Een Duitse Merlin pass die op 18 mei zou vervallen, een toppark dat een nieuwe B&M Wingrider toevoegt aan haar aanbod, Collossos, Dessert Race, Scream, Schweizerbobbahn die bij een vorig bezoek gesloten was, 25 graden, twee toffe pretparkvrienden, enkel maar goede redenen om op 17 mei opnieuw dit toppark te bezoeken.
Omstreeks 20 voor 10 liepen we al door de poorten van Heide Park, hiermee hopende de grote massa voor te zijn, maar er bleek toch al een behoorlijke massa aanwezig te zijn in het park.
Eindelijk tien uur geworden, en de meute kwam in beweging, de ene helft liep resoluut richting de intamin toppers, de andere helft richting de B&M toppers, het was dan ook die tweede groep die wij volgden.
Maar niet om zoals de overgrote massa richting Flug Der Damonen te lopen, nee, wij kozen er voor om eerst Krake te beleven.
Toen wij arriveerden aan dit eerder bescheiden baantje, was men nog druk bezig met de testritjes.
Maar na een kwartiertje konden we dan toch instappen voor ons eerste ritje van de dag.
De vorige keer dacht ik nog dat dit baantje eerder soft was, maar ditmaal kan de baan me meer overtuigen, en zelfs dat kleine airtimeheuveltje leek wel meer airtime op te leveren dan ik me kon herinneren, en achteraf bekeken moet ik bekennen, dat ik dit een topbaantje vind.
En dan was er geen weg meer terug, tonnen staal werden tot een waar kunstwerk herleidt door B&M, en wij konden ons ongeduld niet langer de baas, dus Flug Der Damonen werd onze tweede attractie.
Een ware streling voor het oog, dat is hij alvast wel, maar hoe hij zou rijden, dat mochten de mensen in de normale wachtrij pas over een slordige 90 minuten ervaren, wij daarentegen, gingen zoals elke ervaren pretparkbezoeker op zoek naar een korter rijtje, genaamd Single Rider.
En na amper vijf tot tien minuutjes, konden we ons nestelen in de stoeltjes van deze nieuwigheid.
Langzaam beklommen we de lifthill, om daarna dadelijk de eerste inversie in getrokken te worden, het daarop volgende airtimeheuveltje leverde een voelbare portie floating airtime op, wat ik wel kon bekoren, de daarop volgende inversies werden eerder trager genomen, wat mij het gevoel gaf van een beetje gebrek aan pit.
Het meeste mistte ik eerlijk gezegd, de near misses die The Swarm en Raptor hebben bij deze baan.
En omdat een ritje te weinig is om een echte mening te hebben, schoven we onmiddellijk aan voor een tweede ritje, en ditmaal zat ik aan de overkant van de baan, en waar ik na mijn eerste ritje zonder problemen een foto mocht nemen in het station, van de aardige operatrice, die me nog complimenteerde vanwege mijn geweldige T-shirt, werd ik na dit tweede ritje, tijdens het nemen van mijn fototoestel op redelijk onvriendelijke manier door haar mannelijke collega weg gejaagd uit het station, en ik stond nochtans op een plek waar ik niemand stoorde.
Op zoek naar echte, ruwe airtime wandelden we richting Scream, een zogenaamde Gyro drop van intamin, een toren van maar liefst 71 meter hoog, die volgens de dame aan de hekjes de hoogste van Europa is, ondertussen weet ze wel beter :p
Fredje, die normaal nooit dit soort attracties doet, konden we toch overtuigen tot een ritje, maar ik denk niet dat hij volledig overtuigd is van de geweldigheid, al bij al leverde het hem toch een medaille voor moed en zelfopoffering op.
Mack heeft in dit deel van het park ook een achtbaan gebouwd meer bepaald, Schweizer Bobbahn, die bij mijn vorig bezoek jammer genoeg, vanwege de regen gesloten bleef.
Iedereen beschreef me deze als zijnde de beste Bobbaan van Europa, dus u kan wel aannemen dat ik bijzonder nieuwsgierig was naar de rit, maar ik zou nog twintig minuten geduld moeten hebben om mijn eigen ervaringen op te doen.
Maar voor ik de achtbaan betrad, kon ik het niet laten me innerlijk bijzonder kwaad te maken toen ik dit arme hondje, hijgend in wachtrij vastgeketend zag liggen snakken naar wat drinken, want de zon stond hoog aan de lucht, en de temperaturen liepen makkelijk op tot een 25°, echt schandalig vind ik het, en aan de andere mensen te merken, was ik niet de enige die deze mening had.
Maar, bon, we zijn ondertussen het station ingewandeld, en dat ziet er alvast goed uit.
En dan mijn mening, deze Bobbahn is zeker en vast de moeite van een ritje waard, maar om nu te zeggen dat dit de beste van Europa zou zijn….
Nee, naar mening is ze dat zeker niet, naar mijn gevoel werd er te veel afgeremd in de remsecties, dan plaats ik Trace De Houra en zelfs die van Blackpool iets hoger in mijn lijstje.
Onderweg naar onze volgende attractie, merkten we op dat enkele restanten nog aantonen waar de oude Wildwasserbahn ooit gestaan heeft, eigenlijk ben ik wel benieuwd wat hier de reden achter is, is het een soort eerbetoon, is het door tijdsgebrek, of zijn ze hier later nog iets mee van plan, wie zal het me vertellen?
Het levert alvast wel een mooi fotopuntje op.
Ondertussen werd de lokroep van dat houten intamin monster te groot, we bezweken dan ook voorzijn indrukwekkende uiterlijk, en gingen aanschuiven voor een ritje, in een wachtrij die op dat ogenblik toch wel zeer lang te noemen was.
Gelukkig was het schuine gedeelte wachtrij niet geopend, maar toch….
Ach ja, voor zo’n hoop intamin goodness moet een mens geduld kunnen opbrengen.
Zie maar eens hoe de mensen genieten van wat mogelijk Europa’s beste woodie kan zijn.
Na ongeveer twintig minuten aangeschoven te hebben, leek het noodlot toe te gaan slaan, de woorden weerklonken dat Collossos in panne lag, wij als dapperen bleven trouw in de rij staan, en tientallen mensen dropen af, doch na een klein kwartiertje weerklonk in de wachtrij een enorm gejuich, want het treintje dat gestald stond op de lifthill kwam weer in beweging en zo ook de wachtrij.
En zo konden wij na 45 minuutjes eindelijk plaats nemen voor ons ritje, dat in een woord geweldig te noemen valt.
De hoogte, snelheid en pure, onvervalste, ejector airtime, maken van dit beest de favoriet van menig coasterfan, al geef ik toe dat ik Troy mogelijk net iets leuker vind, omwille van de snelle richtingswijzigingen die ik in deze gigant een beetje mis.
En wat ligt er op enkele meter van deze houten intamin topper, Dessert Race natuurlijk, een stalen topper van Intamin.
En wat is het grootste nadeel aan Intamin goodness, Intamin pannes natuurlijk, want we zagen toen we bij collossos aanschoven al, hoe Dessert race minutenlang in panne lag, en ook bij het arriveren bij het stationsgebouw bleek de volgende panne te ervaren.
Dan maar richting wederom een Intamin creatie wandelen, de geweldige Mountain Rafting, waar een zeer lange wachtrij bleek te zijn, en we bootje zagen vertrekken met maar twee of drie personen in.
Maar echt klagen over de capaciteit konden we hier nu niet doen, want ook al was de wachtrij behoorlijk lang, na een kleine twintig minuutjes was het aan ons, en ook wij kregen een bootje exclusief voor ons aangeboden.
En ook al is hij niet enorm wild of nat, toch blijft hij zeer genietbaar, en durf ik wel te zeggen dat hij hoog in mijn lijstje staat.
Het was dan ook vanuit deze rapid dat ons coasterhartje, onstuimig begon te bonzen bij het zien van een opnieuw werkende Dessert Race.
Enkel het zien van die wachtrij, daar krijgt ne mens toch stenen kloten van.
En nog meer stenen kloten kregen we van het asociale volk dat achter ons in de wachtrij stond, want zij vonden het nodig om de nodige liters sterke drank naar binnen te kappen tijdens het aanschuiven, en des te dronken ze werden, des te asocialer en storender hun gedrag werd.
Na veel te lang wachten was het eindelijk onze beurt om in te stappen in dit speedmonster, want die launch, ik blijf er fan van, pure power, enkel jammer van de veel te vroeg geplaatste remmen.
Je zal ondertussen wel door hebben, dat wij er een behoorlijke drukke dag uitgekozen hadden, dit was allemaal de schuld van een motortreffen dat vlak achter het park plaatsvond.
Over de vlotheid van het personeel daarentegen hadden we weinig te klagen.
Ondertussen begonnen onze maagjes harder te grommen, dan de grommende motoren op de achtergrond, tijd dus om ze bij te vullen, en waar kan je dat beter doen dan op het supergezellige terras van de all you can eat pizzeria.
Eten op een rustig terras met op de achtergrond enkel maar tonnen tot achtbaan versmolten metaal, wat wil een mens nu nog meer?
Wel, ik wou graag een ritje log flume doen, maar de uitpuilende wachtrij weerhield me daarvan.
Dan maar richting Okti, waar de wachtrij best mee leek te vallen.
En ook al was de wachtrij werkelijk miniem, toch konden wij toen de poortjes opengingen geen plekje veroveren in deze octopus, dit door de schuld van een hoop snotneuzen die het nodig vonden allemaal apart plaats te nemen.
Dan maar wachten tot het volgende ritje, waar wij dan maar als totaal asocialen elk apart gingen zitten, om die snotneuzen het deksel op de neus te geven, toen ze een tweede ritje wilden.
Ondertussen naderde het einde van de dag meer en meer, en besloten we nog snel een ritje Flug Der Damonen mee te pikken.
En uiteraard deden we dit opnieuw via de single rider ingang, want de reguliere wachtrij was nog steeds een slordige 60 minuten.
Een jong koppeltje dat net achter ons stond in deze single rider wachtrij, besloot plots dat het wachten hen te lang duurde, en ze stonden er nog maar een minuutje of twee, en kropen onder de hekjes door en belanden zo in de reguliere wachtrij, vreemd genoeg was er niemand die de ballen er voor had om hierop iets aan te merken, maar dat was uiteraard buiten de ballen van Bobby Turbo gerekend, en ik lichtte dan ook onmiddellijk de dame, die de mensen verdeelde aan het hekje, in over dit feit.
Onmiddellijk sprak deze dame de jongen aan, en kroop hij met zijn staart tussen zijn poten terug in de single riders rij, de jongedame daarentegen, draaide zich voorzichtig om, met haar hoofd naar de grond gericht, en trachtte zo onder de radar te blijven, maar opnieuw kwam Bobby Turbo in actie, en ook dit stiekeme blondje vloog zonder pardon terug naar haar originele plek, die ze luttele seconden later verlieten, met een zeer vies kijkend gezicht, blijkbaar was tien minuten aanschuiven al te lang voor deze Barbie wannabe.
En bobby Turbo kreeg van de man bij ons in de wachtrij een bedankje voor deze actie, diezelfde man vertelde me ook dat hij bij zijn eerste ritje niet wist wat een single rider wachtrij precies was, en ze zelfs niet echt wist zijn, en volgens mij waren er wel meerdere mensen die dit systeem niet echt kenden, want nooit stonden er meer dan vijf minuten in deze rij aan te schuiven, ook deelde hij onze mening dat het park bij enkele andere toppers beter ook zou opteren om een single rider wachtrij aan te leggen, want steeds weer zagen we bij Krake, Collossos en Dessert race treintjes vertrekken met lege plaatsen, die op deze manier perfect opgevuld zouden kunnen worden.
Na een kleine tien minuten was het dan eindelijk aan ons, en opnieuw kon ik backseat plaatsnemen, en wat me bij mijn tweede ritje ook al op viel, viel me nu opnieuw op, backseat voelt hij, hoe vreemd het ook klinken mag, redelijk schokkerig aan, nu niet de pijnlijke schokkerigheid van een doorsnee vekoma, maar toch wel merkbaar.
Ondertussen werd het bijna vijf uur, nog maar een klein uurtje meer om te genieten van dit park, Tristan en Fredje besloten te kiezen voor Collossos, maar de masochist in mij, wou vandaag toch minstens een vekoma gedaan hebben, en vlak voor we afscheid namen van elkaar, viel Fredje’s oog op het bordje boven de wachtrij van Big Loop, waarop te lezen viel dat het park geopend zou blijven tot 19.00 uur, super goed nieuws dus, en zo kwam het dat we al trio toch in samen in Big Loop plaats namen.
Een vader met zoon dachten nog even mij voorbij te kunnen steken aan het hekje, maar Bobby Turbo zou bobby Turbo niet zijn, mocht hij niet op nieuw hier een stokje voor te steken, en te zeggen,
– awel wat zijn wij van plan?
– Ja, maar we willen graag met het ganse gezin samen in een treintje zitten.
– Is dat dan mijn probleem?
– Nee, maar dan moeten we langer wachten…
– Tja, dan hebt ge pech he
En uiteindelijk droop hij toch terug af, en dat bij een wachtrij van amper vijf minuten, man, man, man…
Eerst dacht ik nog de tweede vekoma een bezoekje te brengen, maar de rake klappen in Big Loop, deden me van gedachte veranderen.
Ondertussen zagen we de grootste massa richting uitgang beginnen wandelen, mogelijk was het hen ook niet opgevallen dat het park aangekondigd had dat het een uurtje langer geopend was, wij hadden dit namelijk ook niet gezien, en zonder Fredje, zouden wij misschien mee naar de uitgang gewandeld hebben.
Iedereen die met wat pretparkervaring weet dat zo’n extra uurtje, ook wel eens het Golden Hour genoemd word, en dat bleek vandaag niet anders te zijn, het ganse Huss hoekje liep leeg, operators stonden te wachten op bezoekers om hun attracties opnieuw te kunnen doen draaien.
En profiteren van dat uurtje begonnen Tristan en ik in Aqau Spin, de topspin van het park, die een behoorlijk deftig ritje weg geeft.
En omdat hij zo geweldig gelegen is, er super mooi uit ziet, en ik mijn zweefmolen counter wou opkrikken, bezochten we ook La Ola.
Als volgende op ons programma, stond uiteraard Collossos nog een keertje, ditmaal met een wachtrij van een kwartiertje, waar twee corpulente, niet hetero zijnde, marginaal ogende dames, besloten onder al de hekjes door te manoeuvreren en ons voorbij te steken, maar Fredje en ik staken ook hier weer een stokje voor, al was het in dit geval eerder een stevige tak.
En toen moesten er knopen doorgehakt worden, bleven we bij Collossos of liepen we richting Dessert Race, Tristan en ik kozen voor de laatste optie, en konden na een luttele tien minuutjes opnieuw instappen voor een geweldig ritje.
Nog steeds had ik zin in een ritje log flume, dus nog snel een keertje kijken hoe ver de wachtrij nog stond.
Maar die bleek nog bomvol te staan, dan maar richting B&M sectie snelwandelen.
We hadden nu enkel de keuze nog te maken tussen Flug Der Damonen en Krake, maar aangezien we op deze dag nog maar een ritje op Krake gemaakt hadden werd dat onze laatste attractie van de dag.
Na toch nog een half uurtje aangeschoven te hebben, konden we frontseat plaats nemen, want dat is toch de plek waar iedereen deze baan wil beleven.
En dat bleek ook toen we na ons, opnieuw superleuke ritje, aan de hekjes, want daar stonden nog net vier personen aan het hekje van de fronseat zitjes.Even beleefd vragen of wij nog achterin mee mochten,; en dat bleek geen probleem te zijn, en zo kregen we nog een leuk extraatje.
En zo liep rond half acht, met dit laatste ritje, onze topdag in dit toppark ten einde.
Heide Park blijft een topper binnen het bereikbare pretparkwereldje, met geweldige attracties, maar vandaag met iets te veel pannes.
Sfeerverslag door: Bob Van Dyck
