Zeven Mijls Zomer, parkopening tot 24.00 uur, en het nieuwe zeven pleinen festival, redenen genoeg om af te zakken naar Kaatsheuvel, zo dachten wij, maar ook duizenden anderen op deze mooie zomerse zaterdag.
Parkeren mochten we op een parking waar geen van ons allen weet van hadden.
Ook aan de kassa’s merkten we dat het vandaag geen rustig dagje zou worden, nooit eerder meegemaakt dat er zo veel bezoekers in dit park rondliepen.
De inkomsten van deze dag zouden al bijna de kosten van een Intamin Mega-Lite kunnen betalen.
We besloten de drukte niet aan ons hartje te laten komen en begaven ons naar Joris En De Draak, waar de wachtrij best mee viel, 35 minuten.
Water werd gekozen voor ons eerste ritje, wat meteen ook mijn favoriete kant is, omdat ik hem net iets intenser vind.
Net na ons ritje arriveerden Mike en Lieve ook aan het park, na heel wat kilometers afgelegd te hebben over de Nederlandse wegen vanwege omleidingen en een GPS die de juiste weg ook niet meer leek te vinden.
Met onze nu volledige groep trokken we richting Bob baan, waar we een nieuwe zijingang ontdekten, die Single Riders werd genaamd.
Ter info, in de Efteling betekend single riders ook echt single riders, je mocht enkel alleen plekjes opvullen, als er twee stoeltjes vrij waren naast elkaar gingen ze liever op zoek in de reguliere wachtrij naar die personen, al bij al hebben we toch een uurtje wachtrij kunnen skippen door dit systeem.
Entertainment alom vandaag.
Aangekomen bij Phyton, stond er een wachtrij zoals ik die hier nog niet vaak zag.
Maar dankzij het vlijtige personeel verliep die nog vrij vlotjes.
Een tweede ritje Joris en de Draak werd onze volgende bestemming, waar de wachtrij nu 55 minuten bedroeg en te kort leek te zijn voor al de wachtenden.
Ook hier werd vlotjes verder gewerkt door het personeel, want ik denk dat we na 35 minuutjes al konden instappen voor een ritje vuur, die iets meer snelheidsgevoel geeft als zijn tweelingbroertje.
De volgende wachtrij die we zouden betreden, zou ook meteen de langste van de dag worden, De Vliegende Hollander.
Gelukkig blijf je in de wachtrij nog steeds ogen te kort komen, enkel zou airco hier niet misplaatst zijn, want pfff wat een warmte hier binnen.
Een mens zou van die warmte dorst krijgen.
Het darkride gedeelte blijft prachtig, maar het moment dat je de ketting op gaat, krijgt je rug toch een behoorlijke schok te verwerken, en het achtbaan gedeelte is niet wat het zou moeten zijn.
Nog even onze gezellige bende aan u voorstellen.
Van links naar rechts hebben twee toffe dames, Lieve en Anneke, en natuurlijk de geweldige Bobby Turbo.
Ook deze twee lolbroeken, Timothy en Tristan waren aanwezig.
And last, but not least,de bijna zonnebrilloze Mike.
Zonnebrilloze Mike, zullen jullie nu wel denken. Wel Mike verloor zijn bril in een bootje van de Vliegende Hollander, maar dankzij het vlijtige personeel, die elk bootje gingen doorzoeken naar zijn bril, vonden ze hem gelukkig terug.
Tijd om te vertrekken nu naar onze volgende achtbaan, Vogelrok.
Waarvan ik een dame nog bijna wijs kon maken dat deze drie maal over de kop ging, maar achteraf heb ik haar toch gerustgesteld.
Ze zeggen dat bij de man hun verstand in hun broek zit, maar bij deze vogel zitten zijn ballen blijkbaar in zijn hoofd.
Bij het bekijken van de wachtrij zat ik toch met een ei.
De operator begon dan weer meer en meer op een ei te lijken.
Dankzij de drie treinen en een beugelcontrole die werd uitgevoerd door Speedy Gonzales, zo snel dat je hem bijna niet zag langskomen, zaten we na zo’n twintig minuutjes in het treintje, voor een best wel pittig ritje.
Op de tonen van de volgende attractie betraden we al dansend de wachtrij van Monsieur Cannibale.
Jammer dat je hier niet langer zelf je bakje kan doen draaien.
Ondertussen ging er op het plein een bandje spelen, en zongen we uit volle borst mee.
En door hun liedjes heen, werklonken de welbekende tonen van Carnaval Festival.
Tijd dus om deze foute darkride te betreden.
Een foute darkride, daar horen foute onride foto’s bij.
Terug buiten gaf de band nog steeds het beste van zichzelf, wat ons er toe aan zette, een polonaise te beginnen, uit volle borst Hey Jude, of was het nu Hey, Jewd, mee te kelen, en ook onze luchtgitaren haalden we boven.
Tristan overhalen tot nen trage lukte me net niet, zelfs niet nadat ik op een knie ging.
Aan het Witte paard werd ook een bandje gespot, met dansende roodkapjes en andere sprookjesachtige meisjes, wat ons ook hier overtuigde om met enthousiasme mee te feesten.
Toch nog even aan onze reputatie werken ondertussen.
Tijd om verder te wandelen nu, of nee, wacht, zie ik daar nu Moulin Rouge achtige dames klaar staan?
Ja hoor, de French Cancan zou gaan beginnen.
Na deze laatste foto, waarbij de meisjes zich van hun mooiste kant lieten zien, was het tijd om verder te wandelen.
Want ook het plein aan Piranah werd omgetoverd tot evenementenplein, hier weerklonken zwoele salsa ritmes.
En iedereen mocht deelnemen aan de salsa initiatie.
Zelfs het personeel kon zich niet meer bedwingen.
Aangezien we er in de buurt waren, en de wachtrij hier altijd zeer vlotjes doorschuift, konden we Piranah natuurlijk niet overslaan.
Jammer kreeg die even een kleine….
Maar die werd vrij snel opgelost.
Wat blijft dit toch een toppertje, snel, mooi en af en toe een grote golf water die over het bootje slaat.
Ondertussen werd het al vrij donker, wat toch zorgt voor een heel andere, gezellige sfeer.
En wat is er nog leuker dan een zwoele zomeravond?
Zwoele limbodansereskes natuurlijk.
En alsof dat nog niet genoeg was, werden de dames ook getrakteerd op gespierde mannen die een Capoeira demonstratie gaven.
Wat die mannen kunnen, kunnen deze dames natuurlijk ook.
En jong geleerd is oud gedaan.
Wat heeft een man meer nodig dan een zwoele avond in een ubergezellig park, met al die mooie dames die hun kunnen toonden?
Eten, want anders blijf je natuurlijk niet overeind.
Dat eten vonden we onder de Pagode in de vorm van Aziatische gerechten, die niet echt goedkoop, maar wel super lekker waren.
Waar we nog konden meegenieten van de rockende band op het Villa Volta plein.
Nog even Chineesje spelen.
En weer op pad, al begonnen onze voeten al behoorlijk pijnlijk aan te voelen.
Het pad dat we volgden leidde ons tot het volgende plein.
waar een DJ voor dreunende beats zorgde.
Timothy kon zich hier alvast uitleven.
Maar een nocturne zonder achtbaan by night, zouden we niet overleven, dus werd er pas gezet richting Phyton, waar er nu amper 15 minuten gewacht moest worden.
Joris en de Draak mocht ons avontuur afsluiten.
Nog even de laatste minuten meepikken van Aquanura.
Maar voor we afscheid nemen van het park, gingen de verliefden onder ons nog even poseren.
En ik wou toch ook nog even een schoon mokke vast kunnen pakken.
En als laatste nog op de foto, met deze enge mannen.
Nog snel een groepsfoto, dus aan de eerste de beste Hollander vragen om die te nemen, en tja, het blijven Hollanders he, geen verstand van technologie, want hij vergat Tristan er mee op te zetten.
Ik hoop dat u mee kunnen genieten heeft van onze geweldig gezellige dag in een uber gezellig park.
Sfeerverslag door: Bob Van Dyck
