We are going on a Summer Holiday, of toch een zomerse dag in Holiday Park.
Half zes begon onze trip, om na vele kilometers, en wegenwerken eindelijk de parking op te draaien van dit eerder kleine park dat sinds enkele jaren opgenomen werd in de Plopsa groep.
Hoofdreden van ons bezoek is uiteraard Expedition GeForce, maar ook het afscheid van Superwirbel konden we niet zomaar voorbij laten gaan.
Die zomerse dag, die werd voorspeld op meerdere weersvoorspellende sites merkten we op de heenweg niets van, talrijke regendruppels groepeerden zich om samen te zorgen voor enkele fikse buien.
Tien uur geworden, honderden mensen trokken ten strijde tegen de regendruppels, die al snel afdropen, waardoor het zonnetje de kans kreeg om haar straaltjes te doen neerdalen op dat prachtige inkomstgebied.
En zo kon onze dag beginnen, we volgden de mensenmassa richting mainstreet, alwaar meerdere mascottes de mensen stonden op te wachten.
Nog snel op de foto met Flip de sprinkhaan, al vond de dame van het park die er naast stond dit niet zo leuk, het is blijkbaar niet de bedoeling om met je eigen camera een foto te maken, ook de fotograaf naast Jan, zei hetzelfde, dan maar even domme toerist spelen, en de Duitse aanmaningen negeren, en snel de foto maken.
Eens het park in kan je er niet meer naast kijken, Plopsa theming begint hier meer en meer zijn opmars te kennen, gelukkig is dit aan Expedition GeForce nog niet het geval.
Ik ga ne klinker kopen, Walter, moet Gertje gedacht hebben, want dit jaar moest de zanderige ondergrond plaats maken voor klinkers en medeklinkers, wat ik persoonlijk geen slechte investering vond.
Wat minder fraai was, is de wachtrij die we moesten overwinnen, en het ontbreken van een tweede treintje op de baan.
Maar die hadden we wel over voor Die Beste Achterbahn Der Werlt.
Na een dik half uur, naderden we eindelijk het stationsgebouw.
Waar we merkten dat iemand van de technische dienst aan de beklimming begon van de honderden treden van de trap naast de lifthill, bijna werden er floeren apen gescheten, hij zal toch geen panne krijgen?
Gelukkig bleek dit om een routine controle te gaan.
Eindelijk werd ons wachten dan beloond, we konden plaats nemen in het treintje voor ons eerste ritje.
Jan en Geert konden net iets sneller het treintje van deze megacoaster betreden, en kwamen enkele minuten later, met hun hair nog in de wair terug aan, waarop ze afgelost werden door mij en Nick.
Wauw, eindelijk nog eens een achtbaan die me kan blijven bekoren, die zalige drop, de geweldige airtime, en snelle richtingsveranderingen zorgden er voor dat we opnieuw konden besluiten dat ze met recht en rede verkozen werd tot beste achtbaan ter wereld.
Zelfs Jan, voor wie Expedition GeForce nog maagdelijk gebied was, moest toegeven dat dit de beste achtbaan was die hij ooit deed, al was het maar nipt dat hij ISpeed klopte, aangezien die een machtige launch had.
De beslissing tot een tweede ritje werd dan ook snel genomen, ditmaal was de wachtrij plotseling gehalveerd, en zelfs de frontseat plekken waren maar enkele minuutjes langer wachten, dat konden we niet aan ons voorbij laten gaan, want het zien verdwijnen van de baan onder je, aan het topje van de lifthill, om hierna de diepte ingezogen te worden, wauw.
Alright, twee ritjes op dit ijzeren beest, tijd voor iets minder opwindend nu.
Alhoewel minder opwindend….
Aan de Camp Stage van Holiday Park begon net de Lady Fakir show, toch even blijven kijken.
Op de veel te stil staande klanken van Madonna openden twee aantrekkelijke dansereskes de voorstelling.
Gelukkig voor hen hadden ze die netjes voor hun gezicht, want Maya de wesp bedreigde vandaag meermaals de bezoekers van het park.
In deze fakirshow zaten ook enkele diertjes, als eerste kamelen, althans dat veronderstelden we, aangezien we toch enkele van hun tenen gezien hadden.
Na de danseressen, kwam de vrouwelijke fakir op “Born To Be Wild” wijze het podium opgereden.
En iets later verschenen er ook enkele serpenten op het podium.
En dan heb ik het natuurlijk niet over de dames.
Het was werkelijk een vurige show.
Na nog wat vuur gegeten te hebben, zou de vrouwelijke fakir het echte fakir werk laten beginnen.
Onze groep en ook enkele anderen rondom ons waren er niet van overtuigd dat de lady fakir altijd een lady fakir was geweest, volgens ons was dit ooit nog een mannelijke fakir…
Na het wulpse dansen en de slangen, kwamen de nagels aan de beurt.
Haar stoere mannelijke hulpje, Olaf, of zo zou hij geheten kunnen hebben, besloot plots door te slaan.
Mmm, dat doen we haar toch niet na.
Wederom weerklonk er applaus en gejuich, niet voor de fakir, maar voor de wulpse Debby, die meer succes leek te hebben dan de hoofdrolspeelster.
150 kilo Manschmens werd hierna het podium op gemanoeuvreerd.
Hij mocht plaatsnemen op een voor hem gereserveerde staanplaats. Gelukkig had de fakir een olifantenvel. De show was zeker de moeite waard, enkel de stille muziek stoorde ons.
Iedereen droop na de show af, enkel Bobby Turbo bleef nog staan.
Ondertussen middag geworden, snel naast Burg Falkenstein een lekkere en vooral grote Schnitzel gaan eten.
Al die willen te kaperen varen, moeten mannen met baarden zijn, en ook al was Bobby Turbo de enige met een waardige baard, toch mochten zijn collega’s mee varen in Donner Fluss.
Ook hier weer een deftige wachtrij.
Waar voorheen nog een bootje op het droge lag als theming, staan nu bloemekes.
Na, ik schat 30 minuten, was het onze beurt om een bootje te kapen
Wat blijft ook dit een leuke Rapid River, na de nodige golven water, werden we plots in een hoekje geduwd, waar we toch wel enkele minuten bleven dobberen, en bootje na bootje passeerde ons, dat is wat een Intamin rapid zo leuk maakt, de mogelijkheid om voorbij te steken en te botsen.
Wij willen tetten zien, wij willen tetten zien, snel dus naar Burg Falkenstein.
Waar enkele van de hoertjes die voorheen te zien waren in de raampjes van de kasteelmuur verdwenen leken te zijn.
Al bij al toch eens leuk om te doen.
Maar leuker is het om van op een 60tal meter een vrije val te maken, en ook daar heeft Intamin een oplossing voor, Das Anubis Free Fall Tower.
Plopsa die normaal gezien zo goed is in theming, sloeg hier toch wel een flater door een loods omheen te toren te bouwen, die enkel een beetje opgefleurd werd door wat kaderkes aan de muur.
Maar dat laten wij niet aan ons hartje komen.
Op volle capaciteit draaien ze bij deze toren nooit.
Maar hij blijft gewoon leuk.
Het wonder is geschied, het wonder is geschied, een tweede treintje en een wachtrij staat er niet.
Tja, dan hebben we geen excuus om die zalige GeForce, niet nog een keertje of twee drie te doen natuurlijk.
En zoals Regi het al zei, waar zijn die handjes?!
Wat ook op viel is dat deze picknick zone tussen deze monster achtbaan verdwenen was, want waar ooit bankjes en een klein speeltuintje te vinden waren, staan nu plantjes.
Ook in Duitsland hebben de Vikings een pretpark ingenomen.
Maar Teufelsfasser, lieten we even links en rechts en boven ons liggen, want de wachtrij was net iets te lang.
Dan liever op nostalgische toer gaan, beginnende met de Bounty Tower.
Waar we nog een praatje sloegen in ons beste Antwerpse Duits met de operator over het verdwijnen van Superwirbel en het verschijnen van die premier coaster.
Deze man wist ons te vertellen dat de locatie van de nieuwe aanwinst nog onbekend was onder het personeel, en hij vertelde verder ook hoe jammer hij het vond dat die “gouden” superwirbel zou verdwijnen, omdat hij na 35 jaar nog steeds op nostalgische wijze vele mensen aanzet tot een eerste ervaring met inversies.
En ook hij bevestigde mijn standpunt, dat dit park niet baantjes moet gaan slopen, maar moet investeren in meerdere nieuwe achtbanen om mee te kunnen concurreren in pretparkmilieu.
“Zonder jou tikt de klok even snel
Maar de tijden veranderen wel
Dus ik neem afscheid, jij moet nu gaan
Weet dat je in m’n hart altijd blijft voortbestaan”
Tijd om afscheid te nemen van een corkscrew coaster genaamd Superwibel.
In het jaar 1979, na een tsunami, maakte ik mijn eerste ritje op een wildwaterbaan om hierna het levenslicht te zien, Superwirbel maakte in dat jaar ook zijn eerste ritje, zij het dan door de stalen rails die geconstrueerd werden in de loodsen van Vekoma.
Wat ga ik zoal missen aan dit gouden oudje?
Die dubbele wachtrij, waarbij je niet weet welke kant je moet kiezen, die oude Vekoma treintjes.
De poortjesloze hekjes in het station, waar iedereen verplicht achter dat rode lijntje moet blijven.
Die oude bankjes, waarop je jouw rugzak achter kan laten.
Het geluid van de remmen, wanneer het treintje het station in komt geraasd.
Dat kermisachtige operatorhokje, vol met waarschuwingsborden.
Die lawaaierige lifthill.
De mogelijkheid om onder baan door te lopen, en in de kurkentrekkers foto’s te gaan maken.
En natuurlijk ook de mogelijkheid om onder aan een Vekoma achtbaan te hangen als een aap.
Ja, afscheid nemen deed zeer, een lichtpuntje is wel, dat tot er een mogelijke koper gevonden is, het baantje zal blijven staan.
Verder leven verdient deze baan wel, want ondanks zijn leeftijd, en hier en daar een iets minder soepele knik in de baan, blijft dit baantje je geweldige kurkentrekkers en zelfs airtime heuveltjes bieden.
Onze tranen laten drogen deden we in de Lighthouse Tower, waarbij de ritduur plotseling gehalveerd bleek te zijn.
En de waarschuwingsborden hilarisch bleken te zijn.
– verboden voor zwangere dames, begrijpbaar.
– verboden voor mensen met gebroken benen en armen, die regel lappen we aan onze laars, want de jongen voor ons mocht met gebroken arm toch plaats nemen.
– Verboden voor mensen met een pijnlijke kont?
– Verboden uit het bootje te stappen?
– Verboden voor honden en blindenstokken, hoe kunnen die mensen dan nog genieten van hun ritje?
Alle gekheid op een stokje, waar ik vroeger steeds in de wolken was van de lange en snelle rit, bleek deze toren nog maar een schim te zijn van wat hij vroeger was.
Goed, nog een achtbaan te doen, eentje waar ik niet echt naar uit keek, Holly’s Wilde Autofarth.
Waar de wachtrij al bijna zo pijnlijk was als de rit zelf.
Gelukkig bleek de verplichte klederdracht voor vrouwen hier een yoga broek te zijn, waardoor we nog iets hadden om van te genieten, ook deze pomp vond dat blijkbaar wel leuk.
Geert en ik namen achteraan in het bakje plaats, waar de rit nog doenbaar was, vooraan is deze muis net iets te wild voor de meeste bezoekers.
Misschien toch even deze dienst bellen…
Om de remmen wat minder af te stellen.
Nee, dan doen wij liever nog een keertje of twee dit baantje.
Om daarna nog een poging tot dat duivelse water te doen.
De wachtrij bleek nog niet verdwenen te zijn, maar overslaan wilden we hem niet doen, dus maakten we ons klaar om ook hier een half uurtje te kijken naar de vertrekkende bootjes, te luisteren naar de honderden keren dat ze afriepen dat men verplicht was met zes de bootjes te betreden, en braafjes te wachten op ons bootje.
Uiteindelijk kwamen we dan toch het stationsgebouw binnen gewandeld.
En kon ons ritje beginnen, dat zoals elk ritje begint met dat kleine dropje, om daarna een stukje te varen langsheen de kanonnen.
Daarna terug een kleine lifhthill op, om plots abrupt tot stilstand te komen, lap een panne, het was alsof den duvel ermee gemoeid was.
Na meerdere malen het waarschuwingstekstje gehoord te hebben, hoorden we plots bokkenpootjes de trappen op komen en werden we op nogal onvriendelijke manier verzocht het bootje te verlaten en via de backstage de rit te beëindigen.
Geen duivelse splash voor ons dus, maar ook niet voor de mensen in de andere bootjes, heel de attractie werd ontruimd en gesloten.
Onze dag sloten we af, op dezelfde manier dat hij begonnen was, met een allerlaatste ritje Expedition GeForce.
Om hierna afscheid te nemen van dit parkje, dat jammer genoeg veel te ver van onze deur gelegen is, en zonder GeForce waarschijnlijk geen meerdere bezoekjes waard zou zijn.
Sfeerverslag door: Bob Van Dyck
