medewerkers op de draaischijf waren op de hoogte van onze komst. Van zodra we er aankwamen werd de schijf stilgelegd, zodat Lies op haar eigen tempo kon instappen. Dit ging zo vlot dat er minimale vertraging voor de andere gasten werd voorzien. Een dikke pluim voor de operations, zoals we gewoon zijn van dit Europa-Park.
Ondertussen hadden we al een nieuw ‘Virtual Line”-ticket weten te bemachtigen, voor Blue Fire deze keer! We hadden nog even tijd en beslisten onze kleine honger te temmen met een lekkere hotdog in het Scandinavische gedeelte. Hierna konden we nog even uitrusten op de bankjes voor de ingang van Blue Fire tot onze tijd was aangebroken om aan te sluiten in de rij. Hier viel voor het eerst op hoe ze het virtual line systeem gebruiken. De huidige onbruikbare single riders rij wordt hiervoor alsnog in gebruik genomen. Ook hier konden we zo goed als onmiddellijk instappen, backseat dan nog! Dit blijft een soepele, leuke rit. Het is niet de beste launch coaster die er bestaat, maar deze blijft bij mij toch een beentje voor te hebben. Hierna besloten we om een van onze ticketjes in te wisselen voor een ritje op Wodan. Op deze manier konden we wat afstand sparen voor Lies en konden we alsnog genieten van deze leuke woodie. Hierna werd het zowat tijd om ons tijdsslot bij Voletarium te gaan gebruiken dus gingen we rustig richting de monorail in het Spaanse themagebied om terug te keren naar de hoofdingang.
Eenmaal aangekomen kregen we van de operatrice aan de ingang een ander aangepast kaartje, waarmee we langs de wachtrij voor de rolstoelen de attractie konden betreden. Hiermee zaten we in de onderste gondel van de attractie die volledig is aangepast voor gebruik door mensen met een beperking. Het is mogelijk om met een rolstoel tot aan de gondel te rijden en zo over te stappen. Het enige nadeel dat je hier onderaan merkt, is de kromming van het scherm. Maar we namen dit er vandaag graag bij, want anders hadden we de attractie misschien niet kunnen doen vandaag. Eenmaal buiten keek ik opnieuw in de app en ik kon nog een virtual line ticket verzekeren! Ditmaal voor Arthur.
We gingen rustig die richting uit, want we hadden nog anderhalf uur voor ons tijdslot was aangebroken. We braken deze tijd ietwat door een van de vele infill-attracties te doen die het park rijk is, een ritje op de Oldtimers! Na dit ritje gingen we rustig richting Arthur verder en we konden nog even uitrusten in de zon op een bankje voor onze tijd was aangebroken. Ook hier was de operatrice aan de ingang opnieuw zeer medelevend en mochten we langs de uitgang de attractie betreden. Zo hoefde Lies geen trappen te doen en was het wel beter doenbaar voor haar. Net toen we daar aankwamen waren ze bezig met een treintje bij te zetten op de baan en was de remise zichtbaar van waar wij stonden. Leuk om te zien voor coasterfans zoals wij! In de wachtrij voor Arthur leek het even alsof er geen plek meer was voor nieuwe attracties in de app, maar we hadden er al mooi gebruik van gemaakt dus dat leek ons niet zo erg. Ondertussen was het half 2 en kregen we wel wat honger.
We beslisten om het vernieuwde “bamboe baai” aan de tand te voelen en kregen een lekkere rijstschotel voorgeschoteld. Zeker de moeite waard als je graag Aziatisch eet. Het enige waar ik licht in teleurgesteld was, was de saus. Deze was zeer lekker, maar ik had de rode curry genomen, omdat ik graag wat pittig eet en dat miste ik hier wel. Ze was lekker, maar zeker niet pikant. Hierna zou het een schande zijn om Piraten in Batavia niet een tweede keer mee te pikken. Zogezegd zo gedaan en terwijl we hier aanschoven keek ik nogmaals op de app en er was zowaar een plekje vrijgekomen in de virtual line voor Eurosat Cancan-coaster! We hadden een kleine 2 uur voor het onze beurt zou zijn dus gingen we na de 2e keer Piraten in Batavia rustig richting het Franse gebied. In het Russische gebied pikten we nog snel de kitscherige darkride Schlittenfahrt Schneeflockchen mee. Ook nu hoefden we hier niet te wachten. Eenmaal aangekomen in het Franse gebied hadden we nog ruimschoots tijd genoeg en maakten we nog een ritje tussen de dino’s van Madame Freudenreich en gebruikten we ons 2de kaartje om Silver Star via de uitgang te betreden. Zo waren de trappen voor Lies ook weer beperkter. Ik ga nu misschien vloeken in de kerk, maar deze B&M begint toch meer en meer de richting van een rammelbak uit te gaan. Hopelijk krijgt deze binnenkort toch eens de nodige aandacht!
Na het ritje op Silver Star hadden we nog een klein half uurtje en zo kon Lies nog even op adem komen in het warme zonnetje. Voor we het wisten was het aan ons en konden we rustig de wachtrij betreden. We lieten zoveel mogelijk mensen voor aan de ingang want we wisten dat de trap niet zo snel zou gaan deze keer. Gelukkig was iedereen begripvol en al snel konden we genieten van Eurosat. Hier zat toch wel de verrassing van de dag, want waar deze coaster na zijn vernieuwing eerder als een grote kiddiecoaster door zijn baan ging, was dit nu wel even anders. De remmen zijn blijkbaar beter afgesteld en we kregen een heel wat wildere rit voor de kiezen, die me zowaar deed denken aan wijlen Eurosat! Het was heel wat meer een out-of-control gevoel zonder het rammelen die de oude baan wel met zich meebracht. Een prachtige aanpassing!
Hierna deden we het even rustiger aan met een ritje op Geisterschloss. Ook hier stopte de operator de draaischijf zodat Lies rustig kon instappen en uitstappen. Op zo’n momenten merk je pas hoeveel de meeste operatoren van Europa-Park om het park en zijn bezoekers geven! Er waren nog enkele rides in het Duitse gedeelte die eerder gericht zijn op de kleinsten onder ons, maar die voor ons nu wel mooi mee te pikken waren. Zo konden we alsnog van ritjes genieten en was het toch wat rustiger. Deze dag afsluiten deden we op de Euro-Tower. Hier viel op dat het glas volledig vernieuwd was, wat toch heel wat mooiere foto’s opleverde vanuit deze mooie panoramatoren.
Hiermee liep onze dag op zijn eind en zo hebben we Europa-Park nogmaals van zijn beste kant gezien, ware het op een andere manier. We hebben voor het overgrote deel operators gezien die voor de gasten net dat stapje verder gingen, zodat het aangenaam bleef voor iedereen. Ik kan hierbij niet meer zeggen dan dat deze operations, ook in coronatijden, top blijven. Tot de volgende, Europa-Park!
