Themeparkfreak Jasper ging dit jaar op Erasmus in Finland en bezocht tijdens deze periode het Russische pretpark Divo Ostrov in Sint-Petersburg. Zijn ervaring schreef hij neer in een prachtig sfeerverslag.
Inleiding:
Toen ik vernomen had dat ik op Erasmus zou mogen naar Finland, begon ik meteen plannen te smeden voor activiteiten waarmee ik me daar zou kunnen bezighouden. Wat komt er dan logischerwijs allemaal op de planning?
De eerste 3 pretparken die er op kwamen waren Powerpark, Linnänmaki en Särkänniemi (in die volgorde). Daarna dacht ik natuurlijk aan een trip naar Lapland. Een Citytripje naar Helsinki is natuurlijk ook een verplichting en hé, Tallinn ligt ook best dichtbij. Sint-Petersburg ligt daar toch ook ergens in de buurt? Oh ja die zetten we ook op het lijstje van te bezoeken plaatsen. En Sint-Petersburg toch ook een stadspretpark heeft; kan niet beter? En zo geschiede dat Sint-Petersburg en Divo Ostrov op de planning van mijn Erasmus kwamen te staan. Later kwam Stockholm daar wel nog bij (wel zonder Grona Lund).
Laten we eerlijk zijn: over Divo Ostrov is niet superveel geweten. Het helpt het ook niet echt dat hun site enkel in het Russisch raadpleegbaar is. Ook concrete openingstijden zijn er niet. Niet makkelijk om uit te pluizen wanneer het park dit jaar opende en wanneer het zijn laatste dag van het seizoen zal draaien. Gelukkig hebben ze een heel lange Question & Answer lijst waar ze wel op een paar vragen hebben geantwoord dat ze ongeveer in mei wel ergens open gaan gaan. De trip naar Sint-Petersburg werd in mei gepland in de hoop dat Divo Ostrov open was. Sint-Petersburg zou ook zonder Divo Ostrov sowieso de moeite zijn had ik besloten. Een week voor ik vertrok keek ik nog eens op de site en het zag er goed uit! Divo Ostrov zou open zijn van 11 tot 22 uur in het weekend dat ik er was. Daarbovenop kwam ik de aankondiging op hun site tegen dat ze in 2017 een nieuwe achtbaan gingen openen. De afbeelding deed me verdacht veel denken aan een Intamin 10-looper.
Aankondiging van de nieuwe achtbaan voor 2017 op de site van Divo Ostrov.
Later hierover meer. Het is tijd om aan het echte verslag te beginnen.
Verslag:
30 minuten nadat we vanuit het stadscentrum vertrokken waren stonden we plots voor de ingang van Divo Ostrov het geweldige metronet waar je voor slechts € 0,50 gebruik van kan maken zolang je wel, zolang je tussendoor maar niet buiten gaat. Beovendien stopt de metro vlak voor de ingang van Divo Ostrov. Makkelijker kan haast niet!
Het eerste wat je ziet als je binnenkomt is één van de bekendste en extreemste attracties van het park. (Omdat het ook één van de duurste attracties is heb ik deze toch maar overgeslagen.)
De eerste aanblik als je het park binnenloopt.
Naast het park loopt een lang pad met veel groen omheen en aan het einde een fontein. Onderweg staan er allerlei kraampjes die de mensen ook ontspanning proberen aan te bieden zoals de ballenkramen,een ladderklimcompetitie, segway verhuur, verhuur van elektrische autootjes, …. Daar ze zich buiten de hekken van het park bevinden, vermoed ik dat ze onafhankelijk opereren van Divo Ostrov. Zeker ben ik er niet van.
De laan met kraampjes
Eén van de eigenaars van het park is ook de eigenaar van een groot vleesbedrijf en dat valt wel degelijk op in het park. Het begint al met dit standje waar ze vlees verkopen van het merk en kookworkshops geven of iets dergelijks.
Kookshow in het pretpark! Voor als je tv stuk is en je de oneindige hoop kookprogramma’s niet meer kan volgen?
Het park was gezellig druk zoals je kunt zien. Het weer was dan ook fantastisch. Een heel weekend is het boven de 20 graden geweest. Dit fonteintje zal dan ook wel populair geweest zijn onder veel gasten.
Altijd leuk een fonteintje aan de ingang.
We trokken verder het park in en kwamen er het reuzenrad tegen dat ze deels hebben gethematiseerd.
Een poging tot thematisatie van het reuzenrad.
Toen begon het echte avontuur. Ik zag de eerste rollercoaster staan: Whirl Wind Looping Coaster. Dus trok ik daar naar toe om met de minst goede coaster van het park te beginnen Een wachtrij was er niet en we stonden dan ook meteen vooraan. Daar aangekomen zagen we dat iedereen geprinte ticketjes overhandigde aan de operatrice. Zo’n ticketje hadden we niet dus moesten we uitzoeken waar we die konden krijgen. Al snel vonden we een gebouwtje met kassa’s waar we begonnen aan te schuiven. Daar begon het volgende avontuur.
De eerste kassadame zat te telefoneren terwijl ik voor haar kassa kwam staan. Ik wilde wachten tot ze haar gesprek zou afronden, maar ze gebaarde dat ik mijn vraag mocht stellen. Ik begon dan maar in het Engels: “A ticket for all the rollercoasters please.” Haar reactie vertelde me dat ze geen Engels sprak; en dat was correct. Dan maar bij een andere kassa geprobeerd. Daar sprak de kassadame ook geen Engels, maar ze had een slim plan klaar om mij toch te kunnen geven wat ik wou. Ze haalde de lijsten met de attracties van de muur en ik mocht wijzen naar de attracties die ik wou doen 🙂 In de lijsten was het natuurlijk wel zoeken naar de namen van alle rollercoasters (die er gelukkig ook in het Engels op stonden) . Alleen de naam zeggen volstond niet. Ik moest werkelijk de attracties aanwijzen alvorens ze mij verstond en de ticketjes kon geven. Voor de Screaming Squirrel kon ik geen ticketje krijgen zei ze. Ik keek even achterom naar de Screaming Squirrel en zag net een leeg bakje rijden op de track. Ik vermoedde dat hij in storing lag en betaalde dan maar voor de 3 andere coasters. Eindelijk had ik ticketjes voor 3 van de 4 achtbanen, al hoopte ik natuurlijk dat de Screaming Squirrel nog zou openen die dag.
Vervolgens zijn we naar de Whirl Wind Looping Coaster gewandeld.Met al onze ticketjes in de hand stapten we naar de operatrice. Zij zou dan het juiste wel pakken. Ze wou ons ticketje echter niet aanvaarden en ze zei dat dat ticketje voor de gele rollercoaster was (the big rollercoaster). ). We trokken dus eerst daarheen zodat we toch al één achtbaan konden doen. Onderweg kwamen we eerst een behoorlijk aangelegde waterpartij tegen.
Waterpartij voor je in het westendorpje komt.
De achtbaan was gelegen in een klein maar goed gedecoreerd westerndorpje.
Het aanzicht van het westerndorpje als je richting de uitgang wandelt.
Zonder wachtrij en na voorlegging van ons ticketje mochten we op de Big Roller Coaster. Een coaster gebouwd door BHS, maar ontworpen door Schwarzkopf. In 1991 opende hij in een ander park en in 2004 werd hij geopend in Divo Ostrov. De coaster had een goede lay-out. Echter was hij niet van de soepelste en de beugels vond ik ook niet echt comfortabel: een gewone heupbeugel met twee extra hoekjes om je schouders tegen het zitje te houden. Al bij al een toffe achtbaan om (eindelijk) het pretparkseizoen mee te openen. Het was grappig om te zien dat er onder de rollercoaster een soort opslagplaats was, maar dat dit gecamoufleerd was met een camouflagenet. En eerlijk: als je er niet op lette zag je het niet echt.
De volgende coaster die op de planning stond was één van een ander kaliber. We gingen op weg naar de Blue Fire kloon van Divo Ostrov, welke vorig jaar werd geopend. We moesten naar de overkant van het meer om deze achtbaan te doen. Het meer zag er mooi uit en er was een gezellige bedrijvigheid.
Het aanzicht van het westerndorpje als je richting de uitgang wandelt.
Zonder rij en na voorlegging van ons ticketje mochten we op de Big Roller Coaster. Een coaster van BHS gedesigned door Schwarzkopf. In 1991 opende hij in een ander park en in 2004 werd hij geopend in Divo Ostrov. De coaster had een goeie lay-out maar was wel niet van de soepelste en de beugels vond ik ook niet echt comfortabel. Een gewone heupbeugel met dan nog twee extra hoekjes om je schouders tegen het zitje te houden. Al bij al een toffe achtbaan om (eindelijk) het pretparkseizoen mee te openen. Het was ook wel grappig om te zien dat er onder de rollercoaster een soort opslag was voor vanalles, maar dat dit gecamoufleerd was met een camouflagenet. En eerlijk: als je er niet oplet zie je het niet echt.
De volgende coaster die op de planning stond was er één van een ander kaliber. We gingen op weg naar de Blue Fire kloon van Divo Ostrov die vorig jaar werd geopend. We moeten naar de overkant van het meer om deze achtbaan te doen. Het meer zag er mooi uit en er was een gezellige bedrijvigheid.
Het meer van Divo Ostrov.
Onderweg kwamen we nog een goed gethematiseerde thrillride tegen. Het lijkt me een Backflash-Suspended Windshear. Aangezien we onderweg waren naar de Blue Fire kloon en geen ticket op zak hadden voor deze attractie, wandelden we verder.
Vikings in Divo Ostrov.
Onderweg nog een fotootje gemaakt vanaf het uitkijkplatform waar behoorlijk wat mensen foto’s namen.
Het meer van Divo Ostrov.
En dan was het tijd om te beginnen aanschuiven voor de Velikoluksky Miasokombinat, oftewel de Velikoluksky vleesverwerkingsfabriek. Hier stond de enige noemenswaardige wachtrij. Het station was een gewone loods waarop een patroon van vlees was aangebracht. Speciaal is het wel in elk geval. Hier heb ik helaas geen foto van omdat ik meer geïnteresseerd was in de baan. Hier wat foto’s van de baan vanuit de wachtrij.
Deze foto is stiekem nog niet vanuit de wachtrij genomen.
Aangekomen in het station na een kwartiertje wachten, zagen we dat de wachtrij wel nog een kwartiertje zou duren. Binnen stond namelijk nog minstens evenveel wachtrij. Toen er echter nog mensen voor ongeveer vier treinen voor ons te wachten stonden liep plotseling één van de operators de lanceertunnel in. Een paar seconden later stormde er nog een operator achterna met een bakje waar een draad uithing. Vermoedelijk was dit één of ander systeem om de beugels mee open te maken. Een minuut later was iedereen uit de achtbaantrein en kwamen ze aan in het station. De eerste operator wou alle personen via het stootblok van de trein, die in het station stond, naar de overkant van het station gidsen. Gelukkig besefte een andere operator dat dat niet de veiligste optie was, waarop hij de beugels van de voorste kar opende zodat iedereen veilig over de vloer van het karretje naar de overkant kon. Ondertussen was ook de technische dienst aangekomen en begon die het probleem op te lossen. Een operator riep iets om in het station in het Russisch waar wij natuurlijk niets van verstonden maar iedereen bleef staan dus wij ook. We hadden tenslotte bijna een half uur gewacht. Om zeker te zijn vroegen we toch even aan de meisjes voor ons of ze toevallig Engels spraken en ons konden uitleggen wat er aan het gebeuren was. Blijkbaar had de operator omgeroepen dat het probleem binnen 10 minuutjes opgelost zou zijn. Ik maakte van de tussentijd gebruik om een foto van het station te maken.
De fabriekshal waarin we stonden aan te schuiven met een gigantische reclameposter voor de producten van de vleesfabriek.
Een paar minuten later reed er een lege trein over het track en zag alles er goed uit. Ondertussen was ook al iemand aangekomen, vermoedelijk de manager van het park, die volgens mij zei dat ze wat voort moesten maken. Maar het probleem was net opgelost dus de volgende trein met passagiers vertrok onder applaus van de hele wachtrij. Ondertussen bestudeerde ik nog een beetje de efficiëntie van de operations en die was best goed op enkele dingetjes na Op deze achtbaan hebben ze maar twee treintjes, maar dat leek me voldoende: elke keer vertrekt de trein al uit het station voor de andere trein volledig is afgeremd. Eén van de dommere keuzes die het park heeft gemaakt is de manier van bagage-opslag. In de muur zijn twee kasten ingewerkt voor bagage: voor elke trein één. Maar het domme is dat deze zijn afgesloten met rolgordijntjes en dat een operator deze altijd moet open en open houden terwijl de gasten hun bagage opbergen of ophalen. Deze operator kan in die tijd natuurlijk niet ingezet worden voor beugelcontroles.
We mochten plaatsnemen op de tweede rij. Ondertussen was ik toch wel benieuwd naar wat zich in de voorshow zou afspelen. Vanaf het station tot de lancering loopt de loods door zoals bij Blue Fire. Terwijl we instapten konden we op het stoeltje voor ons nog kijken naar nog wat reclame voor de vleesverwerkingsfabriek in de vorm van een cartoon van een hotdog. Toen ik de beugel sloot deed het deugd om in zo’n comfortabel stoeltje plaats te nemen. De rollercoaster vertrok en in de bocht was niets te zien. In het launchgedeelte begon het wel op een vleesverwerkingsfabriek te lijken met een hoop leidingen en dergelijke, maar echt afgewerkt zag dit er nog niet uit. Er gaat een alarm af en je wordt gelanceerd in enkele minuten pure awesomness. Een geleidelijke maar goede launch lanceert je naar het hoogste punt waarna je afstevent op de looping. Voor je de looping ingaat raas je niet door een Ijslandse rotsformatie, maar door een ijzeren constructie met gaas rond die misschien ooit wel een thematisch element wordt? Een hoopje airtime vlak voor de MCBR en dan door nog wat zalige inversies. En nu heb ik eindelijk gevoeld waarom iedereen de laatste inversie van Blue Fire zo zalig vindt. Ik heb echt genoten van deze rit en hij was beter dan ik mij Blue Fire herinner. Maar dat kan natuurlijk aan vanalles liggen. Eén van de best bestede vier euro van mijn leven 🙂
Nadien gingen we wat zoeken om te eten en het restaurant met terras bij het meer zag er wel goed uit. Het vlees op de grill die buiten staat en dergelijke, maar omdat ze geen menu in Engels hadden toch maar beslist ergens te eten waar we makkelijker kunnen kiezen. Dit vonden we in het Westerndorp waar we van saté van de bbq met frietjes genoten. De restaurantmedewerkster sprak Engels, wathet bestellen een hele hoop makkelijker maakte. De kwaliteit was goed, maar de frietjes waren wat aan de weinige kant.
Nadien deden we nogmaals een poging om met ons derde ticketje de Whirl Wind Looping Coaster te doen. Deze keer werden ons kaartjes wel aanvaard, maar toen we in het station waren zei de operator dat deze kaartjes te duur waren voor deze attractie (65 cent te duur namelijk). Daarom dat onze kaartjes de vorige keer dus geweigerd werden. We zeiden echter dat het geen probleem was zolang we deze coaster maar konden doen. Dus één rondje later stonden we weer in het station van deze niet al te beste coaster. Maar ook niet onaangenaam gelukkig.
Daarna zagen we dat er bakjes met mensen van de Screaming Squirrel kwamen dus gingen wij weer naar de kassa voor een ticketje. De vrouw met de lijst kwam weer terug en ik duidde de Screaming Squirrel aan. Maar ze deed teken van no en gesloten. Maar probeer dan maar eens uit te leggen aan die mensen dat je de attractie ziet draaien. Toch maar niet geprobeerd. De volgende optie leek mij om gewoon met het gepaste bedrag (1,3€ voor een ritje) naar de ingang van de achtbaan te gaan en zo toegang te krijgen, maar dat bleek niet te werken. De operator zei dat hij toch echt wel een ticketje nodig had van ons. De enige optie die we nog hadden was naar een andere kassa te gaan en daar een ticketje te vragen voor de achtbaan wat uiteindelijk ook lukte.
Wat later zaten we dus 46 meter hoger klaar om een zeer bizarre afdaling te doen. De eerste drop was uniek en als je helemaal nergens meer track ziet heb je wel even een o-shit gevoel. Maar bij de tweede drop is dit gevoel al weg en is er niet veel meer aan. Het is een beetje een one-trick pony maar ik ben toch blij dat ik hem heb kunnen doen voor hij verdwijnt, aangezien het toch een unicum is.
Bizar Bizar Bizar
En waarom zeg ik dat hij gaat verdwijnen volgend jaar? Op de site van Divo Ostrov staat deze coaster te koop en in het park is juist op die plaats ook een aankondiging te vinden van de intamin 10-looper voor 2017. Hier ligt inderdaad wel nog één van de weinige stukken open grond in het park dus ik ben redelijk zeker dat hier binnenkort de eerste werkzaamheden beginnen.
Aankondiging voor de nieuwe coaster van 2017.
Daarna zijn we nog eens naar de kassa gelopen, om nog een ritje te kopen op de screaming swing van S&S. Deze gaf best een stevige rit weg en die was echt nog wel hoger dan verwacht. Ik kwam hier redelijk misselijk uit, maar hij was echt wel mooi aangekleed. Jammer genoeg heb ik hier geen foto van. Het niveau is vergelijkbaar met de Zamperla Backflash suspended windshear attractie van een paar foto’s terug.
Daarna naar de uitgang gegaan om de metro naar ons hostel te nemen. Onderweg kwamen we nog één van de twee ritten in een karretje tegen, de andere was gethematiseerd naar helikopters.
Best mooie karretjes.
Het kinder en familiegedeelte hebben we niet echt gezien omdat we daar niet echt in geïnteresseerd waren.
Conclusie
Ik vind een conclusie met + en – puntjes altijd wel praktisch, dus hier ga ik:
+Zeer groen park
+Goede verdeling thrill/familie/kinder-attracties
+Korte wachtrijen dankzij pay per ride
+Sfeer in het park
+Goede horeca
+Behoorlijke thematisatie op sommige plekken
+Zeer aangename prijzen
+Makkelijk bereikbaar
+Snelle probleemoplossing
+Vriendelijk personeel ondanks taalbarrière
+Constante investeringen
+Zeer aangename prijzen (wel mede door lage roebel)
-Niet echt gericht op Engels sprekende gasten terwijl ze toch in een zeer toeristische stad liggen.
-De pay per ride is nogal bizar uitgevoerd en maakt het niet echt mogelijk even impulsief nog een attractie mee te pikken.
-Thematisatie van Blue Fire-kloon is nog niet af (maar heb wel het gevoel dat hier aan gewerkt wordt)
Het park viel mij veel beter mee dan verwacht en het is zonde dat dit park niet echt bekend is bij het publiek van Europa en Amerika. Ze investeren continu en ik heb wel het gevoel dat hier nog wel eens een toppark kan ontstaan. Het pay-per ride systeem werkt wel echt heel bizar en ze zouden hier iets aan moeten doen. En wat meer toespitsen op toeristen zou ze zeker geen kwaad doen denk ik. (Al zijn veel toeristen in St-Petersburg ook Russen die het Russisch wel verstaan natuurlijk.)
Sfeerverslag en foto’s: Jasper Roels
