Met nog een gratis ticketje in de kast waarvan de houdbaarheidsdatum op zijn einde liep, werd het hoog tijd dat we opnieuw naar het prachtige Phantasialand trokken. Onze planning was om tien uur te arriveren op de parking, maar werkzaamheden en omleidingen zorgden er voor dat we er niet in slaagden. Onze dag begon pas om elf uur.
We werden naar de China parking gestuurd, welke al goed gevuld bleek te zijn. Eenmaal in het park bestudeerden we dan ook onmiddellijk de wachttijden op de digitale borden, en die bleken nog zeer goed mee te vallen.
Tristan en Ik vonden al zeer snel Mike en Lieve terug, zodat ons dagje van start kon gaan. Een dag die we zouden beginnen bij het mysterieuze kasteel dat hoog boven het park uittorent.
Na nog geen tien minuutjes betraden we Mystery Castle, een bungeedrop attractie, waarvan we wisten dat ze een pittig ritje geeft. Jammer genoeg kregen we vandaag een ritje dat de helft korter leek dan voorheen, een beetje een teleurstelling, al blijft dit wel een van mijn favorieten.
We liepen door China Town, waar Tristan een hongerke kreeg, dat hij wegwerkte door een lekkere portie noedels. Wij besloten ondertussen Geister Rikscha te doen. Een darkride in een Chinees griezelthema. Altijd een leuk tussendoortje.
Onderweg naar onze volgende attractie hielden we halt bij de Tikal torentjes, welke zeer leuk zijn, misschien wel de leukste Zierer torentjes ooit. Bij het instappen kwamen we terecht in wat een stoelendans leek. Een iets bredere persoon moest meermaals van plaats verhuizen, waardoor ook alle andere inzittenden, na vijf maal geprobeerd te hebben, mocht hij uiteindelijk niet mee met de rit en werd hij gedwongen een walk of shame te doen.
Aangezien Mike en Lieve bij een vorig bezoek de kans niet hadden om Wuze Town en Thal te bezoeken, besloten we richting de Spinning Coasters te wandelen, onderweg hielden we halt bij Race For Atlantis.
Race For Atlantis is gelegen in een grote gouden bol. De attractie op zich is een simulator. De vele voorfilmpjes zijn niet echt aan ons besteed, de Duitse humor hierin ontging ons een beetje, maar de attractie zelf vonden we net iets leuker, geen echte hoogvlieger, maar we kennen slechtere simulatoren.
Aangekomen bij de Winja’s baantjes leek de wachtrijprocedure opnieuw veranderd te zijn, ipv bovenaan de laatste trappen te kiezen voor Force of Fear, doe je dit nu halverwege de wachtrij, wat toch even verwarrend was. Aangezien de Force wachtrij net wat korter leek kozen we voor dit baantje. Force biedt een geweldig leuk ritje aan vol met verrassingselementen en spint heel wat meer dan andere exemplaartjes die Maurer bouwde dichterbij huis.
Dankzij de gigantische vernieuwingen die het park de laatste jaren doorvoerde, kwamen we vervolgens aan in een ietwat saaier en minder aangekleed deel van het park. Onze eerste attractie in dit gebied werd Hollywood Tour.
Bij de Hollywood Tour neem je plaats in een bootje en vaar je langsheen heel wat bekende filmtaferelen gaande van Jaws, King Kong, Frankenstein tot Wizard Of Oz. Leuk als tussendoortje, maar je merkt wel dat dit een van de oudere attracties van het park is.
Hierna kwam onze tweede achtbaan van de dag aan bod, Temple of the Nighthawk. Een achtbaan die volledig in het donker verloopt, maar niet echt veel pit bevat. Wat ons opviel waren de nieuwe toevoegingen, die toch wel leuk waren. Tijdens het beklimmen van de eerste lifthill werden lichteffecten geplaatst. Ook de muziek werd volledig vervangen door muziek die gecomponeerd werd door de mensen van IMAscore.
Op zoek naar adrenaline wandelden we richting Talacon, onderweg namen we de tijd om even te poseren bij de Kaiserplatz figurantes.
Talacon, een suspended Top Spin gebouwd door Huss Rides, staat al enkele jaren bekend als een van de stevigste attracties van het park. Ook deze attractie kreeg een volledig nieuw themalied van de IMAscore. Deze attractie stelde ons nog nooit teleur, ook ditmaal kregen we een geweldig ritje aangeboden met heel wat water-, rook- en vuureffecten.
Van deze fantastische topspin wandelden we naar de volgende fantastische attractie: Chiapas. Dit in 2014 geopende gebied is eentje waar ik uren over kan lullen. Prachtig aangekleed, prachtige muziek, gewoon een perfect plaatje. Met een wachttijd van amper tien minuten konden we al snel plaats nemen voor een super leuk ritje langsheen prachtige scènes. De supersteile drop is de perfecte afsluiter van je ritje. Jammer genoeg lijkt de single riders wachtrij tot het verleden te behoren, ook werden de bootjes niet optimaal gevuld, mogelijk door de beugelproblemen die al een tijdje voor kopzorgen zorgen.
Over prachtige gebieden gesproken, na Chiapas dachten we nog, als Phantasialand dit wil overtreffen moeten ze toch wel stevig uit de hoek komen. En die verwachtingen gaan ongetwijfeld ook ingelost worden. We namen uitgebreid de tijd om Klugheim te bewonderen, een gebied dat waarschijnlijk geopend zal worden in 2016. De blikvanger, waar je nu al niet meer kan naast kijken wordt Taron een multi launch coaster van Intamin.
Via enkele kijkgaten kan je alle bouwwerken bewonderen, ik kan niet anders dan toegeven dat het aanschouwen van zoveel pracht en praal gewoon overweldigend is. De sexyness die de achtbaan nu al uitstraalt geeft zelfs de meest impotente man een spontane erectie. Liters kwijl liepen dan ook uit onze mond tijdens het nemen van heel wat foto’s.
De kwijl afgevaagd liepen we verder naar Colorado Adventure, een mijntreinachtbaan van Vekoma die al jaren met stip op de eerste plaats staat van bereden mijntreinachtbanen in mijn lijstje. De vele rotspartijen en theming zijn een ware streling voor het oog en de rit is puur genieten.
Nog meer sexy achtbaanstaal stond op onze planning. Black Mamba, gelegen in het fantastisch mooie Deep in Afrika gebied. Sierlijk kronkelt deze slang doorheen de rotsen, looping en andere inversies. Elke rit is een waar genot. De muziek, snelheid en de elementen in de baan maken dit een echte topper.
Op naar een iets rustigere attractie nu, Maus Au Chocolat. Een darkride shooter in een zeer leuk jasje. We betraden de bakkerij, waar enkel de wachtrij al super is. Na ongeveer twintig minuutjes konden we plaatsnemen en op muizenjacht vertrekken.
En wie denken jullie dat als overwinnaar uit de bus kwam? Uiteraard, Bobby Turbo.
River Quest was onze laatste ‘must do’ in het park. Jammer genoeg stond hier dan ook de langste wachtrij van de dag. Ongeveer dertig minuten moesten we wachten op ons ritje. Een ritje waarover je op voorhand verwittigd wordt dat het een tikkeltje nat kan zijn met de woorden ”you will get soaked on this ride”. Die woorden zijn alvast geen leugen, kletsnat stapten we dan ook uit na een geweldig leuk ritje.
Onze bucketlist van de dag werd vlotjes afgewerkt, we hadden nog net tijd voor een afsluiter, Lieve stelde voor opnieuw Chiapas te doen, aangezien we niet nog natter konden worden. Ditmaal was de wachtrij opvallend langer dan bij ons eerste ritje. Het lijkt wel alsof iedereen de waterattracties pas op het laatste van de dag doet, om nadien in een lekker warme wagen weer huiswaarts te keren.
Sfeerverslag door: Bob Van Dyck
