Iedereen die in de Efteling is geweest kent ongetwijfeld het Sprookjesbos. Dit beboste parkgedeelte (Het Marerijk) maakt al onderdeel uit van het park sinds het ontstaan ervan. De allereerste sprookjes, ontworpen door Anton Pieck en Peter Reijnders, openden op 13 mei 1952. Ze vormden de basis voor het succes dat de Efteling sindsdien kent. Alle sprookjes (of scènes eruit) worden uitgebeeld in een tafereeltje in openlucht. Dit gebeurt aan de hand van animatronics, projecties, beelden of fonteinen. Door de luidsprekers klinkt het volledige sprookje. In deze “In de kijker”, nemen we dit speciale gebied onder de loep. De komende woensdagen wordt er telkens een sprookje toegelicht.
De rode schoentjes (1953):
Wat we zien zijn de rode schoentjes, die met behulp van enkele niet-zichtbare magneten, over de geruite dansvloer heen en weer dansen. Deze magneten zijn bevestigd op een grote draaiende schijf. Op het muurtje naast de dansvloer zien we een leuk schilderijtje waarop het meisje lustig danst voor een kasteel.
Het verhaal:
Er leefde eens een arm meisje, genaamd Karen, in een land hier ver vandaag. Op de dag dat haar moeder begraven werd, werd Karen geadopteerd door een rijke dame. Wanneer ze Karen meenam naar de schoenmaker om er enkele beeldschone schoentjes uit te zoeken, besloot Karen om de rode balschoentjes te kiezen die in de etalage stonden. De rijke dame, die niet goed meer zag, had niet door dat de schoentjes rood waren. Dit gegeven was voor haar zeer belangrijk, want met rode schoentjes kon je jezelf toch niet vertonen in de kerk op zondag.
Wanneer Karen toch met haar rode schoentjes naar de kerk gaat, is ze in gedachten meer met haar mooie schoenen bezig dan met de dienst. Achteraf verneemt de rijke dame van enkele kerkgangers dat de schoentjes wel degelijk rood zijn, ondanks dat ze dat ten strengste verboden had aan Karen.
De volgende zondag besloot Karen toch haar rode schoentjes aan te trekken in plaats van de zwarte. Aan de ingang van de kerk zat een soldaat met krukken. Hij zei tegen het meisje dat zulke schoenen gemaakt waren om mee te dansen en niet zozeer om naar de kerk te gaan, maar de boodschap ging bij Karen het ene oor in en het andere er weer uit.
Jaren verstrijken en de rijke dame wordt ernstig ziek. De enige die haar nog kan verzorgen is Karen, maar die had daar niet zo veel zin in. Ze koos er echter voor om haar rode schoentjes weer aan te trekken en naar een bal te gaan. Omdat ze de oude zieke dame zo achterliet, besloten de schoentjes om niet meer te stoppen met dansen als straf. Ze dansten dagenlang. Karen was zo vermoeid en had zo veel pijn dat ze naar het huis van de beul danste. Ze vroeg hem om haar voeten af te hakken, zodat ze eindelijk weer rust had.
De beul deed dit zonder aarzelen. Vervolgens maakte hij houten voetjes en een paar krukken voor haar, maar de schoentjes bleven haar achtervolgen.
Het sprookje in de Efteling loopt gelukkig niet zo slecht af. Er is gekozen voor een kindvriendelijke versie van het sprookje.
