Het was alweer van vorig seizoen geleden dat we Movie Park Germany bezochten, Tristan had dan ook weinig moeite om me te overtuigen om opnieuw richting Bottrop te trekken. Ook Jonathan Heylen vergezelde ons die dag met veel plezier en met ons drieën zouden we de vernieuwde Rapid River gaan ontdekken.
We arriveerden net na tien uur op de parking van het park, waar we ontdekten dat er geen enorme drukte zou zijn op deze feestdag. Want hiervoor hadden we toch wel een beetje schrik om eerlijk te zijn.
Meteen na het betreden van het park maakten we direct de nodige foto’s van de fontein en de plaats waar nu een nieuwe bezoekers informatie centrum is. Vervolgens wandelden we doorheen de mainstreet, waar we getrakteerd werden op straat entertainment. Marlin Monroe leek hier een nieuwe film op te nemen.
Zo kwamen we toe bij Van Helsings Factory, waar we na amper tien minuten aanschuiven al konden instappen voor een ritje. Al is deze achtbaan niet meteen een top tien achtbaan als het om statistieken gaat, de ritbeleving is dat alvast wel. De snelle korte bochtjes zwieren je van de ene naar de andere kant, een toppertje.
Als volgende achtbaan dachten we Star Trek te doen, maar hier stond een iets te lange wachtrij en zouden we op die manier de stunt show mogelijk missen, dus op naar de andere kant van het park.
Hier kropen Tristan en Jonathan in NYC Transformer en de High Fall. Ikzelf ben niet de grootste fan van deze droptoren doordat je op de beugel hangt met je edele delen en ik hierdoor eenmaal iets te veel pijn gehad heb.
Waar ik wel fan van ben is de stunt show Crazy Cops, waarbij het Italiaanse stuntteam met gierende banden doorheen het decor scheurt. Een must-do elke keer we in het park zijn.
En dan tijd om Star Trek te berijden, eigenlijk moeten we Star Trek: Operation Enterprise zeggen om volledig te zijn. Deze baan heeft een wachtrij met meerdere voorshows, misschien iets te veel naar mijn zin, maar op deze manier kom je wel in het verhaal terecht dat achter de attractie schuil gaat. De rit op zich begint met een voorwaartse lancering, gevolgd door een achterwaartse lancering die je op een spike brengt, een laatste voorwaartse lancering stuurt je pas echt de baan in. De lancering op zich vind ik persoonlijk wat te zwak aanvoelen, maar de hangtime op de spike vind ik zeer leuk. De inversies worden langzaam genomen, maar net dat hou ik wel van, de hangtime in de inversies geven deze een meerwaarde voor mij. Wat Jonathan en mij opviel was dat de achtbaan een beter snelheidsgevoel gaf doorheen de rest van de rit tegenover vorig jaar. Ook het kleine airtime heuveltje zorgt voor een leuke portie ejector time.
Bij het verlaten van de achtbaan ontdekten we op Santa Monica Pier een gloednieuwe show met jet ski’s. Net als bij Crazy Cops lijkt het hier te gaan om bandieten die aan de haal gaan met zakken geld en politie eenheden die hen inrekenen. Een leuke extra opvulling de dag, en een extra verfrissing voor zij die op de eerste rij staan.
Ondertussen werd het hoog tijd om de vernieuwde rapid river te gaan ontdekken. Want de oude Mystery River gaat nu door het leven als Excalibur – Secrets Of The Dark Forrest. Al vanaf het betreden van de wachtrij merk je hoe hard deze veranderd is. De wachtrij neemt je meteen mee in de sfeer die versterkt wordt door de nieuwe IMAscore muziek die er speelt. Een enorme verbetering tegenover de oude versie, volgens onze mening zal een ritje bij night, tijdens Halloween bijvoorbeeld een grote meerwaarde gaan vormen tijdens dit event.
Na de Rapid maakten we nog een ritje op de Wild Mouse achtbaan Ghost Chasers, niet dat we zulke baantjes geweldig vinden, maar wel altijd een leuk tussendoortje.
Mocht je me voorheen vragen wat is de nu de slechtste woodie die je ooit deed zou ik ongetwijfeld Bandit gezegd hebben, maar omdat de baan recentelijk een gedeeltelijke retracking onderging kon ik het niet laten om een ritje te gaan maken. De wachtrij viel ditmaal redelijk mee, ik denk een twintigtal minuutjes. Dit doordat er opnieuw een tweede treintje reed, iets dat ik al heel lang niet meer gezien heb. Ik geef toe dat ik instapte met een bang hartje voor wat volgen zou, maar ik moet bekennen dat ik echt kon genieten van ons ritje, geen pijnlijk momentjes niet meer, wel nog een ruwheid die je van een oudere woodie verwacht, ik zou het vergelijken met het ritgevoel op Weerwolf in Walibi Belgium.
Aangezien Jonathan heel veel zin had om de dino’s te gaan bezoeken wandelden we richting Lost Temple, de zogenaamde belevingstunnel van het park. De wachtrij en aankleding vind ik hieraan super. De lift is veel sterker uitgewerkt dan bij onze eigen Forbidden Caves (Bobbejaanland), maar de rit op zich toch net iets te zwak doordat je de vloer en plafond te goed kan zien.
Afsluiten dachten we te doen met een splash op Bermuda Traingle maar een medewerkster sloot net de wachtrij af voor onze neus. Het was toen kwart na vijf, terwijl het park geopend is tot zes uur, een groot minpunt voor ons. Zo sloten praktisch alle attracties al tussen 17.15 en 17.30, terwijl het park dan nog niet gesloten is, bijzonder jammer.
Sfeerverslag en foto’s: Bob Van Dyck
