Eindelijk was het zo ver, De Duitse Trip kon beginnen, eerste park op de planning: Heide Park
Om 4 uur ’s nachts arriveerden Tristan en Timothy aan mijn deur om richting Heide Park te vertrekken, en ook al had ik die nacht maximum 30 minuutjes geslapen (vanwege de luidruchtige dronkaards die in het straat rond dwaalden, toch waren we klaar om naar ons eerste park te vertrekken met een overladen volle wagen.
Omstreeks tien uur arriveerden we op de parking van Heide Park, waar ook de regenwolkjes op uitstap waren, jammer genoeg.
Na het doorlopen van de ingang gingen we eerst het nodige water lozen, om hierna verder te lopen naar het Wild Wild West gedeelte te wandelen.
Hier vonden we onze eerste attractie en credit terug, Indy Blitz, een kleine, junior coaster van Zierer.
Geen hoogvlieger natuurlijk, maar wel een leuke opwarmer voor de rest van de dag.
Hierna ging het richting Grottenblitz om ook deze credit op onze counter te kunnen plaatsten.
Maar onderweg maakten we eerst nog een ritje op deze beestjes.
Daarna arriveerden we aan het charmante stationsgebouw van deze leuke powered coaster. Omdat ik eerst nog enkele foto’s nam kwam ik net te laat voor het eerste ritje, en zo vertrokken Tristan en Timothy al een ritje eerder, en ze konden hem tijdens mijn eerste ritje hem nog een keertje dubbelen.
Deze achtbaan gaf een zeer leuke rit weg en bevatte nog een verrassing tijdens de rit die we niet verwacht hadden, maar wel super mooi vonden.
Maar tijd nu voor het zwaardere werk van Intamin, Dessert Race, die gelegen is in het Land Der Vergessenen.
Jammer genoeg stond hier toch wel een wachtrij van 25 minuten, en net voor we mochten instapten, kwam de tweede trein uit zijn garage, waardoor ons wachten nog iets langer duurde, maar dan was het aan ons.
Voor we het goed en wel beseften werden we afgeschoten met een snelheid die ons de nodige kriebels in de buik bezorgden, iets dat toch al wel even geleden was dat we die zo goed gevoeld hadden, en na enkele snelle bochten en kleinere airtime heuveltjes kwamen we weer aan in het station.
Ons eindoordeel over dit baantje was dan ook unaniem dat dit een van de beste launchcoasters was die we ooit al deden, enkel jammer dat de einderemmen op het laatste airtimeheuveltje staan.
De helikopter als operatorhokje was trouwens ook een leuk idee, enkel de rest van de theming vond ik persoonlijk wat minder.
Iets verderop stond die andere coaster van Intamin, Colossos
Zal deze recordbrekende baan ons kunnen overtuigen?
Indrukwekkend was hij alvast wel.
Twee beestjes van Intamin op een foto.
We maakten ons klaar voor vertrek.
We beklommen de 60 meter hoge lifthill…
om daarna het avontuur ingestort te worden, en wat een avontuur, pure smoothness, pakken airtime, alles heeft dit baantje in huis om je uit je stoel te werpen, gelukkig kon de riem ons nog vasthouden.
Thrillseekers opgelet, het volgende gebied is voor jullie, Maya-Tal.
We begonnen aan ons thrill avontuur met Magic.
Deze was zeker leuk te noemen, maar had net iets heftiger gemogen.
Onze volgende thrill werd Lady Moon (dit type attractie had ik nog nooit gedaan, en was dus enorm nieuwsgierig naar de rit.
En de rit beviel ons wel, maar ook hier had het net iets heviger mogen gaan.
Dan maar naar onze volgende adrenaline boostende attractie in de vorm van Hurucan, oftewel een round up.
Ook hier weer hetzelfde gevoel, leuk maar net iets te tam.
Zou de topspin van het park dan onze honger naar adrenaline kunnen stillen?
Aqua Spin beloofde ons dit te proberen.
En hier moeten we toegeven dat hij dat ook deed, het was nog niet de rit die we in Movie Park voorgeschoteld krijgen, maar zeker niet teleurstellend.
Op dan naar de Enterprise, die de naam EL Sol droeg.
Jammer genoeg trok dit Huss hoekje ook alle Johnny’s uit het park aan, die mij, toen ik wou instappen zonder pardon weg duwden en mijn ritje inpikten.
Omdat ik geen zin had om het park uitgezet te worden, heb ik me maar ingehouden en geen ruzie gemaakt hierover en heb ik rustig het volgende ritje afgewacht.
Het rijtje thrill rides sloten we af in de break dance, met de naam Breakdance.
Wederom teleurgesteld in de rit verlieten we dit gebied, waar ook nog de mooie zweefmolen stond.
En zo kregen we de Big Loop in zicht, een oudje van Vekoma.
Jammer genoeg stond hier een redelijk wachtrij, aangezien het tweede treintje niet op de baan stond.
De rit viel bij deze verre broer van Phyton toch een beetje tegen, zeker niet slecht, maar ook niet super.
Tijd dan om te ontdekken wat Krake ons te bieden had, deze B&M Dive Machine ziet er in ieder geval veelbelovend uit.
Dit baantje staat in het gebied met de naam Bucht Der Piraten, we hoopten dat de baan zelf geen Bucht van den Aldi zou worden.
Nog even checken of het buikje mee tussen de beugel past, en dan snel gaan aanschuiven.
Na enkele minuten aanschuiven viel ons op dat onze wachtrij totaal niet opschoot, maar dat de rij er naast sneller vooruit ging?
Na wat onderzoek bleken we in de wachtrij van Krake Lebt te staan.
Snel de andere rij induiken, en die ging wel vlotjes vooruit.
Even rugzak afgeven aan de balie, om daarna het mooie stationsgebouw binnen te stappen, en de indrukwekkende trein te betreden.
En weg waren we. De First drop met daarbij horende stop bovenaan, zalig, de overbankede bocht door, nog steeds zalig, en dan een redelijk airtime heuveltje over om luttele seconden later weer aan te komen in de remmen.
Super leuk baantje, enkel veel te kort.
En dan tijd voor de hoogste Free Fall van Europa, of toch niet?
Want ook al geeft men aan dat hij 103 meter hoog zou zijn, is dit enkel zo als je de heuvel mee rekent waarop hij gelegen is.
Vlotjes de hoogte in, en genieten van de omgeving, om daarna met een rotvaart weer naar beneden te storten, Did We Liked It?
Natuurlijk, we liked it zo hard dat we drie ritjes deden, maar persoonlijk verkies ik nog steeds Dalton Terror.
Het kleine broertje Screamy kreeg Tristan en mij ook op bezoek, en deze gaf ons als het waren meer kriebels in de buik dan zijn grotere broer.
Vanuit Scream viel het ons al op dat er aan de Schweizer Bobbahn weinig beweging was, en daar aangekomen werd ons vermoeden bevestigd, door de regen kon de baan niet geopend worden, toch wel even een domper voor ons, maar we lieten het onze dag niet verpestten en liepen verder richting Limit, de SLC van het park.
Vrij lelijk station, net als de andere Vekoma, en een ritje dat we allemaal zo goed kennen, dat ik het niet hoef te omschrijven.
Maar toch soepeler dan verwacht, het enige dat echt pijn deed waren de grote regendruppels die we in ons gezicht kregen van de stortbui die op het punt stond los te barsten.
En door deze stortbui ging onze hoop op een extra ritje Colossos en Dessert Race verloren.
En inderdaad, aangekomen bij deze gigantische woodie bleek hij gesloten te zijn. Dan maar even op de foto met de trein.
Ook Dessert Race was gesloten, dan maar richting Mountain Rafting voor Tristan en mij, Timothy ging op dat ogenblik richting Kanalfarth en Grottenblitz.
Deze eerder gemoedelijke rapid neemt je mee langsheen enkele mooie taferelen een wilde waterval.
Nog een laatste thrill hadden we niet gedaan, de ouderwetse, fout aangeklede Octopuss, Okti.
Deze wist ons te verbazen met een stevige rit om u tegen te zeggen.
Nog even kijken wat er in de volgende hal te ontdekken viel.
Om hierna een nat, ik bedoel een nog natter pak te halen bij de Wildwasserbahn.
En nat was hij, zeker de kleinste drop maakte me nat tot op mijn bloot… Ge weet wel.
We dachten nog even Panoramaturn te doen.
Maar nog voor hij beneden was, hoorden we dit beestje terug door zijn track denderen.
En tja, dan is de keuze snel gemaakt, snel er naar toe, om op deze topper nog een ritje of vier mee te pikken.
En dan werd het tijd om afscheid te nemen van Heide Park.
En de rit richting camping aan te vatten, onderweg nog even stoppen bij een MCDonalds om onze honger te stillen.
Nog even wat plus en minpuntjes opsommen.
+ super achtbanen
+ leuke sfeer
+ er werd overal goed doorgewerkt door de operators
+ het personeel was vriendelijk
– eeeeuuuuuhhhhhhhhhhhh???????
Dit park keken we al lang naar uit, en het loste, ondanks de gesloten Bobbahn, al onze verwachtingen in. En om eerlijk te zijn zal een volgend bezoekje me zeker niet afschrikken.
Sfeerverslag door: Bob Van Dyck
