Stockholm staat gekend als de stad der eilanden. De stad op zich is gebouwd op 14 eilanden op zowel de Baltische zee als het zoetwatermeer Mälaren. Één van de eilanden was van de 16de tot de 17de eeuw het privéjachtgebied van de koning. Hierna is het beetje bij beetje opengesteld geweest voor het publiek en in 1883 werd er een recreatiepark opgericht, Gröna Lund. Het unieke aan dit park is dat het volledig opgebouwd is rond de gebouwen die al aanwezig waren, en niet omgekeerd. Hierdoor zijn verschillende gebouwen vanuit de 19de eeuw nog aanwezig in het park. Er worden hier ook regelmatig concerten gegeven, maar gelukkig heb ik een dag zonder optreden. Dat zou een kalmere avond opleveren later op de dag.
Vroeg op de ochtend hoef je hier in Scandinavië niet direct op te staan om parkjes te bezoeken. De meeste parken openen namelijk pas rond 11 uur en voor het grootste deel is Gröna Lund hier geen uitzondering op. Ik zeg wel voor het grootste deel, want het kindergebied van dit park gaat al eerder open, om 10 uur. Dit is voor mij nu niet zo speciaal, dus rond kwart voor 11 kwam ik aan in het park. Snel even een kaartje regelen, een polsbandje aandoen en we gaan het park in! Nogmaals een park dat met een bonnetjessysteem werkt, waar je ook een polsbandje kan kiezen. Voor pretparkliefhebbers valt er niet te twijfelen, het polsbandje geeft het meest waarde per euro die je ervoor neertelt.
Eenmaal binnen valt direct op dat dit een klein park is. Alles staat echt op elkaar gepropt en heel lange wachtrijen zijn nergens voorzien. Doordat het een klein park is, voelt het ook snel druk aan en dat was vandaag niet anders. Om 11 uur gaat de brug open en kunnen we van het “kids” gedeelte naar het “thrill” gedeelte van het park. Hier valt direct op dat ze zoveel mogelijk attracties op een zo klein mogelijke oppervlakte willen zetten hebben. Er zijn hier direct vier hoge torens te zien, vijf verschillende soorten track en nog wat opvullers tussenin. Waar zou ik mijn dag beginnen? Aangezien hier ook een oudere Schwarzkopf stond, wilde ik deze als eerste beleven, dus recht naar Jetline.
Jetline is de hoogste coaster en tweede oudste coaster van het park. Deze baan is van de hand van Anton Schwarzkopf, maar ontwikkeld door het bureau van Werner Stengel. De track is niet meer volledig origineel, maar heropgebouwd door Mauer Söhne in 2000. Wat kan je van deze baan zeggen? De baan is zo soepel op het overgrote deel van de rit, dat de momentjes dat ze eens even ruw en intens uit de hoek komt makkelijk te vergeven zijn. Deze ruwe, intense momenten maken van deze baan zelfs net een heel leuke achtbaan! Van alle Schwarzkopf-banen zonder looping die ik tot nog toe heb mogen beleven, is dit toch zeker de allerbeste. Het kan misschien vreemd overkomen, maar in dit park zijn er verschillende banen waar het verboden is om je handen in de lucht te steken tijdens de rit. Waar dit soms een overdreven waarschuwing is, is dat in dit park niet het geval. Alles staat zo dicht opeen dat, als je je armen te ver uitsteekt, je andere banen of zelfs andere stukken van dezelfde baan kan aanraken. Zo ook bij Jetline. Wat een topbaan is dit toch! Hier zal ik nog meerdere keren voor terugkeren tijdens de dag.
Naast Jetline raast een houten achtbaan langs. Twister rijdt al rustig zijn rondjes en ik schuif enthousiast aan. Blijkbaar ben ik net het grote volk voor, want 5 minuten later puilt deze wachtrij uit. Hier was er toch even een minpuntje voor het park. De operations kwamen maar langzaam op gang. Dit bemerkte je hier toch zeker door de kleine treintjes. Er stond zoveel volk te wachten, maar toch bleef er maar met één trein gereden worden. De operators zelf werkten op hun dooie gemak verder, waardoor het soms leek alsof de trein langer in het station stond dan op de baan zelf. Gelukkig is dit na de middag veranderd en werd er een tweede trein bijgeplaatst. Dit gaf direct een groot verschil aan, en terwijl werkten de operators dan ook wat meer door! Positief dat ze het toch nog aangepast hebben.
Na de drukte bij Twister deed ik het even rustiger aan. Ik liep het park door en kwam zo bij Kvasten uit. Deze wachtrij bleef de hele dag zo rond het half uur hangen dus besloot ik de baan maar mee te pikken. Deze family inverted vond ik toch niet zo speciaal. Een hele rustige rit en op de laatste helix na weinig intens. Het feit dat het station ook direct de eindremmen zijn van deze baan is wel speciaal. Wel leuk om te bedenken dat binnen enkele jaren hier een grote broer van zal in het park staan. Er komt namelijk een B&M inverted coaster aan voor het park! Hoe ze deze hierin zullen puzzelen ben ik echt benieuwd naar!
Na deze coasters wilde ik toch even wat anders en naast Kvasten staat Blå Tåget, wat zoveel betekent als blauwe trein. Deze darkride heeft al verschillende renovaties achter de rug, maar zo behouden ze wel een klassieker. Het is nu niet direct iets waar je in verschiet, maar wel eens leuk om te doen.
Over klassiekers gesproken, in dit park staat een oud fun house ook nog rustig mee te draaien. Ik neem de proef op de som en beklim de gekke trappen om er binnen te raken. Deze is wel leuk om te doen, maar tipt voor mij toch niet aan Alpenhotel. Ondertussen viel mij op dat Insane al de hele dag niet operationeel was. Ik begaf me richting de ingang en de aanwezige operator legde vriendelijk uit dat deze de hele dag gesloten zou blijven. Spijtig, maar naast Valkyria is dit de enige credit die ik moeten missen heb op deze trip. Een andere reden waarom ik naar Gröna Lund wou is Ikaros. Deze droptoren is sinds vorig jaar nieuw in het park. Ikaros neemt je mee naar boven, maar voor je naar beneden valt klapt je zetel naar binnen, waardoor je met je gezicht naar de grond kijkt voor de drop. Jammer maar helaas, ook hier staat personeel bezoekers van uitleg te voorzien aan de ingang. Ik waag het er toch op en ga vragen wat de vooruitzichten zijn voor deze ride. Hier zijn ze gelukkig positiever en hopen ze de attractie de dag zelf nog operationeel te krijgen! Vol verwachting loop ik door het park en beslis een ritje te maken op Eclipse, de tweede hoogste star flyer van de wereld. Deze is wel leuk en ook het instappen gaat heel wat vlotter dan wij gewend zijn, omdat er van aan de binnenkant wordt ingestapt en voorgesorteerd. Een korte vlucht later sta ik terug op de grond en wat zie ik? Ikaros is aan het testen!
Ik begeef me richting de attractie en kort nadien opent deze toren zich voor het publiek. Enthousiast als ik was deed ik mijn eerste ritje van de dag hierop. Wat een ervaring is het om bovenaan naar beneden gekanteld te worden. Hier word je dan net lang genoeg vastgehouden dat je goed beseft wat je aan het doen bent en wat er komen zal. Met een klik laat het mechanisme los en in een rotvaart dender je omlaag. Net voor de grond slinger je naar voor en kom je rechtop zittend terug op de grond. Wat een rush gaf me dit! Deze attractie smaakte echt naar meer en daar ging ik maar al te graag op in. Een ritje of vier later besloot ik toch maar de rest van het park nog te verkennen, anders blijf ik hier weer veel te lang plakken!
Er staan mij namelijk nog andere credits te wachten. Vilde Musen is er hier een van. Deze Gerstlauer bobsled doet mij vooral één ding beseffen. Walibi Belgium heeft hierin toch een kans gemist! Ze mogen misschien een record beet hebben met hun baan, maar de funfactor zoals deze hier heeft, missen ze toch in Waver. Het was ondertussen middag en ik ging snel wat eten. Na het middagmaal begaf ik me even terug in het “kiddie” gedeelte van het park, want ik miste namelijk nog twee credits. Een tivoli small en een Zamperla mini mouse wachtten mij hier op. Deze twee ga ik niet apart beschrijven, want dat zijn ze eerlijk gezegd niet waard. Perfect voor de doelgroep, dat wel, maar voor ons is het een nummertje afvinken en verder gaan.
Dit park zit ook zo vol dat ze blijkbaar kleine stukjes eraan toevoegen om extra rides op te plaatsen. Zo lijkt het toch te zijn gegaan met de Octopus. Een leuke opvuller waarlangs je je boot kan aanmeren, moest je ooit van plan zijn om de streek per boot te verkennen en ook het park willen bezoeken. Nu had ik bijna alles gedaan, dus begon ik mij af te vragen wat ik nog opnieuw wilde doen. Voor ik dit kon beslissen, viel het mij op dat er wat randanimatie bezig was. Ik ging even een kijkje nemen. Een leuke show met een cowboy en een cowgirl die de kleinsten wat animeerden in dit deel vol achtbaangeweld. Goed gevonden om zo ook de kleinsten in dit deel wat te bieden. Hierna begaf ik mij naar de S&S tower van het park. Als derde op deze trip bood deze alles wat de voorgaande misten. Hij was hoog, check. Er was een eerste lancering omhoog, check. En als laatste ga je nog eens volledig naar boven van waar je naar beneden getrokken wordt en nog bakken airtime krijgt.
Ik wilde hierna zeker ook de breakdance van het park doen. Deze staat mooi binnen en er wordt gretig gebruik gemaakt van rookeffecten. Ook de constante stroom klassieke hits die er worden afgespeeld maken van deze flatride toch een toppertje. De rit voor dat het aan mij was zette zich in met YMCA. Als dan de volledige wachtrij en iedereen op de ride begint mee te doen… tja, dan heb je de sfeer zeker mee in het park! Eenmaal hier buiten ben je zeer dicht bij de ingang van Ikaros, dus ja, ging ik nog maar enkele ritjes op deze toren maken! Er stond namelijk nog steeds geen wachtrij voor!
Ondertussen hadden de cowboys plaats geruimd voor clowns en ging de animatie gewoon verder! Nu had ik drie van de vier torens al afgevinkt, maar er wachtte mij nog één, die twee aparte belevingen bood. Tilt en Fritt Fall. Beide deze drops bevinden zich op een Intamin toren. Ik begon met de Tilt, om ervan af te zijn, want stand up torens vind ik meestal pijnlijk. Eenmaal boven kantelt dit bakje ietwat naar voor, maar na de ervaring op Ikaros is dit peanuts. De drop op zich is tamelijk intens, zoals we van Intamin gewend zijn, maar kan niet tippen aan Ikaros qua rush voor mij. Het pijnlijke moment blijft gelukkig grotendeels uit en ik schuif onmiddellijk aan voor de andere zijde. Deze geeft zowat hetzelfde effect als Dalton Terror in ons Walibi parkje. Zeer leuk, maar niet de topper onder de torens voor dit park.
De avond begon te vallen en aangezien het park tot 23 uur open was, wilde ik er het beste van maken. Er volgden dus nog enkele rerides op Twister, Jetline, de wilde muis, Eclipse en zelfs de zweefmolen moest eraan geloven. Maar bovenal bleef ik terugkomen bij Ikaros. Deze toren heb ik maar liefst 21 keer kunnen doen in de loop van de dag. Wat zeker hielp aan het populaire van deze toren bij mij was het enthousiasme van de medewerkers! Wat een topgroep hadden ze die dag toch staan aan die attractie! Na zoveel ritjes raak je automatisch aan de praat met hen en net zoals ik meestal heb mogen merken tijdens deze rit zijn zij even benieuwd naar wat wij gewend zijn in onze streken, als wij benieuwd zijn naar hun parkjes. Één ding is zeker, hier zitten ze met een topteam en ik hoop dat het park dat goed beseft! Hoe donkerder het werd, hoe sfeervoller dit park er begon uit te zien. Zeker met de neonverlichting rond Jetline’s station, de verlichting langs de ganse baan van Twister en de lichtjes van de zweefmolen. Dit park is iets speciaal, zeker en vast door z’n locatie en oppervlakte, maar wat ze ermee doen… dat is nog het beste van al. Ik had in het begin van de dag een beetje mijn twijfels over het park, maar dat is zeker niet meer het geval. Terwijl ik iets na 23 uur op de veerboot zit, zie ik verschillende rides één voor één de lichten doven, maar de grote rides blijven lekker verlicht en leveren nog wat mooie foto’s op. Hier kom ik zeker terug. Al is het maar om te zien hoe ze die B&M hier nog tussen weten te passen!
