Na een nachtje in het Hollands Hof, ging onze tweede dag van start, vandaag op de planning Fort Fun, maar wij zouden geen echte coasterwhoren zijn, mochten we hier geen extraatje aan breien.
Dus in plaats van dadelijk koers te zetten richting Fort Fun, deden we een kleine omweg, om zo uit te komen bij Wild – und Freitzeitpark Willingen.
Waar we na een babbeltje met de aardige man aan de kassa een leuke korting kregen.
Wat is dat nu weer voor een parkje, zullen jullie ongetwijfeld wel denken, wel, het is een beetje een kruising tussen een dierenpark en sprookjespark, maar ze hebben er ook een aantal attracties staan.
We begonnen vandaag bij de iets minder levendige diertjes.
En de visjes.
Om hierna aan onze wandeling door het echte park te beginnen, een wandeling die achteraf bekeken flink wat energie van ons vergde, aangezien dit park in een heuvellandschap gelegen is.
De creditwhore in ons, zag al van op een afstandje waar we moesten zijn.
Credittime!!!
Blijven geweldig leuke dingen, die butterflys.
Neem een groepje mannen die nooit volwassen zullen worden, neem daar een speeltuig bij, en men krijgt volgende taferelen.
En nu dieper de bossen in, waar een collectie dinosaurussen ons stonden op te wachten.
Ondertussen werden we werkelijk overdonderd door de natuurpracht in dit park.
Een flinke wandeling later kwamen we weer uit bij de ingang, en dachten dat we nu wel het ganse park gezien hadden, maar niets leek minder waar, we waren amper halfweg.
Want we moesten nog het ganse Marchenwald ontdekken.
Doorheen dit sprookjesbos, stonden ook vele kooien met diertjes.
Er was zelfs een waar spookhuis in een kelder.
Het park bood twee shows aan, we hebben deze niet gezien, maar wel de diertjes die er aan deelnemen, de ene was een roofvogelshow, de andere een papegaaienshow.
Alle sprookjes kon men met een druk op de knop tot leven laten komen, opvallend was het dat die sprookjes zowel in het Duits als het Nederlands beluisterd konden worden.
Indrukwekkende beren, dat heeft elk park toch nodig zeker.
Hoeveel sprookjes er precies tentoongesteld werden, weet ik niet precies, maar de Efteling leek er niets tegen.
En net wanneer je je in de Efteling waande, dook je Parc Asterix in.
En zo kwamen we met al redelijk pijnlijke beentjes weer aan bij de attracties, waar Bobby Turbo de kabelbaan ging trotseren.
Een kabelbaan, die op het moment dat ik in het midden hing besloot er de brui aan te geven, tot groot plezier van mijn collega’s :p
Gelukkig kwam de aardige parkeigenaar me na enkele minuten bevrijden, anders zouden we nooit tot in ons volgende park geraakt zijn, Fort Fun.
Waar we na het aanmaken van onze zeer waardevolle abonnementen, dadelijk richting Devil’s Mine liepen.
Een klein baantje, maar o wat een pit, echt een toppertje uit de junior klasse van Vekoma.
Sinds de Zwelfiegekte toesloeg in onze groep, is geen enkele zweefmolen nog veilig voor ons.
Fort Fun kondigde dit jaar met veel trots hun nieuwe attractie, Funny Fux Bau aan, een laser doolhof, maar volgens degenen die hem deden is deze meer afgestemd voor de jongste, aangezien de laserstralen vrij laag bevestigd waren.
Natuurlijk slaan wij ook het spookhuis niet over.
Niet echt een hoogvlieger, maar blijft superleuk om een keertje gedaan te hebben.
We namen hierna het tractor treintje richting het laagst gelegen deel van het park, waar we bij Marienkafferbahn, een te lange wachtrij opmerkten, en maar besloten richting Speedsnake te wandelen.
Waar ook een meer dan redelijke wachtrij stond.
Er werd dit jaar hard gewerkt om dit baantje er weer fris uit te laten zien, er werd ook aan de tracks gewerkt, dus waren we wel benieuwd of dit baantje terug wat soepeler zou geworden zijn.
Na ongeveer een half uurtje, was het tijd of al die werken hun doel zouden bereikt hebben.
Maar jammer genoeg bevat dit baantje nog steeds een boel pijnlijk knikken.
Marienkaferbahn poging twee, en ditmaal was de wachtrij gereduceerd tot aanvaardbare lengte.
Het is maar een simpele Zierer Tivoli, maar de rit tussen de bomen maakt dit toch de moeite waard.
Over enkele minuten zou in het Saloon de parkshow, Der Quacksalber van start gaan, dus begonnen wij de beklimming van het bergrijke park, om tien minuutjes later zwetend en puffend plaats te nemen, inderdaad, zwetend, want met het zonnetje hoog aan de lucht steeg de temperatuur een aardig stukje boven de dertig graden.
Wat kan ik zeggen over deze show, Geeuw, Boring, nee, dit is zeker geen aanrader, het enige positieve er aan was dat we even de tijd hadden gehad om uit te rusten.
Dan is deze Dark Raver wel een pakje beter, een round up in een gebouw met de nodige lichteffecten en dreunende beats, ja, dat is iets waar wij wel van houden.
En wat is nu de hoofdreden om een bezoek te plannen aan dit park, voor ons is dit ongetwijfeld Trappenslider, een zogenaamde Alpine Coaster.
Jammer genoeg moest ik ditmaal halverwege de remmen volledig dicht gooien, vanwege een jongen die tegen slakkentempo reed.
Gelukkig dat ook Timothy’s remmen het niet begaven, toen die me inhaalde op dit stukje.
Tijd nu voor Cap’t Crazy, een rock & tug die ik me herinnerde als een zeer pittig beestje, maar jammer genoeg leek dit niet langer het geval te zijn, al denk ik zelfs dat dit niet meer dezelfde is als die er voorheen stond, want ik herinnerde me ook nog die elektriciteitskabel, die naast het bootje mee volgde, en die was nu ook niet meer terug te vinden.
Waar wel de nodige pit in zit is Yukan Raft, de top spin, die sinds vorig jaar zijn rondjes draait in het park.
Eentje is geentje, zeggen ze hier wel eens, dus wij schoven ook dadelijk aan voor een tweede ritje.
Voor het instappen zei Bobby Turbo nog tegen de operator (in mijn beste Duits), “doe maar een goed zot.”
En dat kwam niet in dovemansoren terecht, want de rit die we ditmaal kregen was zonder overdrijven geweldig, de ene koprol volgde de andere op, en ons oriëntatievermogen raakte de draad van boven en onder volledig kwijt, wauw, super.
Bij deze temperatuur is een log flume de welgekomen verfrissing.
En ook hier kan ik enkel maar zeggen dat ik hem super leuk vind, zeker de onderwaterwereld van Atlantis is een leuke toevoeging.
Na het verorberen van een superlekkere kebab, werd het tijd voor een laatste ritje, sommigen kozen voor het reuzenrad…
En anderen kozen voor de Rio Grande, in die laatste nam ik plaats.
En zo werd het tijd om afscheid te nemen van dit charmante parkje, dat prachtig gelegen is tussen de natuur.
Sfeerverslag door: Bob Van Dyck
