Wisconsin Dells is een plaats waar je je niet snel zal vervelen, quasi elk hotel heeft er een eigen waterpark(je). En moest je in een hotel verblijven die er toevallig géén heeft, dan zijn er nog genoeg ‘losse’ waterparken. Daarnaast is er nog veel ander entertainment te vinden, zoals Knucklehead’s Bowling. Een bowlingzaak die naast wat gametoestellen ook oa. een bescheiden kiddiecoaster heeft. Die konden we als achtbaan vrienden zijnde, ook niet laten liggen. Maar voor het grootste entertainment, moet je bij Mount Olympus zijn.
Mount Olympus is vernoemd naar de beruchte Griekse godenberg, al de attracties hebben ook Griekse namen meegekregen. Ondanks dat heeft het park nauwelijks thematisatie. Beetje rare keuze dan? Heus niet, het park is opgericht door een Griekse immigrant Demetrios “Jim” Laskaris. Hij overleed echter in 2003 en sindsdien hebben zijn dochter en zoon de leiding van het park overgenomen. Pretpark is eigenlijk veel gezegd, want buiten de zes achtbanen telt het park niet veel andere attracties. Eigenlijk is het meer een waterpark die enkele attracties heeft toegevoegd.
De coaster die je meteen opvalt als je de parking oprijdt, het park binnenkomt,… is natuurlijk Hades 360, de hoogste coaster van het park met zijn hoogte van 41,5 meter. En natuurlijk ook omdat hij dit jaar een aanpassing van jewelste heeft gekregen. Waar hij vroeger uit de tunnel kwam en een normale heuvel nam, besloot Mt Olympus dat te vervangen door een gigantische corkscrew. Iron Rattler en Outlaw Run (die komt ook nog aan de beurt) achterna. Duidelijk genoeg waarom we niet konden wachten om dit beest eerst en vooral uit te gaan proberen! In het station stond er een bord waarop stond: “Hades is running very aggressive today!”. Dat werd ons wel duidelijk… Ondanks de zeer comfortabele beugels, die sterk leken op die van Maurer’s X-car coasters, was het een rammelig ritje. Ironisch genoeg is de corkscrew het énigste soepel gedeelte van de baan, en ook het meest awesome gedeelte. ’s Morgens zittend in het midden, vond ik hem nog net te doen qua rammelen. ’s Avonds wou ik hem nog eens doen, en heb ik hem quasi front gedaan. Dat was een fout, één van de meest pijnlijke ritjes op een achtbaan ooit voor mij. Auw auw. Dus doe hem ’s morgens in het midden als je er ooit geraakt. Heel spijtig van dat rammelen, want anders zou het wel een echte topbaan geweest zijn.
Na wat te bekomen van de ‘very aggressive’ Hades, stond er een Q&A op het programma met een/de manager van Mt Olympus. Best interessant, het opmerkelijkste wat de man zei was een antwoord op de vraag waarom Hades met slechts 1 treintje reed. Het ging inderdaad niet vooruit aan Hades, ook omdat het personeel doorwerken niet echt in hun woordenboek heeft staan. Meneer de manager verklaarde doodleuk dat hij het niet veilig vind om met twee treintjes te rijden. Complete onzin denk je dan. Maar later op de dag ondervonden we aan den lijve dat de redenering van de manager eigenlijk nog ergens een punt had…
Na de Q&A kwamen we recht op de ingang van Cyclops uit, de allereerste achtbaan van Mt Olympus. Hij is zowat de helft kleiner dan Hades, maar hij is zeker de helft leuker dan Hades. Om de op de achterste plaatsen te zitten moet je minimum 18 jaar zijn. Waarvoor zou dat zijn? Het werd ons snel duidelijk, de baan geeft een paar leuke en hevige airtime momenten weg! Dit baantje is veel leuker dan je zou denken als je hem bekijkt.
De woodie die tussen Cyclops en Hades gepropt staat, is Zeus. Hij gaat onder de lift van Hades door. Ook deze baan gaf net als Cyclops leuke en hevige airtime momenten weg. De riempjes waren hier zeker geen overbodige luxe. En bij deze baan werd ons duidelijk waarom de redenering van Mt Olympus’ manager om slechts 1 treintje op de banen te laten rijden nog niet zo gek is… Ons treintje schoot gewoon door de remmen door, en daarna ook door het station. En huppa, een onverwachts tweede tourtje! Gelukkig werkten de remmen daarna wel wat beter en konden we gewoon uitstappen. Een leuke baan, maar nu niet om te zeggen dat ik er een paar uur wil opzitten omdat de remmen niet genoeg remmen.
Mt Olympus telt vier woodies, daarvan hadden we er nu drie gedaan. De vierde is Pegasus, een kiddie woodie. Veel valt er niet over te zeggen, ik vond hem niet zo speciaal. Eéntje bij op de coastercounter. Wat we niet konden aanvinken voor de counter, was Little Titans, een stalen kiddiecoaster. We konden hem niet aanvinken omdat hij heel de dag dicht is gebleven wegens een technisch probleem. Niet dat dat veel uitmaakte, want zelfs al was hij open zouden we er niet op toegelaten worden, omdat je hier als volwassene er enkel op mag indien je een kind begeleidt.
Dan was het wel tijd om Opa te gaan berijden. Pardon?! Opa is de tweede stalen coaster die Mt Olympus heeft staan, een standaard spinning wilde muis zoals velen onder jullie al eens gedaan hebben op een kermis of één of ander pretpark. Die banen zijn precies McDonald’s, je komt ze echt overal tegen. Hij stond in een hal vlak naast het waterpark, die langs de buitenkant wel leuk was aangekleed. Binnen was het echter een doodgewone hal, waar het gelukkig wel wat koeler was. Dat wel deugd, de baan opzelf was niet anders dat zijn broers, +1. (n.v.d.r.: Opa is in 2014 gesloten en afgebroken na een accident)
De rest van de namiddag hebben de meesten doorgebracht in het waterpark van Mt Olympus. Ikzelf had daar niet zoveel zin in, en heb gewoon wat van het zonnetje genoten. Als je puur alleen voor het pretpark komt, ga je je geen dag kunnen bezig houden. Daarvoor telt het park niet genoeg attracties, ondanks de zes coasters (waarvan je er als volwassene 5 van mag doen). Voor we vertrokken hebben we nog drie kartbanen uitgeprobeerd. Die waren ook totaal anders dan wij gewoon waren. Deze hadden ondermeer torens waar je op ijzeren platen of hout reed, en waardoor je wat grip verloor. Karten is zowiezo wel eens leuk, de laatste die we deden was minder leuk voor mezelf aangezien de kart waarin ik zat haast geen snelheid maakte. Rotding, ik vertrok vooraan en kwam als allerlaatste binnen terwijl de rest aan het wachten was… Vrij genant…
Mount Olympus was een aangenaam park. Verwacht geen overdreven thematisatie, maar een mooi groen sfeervol park met enkele leuke coasters en een geschifte inversie. Pak wel pilletjes voor de koppijn mee voor als je uit Hades stapt!
Sfeerverslag door: Frederik Boelaert.
