Wat een bijzonder zwaar voorjaar hebben we dit jaar achter de rug. Corona hield ons allemaal in zijn greep en vooral in ons kot. Zelfs onze favoriete hobby, het bezoeken van pretparken, was onmogelijk want de Belgische overheid besloot ook deze te sluiten. Ons geduld werd nog harder op de proef gesteld wanneer we het nieuws ontvingen dat in onze buurlanden de parken alweer mochten openen, maar bij ons nog steeds niet. Belachelijk werd het helemaal toen de grenzen heropenden en we dus wel in de buurlanden pretparken zouden kunnen doen, maar nog steeds niet in eigen land. Maar dan kwam eindelijk het verlossende nieuws, na een veel te lange winterpauze, mochten op 1 juli de Belgische pretparken eindelijk weer open. Uiteraard moesten ook zij rekening houden met heel wat voorwaarden. Zo mag er maar een beperkt aantal bezoekers binnen, moet overal de 1,5 meter regel gerespecteerd worden en moet overal de mogelijkheid zijn de handen te ontsmetten. Vanuit de parken werd dan weer beslist om in meerdere attracties het mondmasker te verplichten. Hoe zo’n dagje post corona lockdown in Bobbejaanland verliep lees je in onderstaand sfeerverslag.
We arriveerden een beetje voor openingstijd op een wederom deels opgeknapte parking, wat meteen al een positieve indruk gaf. Aan de ingang aangekomen was het een beetje zoeken hoe we precies naar de hekjes moesten raken, maar de pijlen op de grond toonden ons de juiste weg. Een beetje vreemd was het dat je nu tweemaal uw ticket moet laten scannen, eenmaal door een persoon met handscanner, een tweede maal aan de nieuwe draaihekjes. Bij het binnengaan kregen we meteen ook een flyer, waarin alle netjes uitgelegd stond i.v.m. de coronamaatregelen.
Bij het opwandelen van het ingangsplein merkten we dat het park het horecapunt aan Lake House aangepakt heeft. De snackmuur en het uitgaveraam werden verplaatst, om zo makkelijker de mensen te bedienen.
Een toilet vinden bij binnenkomst was jammer genoeg wel een beetje een probleem. Aangezien het restaurant Lake House gesloten was, waren ook de toiletten hier gesloten. We wandelden dan maar een beetje verder, maar ook de toiletten aan Bob Express bleken nog gesloten, beetje lastig als je na een rit naar het park dringend moet plassen, gelukkig raakten we ons plasje kwijt in de toiletten van Land of Legends.
Bij het zoeken naar geopende toiletten ontdekten we wel de verfraaiingswerken die men doorvoerde rond de indoor log flume Indiana River. En we moeten toegeven dat er in dit ooit dood stukje park nu een veel leukere sfeer op te snuiven valt. Het oude rotswerk tegen de muur van de attractie werd vervangen door een nieuw. Jammer genoeg stond de waterval uit. Nog nieuw was een waterpartij waar ooit ongeveer het oude monorailstation te vinden was, maar waarvan je nu niet meer zou weten dat het er ooit stond. Het gezellige terras bij het meer kreeg een overdekking en het hoofdwandelpad werd verlegd. Je loopt nu net naast het meer, wat een enorme vooruitgang biedt op gebied van sfeer. Ook het strandje werd vergroot en loopt nu tot aan het gebouw van Indiana River. Aan het einde van het pad begint de nieuwe wachtrij van Oki Doki, waar we nog wel een bordje misten en een lengtemeter.
Maar genoeg gepalaverd over de verfraaiingen, die in onze ogen wederom een stap in de goede richting zijn, want wanneer we de toiletten verlieten zagen we hoe Fury, de nieuwe aanwinst van vorig jaar al door de track denderde. Op een kleine kermiscoaster na, was het van voor corona geleden dat ik nog in een deftige achtbaan stapte en om dan meteen te beginnen met een knaller van formaat gaf ons het gevoel weer te herleven na al die weken opgesloten te zitten.
Fury blijft tot op heden de investering die Bobbejaanland weer op de kaart zet, voor mij zelfs de beste achtbaan die België momenteel te bieden heeft. Drie lanceringen, heel wat airtime en vooral pure sensatie, een echte topper.
Nog zo’n topper vind ik Sledge Hammer, al lang niet nieuw meer maar als flat ride ongeëvenaard in ons Belgenlandje. Deze gigantische frisbee slingert je heen en weer tot bijna zo hoog als het hoogste topje van Fury, wat een leuke interactie tussen de twee oplevert.
Mondmaskers waren bij beide attracties verplicht en het uitstappen uit de achtbaan verliep net iets anders dan normaal. De beugels werden rij per rij geopend zodat de bezoekers zo min mogelijk elkaar tegenkwamen bij de uitgang. Ook zo bij onze volgende attractie Typhoon.
Wat ooit de spectaculairste achtbaan van het park was, werd bij de komst van Land Of Legends mee opgenomen in het nieuwe themagebied. Typhoon kreeg hierdoor een nieuw kleurtje, wat ik persoonlijk veel mooier vind dan het oude grijze. Niet meteen mijn favoriete type achtbaan, maar een ritje sloegen we zeker niet over.
Onze langste wachtrij van de dag, ongeveer 20 minuten moesten we overwinnen bij de Powered Coaster Bob Express. Een echte klassieker in het park en vooral leuk doordat deze boven het meer gebouwd werd. Ook hier werd ieder apart uit het treintje gelaten, wat zorgde voor een iets tragere operations.
Nog zo een van ons favorieten is de Junior Coaster Oki Doki. Deze kreeg zoals eerder vermeld een gedeeltelijke nieuwe wachtrij, die tussen het groen stuurt. Dit baantje lijkt dan voor kinderen, maar bevat behoorlijk wat pit. Ook hier hetzelfde systeem van uitstappen, maar om de capaciteit toch zo hoog mogelijk te houden reden de twee treintjes, wat een pluim verdient.
En zo kwamen bij Dreamcatcher aan. Geen VR op deze baan vanwege de coronamaatregelen, maar erg vonden we dat niet. De achtbaan kreeg in 2018 heel wat nieuwe theming en het stationsgebouw werd volledig opgeknapt en voorzien van hekjes voor het instappen. Dit jaar werkte men de baan volledig af, er kwam een nieuw kleurtje. De achtbaan is nu antraciet zwart. Hoe enthousiast ik was over de nieuwe kleur van Typhoon destijds, bij deze had ik een beetje twijfels. Het ziet er zeker niet verkeerd uit, maar ik mis een beetje een tweede kleur die voor contrast kon zorgen.
Ook de Speedy Bob slaan we uiteraard niet over tijdens een dagje Bobbejaanland. We merkten wel dat de remmen dit jaar extra hard afgesteld stonden, een beetje jammer.
Bij El Rio was de wachtrij ook meer dan deftig gevuld, dit vooral door de anderhalve meter regel die door de meeste mensen goed opgevolgd werd. Toch was hier een gezin, ik ga het asocialen noemen die zich daar niets van aantrokken. Ze maanden zelfs anderen aan verder aan te schuiven… En om het plaatje compleet te maken stopten ze ongedeerd een sigaret in hun mond. Bobby Turbo kon dit uiteraard niet laten gebeuren en deed teken naar de operator die de marginale familie meteen er op wees de sigaretten te doven. Dit leverde ons een boel vieze blikken van hen op, maar zoiets vinden wij echt not done. Gelukkig was het ritje zelf wel plezierig genoeg om dit euvel toch een beetje te vergeten. Als coronamaatregel wordt hier niet elk bootje gevuld, maar laat mens steeds eentje leeg, dit om te voorkomen dat mensen onderaan de lopende band te dicht bij elkaar zouden komen.
Een momentje rust tussen de attracties vonden we in de oudste nog operationele attractie van het park en meteen ook de blikvanger die vanaf het meer mooi kan aanschouwen, het reuzenrad.
En wat we ook nooit zullen overslaan is Revolution. Geen Mount Mara dit jaar vanwege de maatregelen, wat wij eigenlijk totaal niet erg vonden. Meer nog dankzij dit feit kregen we terug de alom bekende soundtrack Bones on the Beach te horen, die voor liefhebbers van deze baan echt wel de beste is.
Als laatste achtbaan deden Levi en Natalie nog Naga Bay, die ooit nog DIZZ noemde. Een leuke Spinning Coaster, maar misschien iets te kort en iets te hard afgeremd om er alles uit te halen.
Onze dag sloten we af met enkele extra ritjes op Fury en Sledgehammer, want dat zijn toch de attracties waar deze thrillseekers het meest van houden.
