Op deze dag trokken we in de eerste plaats naar het park om deelnemers aan de Troy Challenge een hart onder de riem te steken, bij onze aankomst zaten ze namelijk al meer dan 22 uur in de houten achtbaan. Na de challenge trokken we nog doorheen het park en daarover schreef ik dit sfeerverslag.
Iets voor tien uur arriveerden we op de parking van Toverland, blij dat we uit de wagen konden stappen, aangezien de heenrit op zijn minst frustrerend te noemen viel door de omstandigheden op de snelweg.
We konden niet anders dan ons onmiddellijk af te vragen hoeveel van de 13 challengers nog in Troy zaten. Dat bleken er tien te zijn, wat een behoorlijke prestatie was. Het was nog maar ochtend en de warmte begon ons al te overvallen, meteen de trui opgeborgen en richting de ingang.
Aan de ingang stond Toos Toverhoed al klaar om de mensen te verwelkomen. Ze deed dit samen met twee cadeautjes, want het park is dit jaar jarig, ze vieren hun 15de verjaardag.
Uiteraard liepen we meteen richting Troy, want daar werden we verwacht. Enkele bekenden van ons reden mee, waaronder Jos. Jonathan ging dan ook snel een plekje reserveren naast Jos om hem zo de nodige aanmoediging te bezorgen.
Ik nam de taak van fotograaf op mij. Tussen de foto’s door stapte ik mee in de achtbaan, naast Niek, die een eigen uitdaging aanging, hij zat namelijk al van vier uur s’ ochtends in de achtbaan. Hij was op dat ogenblik toe aan zijn 96ste ritje. Ook een leuke prestatie. Na drie ritjes stapte ik uit de achtbaan, die enorm intens is en vroeg me af of ikzelf dit 24 uur zou volhouden, het lijkt me een mooie uitdaging, maar of ik ze zelf aan zou kunnen, ik weet het niet.
Het verblufte me hoe de deelnemers tussen de ritjes door enthousiast bleven applaudisseren en tijdens elk ritje opnieuw zwaaiden naar de familieleden en supporters beneden, de handjes gingen op de first drop elke keer opnieuw zonder twijfel de lucht, geweldig gewoon!
11 uur geworden de deelnemers kregen een laatste keer een pauze. We maakten met enkelen onder hen een praatje. De een was blij dat de challenge er bijna op zat, de ander leek nog zo fris als een hoentje en keek uit naar de volgende ritjes. De meesten voelden wel de pijn aan de knieën, van de beugel, maar allen waren overtuigd dat ze niet meer gingen opgeven, het einde was in zicht!
Jos, een van de drie deelnemers die al voor de tweede maal deelnam aan de challenge vertelde ons over zijn ervaringen tijdens de nacht, waar men een feestje bouwde, maar tussen vijf en zeven toch wel merkte dat er een dipje optrad onder de deelnemers. Maar de zonsopgang bleek een wonderbaarlijk moment te zijn geweest, de zon zien opgaan, boven een park dat volledig in de nevel verborgen was zorgde voor weer nieuwe moed.
De deelnemers stapten opnieuw in de achtbaan om nog een laatste uurtje uit te rijden. Het werd middag, ritje 324 zat er op, de pers stroomde toe, want het grote moment was aangebroken, het laatste ritje ving aan. Dolenthousiast vertrok het treintje uit het station, om enkele minuten later onder luid gejuich ontvangen te worden.
325 ritjes op de teller, 24 uur nadat ze met 13 in de achtbaan stapten, mochten tien deelnemers zich Survivors noemen. Tijdens het officiële persmoment zette het park de deelnemers letterlijk in de bloemetjes.
Elk van de dertien deelnemers kreeg een mooi boeketje aangeboden en een abonnement op Toverland, zodat ze nog het hele jaar door opnieuw zouden kunnen komen genieten van Troy. De tien die de challenge uitreden kregen een mooi aandenken in de vorm van een stuk hout, waarop het logo van de achtbaan prijkte en de woorden dat zij de challenge overleefden.
Jos, die wel onvermoeibaar lijkt, trok samen met ons het park in, want zelfs na 24 uur was hij niet van plan huiswaarts te keren, er waren nog te veel dingen in het park waar hij van wou genieten. De zus van Jos had de Magische Vallei nog niet gezien, dus zetten we koers richting dat prachtige gebied.
De eerste attractie die mijn aandacht trok was de achtbaan, Dwervelwind. Het was weer even geleden dat ik deze deed en het verbaast me telkens opnieuw hoeveel pit dit beestje heeft. Dankzij een mooie verdeling van het gewicht kreeg ik een ritje waarbij het karretje onophoudelijk aan het spinnen ging, super gewoon.
Na een hapje gegeten te hebben, liepen we richting de Maximus’ Blitzbahn, een superleuke bobbaan. Al vanaf de wachtrij, al moet ik wachthuis zeggen, word je in het thema meegesleept.
In het huis ontdek je namelijk heel wat gekke uitvindingen die Maximus Muller maakte. Zijn beste uitvinding is natuurlijk de bobbaan zelf.
Als volgende op de planning deed ik Boosterbike, een zeer leuke achtbaan, waarbij je plaats neemt op een moto om vervolgens gelanceerd te worden.
Nadien opnieuw richting Dwervelwind, onderweg hiernaartoe kwam ik nog enkele van de challengers tegen, blijkbaar waren ook zij nog aan het nagenieten in het park.
Herenigd met de rest doken we de wachtrij in van Djengu River, een mooi aangeklede rapid river, die op deze veel te warme dag voor de nodige afkoeling zorgde.
Toen we vroegen waar Jos vervolgens zin in had, wist hij maar 1 antwoord, Troy. Zelfs na meer dan driehonderd ritten kon Jos nog genieten van de achtbaan alsof het zijn eerste ritje was.
Om de dag af te sluiten en omdat het zo warm was, besloten we een overheerlijke Swirl te gaan eten, om vervolgens de rit huiswaarts aan te vatten.
