Vorig jaar verraste, Fort Fun ons al met hun Halloween event, volmondig klonk het dan ook “JA” toen Maarten ons vroeg om dit jaar opnieuw er naartoe te gaan.
Aangezien het een eerder klein parkje is, kozen we er voor om pas rond de middag te arriveren, na een lange rit.
Op dit moment was er van drukte totaal geen sprake.
Onze eerste attractie van de dag werd het kleine achtbaantje met de naam Devil’s Mine, die een geweldige wachtrij heeft.
Na twee rondjes, bleek dat er nog meer dan bakjes genoeg vrij waren, dat laten we niet gebeuren, dus snel terug er in voor een twee ritje.
Na vier rondjes werd het tijd om even te gaan checken wat ons vanavond te wachten zou staan in het Halloween dropje.
Fort Fun denkt ook aan de kleinste Halloweenvierders.
Onze volgende attractie kan men niet naast kijken, dit alles overheersende reuzenrad, dat prachtig geplaatst werd op een heuvel.
Vanuit dit rad krijgt men een mooi overzicht van het park.
Wat blijft dit een prachtig mooi in de natuur gelegen parkje.
Even kijken of we nog wat centjes kunnen verspelen in het “casino.”
Maar meer dan enkele kamertjes bleek dit casino niet te bevatten, en die kamertjes waren gewoon leeg.
Dan maar verder richting Dark Raver, een geweldig leuke round up, waar je tijdens je rit kan genieten van dreunende beats en een lichtshow.
Nog een belangrijke reden om dit parkje te bezoeken blijft Trappenslider, een geweldige rodelbaan.
Puur genieten dit ding, zeker als je onderweg geen trage voorgangers hebt, en de ganse rit zonder remmen kan afleggen.
Na het stillen van een hongerke…
werd het hoog tijd om Yukan Raft te gaan uittesten, de nieuwe aanwinst van het park.
Wat een pittig en intens beestje, hij geeft echt een super rit weg, die deels automatisch is, maar ook deels bepaalt word door de operator, en die man deed dat geweldig, zo geweldig dat Tristan en ik ons dadelijk lieten verleiden tot een extra ritje.
Speedsnake, wederom een oudje, maar zeker geen slecht achtbaantje kwam als volgende aan de beurt.
Zo’n oude Vekoma is altijd wel een beetje ruwer, maar deze is nog best genietbaar.
Hoog tijd nu om richting Saloon te wandelen, waar Jackies Neue Illusions Show zou gaan beginnen, in de saloon zat de schrijver en bedenker van Jackie nog handtekeningen uit te delen, Tristan en ik werden eerder aangetrokken tot zijn assistentes, en die ontkwamen dan ook niet aan de lens van mijn camera.
Het publiek werd ondertussen opgewarmd door enkele personages, die goed in hun rol zaten.
En dan was het tijd voor de rondborstige Jackie Moon om aan haar show te beginnen, een show vol illusies.
Deze show kon ons wel bekoren, al vonden we de show van de vorige editie net een tikkeltje beter.
Na de show kregen we nog de kans om met de cast op de foto te gaan, Tristan veerde onmiddellijk recht, en ook Maarten en ik lieten deze kans niet aan ons voorbij gaan.
Na de show dachten we de Marienkaferbahn te gaan doen, maar die was jammer genoeg door de regen gesloten.
Dan maar even kijken naar de vernieuwingen aan de Beverly Hills Drive die nu de naam Rocky Mountain Ralley draagt.
Meer dan enkele liters verf op het gebouw en de autootjes houden de vernieuwingen niet in, maar hij ziet er weer veel frisser uit.
Tjoe Tjoe, het parktreintje zou gaan vertrekken voor zijn laatste ritje van de dag, wij er dus snel naartoe, wat geen makkelijke opgave is, aangezien dit park grotere heuvels heeft dan Lesley Ann Poppe, maar met pijnlijke kuitspieren kwamen we toch nog tijdig aan om dit ritje mee te pikken.
Jammer dat door de weersomstandigheden de show op de trein geannuleerd moest worden.
Het ritje bleek veel langer te zijn dan we verwacht hadden en leid je langsheen de prachtige natuur die het park rijk is.
Ondertussen ging het echte Halloween van start, en begonnen de mensen aan te schuiven aan de mazes, wij kozen er voor te beginnen bij Traumatisiert.
We merkten hier wel op dat waar vorig jaar het dorp overspoelt werd door acteurs, nu maar een acteur terug te vinden was, dit vond ik wel een beetje jammer.
Een capaciteitsmonster is deze maze alvast niet, we moesten een uur aanschuiven alvorens het eindelijk aan ons was, gelukkig werd je in het laatste kamertje wel geëntertaind door een geweldige acteur.
Hij vroeg ons nog of we van Nightmares hielden, goh, zei een zekere Punisher, i’m married to one.
En dan was het aan ons om de maze te betreden, een maze die gewoonweg super is, genoeg schrikmomenten en vele smalle gangen en andere zotte effecten, deze maze kan naar onze mening geplaatst worden bij de beste die wij al ervaren hadden.
Tijd nu om de innerlijke mens te versterken in de Nevada Inn,waar men voor een klein bedrag zeer lekker kan eten.
We lieten ons ook verleiden tot een donker ritje op Rio Grande, die we sowieso al zeer leuk vonden, maar in het donker nog dat net iets meer te bieden heeft.
Sommige parken houden dit soort attracties in het donker gesloten, want investeren in verlichting en betere camera’s kost veel centjes, Fort Fun lost dit probleem op door om de tien meter een mannetje te plaatsen die toekijkt op de veiligheid.
Maar voor een rapid River alleen komen we natuurlijk niet naar hier, tijd dus om richting het Halloweendorpje te wandelen.
Nog even ticketjes kopen voor Der Wald en de andere maze, en gaan aanschuiven.
Wij begonnen met Der Wald, een bos waar sprookjesfiguren op een enge manier tot leven komen.
Maar hier moeste,n we wederom enorm veel geduld hebben, de wachtrij schoof totaal niet door, gelukkig kwamen er af en toe enkele actors deze wachtrij opvrolijken.
En toen begon de echte horror, niet de horror die we in het bos zouden beleven, maar de horror van Bobby Turbo’s brubbelende darmen, snel de wachtrij uit en naar het toilet spurten, en dan terug gaan aanschuiven, pfff.
Om hier een praatje te slaan met een wel zeer goed gevormde actrice, die me bleek te herkennen van Movie Park, waar ze me met mijn fototoestel had zijn rondlopen.
Eindelijk tot voorbij het tentje geraakt, maar daar bleek de wachtrij jammer genoeg nog niet op te houden, en opnieuw weerklonken onheilspellende klanken in de darmen, tedju toch, weer die wachtrij uitspurten.
De moed zonk me wel even in de schoenen, want om na een toiletbezoek terug bij mijn vrienden te raken moest ik eerst dat tentje passeren, waar men de ticketcontrole deed, gelukkig voor mij kon de rondborstige actrice regelen dat ik via de VIP ingang weer tot bij Maarten en Tristan mocht wandelen.
Enorm opgelucht, enerzijds door het toiletbezoek, en anderzijds omdat ik die wachtrij van meer dan een uur niet opnieuw hoefde te doen, konden we eindelijk aan onze nachtelijke wandeling door het bos beginnen.
De duisternis en effecten aangevuld door de nodige scareactors zorgen er voor dat Der Wald een geweldige ervaring is, meermaals zijn we dan ook verschoten.
Onderweg werden we tegengehouden door een soort van Robin Hood, die ons vroeg wie wij de beste koning voor zijn woud zouden vinden, Maarten probeerde nog onze eigen koning weg te geven.
Ook kwamen we nog een kikkerprinses tegen, die gekust diende te worden door een prins om te veranderen in een prachtige prinses.
Tristan bood onmiddellijk zijn lippen aan, maar de kikkerdame, antwoordde heel ludiek, If you are going to be my prins, i rather stay a frog.
Wederom slaagt Fort Fun, of beter gezegd Fort Fear er in ons een geweldige Halloween ervaring te bieden.
De actors die vorig jaar doorheen het dorp dwaalden, zaten dit jaar gecentreerd in dit Halloween dorp, en gingen zeer gewillig met ons op de foto.
Maar we kwamen niet enkel naar hier om met hen op de foto te gaan natuurlijk, wij kwamen ook voor onze laatste maze, Vorgefuhrt.
Waarvan de ingang gelegen was net naast de maïsdoolhof, en onze een prachtig uitzicht gaf op het reuzenrad.
Ook hier moesten we weer een wachtrij van om en bij het uur overwinnen, en werden we nog geëntertaind door bomma clown.
En dan was het eindelijk onze beurt de maze te betreden, een maze die in het teken stond van Jackie Moons show.
Deze maze toonde weer maar eens aan hoe geweldig het Fort Fear gebeuren is, met weinig materiaal werd er toch een super maze samengesteld, een maze vol met schrikeffecten en prachtige scènes, en schrikken deed ik er alvast meer dan voldoende, eenmaal zelfs zo hard dat ik tegen een muur aanliep en de theming er af viel, wat Maarten dan weer enorm deed schrikken.
Yep, u leest het al, Fort Fear is een echte aanrader voor de Halloween liefhebbers.
Maar onze dag zat er nog niet op, we moesten nog doorheen dat maïsdoolhof wandelen.
Een doolhof waar ook enkele scareactors ronddwaalden, die ons wederom aan het schrikken kregen.
Nog een klein uurtje te gaan, snel met nog enkele personages op de foto.
Tristan ging nog snel kijken of hij een nachtelijk ritje kon maken op Trappenslider, ik ging snel even kijken of ik nog een nachtelijk rit… euh fotootje kon maken met die super lieve en aantrekkelijke rondborstige actrice.
Dankzij Maarten, die op dat ogenblik heel toevallig maar geen goede foto genomen kreeg, kon ik toch enkele minuten genieten van die dame in mijn armen.
Nog een attractie konden we meepikken, Secret Stage Of Horror, dit permanente spookhuis waar vorig jaar nog acteurs in rond dwaalden leek ons de perfecte afsluiter, jammer genoeg waren er dit jaar geen acteurs in te vinden.
En zo kwam er aan deze super dag jammer genoeg een einde, maar niet zonder nog enkele foto’s.
Maar een foto nemen zonder eerst beleefd toestemming te vragen, dat heeft zij niet graag, en Maarten mocht dit aan de lijve ondervinden.
Na deze laatste foto’s werd het tijd om de deuren van het park achter ons dicht te trekken.
En te beginnen aan de drie uur en half durende rit huiswaarts.
Dit event blijft een echte aanrader voor alle halloweenfans, enkel jammer van de lange wachtrijen.
Sfeerverslag door: Bob Van Dyck
