He, vroeg Nick me, heb je zin om nog eens een keertje de GeForce te doen? Op zo’n vraag kon ik enkel, Ja, goverdoeme, ja, antwoorden.
En zo kwam het dat we op zaterdag 22 september, op een veel te vroeg uur vertrokken richting Hassloch. Onderweg pikten we nog even Geert op, en zo gingen de drie DDH collega’s weer een keertje samen op pad.
We arriveerden iets na tien uur op een verassend volle parking, om dan richting de prachtig vernieuwde ingang te wandelen.
Achter de ingangspoort dook Geert’s ergste vrees al op, Free Fall, we besloten deze als eerste attractie te doen, uiteraard ook een beetje om Geert te plagen.
Het blijft toch een leuk ding, maar kan nog steeds niet Dalton Terror overtroeven.
En dan werd het tijd richting die geweldige Expedition GeForce te gaan.
Voor mij en Nick een blij weerzien met een oude bekende, voor Geert zijn eerste ervaring met een mega coaster.
Ook al was het behoorlijk druk, toch werd er geen twee trein ingelegd, wat we zeer jammer vonden.
Na zo’n 25 minuten was het onze beurt om de 52 meter hoge lifthill te bestijgen.
En dan wist ik weer waarom dit mijn nummer een is, de gestoorde First drop, de snelheid, airtime waarbij je lijkt uit je stoeltje te vliegen, allemaal argumenten om hem nog een tweede keer te doen.
Geert plaatste GeForce ook onmiddellijk op nummer een.
En natuurlijk Nick en ik ook.
Al vonden deze berijders hem blijkbaar toch niet zo intens. De jongen leek wel te slapen, of was hij gewoon misselijk door al dat geweld?
Na twee ritjes werd het tijd om verder het park in te trekken, we deden als volgende attractie de Spinning Barrels, een niet zo intense rit op een breakdance.
Als volgende attractie wilden geert en ik graag de Condor doen, of Bounty Tower, zoals Holiday Park hun exemplaar noemde.
Jammer genoeg besloot deze eigenwijze toren in deze positie het komende kwartier te blijven staan.
Dan maar verder naar het oudje van het park, Super Wirbel.
Deze Vekoma, die niet te ruw is, blijft menig man verblijden, dat merkten we ook hier aan de wachtrij.
Achter de bomen dook ondertussen de volgende nachtmerrie op voor Geert, en ook Nick begon iet of wat zenuwachtig te worden.
Hoogtevrees weerhoudt vele mensen van even rond te gaan zwieren op een hoogte van 80 meter, enkel hangende aan enkele ijzeren kettingen, voor mij was dit vroeger niet anders, maar tegenwoordig geniet ik hiervan.
Onderweg naar onze volgende halte, keken we nog even naar de stuntshow, die dit jaar de naam Jim Pond H2O meekreeg.
Nog even een plaspauze houden onder de tribune van de show, toiletten blijven schaars in het park.
En dan was het tijd om zeeziek te worden, of toch een poging tot, te wagen.
Aan het Sturmschipf bleek de wachtrij ook niet min te zijn.
Maar we hadden het er voor over. Na dit boottochtje zagen we terug beweging in de Bounty Tower, Geert en ik besloten snel tot daar te wandelen, voordat hij weer in panne zou vallen, je weet maar nooit met die oudjes.
Jammer genoeg, bleek hij inderdaad de volgende panne te krijgen vlak voor wij konden plaats nemen.
We vroeger aan de technieker of het lang zou duren, zijn antwoord was dat het misschien snel opgelost ging zijn, maar misschien ook niet. Dat zijn nou de antwoorden waar je veel aan hebt.
Toch maar even wachten dachten Geert en ik, Nick ging liever wat luieren op een bankje.
Ons geduld werd beloond, na enkele testritten mochten ook wij instappen voor een lekker lange rit.
Op het pleintje aan de Bounty Tower merkten we ook van waar al die drukte vandaag kwam, deze Spaarkas besloot net vandaag hun klanten uit te nodigen in het park.
Ondertussen werd het al aangenaam warm op deze zonnige herfstdag. Daarom besloten we het duivelse water te gaan bedwingen.
Teufelfasser, blijft toch bij de drie favoriete log flumes die ik al gedaan heb. Na een goed half uur aangeschoven te hebben, vroeg de operator om Drei personen, ik reageerde onmiddellijk met, “wij zijn met drie.”
Dat had ik achteraf gezien misschien beter niet gedaan, want we moesten met drie volwassen mannen, twee er van niet van de magerste, plaats nemen in het achterste deel van het bootje, wat natuurlijk wel hilarisch was, maar niet zo comfortabel.
Wat zouden we nu gaan doen, vroegen we ons af, en het antwoord op deze vraag werd beantwoord door het geluid op de achtergrond, nog een keertje GeForce!!!
Ditmaal namen we genoegen met een plekje midseat, aangezien we hem toch al twee keer backseat deden.
Hierdoor kwam het ook dat we niet allemaal tegelijk in het treintje gingen, en ik dit ritje alleen deed. Maar dat leverde dan wel een prachtige onridefoto op, die ik absoluut moest hebben.
En natuurlijk werd ook deze rit, aproved by Bob.
Aangezien Geert en Nick hun “coasterbingo” wilden halen, een term die ze leerden kennen door pretparken te bezoeken met de echte freaks, besloten we ook Holly’s Wilde Autofarth te doen.
Ook hier moesten we een lange wachtrij trotseren. Dan maar even een foto nemen van de theming.
En dan was het onze beurt, plots wist ik weer waarom ik deze niet leuk vond, de pijnlijke bochten en te harde remmen, maken van deze coaster een marteling voor rug en nek.
Tijd voor een iets rustigere attractie dan, Burg Falkenstein, een mooi afgewerkte darkride
En de nodige …., u raad het al tetten!!!!
Het was ondertussen tijd geworden voor onze laatste attractie van de dag, de keuze werd beperkt tot Expedition GeForce nog een keertje of Donnerfluss, ook al vind Donnerfluss een zeer leuke Rapid River,
toch besloten we omwille van de te lange wachtrij een laatste ritje in die topachtbaan te doen.
En dan naderde het trieste einde van onze dag, met spijt in ons hart namen we afscheid van het park en GeForce, welke toch de hoofdreden van ons bezoek was.
Nog even een bezoekje aan de nabijgelegen MCDonalds en dan die lange rit naar huis aanvatten.
De plus en minpunten nog even opsommen.
+ de nieuwe ingang.
+vlotte werknemers aan de kassa
+vriendelijke operatoren
+goede en voldoende thrill attracties
– te lage capaciteit bij drukte
– maar een treintje op GeForce
– te weinig sanitaire voorzieningen, waardoor je op veel plaatsen kinderen zag plassen tussen de bomen en planten.
Sfeerverslag door: Bob Van Dyck
