Vier uur ’s morgens. Exact zo laat was het toen mijn wekker afliep. Dat is vroeg, zeker als je een avondpersoon bent. Er is echter iets dat het vroeg opstaan wel goedmaakt. Namelijk een hele week vol pretparken en achtbanen. Voor mij waren het zelfs allemaal parken waar ik nog nooit eerder geweest was. Niet veel later stapten we –nog een beetje moe, maar wel met enorm veel zin– in de auto en vertrokken we voor een rit van vier uur lang.
De eerste stop vandaag was Kurpfalz Park, een klein parkje dat niet ver van onze hoofdbestemming ligt. De voornaamste reden dat we hier kwamen was de Kurpfalz-Coaster, een niet heel lange, maar best wel pittige alpine coaster. Opvallend is dat vlak naast de alpine coaster nog een rodelbaan loopt. Deze was echter niet enorm de moeite.
Overigens biedt het park nog een prachtig gethematiseerde wellenflug, enkele kinderattracties, diverse speeltuigen en een reeks dieren. Het park is best groot in oppervlakte, maar we vonden dat er niet enorm veel te zien was en bijgevolg de inkomprijs ook een beetje te hoog was. Het is een heel groen park en leuk dat we er eens gestopt zijn, maar ik zou er niet meteen terugkomen.
Wat mij betreft kunnen we niet snel genoeg naar ons tweede pretpark voor vandaag rijden. Niet omdat ik me in Kurpfalz Park niet vermaakt heb, maar wel omdat er een zekere achtbaan op mij te wachten staat. Holiday Park is de hoofdbestemming voor vandaag en ligt op minder dan een half uurtje rijden van het eerste park. Onderweg stopten we nog even in een McDrive, maar veel honger had ik niet. Ik wilde zo snel mogelijk het park in.
Het was voor mij mijn eerste bezoek aan Holiday Park, waar ik erg naar uitkeek. Deels voor het park zelf, maar toch voornamelijk voor Expedition GeForce, die ene achtbaan die al zo vaak is uitgeroepen tot beste stalen coaster van Europa of zelfs ter wereld en een groot gemis is op mijn coaster-count. Ik was dan ook heel blij om te zien dat de trein de lifthill opging toen we de parking opreden.
Met een Plopsa FunCard is het park gratis te betreden. We waren dus vrij snel binnen. Ik denk niet dat ik moet vertellen wat onze eerste attractie was, want uiteraard kon ik nu echt niet meer wachten om Expedition GeForce te gaan uittesten. Het was niet enorm druk en we besloten om aan te schuiven in de aparte front seat-wachtrij. We stonden ongeveer een kwartiertje te wachten, wat voor een achtbaan als deze te verwaarlozen is. Ik wilde op voorhand geen té hoge verwachtingen hebben van de achtbaan, omdat ik er dan misschien teleurgesteld zou uitkomen. Dat was echter nergens voor nodig, want Expedition GeForce heeft niet gewoon mijn verwachtingen ingelost, maar zelfs met gemak overtroffen. De achtbaan heeft echt de status die hij verdient en ik kan heel goed begrijpen waarom sommigen hem zo hoog bij hun favorieten zetten. Ik twijfelde niet en ging meteen rond voor een tweede en derde ritje. Backseat is de achtbaan echter nog beter. De first drop is geschift en de hoeveelheid airtime is nergens mee te vergelijken.
Nadat ik bekomen was van mijn drie ritjes of Expedition GeForce, gingen we naar de achterkant van het park. Hier staat Sky Scream, de tweede grote achtbaan van het park. Het is een Sky Rocket II van Premier Rides die hier best opvallend gethematiseerd is. Geen Samson & Gert, Plop of K3, maar wel een duister horrorthema. Je verwacht het niet in een Plopsa-pretpark en het is bovendien erg goed gedaan. Het plein voor de achtbaan is best sfeervol en de wachtrij is erg goed gethematiseerd. Ook hier besloten we aan te schuiven voor de front seat, wat ons zo een dikke 20 minuten kostte. Sky Scream is een zeer leuke achtbaan, maar verdwijnt natuurlijk in het niets naast Expedition GeForce.
De groep besloot een show te gaan bekijken op het meer van het park. Persoonlijk spreken shows mij meestal niet echt aan, dus ik ging het park wat verkennen en foto’s maken. Lang duurde het echter niet, want de show was al volzet. Ook de wachtrij van de starflyer zag er iets te lang uit om te trotseren. Het moet wel gezegd dat de vrij nieuwe zone rond de attractie er fantastisch uitziet.
We besloten om terug te keren naar de voorkant van het park. Daar is dit jaar Holiday Indoor geopend, een compleet nieuwe zone die in het teken staat van Heidi, Tabaluga en Mia & me. De attractie die ons hier het meest aansprak is natuurlijk de nieuwe Tabaluga’s Achterbahn. Het is een standaard kinderachtbaan van Zierer, zoals we die kennen uit de indoorparken van Plopsa. Naar goede gewoonte is hij – net zoals de volledige hal – mooi aangekleed. Overigens bevindt zich in de hal nog een draaimolen met dieren, verschillende speeltuigen en de unieke Mias Elfenflug. Het zag er een leuke attractie uit, maar door de lange wachtrij hebben we hem niet uitgeprobeerd.
Terwijl de rest verder door het park ging, besloot ik het iets rustiger aan te doen en even alleen verder te lopen. Ik begaf mij richting Majaland, wat het best te vergelijken is met het gelijknamige gebied in De Panne, maar dan outdoor. Er staan verschillende herkenbare attracties, zoals de Bloemenmolen en de Rockin’ Tug in de vorm van een boomstam. In deze zone staan echter nog heel wat meer attracties dan in de zone van Plopsaland De Panne. Voor kinderen is het een waar paradijs, maar naar mijn bescheiden mening staan er iets te veel attracties bij elkaar gepropt.
Ik liep rustig een rondje door het park en kwam aan bij een gezellig plein met een carrousel en Burg Falkenstein, de enige darkride in het park. De attractie zag er erg goed uit en ik vond het best een verrassing dit aan te treffen in een Plopsa-park.
Ik ging richting de volgende zone en kwam langs een verkeerspark, dat er sinds het verwijderen van de wildemuisachtbaan vrij eenzaam bijstaat. Hopelijk wordt dit aangepakt in de toekomst. De volgende zone is Airshow ’71, waar de Sky Fly de grote blikvanger is. Ik had nog nooit zo’n attractie gedaan en was er best benieuwd naar, dus besloot de lange wachtrij te overwinnen. Door de lage capaciteit bedroeg deze maar liefs 40 minuten. Bovendien kwam ik ook lichtjes teleurgesteld uit de attractie. Ik kreeg hem helemaal niet goed ondersteboven. Hij ziet er echter wel heel leuk uit, zeker in combinatie met de drie andere attracties er rond, die allemaal in het vliegthema zitten. Leuk dat Plopsa in dit park ook voor andere thema’s gaat dan Studio 100, ze doen het erg goed.
Op enkele attracties na had ik heel het park gezien. Ik liep een rondje rond het meer dat achterin het park ligt. In deze uithoek liggen nog een schommelschip en draaiende bootjes, maar voor de rest is het een redelijk dode hoek. Hopelijk pakt Plopsa dit in de toekomst nog aan, maar daar heb ik alle vertrouwen in. Het is heel duidelijk welke zones Plopsa in de tussentijd al opgeknapt heeft en dat deed men telkens erg goed.
Terwijl ik door het park liep hoorde ik door de speakers dat Holiday Park door de drukte geopend zou blijven tot 18:30. Dat gaf mij hopelijk genoeg tijd om de attracties die ik nog niet gedaan had te doen. De eerste is Wickie Splash, de log flume van het park. Opvallend is dat het aan de grote achtbanen niet heel druk was, maar dat bij veel kinder- of familieattracties wel een behoorlijke rij stond. Zo ook hier, waar ik een half uur geduld moest hebben voor ik kon plaatsnemen in een boomstam. Op zich vond ik dat het wel waard, want de log flume heeft drie drops en is leuk gethematiseerd.
Toen ik na de log flume op mijn klok keek, moest ik een keuze maken. Oftewel ging ik voor nog enkele rerides op Expedition GeForce, oftewel probeerde ik de rapid river en de vrijevaltoren van het park uit. Toen ik zag dat de wachtrij bij de rapid river Donnerfluss behoorlijk lang was, besloot ik deze over te slaan. Hij zag er leuk uit, maar dichter bij huis vind ik soortgelijke exemplaren. Bovendien was het niet enorm warm. Aan de vrijevaltoren stond bijna niemand, dus deze besloot ik wel nog even mee te pikken. De Anubis Free Fall Tower is niet de hoogste en ook niet de krachtigste, maar is zeker leuk om tussendoor even mee te pikken.
Het park was nog iets minder dan een half uur geopend toen ik me opnieuw richting de topachtbaan van het park begaf. De rest van de groep was ondertussen al volop aan het reriden. Ik schoof aan in de wachtrij en kon al na enkele minuten plaatsnemen. De achtbaan reed met twee treinen en hoewel de operations efficiënter konden (gordels en beugels tezamen controleren, niet apart), waren ze zeker niet enorm traag. Zodoende slaagde ik erin om nog zeven ritjes te maken voor het park sloot. Tegen het einde van de dag konden we zelfs gewoon blijven zitten. De achtbaan blijft enorm goed en nu hij warmgedraaid is, is hij alleen maar beter. Na enkele ritjes moest ik concluderen dat het toch mijn favoriete hypercoaster is, waardoor ik hem dus beter vind dan Shambhala. De enige achtbaan die ik ooit gedaan heb en die er nog boven gaat is Wildfire in Kolmården. Toen we na ons zevende ritje terug aankwamen in het station van de achtbaan, was onze trein zo enthousiast dat de medewerkers hem nog eens lieten vertrekken. Fantastisch om zo de dag af te sluiten!
Onze dag in Holiday Park zit erop en het park is mij goed bevallen. Het park ziet er niet overal even fantastisch uit, maar het is duidelijk dat Plopsa er nog werk aan heeft. De zones die al aangepakt zijn, variëren van goed tot fantastisch. Qua aanbod kan het park nog wel een beetje uitgebreid worden. Overigens was het personeel vriendelijk en heb ik ook over de operations geen klachten. Het is bovendien zeer klantvriendelijk het park door de drukte een half uur langer geopend te houden. Nog een korte vermelding waard, de vrijevaltoren bleef zelfs een uur langer open. Wij haalden nog snel een souvenir in de shop en begaven ons terug naar de auto. Er stond namelijk nog een rit van enkele uren op het programma. Eenmaal aangekomen op de camping moesten we bovendien nog onze tenten opzetten. Het was dus nog een lange, maar desalniettemin een zeer gezellige avond.
Bedankt voor het lezen!
Sfeerverslag: Nathan Gevaert
Foto’s: Bob Van Dyck, Nathan Gevaert
