Zaterdagmorgen rond half zes, 7 vrienden staan te popelen om richting Hassloch te vertrekken. En dat allemaal om Sky Scream te gaan ontdekken en uiteraard ook om opnieuw de thrill van Expedition Geforce te beleven.
Na vier lange uren rijden, stonden we dan eindelijk voor die prachtige ingang, een ingang waarachter heel wat leuke attracties te vinden zijn.
Een dagje Holidaypark begin je pas goed met een enkele metertjes intamin staal.
Tijdens andere Tr’s las je altijd hoe ik klaagde over het feit dat er geen tweede treintje op de baan stond, wel vandaag was dat wel anders.
Meer zelfs, om een plekje front seat te veroveren moesten we maar een kwartiertje aanschuiven, ooh happy day.
Nog maar net bekomen van all die airtime, besloten we onmiddellijk terug de wachtrij in te lopen, en een plekje backseat te vullen.
En toen gebeurde het, de trein stalde op de lifthill, een medewerker liep de trappen op, en wij dachten dat een twee ritje aan onze neus voorbij zou gaan.
Gelukkig duurde de panne maar enkele minuten, en konden we instappen voor alweer een geweldige rit.
Wat blijft dit toch een beest van een achtbaan, van die first drop…
Tot die laatste bunny hops, puur genieten van snelheid en airtime.
En niet enkel ik, maar iedereen houdt van GeForce.
En fotogeniek is hij ook nog.
Maar genoeg over Geforce nu, er vallen nog andere dingen te ontdekken in het park.
Zoals het vernieuwde Wickiedeel.
Vorig jaar was hij nog een kruising tussen Teuffelswasser en Wickie, dit jaar veranderde alle theming in die van Wickie, en ook de wachtrij kreeg wat veranderingen mee.
Wickie Splash, zoals hij nu noemt, ziet er veel frisser uit met zijn nieuwe kleurtjes, al vond ik het stukje met het vuur nu wel maar povertjes en niet meer passend.
Wat ik ook zeeeeeer jammer vond, is dat het stationsgebouw, dat er langs buiten zo leuk uit ziet, binnenin nog steeds zo leeg en kaal is.
Vandaag moesten we wel behoorlijk wat geduld tonen, ik schat zo een 35 minuten.
Nog zo’n verborgen toppertje vind ik de Spinning Barrels, een breakdance, die een toch wel pittig ritje weggeeft.
Is het nu mijn geheugen dat me in de steek laat, maar volgens mij investeerde men in een zeer deftige muziekinstallatie, die de nodige beats produceert tijdens de rit.
Waar ik persoonlijk ook elke keer van kan genieten is de Bounty Tower, een zogenaamd condor, die een pittig ritje geeft.
Bobby Turbo likes.
En toen was het grote moment aangebroken, we liepen onder de restanten van Superwirbel (snik, snik) het horrorgedeelte van het park binnen.
Op foto zag het er allemaal al heel netjes uit, maar in het echt was het nog heel wat indrukwekkender.
Gelukkig dat dit gedeelte van de wachtrij niet gevuld was, want op het ogenblik dat wij gingen aanschuiven, liep de wachttijd toch op tot zo’n half uur.
Eindelijk was het aan ons, we konden, die ontzettend warme wachtrij omruilen voor een eerste ritje in Sky Scream. Niet enkel een nieuwe achtbaan voor mij, maar ook de eerste kennismaking met Premier Rides.
Alle lovende kritieken in het achterhoofd houdende, stapte ik, kritisch als ik ben in het karretje.
Enige puntje van kritiek, was de scheenbeenbeugel, of hoe noem je dat? Die net iets te hard drukte op je onderbeen, niet echt pijnlijk, eerder wat lastig.
Nu ik hem eindelijk gedaan had, kan ik ook eindelijk mijn mening geven, dit baantje is gewoon top.
Al van de launch zit de snelheid er in, maar bovenaan word je stevig afgeremd, zodat je bij de trage rolls het gevoel hebt van uit het bakje te tuimelen, super gewoon, en voor je het laatste stukje naar beneden gaat, rem je eerst af, zodat je nog een beetje vrij val gevoel mee krijgt.
Ik zou uren kunnen vertellen over hoe zalig ik dit baantje vond, of ik kan gewoon weer aanschuiven voor een extra ritje.
Sky Scream, i love you, maar nu word het tijd om verder te wandelen.
Want achter al die horror staat nog een horror acttractie, Lighthouse tower, niet echt super thrill voor een normale mens zonder hoogtevrees, voor mij elke keer weer, mezelf overwinnen.
Ondertussen kwamen we het vissersdorpje ingewandeld, waar we plaats namen in Sturmschipf.
Hier voel je toch wel dat hij oud begint te worden, het vertrok nogal schokkerig en bood weinig tot geen echte kriebels in de buik, zoals ik die in andere schommelbootjes wel heb.
Wellenhopser kreeg ook een bezoekje van ons, en dat ding gaf dan weer wel een ritje weg om u tegen te zeggen, zeker niet weggelegd voor de zwakke magen.
Een van die dingen waarvan je weet, dit word pijnlijk, maar toch steeds weer doet is Holly’s Wilde Autofarth.
Wie dat ding ontworpen heeft moet echt wel gek geweest zijn, zet toch in Godsnaam die remmen zachter.
Na ons ritje kwam plots een man op ons toe, die blijkbaar onze foto gekocht had. Tja, wij zijn dan ook fotogeniek he :p
Het zou eventueel ook kunnen, dat hij die kocht omdat hij er zelf opstond, wie zal het zeggen?
Ondertussen werd het hoog tijd om plaats te nemen bij The Talking Dead.
De watershow waar Holiday Park toch wel bekend om staat, kreeg dit jaar ook een horrorjasje aan.
Al blijven de stunts op zich veelal hetzelfde als vroeger, net zoals de presentator.
Een zeer leuke show, die op sommige momenten iets te veel gelul van de presentator bevatte.
Nieuw voor dit jaar in de show was de Flyboard.
Miley Cirrus en haar Wreckingball, kwamen onverwacht ook langs.
U merkt het, deze show heeft alles wat een show nodig heeft om interessant te zijn.
En na de grote finale, was het tijd om verder het park in te trekken.
Waar we halt hielden bij Donner Fluss, een zeer leuke rapid van intamin.
Wel een van de kortere, maar lekker wild.
Enkel de bootjes hebben wel eens een revisie nodig, want we merkten toch wel op dat er hier en daar wat stukjes plastic afgebroken waren.
Nog eentje uit de Intamin catalogus is Das Anubis Freelfall.
Wist u al dat Holiday Park nu ook een speedy Pass heeft? Wel, aan twee attracties was dat vandaag erg goed te merken, deze free fall en Sky Scream, waar door die speedy passers, de wachtrij extra lang duurde.
Maar uiteindelijk was het aan ons, al moet ik toegeven dat ik dit de minste vind, van al de intamin torens die ik al deed.
Ondertussen bijna zeven uur geworden, het park zou nog lang niet sluiten, maar wij besloten niet tot het einde te blijven, aangezien het nog een lange rit huiswaarts was.
Maar ik wou toch per se nog een wandelingkske door Mayaland gedaan hebben.
En wat ziet dat er toch verdomd goed uit.
En zo kwam er na een allerlaatste ritje GeForce, een einde aan onze dag.
Toch nog even in het museum poseren met de restanten van Superwirbel, wat toch ergens een beetje een gemis is nu.
Ons groepje heeft er weer een tof dagje opzitten in dit park, maar nu is het echt wel hoog tijd om de poort achter ons toe te trekken.
