Tijdens mijn culturele omzwervingen in Finland kon ik het niet laten eens te proeven van de Finse pretparkcultuur. Ik ging eens een kijkje nemen in Linnanmäki, een stadspretpark gelegen in de Finse hoofdstad Helsinki.
Het pretpark hanteert 2 prijsformules: Je kunt een bandje kopen waarmee je gedurende de hele dag alle attracties in het park kan bezoeken, of je kan ervoor kiezen om per attractie te betalen. Deze bandjes/tickets kan je aan de kassa van het park verkrijgen.
De inkom tot het park is gratis voor iedereen.
De dag beginnen deed ik met de attractie Kingi, een Free fall tower van de Italiaanse bouwer ‘Moser Rides’. Als ware fan van dit type attractie, zal ik deze niet snel over slaan. Deze toren geeft een leuke rit weg. De ingang is netjes versierd met 2 statige standbeelden van leeuwen (verwijst naar het koninklijke element in de naam van de attractie, de leeuw is volgens de fabels namelijk de koning der dieren).
Het station zelf is vorm gegeven als een middeleeuwse burcht, voorzien van een ophaalpoort en enkele uitkijktorens. Door zijn hoogte, zie je deze toren al van ver buiten het park staan, een ware blikvanger voor het park.
Na deze Free fall vervolgde ik mijn weg naar Raketti, een 60m hoge Space Shot.
Ook deze toren wist me een aangename rit te bezorgen. Het was tijd geworden om wat achtbanen uit te gaan testen. De eerste die ik deed was: ‘Vuoristorata’, een houten coaster. De achtbaan werd gebouwd in 1951 door de bouwer ‘Valdemar Lebeck’. Ondanks zijn leeftijd, rijd hij nog vrij soepel als je deze vergelijkt met andere banen uit zijn tijdperk. Zeer leuk gegeven is dat deze attractie werkt met een ‘brakeman’. Deze persoon neemt achteraan in de trein plaats en kan van hieruit de snelheid van het voertuig bepalen en remmen waar nodig, een uniek element in deze moderne tijden.
De tweede achtbaan die ik bezocht was Ukko, een SkyLoop Coaster van Maurer Sohne. Wat blijven deze achtbaantjes toch spannend, nog steeds heb ik hier kriebeltjes op. Je wordt vastgeklikt met een lap bar, wat voor de nodige bewegingsvrijheid zorgt tijdens de rit zelf. Vervolgens wordt je treintje via een loodrechte (ketting) lifthill opgetakeld. Eenmaal je het topje hebt bereikt, wordt je karretje gekanteld zodat je ondersteboven hangt, door de lapbars krijg je het gevoel alsof je zo goed als los zit, raar maar leuk gevoel. Plots draait het karretje en krijg je een prachtig zicht over de omgeving, maar veel tijd heb je niet om ervan te genieten, want al gauw duik je de dieperik in. Wat een bijzonder gevoel geeft dit type achtbaan je telkens weer, een echt kickgevoel als ik het zo mag uitdrukken.
Op naar de volgende, dit keer was het de beurt aan de achtbaan ‘Tulireki’. Van deze stalen achtbaan had ik hoge verwachtingen toen ik mijn bezoekje aan dit park aan het plannen was. Wat speciaal is aan deze attractie zijn de achtbaan karretjes, deze beschikken over een hellende ophanging, wat ervoor zou moeten zorgen dat je in de bochten netjes veert met de beweging van de bocht mee.
Wat kan ik zeggen over deze achtbaan? Nou, niet bijster veel. Dat het om een prototype gaat, is duidelijk te merken, het overhellend effect gaat totaal verloren naar mijn mening tijdens deze rit. Deze achtbaan kon me dus ook helemaal niet overtuigen. Een gemiste kans, zeker als je weet dat het om een Mack achtbaan gaat (die doorgaans goede achtbanen neerzet).
Een achtbaan die ik wel fijn vond was: ‘Salama’, een Maurer Sohne Spinning coaster. Het is misschien niet de spectaculairste spinning coaster die ik ken, maar zeker geen slechte. Net nadat je het station verlaat kan je enkele vuureffecten aanschouwen, zeer tof.
Deze achtbaan wist me tot meerdere ritjes na elkaar te verleiden. Deze attractie werd bovenop de rapid river ‘Hurjakuru’ gebouwd. Uit deze rapid kan je best soaked uitstappen, altijd verfrissend op een warme dag zoals deze. Wanneer je het station verlaat, ga je eerst doorheen een grot met allerlei Viking figuren. Helaas waren deze poppen wel aan vervanging toe.
Maar dat mag de pret niet drukken, want langsheen de track staan enkele fonteinen die rechtstreeks de boot in spuiten en vaar je onder een mooie houten vogel. Tegen het einde van de rit passeer je een grote waterval, het was enorm leuk om te zien hoe sommige boten tegen de waterval aan bleven ronddobberen en zo de volle (water)laag kregen. Hun enige verlossing was een passerende boot die hen een tikje kwam geven om zo richting station te kunnen gaan. Heerlijk (zolang je in de passerende boot zit uiteraard haha )
De waterachtbaan ‘Vonkaputous’ was helaas buiten werking, dan maar even even de darkrides van het park bezoeken, het eerste op mijn tocht was het walk trough spookhuis.
Een andere darkride was Taikasirkus, een oude darkride waarin je plaats neem in suspended gondels. Deze voeren je mee doorheen de wondere wereld van het circus. Dit was eerder een rit voor kinderen, niet zozeer voor volwassenen.
Hierna bracht ik een bezoekje aan het Sea Life Center, waar ik gratis binnen kon met mijn Merlin Pass, dank u wel Merlin
Panorama watching in het reuzenrad.
Vrij recent biedt het park de bezoekers ook een nieuwe virtual reality experience, dat wil ik zien.
Deze is te vinden op de indoor achtbaan ’Linnunrata’, gebouwd in een oude watertoren.
Eenmaal plaatsgenomen krijg je van het personeel een VR bril. Wanneer je deze op je neus zet (en de beeldscherpte goed hebt ingesteld), zie je dat je hebt plaatsgenomen in een ‘virtueel’ cartoonachtig ruimteschip. Tijdens de rit race je tegen andere ruimteschepen doorheen het sterrenstelstel. Het is een leuke toevoeging, maar verlaagt de capaciteit helaas enorm.
Nog even ‘Kieputin’ testen, de top spin van Linnanmäki. De rit begint stevig met maar liefst 7 omwentelingen. Hierna verloopt de rit heel wat rustiger, het programma mocht naar mijn mening ook wat langer duren, maar ja, misschien ben ik hier niet de juiste referentie, bij mij duurt een top spin rit altijd te kort I just love those things.
Eindelijk brak het moment aan, waar ik al de hele dag naar uitkeek, de ERT op Kirnu.
Het betreft hier een Ball coaster van de Zwitsere bouwer Intamin. Aangezien ik dit type rollercoaster nog nooit had gedaan, wist ik dus niet echt wat te verwachten. Maar 1 manier om daar achter te komen, testen die handel.
WAAUWW…. ondanks de korte track, ben ik zeker en vast een echt fan geworden van dit soort achtbanen. Je neemt plaats (met 4 personen) rug tegen rug in het treintje. Er bevindt zich zowel een karretje links als rechts van de track, wat voor een grote capaciteitstoename zorgt. Vervolgens ga je al bengelend via een kettinglicht loodrecht omhoog. Je rolt rustig vooruit (of achteruit, afhankelijk waar je zit in het karretje) om eventjes naar beneden te vallen en onmiddellijk achteruit (of vooruit) getrokken te worden. Dan volgt er een grote val, gevolgd door een inverterende beweging van de trein. Plots bevind je jezelf ondersteboven en val je enkele meters in deze houding naar beneden, heerlijk dat gevoel. Het is net dit gevoel dat me enorm veel voldoening bij deze baan geeft.
Afhankelijk van de verdeling van het gewicht van de 4 inzittenden, ervaarde ik toch enkele verschillende ritverlopen.
Deze track is kort, maar krachtig. Ik kijk alvast watertandend uit naar de grotere versies van dit type. Dank u wel Intamin voor deze coaster, heerlijk gewoon. Misschien is niet iedereen het met mij eens, maar ik plaats hem alvast in mijn top 10.
De dag eindigen deed ik met een ritje op Pikujana, een vrij rustige Mack powered steel coaster die maar liefst 3 rondjes maakt.
Tevreden ging ik s’avonds terug richting de hotelkamer.
Sfeerverslag: Timothy Meersman
