Stralend lenteweer, 20 graden op de thermometer, een hoop leuke attracties en super gezelschap, als dat geen plezant dagje wordt dan weet ik het ook niet. En zo trokken Timothy, Fredje en ikzelf naar Walibi Belgium. Aan de ingang nog even een rugzakkencontrole en de wachtrij voor de infobalie overwinnen en we waren klaar om er een geweldige dag van te maken. Toevallig werd ons groepje versterkt door Dries, die we tegen het lijf liepen.
Op aloude wijze vertrokken we langs de linkerkant van het park, daar zijn de wachtrijen ’s morgens het kortst. Onze eerste attractie werd de Cobra, een Boomerang van Vekoma, niet meteen de grootste achtbaan maar zeker en vast intens te noemen.
Onderweg naar Radja River werd er al lachend geopperd om het vliegend tapijt Ali Baba een keer te doen en tja wij zijn altijd in voor een foute attractie. Het moet gezegd zijn dat we merkten dat deze een deftige onderhoudsbeurt kreeg, vorig jaar piepte hij nog, nu liep hij weer zo soepel als maar kan.
Next up, Radja River, stiekem mijn favoriete rapid river. Hier kom ik nooit droog uit, zei ik nog voor we instapten, dat bleek ook ditmaal het geval te worden. Kletsnat stapte ik weer uit, maar ach het zonnetje straalde, dus geen probleem.
Na even watertandend naar de werf van Pulsar te staren, gingen we het Paleis van de Geest binnen. Een madhouse blijf ik steeds een leuke opvuller vinden, zeker als er een leuk verhaal achter zit.
Maar het allerleukst vind ik dit oudje in een modern kleedje. Psyké Underground, ooit nog gebouwd door Schwarzkopf was mijn allereerste looping coaster en meteen een stevige. Noem het nostalgie, maar ik hou van dat ding.
Een hongerke drong zich op, we besloten een lekkere mitraillette te gaan eten vooraleer we in Weerwolf zouden stappen. Lekker ruw, maar niet pijnlijk, dat is hoe een goede woodie moet zijn, voorlopig nog de enige in België, maar het zal altijd een favorietje blijven.
Dat Walibi een park is voor de ganse familie bewezen ze door het paasevent waar we even naar stonden te kijken.
Tijd nu voor een adrenaline rush. Dalton Terror is daar de geschikte attractie voor. Jarenlang liep ik hem nog voorbij wegens te hoog, maar nu is dit mijn favoriete toren. Dankzij het snel werken, het gebruiken van alle bakjes en de korte wachtrij konden we enkele ritjes meepikken.
Na de thrill opnieuw iets rustiger, we gingen aanschuiven voor Calamity Mine, een leuk mijntreintje waar men dit jaar alle dakjes vervangen had door nieuwe. Het watereffectje heeft volgens mij een boost gekregen, zo hard heb ik het nog nooit weten spuiten, geweldig.
De kartingbaan werd ontmanteld, zouden we hier binnenkort iets nieuw mogen verwachten?
Onze volgende halte werd Challenge Of Tutankhamon. Nog steeds een geweldige shooter, al mag het gebouw aan de buitenkant wel wat aandacht krijgen.
En zo kwamen we weer aan bij Psyké Underground. Want één is geen. Dus snel gaan aanschuiven, voor alweer een geweldig ritje.
Even chillen deden we in La Grande Roue, oftewel het reuzenrad. Altijd leuk om een park van bovenaf te kunnen bekijken.
Hierna werd het tijd om de tanden te zetten in de Vampire, een SLC van Vekoma, maar wel één van de soepelere.
Onze dag dachten we af te sluiten met een allerlaatste ritje Weerwolf. Na ons ritje zagen we hoe om vijf voor zes de mensen de wachtrij bleven inwandelen, vreemd dachten we, maar voor ons de kans om nog een extra ritje mee te pikken. Na ons tweede ritje vertelde men ons dat het park een half uurtje langer openbleef en zo konden we dankzij de klantvriendelijkheid van het park nog een ritje meepikken.
Sfeerverslag door: Bob Van Dyck
