Op 14 mei 2016 trokken we richting Walibi Belgium. Graag wil ik jullie laten meegenieten van ons fantastisch dagje in mijn allereerste sfeerverslagje.
Stijn en ik kwamen op de parking aan en zagen meteen de track van Pulsar hoog boven alles uittorenen. Oh wat hoop ik dat die vandaag een soft-opening zal hebben. We moesten nog op Bob wachten die wat vertraging had opgelopen met de trein. We besloten dan maar om al een ritje op de Weerwolf te maken. 10 min wachten, oké dat moet lukken. Toen we de wachtrij inliepen werd al snel duidelijk dat dit geen 10 minuten wachten was, maar een half uur.
Na ons ritje zijn we Bob gaan zoeken en vonden hem al snel. Met ons drietjes gingen we een kijkje nemen bij Pulsar. De lieftallige dame aan de attractie vertelde ons dat hij misschien namiddag zou openen. Dus gingen we vol hoop eerst maar wat andere attracties doen, het park heeft niet enkel Pulsar staan natuurlijk.
We besloten om naar de andere kant van het meer te gaan waar Psyké Underground staat. Na nog wat fotootjes genomen te hebben van de testritten van Pulsar begaven we ons naar de wachtrij van Psyké Underground. 5 minuutjes wachten, super!
Na ons ritje op Psyké Underground kreeg ik een hongertje en we namen plaats aan de tafeltjes die naast deze achtbaan staan. Na een paar selfietjes met mijn selfie-stick was het tijd om weer wat attractietjes te gaan doen.
We liepen richting Challenge of Tutankhamon. We gingen voorbij de Keverbaan en ik moest spontaan weer terugdenken aan die mooie dag waarop we daar met Jonas in zaten. We missen je nog steeds vriend!
Het bord gaf aan dat er 15 minuutjes wachtrij was. Leek precies toch langer te duren voor mij. In de wachtrij nog wat snapchat functies laten zien. Al vonden de jongens dat minder om te lachen dan ikzelf. Vooral de faceswap met Stijn was hilarisch.
Toen we ons karretje verlieten stootten we op onze collega’s van Themeparksnews, die net in het karretje stapten dat wij verlieten. Even een kort babbeltje slaan om dan weer terug naar de Weerwolf te keren, want Bob had nog een ritje te goed. Ditmaal moesten we effectief maar 10 minuutjes aanschuiven.
Na ons tweede en Bobs eerste ritje in de Weerwolf, kropen we in het reuzenrad. Na een eerste inlaadrondje, maakten we een eerste volledige ronde. Toen we boven stil hingen, zagen we plots dat alle technici Pulsar verlieten en al het vuil opkuisten in de wachtrij. Ook zagen we al attractiebedieners staan. Zou het zo ver zijn dat we eindelijk deze wereldprimeur mogen gaan testen? Natuurlijk wilden we zo snel mogelijk uit dat reuzenrad, maar we moesten nog een rondje maken. De bediener van het rad had ons immers verteld dat we twee rondjes gingen maken.
Eens uit het reuzenrad konden we niet snel genoeg naar Pulsar gaan. Na een vijftal minuutjes wachten, kreeg de dame (die ons eerder die dag inlichtte over een eventuele opening) het signaal dat ze de hekken mocht wegnemen en de attractie mocht openen. Op het terrasje zaten nog enkele achtbaanfans, die er al enige tijd zaten om te wachten tot hij eindelijk open ging.
Ik dacht we lopen lekker rustig door de wachtrij om die te kunnen bekijken, nee hoor. Iedereen liep alsof zijn leven er vanaf hing om als allereerste in het bootje plaats te nemen. Mensen kropen onder omheiningen door, struikelden over hun eigen voeten. De jongens en ik konden natuurlijk niet achterblijven en renden naar de poortjes. De wachtrij? Hmm volgens mij mooi, niet veel van gezien…
Helemaal buiten adem en vol zenuwen stonden we te wachten aan het poortje tot we mochten plaatsnemen. Nog snel een selfie om op Facebook anderen jaloers te maken.
Jonathan had al een paar keer gepolst of Pulsar nog niet open was. Ik stuurde hem dus meteen dat hij open was en we aan het aanschuiven waren. Als kleine kinderen in een snoepwinkel huppelden we op en neer van spanning. We gaan een wereldprimeur doen !! Hoe cool is dit !! We namen plaats in het midden van het bootje. We hadden van anderen gehoord (die vorig weekend Pulsar tijdens de eerste soft opening deden) dat je er soaked uit zou komen. Oke testen dus!
De schijf draaide onder luid gejuich en geklap en we kwamen op de track te staan. We werden achterwaarts gelanceerd. Wauw! Over de heuvel, AIRTIME WHOOO. Dan verticaal op de pieken, nog meer airtime ! Terug naar beneden, terug over de heuvel en nog een lancering! Weer verticaal omhoog en die airtime constant, geweldig! We gaan weer naar beneden en daar is de laatste lancering aan 100km/u! ZA-LIG gewoon! Dit keer gaan we tot boven op de kromming, ik raak mijn stoel weer niet meer! Oh kijk wat een uitzicht! Niet veel tijd om van het uitzicht te genieten want we gaan in volle vaart weer naar beneden. Ondertussen heeft de waterbak zich gevuld en duiken we met hoge snelheid het water in. Het spat langs alle kanten! Nat? Nee hoor, in het midden voel je hoogstens een paar druppels. Soaked waren we dus zeker niet.
Onder een groot applaus en veel gejuich draaide de schijf terug en kwamen we terug in het station. Wat een zalig ritje was dat ! De wachttijd was ondertussen opgelopen tot 60 minuten volgens het bord. Nog eens? Zeker weten! We namen dit keer de single riders wachtrij, moesten we niet zo lang aanschuiven. Achter ons hoorden we ineens iemand roepen, Jonathan was ook afgezakt naar het park om Pulsar te doen. Hij sloot zich aan bij ons groepje en we gingen nog eens in Pulsar. In totaal zo’n 5 à 6 keer. Wel niet achter elkaar, er zaten ook nog pauzes tussen om enkele foto’s en selfies te nemen van en met deze geweldige shuttle achtbaan!
We besloten om de wachtrij toch eens wat beter te bekijken en dus gaan aan te schuiven. We kwamen nog wat collega’s van N8N Rides en Parkreviews tegen en de andere collega’s van Themeparksnews sloten zich bij ons aan om de wachtrij te inspecteren.
Na al dat coastergeweld kregen de jongens honger. Ik had al wat frambozen en mikadostokjes op en had dus niet echt honger, had ook wat last van mijn maag. Door al die adrenaline hadden de jongens dus zin in iets stevigs. Een mitraillette, dus hop richting Melody Road. Daar tegenover verkopen ze namelijk mitraillettes. Ook hier kwamen de herinneringen aan Jonas naar boven. We praatten over hem en herdachten hem. Was hij nog maar bij ons om deze dag te beleven.
Ondertussen bereikte ons het nieuws dat Pulsar technische problemen zou hebben en dat ze de bezoekers moesten evacueren uit de attractie. Wij gingen dus weer eens richting Pulsar om een kijkje te nemen wat er aan de hand was. Inderdaad een van de twee bootjes stond vast op de helling en er stonden allemaal technici op de track. Wat er precies gaande was weten we nog steeds niet.
Ik keek eens op mijn horloge en het was al 18u, tijd om ons dagje af te sluiten en afscheid te nemen van die geweldige nieuwigheid die Pulsar noemt.
Sfeerverslag: Dwainie Weyen
