De aftrap van het jongste Halloweenevenement in Fort Fun werd op zaterdag 21 oktober gegeven. Gedurende vijf openingsdagen wordt het hele park omgedoopt tot Fort Fear Horrorland. Dit gelauwerde horrorevenement onderging dit jaar een heuse metamorfose. Hoe ons dat beviel kom je te weten in dit sfeerverslag!
Op 21, 28, 29, 30 en 31 oktober 2017 presenteert Fort Fun zichzelf als Fort Fear Horrorland. Nadat het populaire personage Jackie Moon (bekend van de vorige edities) letterlijk in vlammen is opgegaan, besliste het park om niet meer verder te borduren op dit verhaal. Alles draait nu om de “MISTY VILLE Horror Stories – Hoofdstuk 1”. Je leest het goed: “Hoofdstuk 1”. Dit nieuwe verhaal achter al die zichtbare gruwel is duidelijk nog niet van plan om haar laatste adem uit te blazen.
Ergens diep in het zuiden van de Verenigde Staten ligt het bijna onvindbare dorp Misty Ville. Geen enkele onschuldige mensenziel komt er vrijwillig. Toch blijkt het kwaadaardige aura van het dorp de meest eigenaardige figuren van de slechtste soort aan te trekken. Gewetenloze gangsters, voodoo bezweerders, revolverhelden, verbitterde rednecks en een snijgrage barbier leven er volgens hun eigen regels. Deze schurken moesten dringend eens vermaand worden. Gelukkig waren wij er, de Themeparkfreaks! Jonathan, Bob, Maarten en Benjamin gingen de uitdaging aan.
Na een lange regenachtige autorit kwamen we op zaterdag 21 oktober, kort na de middag, aan bij de toegangspoorten van Fort Fun Abenteuerland. Vanaf dat moment viel er voor de rest van de dag geen druppel meer uit de lucht. De weergoden waren duidelijk best goed geluimd. Bovendien lijkt het erop dat enkele natte plensbuien tijdens de ochtend de meeste mensen afschrikt om nog af te zakken naar het park. Het is er namelijk heel erg rustig.
De medewerkers van het park vertelden ons dat we om 15u verwacht werden in de Saloon voor enkele persmededelingen. Tot die tijd hoefden we ons niet te vervelen. We gingen meteen dat nieuwe treintje op de Speedsnake uittesten. Dankzij de overgang van schouderbeugels naar heupbeugels heet deze achtbaan nu ook Speedsnake FREE, omdat passagiers nu een vrijer gevoel krijgen tijdens de rit. Deze aanpassing lijkt het beste wat deze baan kon gebruiken. De trein kruipt als het ware niet meer door de inversies en over de heuvels. Nu gaat hij met een flinke vaart door- en overheen deze baanonderdelen. Wat een prima investering! Mogen we nog eens blijven zitten?
Tijd voor een volgende achtbaan. De Marienkäferbahn, of beter: de keverbaan. Op het eerste gezicht bleek er toch iets aan de hand te zijn met deze Junior Steel Coaster. De trein reed meermaals doorheen het station weer de eerste helling op, om daarna weer achterwaarts naar beneden te te komen. Het remsysteem in het station bleek niet meer naar behoren te werken. Een technieker wist het probleem erg snel te verhelpen waarna het aan ons om plaats te nemen in deze attractie.
Hierna waren we het unaniem eens om Trapper Slider een bezoekje te brengen. We trotseerden de beklimming om plaats te kunnen nemen in deze schitterende Alpine Coaster. Deze achtbaan is maar liefst 1,3 kilometer lang en kent enkele pittige bochten en bumps. Een ware must om te doen wanneer je in het park bent!
Dat waren al drie verschillende achtbanen na elkaar. Tijd voor eens iets anders. Een waterattractie! We begaven ons dan ook richting de Wild River, de boomstamattractie van het park. Enkele kinderen wisten ons daar te herkennen, omdat ze de Themeparkfreaks-website duidelijk al eens bezocht hadden. Het is altijd leuk om herkend te worden. Je zal ons niet snel meer een kwaad woord horen uitkramen over de jeugd van tegenwoordig.
Met een nat pak verlieten we de boomstamattractie. Bob en Jonathan besloten om even plaats te nemen in de droogzwierder Yukan Raft. Een top spin-attractie die manueel bediend kan worden. Hoe dan ook leek deze rit niet te volstaan om weer volledig droog te worden. We besloten dan ook om stilaan terug richting de Saloon te gaan, deel te nemen aan het persevenement en ons daar even op te warmen. Onderweg naar de Saloon passeerden we de attractie Dark Raver. Een Round-up die voorheen opgesteld stond in het Nederlandse pretpark Hellendoorn. Misschien kon deze attractie ons wel wat extra droogzwieren? Op dwepende beats werden we doorheen deze centrifuge geslingerd. Best wel een leuke attractie, maar helemaal droog waren we nog niet.
Samen met de andere pers verzamelden we op het plein vlak voor de Saloon. We verbroederden met enkele Duitse collega’s, waarna we met z’n allen naar binnen mochten voor de persmededelingen. Eénmaal we allemaal hadden plaatsgenomen werden we getrakteerd op niet alleen borrelhapjes, maar ook op een echte borrel! Fort Fun introduceert namelijk een appellikeur vernoemd naar het nieuwe Halloweenevent. Misty Gold heet het drankje. Pittig, zoet en vooral lekker!
De persverantwoordelijke stak van wal doormiddel van ons te voorzien van enkele cijfers en feiten. Zoals eerder vermeld zal het horrorgebeuren doorgaan op vijf openingsdagen. Er is een nieuw verhaal en er zijn vier spookhuizen. Drie van die spookhuizen zijn betalend. Er werden maar liefst tachtig scare actors ingehuurd en er zijn zo’n tien make-up- en kostuumartiesten die hieraan meewerken. De spookhuizen kregen dit jaar de volgende namen: The Warehouse, The Forest, The Hotel en The Mine. Elk spookhuis kent haar eigen bijzonderheden en schrikfactor. Het meest toegankelijke en familievriendelijke spookhuis is The Mine, welke dan ook meteen de enige gratis horrorattractie van de vier is.
Na deze korte briefing werden we een uurtje later verwacht aan The Warehouse. Tot die tijd gingen we nog even de andere onverkende paden van het park betreden. We hadden bijvoorbeeld nog geen plaatsgenomen in Devil’s Mine, een familieachtbaan van Vekoma met erg veel thematisering errond. Dat was meteen ook de vierde en laatste achtbaan van de dag.
In de buurt van Devil’s Mine zijn er enkele gezellige kampvuurtjes terug te vinden. De geur van braadworsten, komende van één van de verkoopstallen, is er sterk aanwezig en mensen staan her en der in groepjes verspreid. Ondanks het feit dat er een achtbaan boven hun hoofden reed leek het er wel eerder op dat we ergens op een gezellige avondmarkt in een klein dorp stonden. Wat een topsfeertje hier!
Jonathan wist me wel te benieuwd te maken naar de 4D shooter die in de buurt was. FoXDome is een ‘interactive XD motion ride’. Bezoekers zetten er een 3D-bril op hun snoet en nemen er plaats in een stoel die beweegt of trilt, naarmate er iets gebeurt op het scherm. Daarnaast moeten ze schieten met een lasergun op alles wat in beeld komt en niet deugt. Op het scherm speelde er zich een geanimeerde film af met de graphics van een moderne videogame. Een gigantisch monster viel een stad aan, en blijkbaar had het monster ook kleinere –zowel wandelende als vliegende- versies van zichzelf meegebracht. Uiteraard sloegen we erin om het monster te verslaan! Deze attractie blinkt weliswaar uit in haar eenvoud! Het was dikke fun, er heerste een zeker groepsgevoel en alles werkte naar behoren! Dit is vast één van de beste in zijn soort. Mark my words!
Het begon stilaan te schemeren en we werden verwacht om onze eerste nieuwe nachtmerrie te trotseren. The Warehouse ging dadelijk toegankelijk gemaakt worden voor de pers. Het permanente spookhuis van Fort Fun, Secret Stage of Horror, doet dienst voor The Warehouse. Het station werd helemaal dichtgegooid en de spooktreintjes moesten plaats maken voor de talloze scare actors. In dit spookhuis werd er erg veel lawaai gemaakt door de acteurs en je werd voortdurend opgejaagd door hen. Er kwamen ook wel enkele heftige schrikmomenten aan te pas. Een degelijk spookhuis, maar niks dat ongezien was.
De straten begonnen zich te vullen met acteurs en animatie. Er waren zo twee acteurs die erg veel weg hadden van varkens. Ze waren eten aan het voorbereiden. Het bleken oogbollen te zijn die ze nadien lustig naar binnen werkten. Eén van de twee ‘mensvarkens’ probeerde tevergeefs een oogbol te verkopen aan een kind. Op de hoek van The Hotel stond er een barbier met bebloede mouwen de toeschouwers te jennen. Deze acteur nam zijn rol wel heel ernstig. Erg leuk om te aanschouwen!
Om 17u was één van ons welkom in The Hotel. We waren het opnieuw unaniem eens. Bob was degene die naar binnen mocht, maar tot die tijd gingen we onze honger wat stillen. Niet met oogballen, maar wel met diverse normale gerechten uit het restaurant recht tegenover The Hotel.
Na onze maaltijd wist Bob wat hem te doen stond. Hij moest klaarblijkelijk nog even wachten alvorens naar binnen te kunnen gaan. De rest van ons besloot dan ook om nog even terug richting FoXDome te gaan om dat monster nog eens tegen de grond te schieten. Hieronder kan je Bob’s ervaring in The Hotel alvast lezen:
The Hotel was het duurste spookhuis van Fort Fear, maar beloofde een zeer speciale en vooral persoonlijke ervaring. We betraden een hotel, gelegen in Misty Ville. De waard ontving ons vriendelijk en vertelde ons dat onze kamers nog niet klaar waren, dus mochten we iets drinken in de bar. Daar begon het echte avontuur. We werden uit elkaar gehaald, de ene werd toegefluisterd dat de drank vergiftigd was, de andere dat het voedsel vergiftigd was. Hier werd ik verplicht popcorn te eten om me aan te sterken voor mijn verblijf. De tocht doorheen het huis verliep doorheen verschillende kamers, met telkens een ander verhaal, ik kan ze niet allemaal verklappen, maar uiteindelijk komt het erop neer dat je je ziel kan verliezen en zo voor eeuwig gedoemd bent rond te dwalen doorheen de straten van Misty Ville.
Hierna mochten we weer met z’n allen naar het volgende spookhuis. The Forest. Een echt spookhuis kan je het niet noemen, want zoals de naam doet vermoeden speelde het merendeel van dit avontuur zich af in het bos. Ook hier werden we achterna gezeten door verschillende acteurs die vanuit het struikgewas kwamen. In het midden van het traject moet je doorheen een hutje dat gevuld is met rook. Ook hier schrokken we ons te pletter door een acteur die zich in de rook schuil hield. Wat verderop schijnt een fel licht in onze ogen. We zien hoe een cowboy een soort voodoo-zombie als een gevangen wild dier behandelt. Voorzichtig proberen we langs hen heen te gaan, waarna we het laatste stuk van het traject verder afleggen. Ook hier worden we opgejaagd door verschillende acteurs en raken we gedesorienteerd in verschillende donkere kamers gevuld met rook.
Opnieuw overleefden we het. Ondertussen was het al flink donker geworden in het park. Jonathan en ik besloten om Trapper Slider eens te gaan doen in de nieuwe omstandigheden, terwijl Maarten en Bob al eens The Mine gingen uitproberen. Trapper Slider is best wel een intense Alpine Coaster. Toch zeker en vast voor een onervaren passagier als ik. Het donker gaf alvast een hele andere toets aan deze ervaring. Sommige bochten waren niet belicht, waardoor je plots onverwachts naar links of naar rechts bleek te gaan aan een hoge snelheid. Ik moet toegeven dat ik hier meermaals mijn rem heb gebruikt, in tegenstelling tot Jonathan die als een onbevreesde snelheidsduivel erdoorheen ging.
Wanneer we ons nachtelijk ritje konden maken op Trapper Slider bleken Bob en Maarten reeds in The Saloon te zitten met een halve pint voor hun neus. Ze waren erg enthousiast over het entertainment op deze plaats. Al snel werd duidelijk waarom. Het licht ging uit en twee dames verschenen op het podium. Ze voerden er een cancan uit, of liever een erotische dans die we kennen uit een Parijse wijk. Een plezier voor het oog, ook al bulkt de act van de clichés. De lichten gingen weer aan, we konden snel wat bijpraten en zelf iets bestellen, waarna de lichten weer uitgingen en de volgende act aan de beurt was. Een andere dame, die net iets schaarsgekleder was, stak enkele dolken in haar keelgat en ze timmerde een nagel in haar neus. Tijdens een volgende act deed dezelfde dame een acrobatische dans aan een ketting die centraal werd opgesteld in de zaal. Dit is entertainment pur sang! Gezelligheid troef!
De helft van de aanwezige Themeparkfreaks hadden The Mine nog niet aan den lijve ondervonden. Alvorens we naar huis reden moesten we daar toch nog iets aan doen. De ingang van Devil’s Mine doet dienst als spookhuis tijdens Fort Fear Horrorland. Deze aanschuifrij is hiervoor prima geschikt. Dit traject bestaat al uit een halve funhouse, alleen deze keer opgevuld met rook en acteurs. Hier werden best nog de meest heftige schrikmomenten van alle spookhuizen uitgelokt. Dat zag ik alvast niet aankomen!
Fort Fun probeert met deze festiviteiten een nieuwe weg in te slaan. Het geheel werkt zeer entertainend, er is voor ieder wat wils en alles blijft vooral gezellig. Dit park leent zich nu eenmaal erg goed uit voor een Halloweenevent van dit kaliber. Niet te groot, maar niet te onderschatten. Alweer een erg geslaagde dag, met fijn gezelschap in een sfeervol park. Fort Fear, ondanks de lange afstand tussen ons, jullie zien ons volgend jaar terug!
Nog enkele sfeerfoto’s
Sfeerverslag: Benjamin Hellinckx
Foto’s: Bob Van Dyck
